Tot nog toe springen de nummers 2 (zat gister constant in m'n hoofd door de pracht), 3, 5, 9 er erg positief bovenuit. Rest kibbelt lekker, vaak ook heerlijk voort, probeert de rol van het beste nummer niet op te eisen en maakt het album één groot rustpunt. Zal zich later ook één en ander van tot m'n favorieten van dit album gaan voegen denk ik. Die nummers hebben namelijk meer groei-potentie en zouden erg kunnen blijven hangen. De melodieën door het album zijn veelal minder eigenzinnig (voor BoC) dan op voorgaande albums, maar de touch van Boards of Canada doet het 'm weer: Ze tunen geluiden vaak een beetje van de hele noten af, gebruiken seminoten, en zowieso tunen ze tot geluiden bloedmooi worden en de losse elementen beter bij elkaar aansluiten dan bij (de meeste) andere artiesten, die soortgelijke dingen bij elkaar proberen te mixen. De Boards of Canada luisteren echt naar de geluiden en mede daardoor komen ze op zulke ideeën als bij ''Daywan Cowboy'', prachtig geselecteerd al die geluiden vanaf het midden. Bij nummer 13: ''Slow This Bird Down'' lijkt het wel alsof ik 's nacht ergens buiten bij een beboste omgeving in de buurt lig, in een warm klimaat (tenminste daar lag ik gisteren toen ik ook in m'n bed lag met de koptelefoon op in alle donkerte bij de eerste luistersessie (machtig moment in die ervaring). In de beat zit dan ook een geluid verwerkt wat onbewust en later bewust deed denken aan een krekel. En wat ebt het album lekker lang weg tot het eind waardoor je je niet meteen realiseert wanneer de muziek gestopt is. De melodieën zijn mijns inziens voor BoC releatief snel bedacht, de energie is er vooral in gestoken een zalig zomeralbum te maken. Dit is gelukt, het klinkt bovendien erg romantisch, mede omdat woorden van Goodfella als
diep, persoonlijk, intens van toepassing zijn. Dit zal voor mij ook wel zoeen 4,5*-en album zijn ja
Ook de ritmiek vind ik bij BoC ontzettend veel aanvulling bieden aan hun muziek, wordt in mijn ogen hevig onderschat bij ze. Negatieve uitlatingen zie ik ook af en toe. De beats zijn voor mij juist zo uitgebalanceerd, hebben zulk mooie klankkleur. Zo een opmerking als ''geen spanning in de beat'' kan ik wel deels volgen, maar bij die nummers vind ik de ritmiek (meestal) juist ondersteuning bieden aan de melodieën (voorbeeld: ''Turquoise Hexagon Sun''). Erg veel stabiele hiphop-achtige doorlopende beats zijn die ondersteundende, de hi-hats werken ritmisch daar vaak prachtig (simpel maar ze laten het fenomenaal werken). Zijn trouwens ook wat nummers op te noemen met veel spanning in de beats door de kenmerkende
schuivelende beats van ze (''An Eagle In Your Mind'' bijv.). Wat dacht men ook van zulke ritmische loopjes als bij nummers als ''Hi Scores'' en een soortgelijke komt er vaak in bij ''Chromakey Dreamkoat'' op dit album. Ook al staan de nostalgische melodieën met een vaak eigenzinnige bloedmooie atmosfeer bekend als dé trademark van BoC. De ritmiek is wat mij betreft ook een grote kracht van BoC, eigenlijk de aanvulling die deze artiesten helemaal geweldig voor mij maakt. Daar komen hun bekende geweldige levenshoudingen nog eens bij.