The Cult - Love (1985)

The Cult is een band waarmee ik nog niet fatsoenlijk kennis gemaakt had. She Sells Sanctuary ken ik uiteraard en vind ik ook een pakkend en karakteristiek nummer. Ik heb het echter nooit geweldig gevonden. Dat was al een eerste teken aan de wand, want in mijn oren is dit nummer, met afstand, het beste nummer op deze langspeler. Het lukt de rest van het album niet om zich voldoende te nestelen in mijn brein, het passeert mij zonder er in te slagen om me mee te nemen in prikkelende composites. De vrij doorsnee stem van Astbury helpt ook niet echt. Het is een dynamische sound, maar het weet zich voor mij niet echt te onderscheiden

Oh man, wat is Love een fantastisch spetterende rockplaat. Duffy heeft een imposante gitaarsound aangenomen waar iemand als The Edge trots op zou zijn. Grootste verschil tussen die twee is echter vooral dat Duffy ook echt nog technisch begenadigd is onder de muur van geluid (ja U2 fans, val me daar maar op aan) qua strakke slagpartijen en prachtige gitaarmelodielijnen. Ik vergeef hem maar dat de basisriff van Love bijna een op een gelijk is aan Billy Idol's Flesh (For Fantasy).

Het debuut was prachtig, het vervolg is nog beter, bijna perfect. Brother Wolf, Sister Moon is een voorbeeld van een weergaloos sfeervolle track die ervoor zorgt dat ik moet fronsen als mensen zeggen dat alleen de hit She Sells Sanctuary goed zou zijn. Rain is ook echt een prachtig single, misschien wel beter nog dan She Sells Sanctuary. Toch moet ik toegeven dat die akoestische gitaaraanslagen onder de elektrische riffs me daar ook altijd in vervoering brengen. The Cult is bij deze ook de enige band die ik laat wegkomen met het fire-higher-desire-rijmschema, omdat Phoenix met de achtergrondzang en het bezwerende karakter helemaal overkomt als een bepaald ritueel.

Black Angel sluit het album mooi af. Het is een sterke, melancholische ballad met enkele prachtige teksten als:

"The sirens call a sailor to die
Enchanted by the sound, his desires have been found
In his mind, his life is rushing by
All this while, the storm it rages on
He's turning old, he shall never return
Sail on to the eternal reward"

Love is een ijzersterke plaat. Misschien wel een van de beste rockplaten van de jaren '80. Als metalhead ben ik doorgaans natuurlijk van harder en sneller werk, maar Duffy's gitaarpartijen vinken alle vakjes aan die ik bij mijn favoriete metalplaten ook doorgaans aanvink. De slagpartijen zijn ook zonder flinke distortion stevig, de melodielijnen die op de achter- en voorgrond doorklinken zijn enorm sfeervol en zijn solo's hebben een portie galmende melancholie die me helemaal raken. Een muzikant die in combinatie met de eigenzinnige zang van Astbury werkelijk grootse dingen kan doen.

Tussenstand:
1. Rain
2. Dreamtime

Je bedoelt Love, lennert?

Op mijn cd staat ook nog Judith en Little Face.

En dat zijn fijne nummers! Afkomstig van een EP/12" dacht ik (weet ff niet meer welke).

Precies, ze verrijken het toch al superalbum nog eens
Ze staan niet op het eind ofzo, maar gewoon tussenin. Ik dacht altijd dat dit het bedoelde album was, maar vanwege tijdsduur ze 2 nummers hadden geschrapt.

En vergeet het heerlijke 'The Snake' niet! Die had er wat mij betreft ook standaard op gemogen.

Die ja, even onthouden voor de volgende update dat ik de naam aanpas XD

Judith komt van de Revolution EP en Little Face was de B-kant van Rain. Little Face was gepland voor het album, maar viel af toen nummers Love en The Phoenix in een laat stadium nog werden toegevoegd.

Hier begint het kwartje toch wel te vallen en daarmee neemt The Cult een voorsprong op soortgelijke bands als The Cure en Ultravox, dat is al vrij vroeg een album dat wel echt bevalt en waar ik geen grote kritiek kan bedenken. The Cult is ontzettend gegroeid op dit album met prima composities en een erg sterke goth sfeer. Natuurlijk valt She Sells Sanctuary goed op. Dat kende ik wel langer als "het gave nummer dat toch niet van U2 is". De Freddie Mercury achtige zang met het sfeervolle gitaarwerk draagt ook zeker bij aan het resultaat. Dit album zou ik ook gerust kunnen opzetten voor Phoenix, Hollow Man of Rain. Ik ben misschien nog wel wat zuinig met vier sterren, maar het oordeel zou nog wel eens kunnen stijgen. Met dit soort post-punk kan ik wel degelijk wat. Ik ben benieuwd wat deze muziek buiten met warm weer doet.


Tussenstand:
1. Love
2. Dreamtime

ik bedoelde, echt mijn mooiste CD aller tijden.
Na al die jaren wordt hij alleen nog maar beter, deze gaat mee naar een onbewoond eiland.

Lennert schrijft hierboven :

Love is een ijzersterke plaat. Misschien wel een van de beste rockplaten van de jaren '80. Als metalhead ben ik doorgaans natuurlijk van harder en sneller werk, maar Duffy's gitaarpartijen vinken alle vakjes aan die ik bij mijn favoriete metalplaten ook doorgaans aanvink. De slagpartijen zijn ook zonder flinke distortion stevig, de melodielijnen die op de achter- en voorgrond doorklinken zijn enorm sfeervol en zijn solo's hebben een portie galmende melancholie die me helemaal raken. Een muzikant die in combinatie met de eigenzinnige zang van Astbury werkelijk grootse dingen kan doen.

Lennert, het doet me wat als iemand deze quote geeft terwijl hij nog niet eens geboren was toen deze plaat uitkwam.
Het heeft mij muzikaal gevormd, op mijn 19e was ik echt al dol op deze plaat en dat is nooit veranderd.

Net opnieuw uit op zwart en rood vinyl, de laatste heb ik aangeschaft. De oude lp stond hier al maar helaas letterlijk grijs gedraaid met veel sonische ongemakken. Nog steeds een waan album, heel eerlijk ff, in geen jaren meer gehoord, staat nu dan ook op onder het schrijven van deze woorden
Natuurlijk, Rain, Revolution en She sells Sanctuary staan erop en mogen bekend zijn, mag ik toch hopen. Maar er is zoveels meer te horen. De gitaarpartijen van Duffy zijn hemels, waan, groots en magisch. Dat was toen al en nu nog. De sound is geweldig, nig steeds. Ofschoon wat me opvalt is dat de bas wat minder aanwezig ware. Kwestie van productie of remaster, verder enkel uitermate positief aangaande dit album. De sfeer van Brother Wolf Sister Moon enkel al, zelfs wat mystiek en creepy ergens. Maar beklijvend en groots. Jaren niet gedraaid maar dat ga ik zeker inhalen. Machtige plaat. En Duffy speelt maar door....

She sells sanctuary is klasse maar de rest van de songs vind ik toch een klasse minder. 3 sterren

She Sells Sanctuary is een all-time classic maar er staan zeker meer top tracks op, en dat kan ook niet anders omdat het album behoort tot de best gewaarde van 1985. Het is een tijdloze rock-plaat.