The Cult - Love (1985)

The Cult!

De band die van The Death Cult, werd omgedoopt in The Cult, en in de jaren tachtig garant stond voor heelrijke galmrock/postpunk... en later vanaf "Electric" zou evolueren naar Hardrock.

Op LOVE staan wereldsongs zoals "Brother Wolf, Sister Moon", "Revolution" en natuurlijk "She Sells Sanctuary"!!

Klasse!

Altijd gedacht dat Guns N' Roses hun roots in de hardrock en glamrock van de jaren 70 heeft gehad, maar Love van The Cult laat duidelijk horen dat dit niet het geval is.
De meester van Slash heet niet Jimmy Page maar Billy Duffy.
Zelfs de uiterlijke verschijning van Axl Rose is geïnspireerd door Ian Astbury.
Blijkbaar heeft hij bij hem in zijn verkleedkist mogen kijken, en de hoofddoek en te strakke leren broek geleend.
Een grappig feit is dat latere The Cult drummer vervolgens ook een periode bij Guns N' Roses aan de slag ging.

Na het meer wave gerichte Dreamtime krijg je nu op Love een meer rock gericht geluid te horen, waar een hoofdrol is weg gelegd voor gitarist Billy Duffy.
Bij nummers als Big Neon en Nirvana klinkt hij als een ruigere versie van Johnny Marr van The Smiths.
Nadat veel wave bands een link leggen naar het Midden Oosten, is er bij Ian Astbury een duidelijke hang naar de Indianenstammen van Noord-Amerika.
Hierdoor is de link naar Jim Morrisson weer gelegd; welke rol hij later rond 2000 een tijdje mag vervullen.

Het artwork van dit album spreekt mij aan.
Het heeft raakvlakken met The Crossing van Big Country en Gods Own Medicine van The Mission.

Met She Sells Sanctuary lukt het ze om bij een groter publiek naamsbekendheid op te bouwen.
Persoonlijk vind ik de andere singels Rain en Revolution een stuk sterker, maar vanwege het pakkende intro, en het hoge meezing gehalte kan ik het succes van She Sells Sanctuary wel verklaren.

Dat The Cult vervolgens er voor koos om met Electric en Sonic Temple een harder geluid neer te zetten, was een logische stap in hun ontwikkeling.
Alleen voor mij een reden om ze minder te volgen.
Het overheersende ego van Ian Astbury; met als dieptepunt Pinkpop 1992, had daar uiteraard ook een belangrijke rol in.
Jammer, want muzikaal gezien klinkt het live wel meestal oke.

Ik moet eerlijk bekennen dat mijn letterlijke gedachten bij de eerste luisterbeurt van "Love" waren: wat een ontiegelijke zeikplaat. Maar een doorzetter als ik ben, gaf ik niet op en onderwierp ik "Love" aan meerdere draaibeurten. En bij elke luisterbeurt werd hij beter en beter. Een echte groeiplaat dus. Opeens viel alles in elkaar. De stuwende ritmesectie, de zang van Ian Astbury, maar vooral en bovenal het fantastische gitaarwerk van Billy Duffy. Op de een of andere manier pakte het me niet direct, maar na vele malen draaien word ik gegrepen door het meeslepende en sfeervolle spel van Duffy, die met grote regelmatig strooit met fantastische solo's, bijvoorbeeld in het titelnummer "Love". Deze plaat gaat onder je huid zitten en laat je niet meer los, constant druk ik op repeat en laat ik me onderdompelen in de donkere dreigende klanken van "Love", waarbij ik keer op keer en meer en meer wordt gegrepen door het spel van Billy Duffy. Ik heb er een nieuwe gitaarheld bij geloof ik.

Zo, ik ga deze plaat ook maar eens even ophemelen.
Terecht natuurlijk, want het is een geweldig album.
Heb hem lang als LP gehad (een Griekse persing en die zijn niet zo geweldig) en ergens begin jaren 90 op CD gekocht, waar er plotseling 2 extra nummers op bleken te staan (Little Face en Judith), die ook al nauwelijks onder deden voor de rest.

Een uitstekend mengsel van postpunk en hardrock, dit album, waarbij het ene nummer nog beter is dan het andere.
She Sells Sanctuary is een rock-klassieker van het zuiverste water en kan ik nog steeds iedere dag opnieuw graag horen.
Ook Nirvana, Rain en Revolution zijn geweldige supermelodieuze rocknummers die blijven hangen en die ik keer op keer kan horen.
Van de rustigere, wat mystieke nummers vind ik Brother Wolf and Sister Moon nog steeds erg onder de huid kruipen en hetzelfde geldt voor Black Angel.
Aparte vermelding voor Phoenix en Love met geweldig gitaarwerk.
Duffy is een geweldige gitarist en er wordt lekker strak gedrumd ook.
Album knalt ook nog steeds heerlijk fris de speakers uit.

Gisteren n.a.v. de berichten hier weer eens gedraaid en de conclusie blijft: Alweer een van de hoogtepunten van de eerste helft van de jaren 80 en er waren er al zoveel toen .
En Pinkpop '92 was top!

Als ik mijn eigen commentaar bij een ander "ultiem" album mag citeren: "Sommige bands hebben één plaat die algemeen wordt gezien als het hoogtepunt in hun oeuvre, waarbij de meeste mensen het er wel over eens zijn dat ze nooit beter zijn geweest, een plaat waarop ze tot volle wasdom kwamen en waarop ze al hun kwaliteiten maximaal ten toon konden spreiden. This is the sea is niet mijn favoriete Waterboys-plaat, maar als dit de enige CD is die van hen naar het spreekwoordelijke onbewoonde eiland mee zou gaan zou ik daar geen problemen mee hebben." Als ik dat naar The Cult vertaal is Love dat hoogtepunt, en de tweede zin zou dan moeten luiden: "Love is míjn favoriete Cult-plaat, en als ik naar de waardering van hun albums op MusicMeter kijk denk ik dat zelfs mensen voor wie dit níét hun favoriete plaat is er toch wel vrede mee zouden hebben als dit de enige CD is die van hen naar het spreekwoordelijke onbewoonde eiland mee zou gaan."
        Alles klopt op deze plaat : de band staat stijf van het zelfvertrouwen, de sound is vol en warm, het drumwerk van de gastdrummer is perfect, het gitaargeluid is onwaarschijnlijk kamerbreed (en net zo vol van echo als het vroege geluid van The Edge, maar omdat de stijl van Billy Duffy zó anders is vind ik dat geen enkel probleem) en de nummers zitten vol slimme riffs en loopjes, zodat ik het Ian Astbury maar zal vergeven dat hij op zeker de helft van de nummers niet de moeite heeft genomen om voor het tweede couplet een nieuwe tekst te verzinnen. (Op de nummers waarbij hij dat wèl heeft gedaan is zijn vocabulaire niet wezenlijk uitgebreid, maar goed, dat hoort nou eenmaal bij zijn stijl van schrijven vol slagzinnen en slogans.) Het enige echte minpunt is het slotnummer, een melige wals die na het voorafgaande vuurwerk een beetje als een afknapper komt, maar na de geweldige eerste drie kwartier zitten de vijf sterren toch al in de knip. (Beluisterd via de oorspronkelijke CD-versie met Little face en Judith als prima bonusnummers; dat mijn tweede dochter eveneens Judith heet heeft daar echter niets mee te maken.)
        Grappig stukje arrangement : bij She sells sanctuary gaat na het intro de ritmesectie meespelen, en aan het einde van de eerste regel met de hele band speelt Duffy drie akkoorden op een akoestische gitaar, net als op het einde van de tweede regel vlak voordat Astbury begint te zingen. Een heel simpel maar uiterst effectief accentje; zou Duffy dat trucje afgekeken hebben van de vier akoestische akkoorden die Lindsey Buckingham bij Go your own way steeds door zijn elektrische gitaarpartij heen speelt?

Er zullen weinig platen zijn die de laatste jaren zo vaak gedraaid heb als Love. Ik heb het album al jaren in bezit, maar het blijft voor mij – ook na honderden luisterbeurten – een uniek tijdsdocument waarin de beklemmende new wave-sfeer van de jaren ’80 prima samengaat met de rockinvloeden die kenmerkend waren voor de latere albums van The Cult.

Ik ben altijd erg gecharmeerd geweest van de zang van Ian Astbury en hij weet de intensiteit van de songs op Love te voorzien van de juiste dynamiek. Daar waar ik het songmateriaal op het debuut Dreamtime wat wisselvallig vond, is dat op Love totaal niet het geval. Iedere song is een hoogtepunt op zichzelf, waarbij het meeslepende Brother Moon, Sister Wolf en het magistrale Hollow Man mijn absolute favorieten zijn. Ook de hitsingles She Sells Sanctuary, Rain en Revolution zijn dik in orde.

Omdat dit album geen enkel zwak moment bevat, krijgt het van mij de maximale waardering: 5*.

Oh man, wat is Love een fantastisch spetterende rockplaat. Duffy heeft een imposante gitaarsound aangenomen waar iemand als The Edge trots op zou zijn. Grootste verschil tussen die twee is echter vooral dat Duffy ook echt nog technisch begenadigd is onder de muur van geluid (ja U2 fans, val me daar maar op aan) qua strakke slagpartijen en prachtige gitaarmelodielijnen. Ik vergeef hem maar dat de basisriff van Love bijna een op een gelijk is aan Billy Idol's Flesh (For Fantasy).

Het debuut was prachtig, het vervolg is nog beter, bijna perfect. Brother Wolf, Sister Moon is een voorbeeld van een weergaloos sfeervolle track die ervoor zorgt dat ik moet fronsen als mensen zeggen dat alleen de hit She Sells Sanctuary goed zou zijn. Rain is ook echt een prachtig single, misschien wel beter nog dan She Sells Sanctuary. Toch moet ik toegeven dat die akoestische gitaaraanslagen onder de elektrische riffs me daar ook altijd in vervoering brengen. The Cult is bij deze ook de enige band die ik laat wegkomen met het fire-higher-desire-rijmschema, omdat Phoenix met de achtergrondzang en het bezwerende karakter helemaal overkomt als een bepaald ritueel.

Black Angel sluit het album mooi af. Het is een sterke, melancholische ballad met enkele prachtige teksten als:

"The sirens call a sailor to die
Enchanted by the sound, his desires have been found
In his mind, his life is rushing by
All this while, the storm it rages on
He's turning old, he shall never return
Sail on to the eternal reward"

Love is een ijzersterke plaat. Misschien wel een van de beste rockplaten van de jaren '80. Als metalhead ben ik doorgaans natuurlijk van harder en sneller werk, maar Duffy's gitaarpartijen vinken alle vakjes aan die ik bij mijn favoriete metalplaten ook doorgaans aanvink. De slagpartijen zijn ook zonder flinke distortion stevig, de melodielijnen die op de achter- en voorgrond doorklinken zijn enorm sfeervol en zijn solo's hebben een portie galmende melancholie die me helemaal raken. Een muzikant die in combinatie met de eigenzinnige zang van Astbury werkelijk grootse dingen kan doen.

Tussenstand:
1. Rain
2. Dreamtime

Hier begint het kwartje toch wel te vallen en daarmee neemt The Cult een voorsprong op soortgelijke bands als The Cure en Ultravox, dat is al vrij vroeg een album dat wel echt bevalt en waar ik geen grote kritiek kan bedenken. The Cult is ontzettend gegroeid op dit album met prima composities en een erg sterke goth sfeer. Natuurlijk valt She Sells Sanctuary goed op. Dat kende ik wel langer als "het gave nummer dat toch niet van U2 is". De Freddie Mercury achtige zang met het sfeervolle gitaarwerk draagt ook zeker bij aan het resultaat. Dit album zou ik ook gerust kunnen opzetten voor Phoenix, Hollow Man of Rain. Ik ben misschien nog wel wat zuinig met vier sterren, maar het oordeel zou nog wel eens kunnen stijgen. Met dit soort post-punk kan ik wel degelijk wat. Ik ben benieuwd wat deze muziek buiten met warm weer doet.


Tussenstand:
1. Love
2. Dreamtime

Net opnieuw uit op zwart en rood vinyl, de laatste heb ik aangeschaft. De oude lp stond hier al maar helaas letterlijk grijs gedraaid met veel sonische ongemakken. Nog steeds een waan album, heel eerlijk ff, in geen jaren meer gehoord, staat nu dan ook op onder het schrijven van deze woorden
Natuurlijk, Rain, Revolution en She sells Sanctuary staan erop en mogen bekend zijn, mag ik toch hopen. Maar er is zoveels meer te horen. De gitaarpartijen van Duffy zijn hemels, waan, groots en magisch. Dat was toen al en nu nog. De sound is geweldig, nig steeds. Ofschoon wat me opvalt is dat de bas wat minder aanwezig ware. Kwestie van productie of remaster, verder enkel uitermate positief aangaande dit album. De sfeer van Brother Wolf Sister Moon enkel al, zelfs wat mystiek en creepy ergens. Maar beklijvend en groots. Jaren niet gedraaid maar dat ga ik zeker inhalen. Machtige plaat. En Duffy speelt maar door....