De eerste helft van dit album lijkt nog een beetje op twee gedachten te hinken, met van Pete Shelley vier klassieke Buzzcocks-liedjes (pakkende melodietjes, lekker tempo, licht melancholische inslag) en van Steve Diggle drie wat experimentelere nummers. Maar dan volgt er vanuit Shelley opeens een ommezwaai, met eerst twee sombere overdenkingen, daarna een dwingend psychedelisch amalgaam van Big Brother-achtige voorschriften, en tenslotte een lange en al dan niet openhartige bekentenis die uitloopt op een steeds intensere hartekreet. Natuurlijk stonden er op de eerste twee platen al nummers die duidelijk het punk/powerpop-idioom overstegen (Sixteen, Moving away from the pulsebeat, E.S.P., Late for the train), maar zo ambitieus en zo indringend als hier klonken de Buzzcocks nog niet eerder. Hoe ver deze band had kunnen komen als ze niet een pauze van 14 jaar hadden ingelast is anybody's guess, maar A different kind of tension is in ieder geval een waardig afscheid dat helaas doet verlangen naar meer