Talk Talk - It's My Life (1984)

Nogmaals beluisterd, dit album en het is een forse stap voorwaarts tov. het debuut. Ijzersterke, melancholieke songs waarin de klaagzang van Mark Hollis tot zijn recht komt.

Mee eens!

Voor mij het album met één van de aller- allermooiste Talk Talk liedjes ooit, maar toch ook met minstens één nummer dat ik regelmatig oversla. Hoestmogelijk... maar dat heb ik wel vaker bij de meest populaire nummers van grote favorieten uit de jaren '80.

Noem de titels aub.

Tomorrow Started (ook het mooiste nummer van dit album) en Dum Dum Girl (sla ik meestal over).
Wellicht te vaak gehoord destijds... en het is ook geen favoriet!

TS is een van TT's beste. DDG is gewoon goed. Ik skip niets. Renée is live wel vele malen indrukwekkender.

Talk Talk was 'live' dan ook erg goed.

Ik vind Call in the Night Boy het enige iets mindere nummer hier. Maar dan ook maar ietsje minder dan de rest hè.

Plaatje vandaag binnen gekregen. Had het album natuurlijk al in voren beluisterd. Renee en Tomorrow started de (vrij onbekende) prijspakkers. Enige mindere, hier ook, call in the night boy. Het live-optreden in Rotterdam 1984 tweemaal beluisterd deze week, fenomenaal.

Renée, Tomorrow Started en It's My Life vind ik de hoogtepunten van dit heerlijke album.

Tot mijn schande zie ik dat ik deze parel nog geen score had gegeven. Mijn kennismaking met Talk Talk met hun grote hits erop. Inmiddels is Renée mijn favoriet geworden. Deze band blijft een heerlijke, a-typische 80s band. Dit komt uiteraard voor een groot deel op het conto van Hollis met zijn composities en zijn schitterende zang.

Eindelijk op vinyl aangeschaft, je kunt nu eenmaal niet alles tegelijk kopen helaas... Maar blijft een heerlijk album, zowel om echt naar te luisteren of gewoon als fijne achtergrond muziek. Niet te vergelijken met wat de band hierna ging maken.

Ja, een moderator moet hier maar ff bezemen...

Ik hoorde afgelopen week weer een vreselijke cover van het titelnummer. Gezongen door een vrouw die klonk als een geit, werkelijk geen gehoor. Viel me wel op dat ze die dierengeluiden van het origineel probeerden te incorporeren in die cover. Leek nergens op, maar dat was dan nog het meest geslaagde deel van die uitvoering.

It's my life is trouwens best vaak gecoverd. Ik ken gelukkig lang niet alle uitvoeringen, maar wat dit nummer zo uniek maakt is natuurlijk de klagerige stem van Mark Hollis. Naast het feit dat het gewoon een wonderschone compositie is.

Mooi album verder ook, in dezelfde lijn als het titelnummer en die twee andere hits. Compacte, goed in het gehoor liggende popsongs, met zowel een synthetisch als een symfonisch laagje. En vooral die Stem dus... Ik vind dit al een heel mooie plaat, maar hier klinken ze per saldo als een nog vrij traditionele popband. Het is bijna niet te geloven dat Talk Talk met zulke rasse schreden per plaat evolueerde naar de uitvinders van een heel nieuw genre...

Een aantal off-topic berichten verwijderd.

Toch wel benieuwd welke dat was. Dat was toch niet de versie van No Doubt? Die vind ik stiekem toch eigenlijk nog best leuk.

Zo'n mooi album. Alleen al het intro van 'Such a Shame'...

Aangezien mevrouw Stefani best wel als een geit kan klinken denk ik toch dat hij deze heeft gehoord.
Eigenlijk is dat geen beste cover, of meer, niet origineel. Ze hebben echt hun uiterste best gedaan om zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven namelijk.

In die versie van No Doubt zaten toch ook geen dierengeluiden? (Op die geit na dan volgens sommige hier). Ik vind het ook gewoon een leuke cover verder. Hoor het origineel liever, maar zou deze cover niet afzetten in ieder geval.

Heerlijke pop CD van Talk Talk. Alleen "The last time" en "Call in the Night Boy" vind ik wat minder.

Dit album is een van de beste producties uit de jaren tachtig, van een van de beste bands van de jaren tachtig.

Bij het heengaan van frontman Mark Hollis, Kwam de kritische Engelse muziekpers superlatieven te kort om zijn talent en producties te beschrijven en te bejubelen en terecht! Een buitengewoon talent met een markante stem, die songs componeerde op het allerhoogste niveau en deze voorzag van ingenieuze, prachtige arrangementen, zo zou hij ook herinnerd moeten worden!

Ik kocht dit album direct bij het uitkomen, nadat de vooruitgesnelde track Such a Shame al dagenlang door mijn hoofd ging.

Het debuutalbum was onopgemerkt aan mijn voorbij gegaan, die schade heb ik later natuurlijk teniet gedaan ....

Openingstrack Dum Dum Girl, laat direct horen hoe een pakkende openingstrack direct de toon kan zetten.
Een uitgebreid pallet aan instrumenten komt over de luisteraar heen, waardoor je direct alert bent.

Such a Shame heeft een opbouw die nu al klassiek te noemen is. wat een prachtig intro dat leidt naar een weelderig rijk refrein...voor mij het mooiste nummer op het album.

Renée, is een rustpunt op het album, de sfeer en toonzetting werpen hier hun schaduw vooruit naar het latere werk van de groep, dat steeds introspectieve zou worden.
Een geweldig nummer wat bij iedere luisterbeurt meer schoonheid prijsgeeft. De jazzy, ingetogen sfeer en de manier waarop Hollis aan het eind zingt bezorgt kippenvel..

De titeltrack It's my life staat haaks op de voorganger, een mooi vol gearrangeerd uptempo nummer, met een catchy refrein.

Tomorrow Started is het volgende hoogtepunt, ook hier wordt subtiel een soort van ouverture neergezet. Qua opbouw vergelijkbaar met Such a Shame, maar toch een heel andere sfeer, adembenemend mooi.
Ik kan dit nummer 100 keer achter elkaar horen zonder dat het 1 seconde zal vervelen. De klagerige toon uit een synthesizer werkt heel bijzonder.

The Last Time is een prima song, maar naar mijn idee in dit rijtje een vuller.

Call in the Night is het meest gedreven nummer op het album, Hollis zingt het fantastisch, het nummer straalt een zekere urgentie uit, zeker in het refrein.

Does Caroline know, opent heel rustig met een roffelende percussie en een mal orgeltoontje, die al snel gezelschap krijgen van de bass. Het nummer blijft in deze relaxte sfeer voortgaan, rare geluidjes maken het af. Een slow track...

It's you is weer meer uptempo een uptempo track, naar mijn idee had deze beter meer naar voren gehaald kunnen worden om plaats te bieden aan een perfecter afsluiter, bijvoorbeeld Tomorrow started...

Na dit album zou Talk Talk terug komen met het superieure Te Color of Spring, voor mij het absolute Magnum Opus van de groep.

Daarna volgde te twee introspectieve albums 'Spirit of Eden' en 'Laughing Stock' die de opgang vormden naar de finale van de groep.

Mark Hollis zou nog een solo album uitbrengen voor hij het tijdelijke voor het eeuwige zou verruilen.
Na een niet heel lange maar wel heel indrukwekkende loopbaan in de moderne muziek liet hij de wereld een tijdloos en wonderschoon oeuvre na.

Wat een mooi verhaal over dit album en natuurlijk de frontman Mark Hollis. De singles van dit album zijn ijzersterk en ook de rest van de songs mogen er zijn. Toch ook jeugdsentiment dit. Het pas echte grote werk kwam voor mij natuurlijk met The Colour of Spring.

The Color of Spring is ook mijn favoriete album van de band !

Tijdloos, gedreven en ongelofelijk mooi!

The Colour of Spring

Terwijl ik dit tik luister ik naar Such A Shame. Wat mij betreft het hoogtepunt van dit album dat ik jarenlang links heb laten liggen en gisteren voor een euro heb gekocht. Dit is typisch zo'n plaat die ik in 1984 niet zou kopen want klein budget en keuzes maar bij nadere beluistering toch erg goed is. Had al 2 verzamelaars, Spirit Of Eden en Mark Hollis solo en vooral dit laatste album doet me beseffen dat ik alles van ze op cd wil. Kwaliteitspop zoals je in de jaren '80 te weinig hoorde.
Renée en Tomorrow Started zijn de andere bovengemiddelde nummers van dit tijdloze album.

Bij naderige beluistering heb ik het een half punt extra gegeven. Destijds was ik van mening dat The Color of Spring een enorme stap voorwaarts was ten opzichte deze, maar daar kom ik dus op terug omdat ik het bijna gelijkwaardig vind. Color of Spring is eenvormiger in al zijn schoonheid, maar mist in mijn beleving de echte klassieker zoals de singles van deze geweldige plaat, die ik in mijn herwaardering ook minder eighties vind klinken dan het in mijn hoofd zat.

Mooi album met sterke songs, fantastische zang. Duidelijk vóór de opmaat naar een grote verandering in stijl van talk talk. Deze voelt nog “eenvoudig” te verteren in vergelijking met het latere werk, dat wel nog beter is.

'It's My Life' is zo'n enorme sprong voorwaarts ten opzicht van 'The Party's Over' dat het lijkt alsof de band zich opnieuw uit had gevonden. Deze opvallende evolutie is vooral te danken aan het aangaan van de samenwerking met producer Tim Friese-Greene. Naast de productie zou Tim zich ook gaan bemoeien met het schrijven en arrangeren van de songs. Daarnaast is Tim een capabale toetsenist en daarmee ook de vervanger van de eerder vertrokken oorspronkelijke toetsenis Simon Brenner.

De songwriting op deze plaat is veel uitgekiender en de uitwerking ervan veel dynamischer, waardoor deze plaat veel minder aanvoelt als synthesizer-stoomwals. Zelfs de electronische drumpartijen van Lee Harris hebben meer nuance (bijvoorbeeld het intro van 'It's a Shame' of het outtro van 'Renée'.

De samenwerking met Fries-Greene was de band zo bevallen, en schijnbaar hem ook, dat deze samenwerking tot 1991 werd doorgezet. Friese-Greene huurde ook enkele extra muzikanten in om de totale sound van de band wat organischer te maken en ook wat meer diepgang en gelaagdheid mee te geven zoals Mike Oldfield-alumni Morris Pert (percussie) en Phil Spalding (basgitaar). Opvallend zijn de bijdragen van trompettist Henry Lowther (voorheen een bekend collaborateur in de Britse Progressive Jazz-scene, zie hiervoor mjin reviews bij Graham Collier, Mike Gibbs en Neil Ardley, alsmede Keef Hartley), die ook op latere platen van Talk Talk zou meewerken.

Opvallend is dat Friese-Greene ook een extra pianist (Phil Ramocon, zie oa Jimmy Cliff) en akoestische gitaar (Robbie McIntosh, zie ook The Pretenders en Tears for Fears) laat meespelen, waardoor eigenlijk alleen enkele synths en de drumpartijen nog doen herinneren aan de synthpop waarmee de band startte. Een mooi voorbeeld van de overgang van synthpop naar meer analoge progressive (art-)pop zijn 'Renée' en het werkelijk prachtige 'Tomorrow Started' met een mooie trompetsolo van Henry en erg fraai basspel van Paul Webb.

Het album is voor mij echter niet helemaal geslaagd, was er zijn ook wat songs op de plaat gekomen die mij veel minder doen, en zelfs een herhaling van zetten lijkt; zo emuleert 'Call in the Night Boy' wel heel erg 'It's My Life' en vind ik 'The Last Time' ook niet erg bijzonder. 'Does Caroline Know?' vind ik zelfs vervelend en de funky baslijn (uit een keyboard) en de geluidsexperimenten in het nummer vind ik ook wat melig. Ook zit Hollis hier wel erg tegen het randje aan van zijn vocale kunnen. Ook 'It's You' lijkt weer veel te veel op 'It's My Life', waarmee kant B eigenlijk helemaal niet op kant tegen het wel erg geslaagde Kant A (sans 'Tomorrow Started' uiteraard'.

De teerling lijkt geworpen. De band schudt zijn synthpopveren van zich af, lijkt in Friese-Greene een nieuwe bondgenoot te hebben gevonden en scoor en passant ook nog eens een trits hits ('Dum Dum Girl', 'It's My Life' en 'Such a Shame'), waarvan ik in een No Doubt-tribute ooit nog het nummer 'It's My Life' heb mogen drummen.