The Cult - Love (1985)

Yes, daar kan ik mij helemaal in vinden.

Als jij als liefhebber hiermee niet bekend bent dan zeker een keer luisteren. Jij mist heel wat.

Wie spreek je hier aan? Welke liefhebber?

Dit is een site die handelt over muziek. Wie denk jij, slimmerik?

Maar die persoon die the Cult niet kent, leest toch jouw bericht niet? En als 'ie het dan per ongeluk wel leest voelt 'ie zich geen liefhebber, maar een onwetende passant die de status van Cultliefhebber nog moet bereiken?

The Cult-Love-verenigd koninkrijk-ROCK-beggars banquet

De rock liefhebber die hiermee niet bekend zou beslist eens moeten luisteren. Een zeer goede plaat.

Heerlijk Album van The Cult ,heb ze aantal jaren Live gezien en gehoord ,ook kwamen er aantal tracks voorbij van Love,zoals we van The Cult gewend zijn,was dus niet bepaald een avondje achtergrondmuziek voor in de lift of restaurant
Zo ook op dit album lekker stevig ,hangt soms (vind ik) tss Rock en Hardrock in
Een track die opvalt is het mooie Brother Wolf Sister Moon ,andere favorieten; Nirvana / She Sells Sanctuary en.. Rain

van de hoes bestaan twee versies. Een voorbij de symbolen synchroon lopen met de tracks en één waarbij dit dus niet het geval is. Is er bij iemand bekend waarom dit zo is, en of dit ook doorwerkt in de cataloguswaarde van de betreffende plaat. Het komt mij over als een vergissing, maar misschien zit er een strategie achter. Wie het weet, mag het mij vertellen. Graag zelfs

Heeft het niet te maken met Little Face en Judith? Op sommige CD-versies waren dat bonustracks.
Het originele album heeft 10 nummers en dan kloppen de symbolen wel.

Nee, dat maakt geen verschil. Ik heb dezelfde gedachte gehad. Dank voor jouw reactie. Dat vind ik aardig.

was deze site er eerder geweest dan had The Cult in de Top 205 gestaan met deze plaat.

Jazeker, in 1985 maakte dit album wereldwijd flink indruk, dus als de site er toen was geweest.....

ik bedoel de Top 250, maar zij had vast wel hoger kunnen staan

Het album hoef voor mij niet perse in de top 250 te staan, maar bij mij staat hij wel heel hoog gewaardeerd, de reden waarom ik (nog) niet eerder over dit album geschreven heb is dat hij op een of ander reden meer dan 25 jaar uit het zicht (lees gehoor) is verdwenen (omdat mijn cassettebandje niet meer kan afspelen vanwege geen cassette deck, en vanwege andere rock muziek stromingen).
Totdat ik op youtube per toeval wederom op het waanzinnige nummer She Sells Sanctuary terecht kwam en mijn goede herinneringen weer boven kwamen, en de rest van het ten onrechte vergeten album nog maar eens wederom ging beluisteren. Daarbij kan ik mij het optreden op Pinkpop nog herinneren waarbij ze als afsluitende act weigerde te stoppen wat Smeets tot wanhoop dreef en de speciale Pinkpop dienstregeling van de NS overhoop haalde.

Maar laat ik vannacht op discogs een oude UK CD versie gevonden hebben op het oorspronkelijke label Beggars Banquet ‎– BEGA 65 CD en op de matrix de tekst ''Mastered by Nimbus'' Made in UK

En voor 8 Engelse ponden heb ik deze maar meteen gekocht in een mint staat.
Hoop de CD de komende week in huis te hebben.

Na ruim 25 jaar uit mijn gehoor verdwenen te zijn is staat score na slecht één luisterbeurt al op 4,5.

al drie decennia een fenomenale rockplaat.

Als ik mijn eigen commentaar bij een ander "ultiem" album mag citeren: "Sommige bands hebben één plaat die algemeen wordt gezien als het hoogtepunt in hun oeuvre, waarbij de meeste mensen het er wel over eens zijn dat ze nooit beter zijn geweest, een plaat waarop ze tot volle wasdom kwamen en waarop ze al hun kwaliteiten maximaal ten toon konden spreiden. This is the sea is niet mijn favoriete Waterboys-plaat, maar als dit de enige CD is die van hen naar het spreekwoordelijke onbewoonde eiland mee zou gaan zou ik daar geen problemen mee hebben." Als ik dat naar The Cult vertaal is Love dat hoogtepunt, en de tweede zin zou dan moeten luiden: "Love is míjn favoriete Cult-plaat, en als ik naar de waardering van hun albums op MusicMeter kijk denk ik dat zelfs mensen voor wie dit níét hun favoriete plaat is er toch wel vrede mee zouden hebben als dit de enige CD is die van hen naar het spreekwoordelijke onbewoonde eiland mee zou gaan."
        Alles klopt op deze plaat : de band staat stijf van het zelfvertrouwen, de sound is vol en warm, het drumwerk van de gastdrummer is perfect, het gitaargeluid is onwaarschijnlijk kamerbreed (en net zo vol van echo als het vroege geluid van The Edge, maar omdat de stijl van Billy Duffy zó anders is vind ik dat geen enkel probleem) en de nummers zitten vol slimme riffs en loopjes, zodat ik het Ian Astbury maar zal vergeven dat hij op zeker de helft van de nummers niet de moeite heeft genomen om voor het tweede couplet een nieuwe tekst te verzinnen. (Op de nummers waarbij hij dat wèl heeft gedaan is zijn vocabulaire niet wezenlijk uitgebreid, maar goed, dat hoort nou eenmaal bij zijn stijl van schrijven vol slagzinnen en slogans.) Het enige echte minpunt is het slotnummer, een melige wals die na het voorafgaande vuurwerk een beetje als een afknapper komt, maar na de geweldige eerste drie kwartier zitten de vijf sterren toch al in de knip. (Beluisterd via de oorspronkelijke CD-versie met Little face en Judith als prima bonusnummers; dat mijn tweede dochter eveneens Judith heet heeft daar echter niets mee te maken.)
        Grappig stukje arrangement : bij She sells sanctuary gaat na het intro de ritmesectie meespelen, en aan het einde van de eerste regel met de hele band speelt Duffy drie akkoorden op een akoestische gitaar, net als op het einde van de tweede regel vlak voordat Astbury begint te zingen. Een heel simpel maar uiterst effectief accentje; zou Duffy dat trucje afgekeken hebben van de vier akoestische akkoorden die Lindsey Buckingham bij Go your own way steeds door zijn elektrische gitaarpartij heen speelt?

Er zullen weinig platen zijn die de laatste jaren zo vaak gedraaid heb als Love. Ik heb het album al jaren in bezit, maar het blijft voor mij – ook na honderden luisterbeurten – een uniek tijdsdocument waarin de beklemmende new wave-sfeer van de jaren ’80 prima samengaat met de rockinvloeden die kenmerkend waren voor de latere albums van The Cult.

Ik ben altijd erg gecharmeerd geweest van de zang van Ian Astbury en hij weet de intensiteit van de songs op Love te voorzien van de juiste dynamiek. Daar waar ik het songmateriaal op het debuut Dreamtime wat wisselvallig vond, is dat op Love totaal niet het geval. Iedere song is een hoogtepunt op zichzelf, waarbij het meeslepende Brother Moon, Sister Wolf en het magistrale Hollow Man mijn absolute favorieten zijn. Ook de hitsingles She Sells Sanctuary, Rain en Revolution zijn dik in orde.

Omdat dit album geen enkel zwak moment bevat, krijgt het van mij de maximale waardering: 5*.

Dit album ademt kracht en onoverwinnelijkheid uit.

She Sells Sanctuary is echt de topper van deze plaat. Verder nog wel een aantal leuke nummers, maar die komen niet in de buurt helaas. Daarmee voor mij een van de mindere 80s platen (al ken ik er nog niet zo heel veel). De gitaarriff in Love lijkt trouwens erg veel op die van Pour Some Sugar van Def Leppard. Of eigenlijk is het andersom natuurlijk, want deze plaat is ouder.

"Love" stamt uit 1985, dus heeft Def Leppard de kunst bij The Cult afgekeken. Overigens ben ik het met jou Mausie eens dat She Sells Sanctuary een topper is maar ben ik het zeer oneens dat er daarnaast nog enkele leuke nummers opstaan. Er staan namelijk alleen maar topnummers op. Voor mij de plaat van 1985 en hij maakt ook onderdeel uit van mijn top 10 over dat decennium. Een instant all time classic

Je kunt niet zeggen dat iemand zijn mening over andere nummers ‘ niet waar’ zijn. Zulke belevingen zijn persoonlijk.

Prima album verder , maar de stem van Astbury ligt me niet helemaal.

Allright, aanpassing in de tekst gedaan

Fair enough

Mooi dat ik erop attent werd gemaakt, het stond er al voor ik het door had.

Wauw The Snake, wat is dat een geweldig nummer zeg

Het is mijn favoriete album van The Cult: werd destijds vaak nummers van afgespeeld op alternatieve feesten... maar vind het nu veel minder Gothic Rock klinken.

Gezien de hoeveelheid en kwaliteit van de vele bonustracks hadden ze eigenlijk genoeg om een dubbel album uit te brengen. Of toch in elk geval genoeg om op de cd versie van het album met 3 a 4 nummers uit te breiden.

Van de bonustracks bevallen vooral Judith / Little Face

Daarnaast zijn de lange versie's van Revolution / She Sells Sanctuary ook erg fijn.

Judith en Little Face stonden dacht ik ook op de cd-versie van het album.

geen idee, ik had vooral vinyl van deze band... veel later pas enkele cd's

Volgens Discogs had de oorspronkelijke cd uitgave in de UK wel deze nummers, maar kan geen info vinden over wat er op de oorspronkelijke Europese versie stond.

Zo te zien moesten de meesten wachten tot 2009 voor ze bonustracks bij hun cd konden verwachten.

Klopt, op vinyl waren het b-kanten van de Revolution EP en 12 inch van Rain

Er waren 2 CD-versies (of misschien wel meer). Eén versie had de bonustracks, de andere versie was hetzelfde als de vinylversie. Dus zonder Judith / Little Face.