Tim Buckley - Starsailor (1970)

Mijn Starsailor cd vermeldt overigens niks van Rhino. Op het label staat 1989 Straight Records, produced under license from Warner Brothers.
Als je principieel tegen downloaden bent, dan lijkt me de kans vrij klein dat je 'm ooit nog op cd zult tegenkomen. Als je, zoals ik, een muziekverslaafde zonder principes bent, dan is Starsailor overal op het internet te vinden.

Bijzonder plaatje van een bijzondere artiest, die ik dringend nog eens wat speeltijd moet gunnen. 'Starsailor' loopt hier momenteel op z'n eind, en heeft weer garant gestaan voor een dik halfuur genieten. Bij vlagen knotsgek, invloeden uit de jazz zijn niet veraf. Vooral eigenzinnig, Tim Buckley deed gewoon waar ie zin in had, en mijns inziens komt hij er ruimschoots mee weg.

Blue Afternoon zit tegenwoordig in een goedkoop verzameldoosje met 4 andere cd's die iedere liefhebber natuurlijk al lang in huis heeft:
Original Album Series (Tim Buckley, Goodbye & Hello, Happy Sad, Blue Afternoon & Lorca) at Juno Records - juno.co.uk

Ik heb op Ebay de Blue Afternoon hieruit los gekocht voor een tientje....

Maar waarom hier dan ook niet even Starsailor in gedaan??

Blijkbaar wel (en ten tijde van je post ook al), maar alleen in Japan. Een geremasterde SHM-CD uitgave uit 2010 alweer. Je krijgt dit soort nieuws helaas niet door je brievenbus of per sms (of zou er toch een optie zijn? sms "Buckley reissue AAN" naar 1970 ), dus kom je er vaak pas veel later achter...

Starsailor is het ontbrekende album op mijn 5 Cd box van Tim Buckley, beetje vreemd dat die er niet bij is gedaan. Zal wel met rechten te maken hebben. Aangezien hij sowieso niet op CD verkrijgbaar is voor een normale prijs zit er niets anders op dan Spotify. Ik ben inmiddels al een maand of 2 volop aan het proberen om net zo bevangen te worden door dit album als door de 5 albums uit de box. Helaas is me dat tot op heden nog niet gelukt. In tegenstelling tot die albums vind ik dit album een wat kil album en ook bepaald geen geheel. De eerste 5 nummers zijn helemaal OK. Was de rest ook zo goed dan kwam ook hier de maximale score hier misschien ook wel in beeld, al is het gebrek aan samenhang wel een beetje storend. De laatste 4 nummers doen me nagenoeg niks. Dit album komt blijkbaar nog voor Lorca. Als ik Starsailor hoor is het net of ik met een album vol restmateriaal te maken heb. Luister ik naar Happy Sad tot en met Lorca dan zie ik daar een bepaalde ontwikkeling in. De dramatiek wordt langzaam steeds verder opgevoerd. Ik vind dit album er eigenlijk helemaal niet tussen passen.

Ondertussen op ebay gescoord voor nog geen € 15,--

Starsailor is echt ruim ná Lorca en Blue Afternoon gemaakt. Maar waar deze twee platen dankzij de akoestische gitaren, de vibes en de gloedvolle stem 'warm' klinken, daar klinkt Starsailor inderdaad vrij kil.

OK, dank je voor de info. Dat verklaart een hoop. Weet jij misschien ook waarom Starsailor dan eerder is uitgebracht?

Ik weet niet beter dan dat Starsailor na Lorca en Blue Afternoon is uitgebracht. Maar hij heeft wel in die tijd de overstap van Elektra (Lorca) naar Straight (Blue Afternoon en Starsailor) gemaakt. Ik kan me voorstellen dat Elektra niet echt zat te popelen om Lorca uit te brengen, dus misschien was Straight gewoon wel eerder met de release van later opgenomen werk.

Kopietje van mijn post bij Blue afternoon:


Starsailor is dus inderdaad een jaar later opgenomen en 10 maanden later uitgebracht. Misschien dat de volgorde op de artiestenpagina hier jouw verwarring veroorzaakte: als er geen releasedatum bekend is, dan klopt de volgorde soms niet bij albums uit hetzelfde jaar.

Ja, ik ben inderdaad uitgegaan van de volgorde zoals die hier op de site staat. Die klopt dus niet helemaal. Maakt niet uit. Daar zijn experts als jullie voor om dat op te helderen, waarvoor dank.

Wat heeft deze man in z'n korte leven buitenaardse (met niets te vergelijken) muziek gemaakt! Van de eerste 6 LP's mis ik "Lorca" maar gezien z'n andere LP's moet ik deze maar snel aanschaffen. Met enige schaamte beken ik dat ik TB pas na 40 jaar ontdekt heb. Geweldig dat de muzikale schatkist rond de jaren 70 zoveel pareltjes bevat! Absoluut 5 sterren!

Als alles goed verloopt kan ik binnen afienbare tijd de re-realease vinyl gaan ophalen. Eindelijk een exemplaar in huis!

Heeft nog best lang geduurd, maar: bingo!

Dit is waarschijnlijk de meest misleidende hoes aller tijden. Als je je daarop baseert zou je denken dat dit een rustig singer-songwriter plaatje is... nou, dat is het dus niet.

Song To The Siren is natuurlijk erg mooi, maar ik vind de cover door This Mortal Coil nog veel beter. Af en toe hoor ik ook wat Doors-invloeden zoals vanaf 2:10 ongeveer op 'Jungle Fire'. Dat zou ook op 'American Prayer' (het poëziealbum van Jim Morrison onder muzikale begeleiding van de leden van The Doors) gestaan kunnen hebben. Het mooiste stuk van het album vind ik Monterey-Moulin Rouge-Song To The Siren, dat zijn echt 3 mooie nummers, maar...

Waarom veel mensen hier nu de volle 5* aan kunnen geven zal ik wellicht nooit kunnen begrijpen, zijn experimentatiedrang komt veel beter tot z'n recht op voorganger Lorca, vind ik. De reden waarom ik dit album een onvoldoende waard vind? Simpel: het door merg-en-been gaande geschreeuw en gejodel. Alleen gaat het niet door merg en been bij mij, maar door mijn dikke teen, en die begint hier spontaan van te krullen. Respect voor degene die hier wel een meesterwerkje in horen.

Nou ja, lees de recensie van de heer Paalhaas maar eens goed door zou ik zeggen.

Tim Buckley was hier op de top van zijn kunnen qua vocale prestaties en zijn fusie van folk en jazz - free-folk - met psychedelica. Tim Buckley werd in zijn omgeving niet begrepen en belande van de ene depressie in de andere - nog diepere - depressie. Echter weet hij met Happy Sad, Lorca en Starsailor - in ieder geval mij - duidelijk te maken wat zijn gemoedstoestand toen was. Wat zijn concept van muziek is, wat zijn idee van poëzie is en vooral hoe hij wanhopige pogingen doet richting volwassenheid. Ik zie deze drie albums als een onafscheidelijke cyclus van opgroeien en de daarbij horende teleurstellingen, waanideeën, dromen en nachtmerries. Starsailor is de conclusie van die cyclus en Buckley uit op magistrale wijze zijn gevoelens. Het is een experimentele plaat ja, het is inderdaad een lastige plaat, het is inderdaad een misleidende plaat, maar het is ook een ''work of art''. Pure passie, bijzonder intens en vaak onbegrepen kunst met hoofdletter K. Vooruit, alleen hoofdletters, KUNST.

Waar Buckley's stem, zijn vocale kunst, volwassenheid bereikt op Starsailor wilde dat in zijn privéleven niet zo lukken en ging hij een tijdje met pensioen. Emotioneel uitgeput, zijn krachten volledig gegeven op zijn muziek, kwam zijn reis eigenlijk teneinde met Starsailor. Ik kan niet voor anderen spreken, maar daarom geef ik in ieder geval een 5/5 en niet minder.

Ennuh, die Liz Fraser kan best zingen hoor, maar die cover van This Mortal Coil de betere versie noemen is toch wel heel erg vloeken in de kerk. Dat was de eerste versie van Song to the Siren die ik hoorde, maar na het origineel van ''die vader van Jeff'' te hebben gehoord (mijn kennismaking met de man) werd ik toch wel heel erg stil. Indrukwekkend, emotioneel en pure compassie.

Tja, Song To The Siren, één van de mooiste songs ooit geschreven, dat staat vast. Maar dat is toch wel buiten de rest van dit album gerekend voor mij, al is het nog zo'n kunst. Verder had ik natuurlijk alle berichten bij dit album al doorgenomen, en dus ook de recensie van Paalhaas al gelezen. Wel nog een mooi achtergrondverhaal van jouw kant over de gemoedstoestand van Buckley. Happy Sad ga ik zeker ook nog beluisteren één dezer dagen.

Grappig, wat jij door merg en been vindt gaan heb ik bij Neutral Milk Hotel in je top 10!

Door merg en been gaan is een positieve uitdrukking.

Natuurlijk ken ik Tim Buckley als vader van Jeff en als de uitvoerder van Song To The Siren, later verdienstelijk gecoverd door This Mortal Coil en John Frusciante.
Ik had totaal andere muziek verwacht; dit is bijna duivels, en zit ergens tussen 16 Horsepower en Scott Walker (vooral het verwarrende titelnummer) in.
Soms heeft het ook wel dat cabaret gevoel van Marc Almond, maar dan gruwelijk verminkt aangezet.
Ook het hysterische van een band als At The Drive-In hoor ik in zijn zang terug.
De dramatiek van zijn zoon herken ik hier ook zeker in, hij klinkt net iets liever dan zijn vader.
Moulin Rouge is een rustpunt, dromerig, waarbij zijn veelzijdigheid nog meer op valt.
Song To The Siren blijft het onevenaarbare hoogtepunt, omdat je altijd naar de stem getrokken wordt (wat mij ook de opzet van het lied lijkt), vergeet je al snel het geweldige ondersteunende gitaarspel.
Het griezelige van dit alles vind ik nu dat het lijkt dat de geest van de vader de zoon naar zich toe lokt in zijn fatale zwempartij.
Luister naar de laatste zinnen:

Hear me sing, "Swim to me, swim to me, let me enfold you:
Here I am, here I am, waiting to hold you"

Waardoor het bijna een Hans Christian Andersen sprookje wordt, welke raakvlakken heeft met De Kleine Zeemeermin en Het Meisje Met De Zwavelstokjes.

........ maar nog meer met de Sirenen uit de Griekse mythologie ........

Ik heb ook meer met de oudere akoestiese gitaar versie uit de Monkees Show dan met deze uitvoering. Ik vind het geluid van z´n elektrieke 12-snarige ronduit lelijk opgenomen.

Ik vind dit ook een erg kille album. Tim is mijn lievelings zanger ooit, maar hier is alles zo scherp en pijnlijk om aan te horen. Live komen de nummers op dit album beter tot hen recht--met name op live at Escondido.

Als ik het goed zie maakt Starsailor deel uit van de Complete Albums Box, die vanaf 20 oktober in de import te koop is. Sefronia en Look at the Fool maken er geen deel van uit, maar dus wel alle albums tot en met Greetings from L.A.. Verder is Works in Progress toegevoegd.

TIM BUCKLEY - Complete Albums Box - Amazon.com Music

Dit is overigens geen favoriet Tim Buckley-album voor mij. De zang wordt hier wél erg theatraal en gaat in diverse nummers voor mij over de rand.

Goed nieuws!

Ik vraag me af wie zo'n Complete (sic) Albums Box nou zou kopen. En dan als bonus wél Works in Progress maar dan weer niet Live in London of Live at the Troubadour. En twee reguliere platen weglaten. Het lijkt wel of ze elk jaar weer iets nieuws bedenken met deze oude wijn in nieuwe zakken.

Starsailor lijkt een omslag in Tim Buckley's korte periode als musicus.
Het lijkt er op dat hij als een bezetende snel door ging naar andere invalshoeken.
Misschien voelde hij al iets van onrust en de gedachte dat zijn leven kort zou zijn.
Achteraf niet zo'n heel gekke gedachte.
Tim was niet al te zuinig op zichzelf en de studio sessies putte hem uit.
Dit is een nieuwe experimentele fase waar de acoustische, licht jazzy setting heeft plaats gemaakt voor lyrische dwingende jazzrock met avant garde en free jazz kantjes.
Zijn vocalen vaker als een aanvullend instrument en in sfeer bepaald duisterder en killer.
Het nodigt anders uit dan het voorgaande werk, waar Tim nog relax en zonder al te veel gekke uitspattingen te werk ging.
Totaal andere fase en waar je voorheen half liggend onderuit zakte en genoot, is dit tamelijk hyper.
Song To The Siren is prachtig rustiek en is eigenlijk een liedje die er niet echt tussen past.
Grotendeels is dit een plaat die tegendraads is en Tim de ruimte geeft zijn stem expressiever zijn gang te laten gaan.
Het heeft wel wat, al moet je misschien in een opgefoktere stemming zijn.
Muzikaal heel interessant en het schuurt, dwingt en daagt je uit.
Veel nummers kon ik al van verzameld werk.
Down To The Borderline echter niet.
Laat ik dat nu net een highlight vinden hier.
Het schurkt naar een soort alt-funk. Voodoo ritmes, koper en Tim die het wederom naar grote hoogten zingt.

Apart album, maar wel erg goed.
Deze periode van Tim Buckley vergt geduld en focus.
Het heeft bij mij ook even geduurd dit op juiste waarde te schatten.

Op dit album gaat Tim Buckley nog verder waar hij op Lorca was gebleven. En mij zelfs wat te ver en wordt het avantgardistische wel erg overdreven en vergt het veel van mijn geduld en inlevingsvermogen. En gaat hij wat mij betreft ver over de rand van wat ik aangenaam vind om te horen en naar te luisteren. Natuurlijk hoeft het je als luisteraar niet altijd gemakkelijk gemaakt te worden maar mij wordt het op dit album gewoon onaangenaam en vind ik het meeste slecht te verteren. Over het algemeen wordt dit album als Tim's zijn beste gezien...voor mij is het tot nu toe zijn slechtste. Song To The Siren is natuurlijk een prachtig nummer maar zoals eerder hier al opgemerkt niet erg fraai opgenomen met een lelijk gitaargeluid.Ik vind persoonlijk de versie die op Works In Porgress staat vele malen mooier.

1. Blue Afternoon
2. Happy Sad
3. Goodbye And Hello
4. Lorca
5. Tim Buckley
6. Starsailor