menu

Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf (2002)

mijn stem
4,07 (1951)
1951 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Interscope

  1. The Real Song for the Deaf * (1:33)
  2. You Think I Ain't Worth a Dollar, but I Feel Like a Millionaire (3:12)

    met Mario Lalli

  3. No One Knows (4:38)
  4. First It Giveth (3:18)
  5. A Song for the Dead (5:52)
  6. The Sky Is Fallin' (6:15)
  7. Six Shooter (1:19)
  8. Hangin' Tree (3:06)

    met Alain Johannes

  9. Go with the Flow (3:07)
  10. Gonna Leave You (2:50)
  11. Do It Again (4:04)
  12. God Is in the Radio (6:04)
  13. Another Love Song (3:15)
  14. A Song for the Deaf (6:42)
  15. Mosquito Song (5:37)

    met Michael Melchiondo

  16. Everybody's Gonna Be Happy * (2:35)
  17. Gonna Leave You [Spanish Version] * (2:50)
  18. Bloody Hammer * (3:54)
  19. No One Knows [Live] * (5:09)
  20. Autopilot [Live] * (4:34)
  21. The Sky Is Falling [Live] * (5:47)
  22. Another Love Song [Live] * (2:54)
  23. Better Living Through Chemistry [Live] * (8:18)
toon 9 bonustracks
totale tijdsduur: 59:19 (1:36:53)
zoeken in:
5,0
Pinsnider schreef:
Ben niet zo'n enorme QotSA-fan, maar ik vind deze plaat bij vlagen erg goed. Het valt me verder vooral op hoe ontzettend veel lol de heren allemaal met elkaar lijken te hebben. Of hebben ze elkaar juist de hersens ingeslagen tijdens de opnames en zit ik er helemaal naast met mijn indruk???


Ze hebben heel veel lol gehad tijdens de opnames. Met een hoop hulpmiddelen erbij. Sowieso is Dave Grohl altijd goed voor de groep om erbij te hebben en was Nick Oliveri een lolbroek eerste klas. Met een vracht aan muzikale vrienden erbij zoals Chris Goss en Dave Catching kwam het arbeidsproces ten goede. De bijna 2 jaar durende tour hierna zorgde wel voor een einde aan deze line up

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Net als z'n voorganger en z'n opvolger behoort Songs for the deaf tot het (gelukkig beperkte) groepje platen die ik niet vaak draai, niet omdat ik ze slecht vind maar omdat ik ze zó goed vind dat ik gewoon bang ben dat ze bij hernieuwde kennismaking gaan tegenvallen. Toch maar weer eens opgezet, en gelukkig / uiteraard blijkt dit nog steeds een briljant album te zijn, klassiek en vernieuwend, vertrouwd en experimenteel, ruig en poppy, en ik stoor me zelfs niet meer aan die incidenteel opduikende DJ, dus ik heb nu geen enkel excuus meer om nog langer onder de 5* te blijven zitten. Wat een monster.

avatar van Lau1986
4,0
Dit blijft toch een heerlijke plaat. Soms vergeet ik dat en als ik deze dan weer opzet dan is het weer echt genieten. Vooral het begin vind ik ijzersterk.

avatar van driekesjiwi
5,0
Hier heeft Josh zijn inspiratie vandaan gehaald Masters of Reality - Masters of Reality (1988) - MusicMeter.nl
Blueprint van de stonerrock, niet zozeer de band (waar Josh zich later ook bij zou voegen) maar het album.

avatar van Sillah
Ik heb ''No One Knows'' altijd een verschrikkelijk nummer gevonden en daarom heb ik deze band links laten liggen. Laatst over stonerrock gehoord en dit album toch maar een poging gegeven. Wat een fantastische plaat. Compleet onverwachts ook. Geweldig.

avatar van ABDrums
5,0
Er zijn zo ontzettend veel platen waar ik nog graag eens een recensie over zou willen schrijven (zojuist een lijst opgesteld; het zijn er een slordige 126), maar waar ik nog geen tijd voor heb gehad. Eén daarvan is Songs for the Deaf, waarvan ik nog steeds twijfel of ik hem nou in mijn top tien moet zetten of niet. Enerzijds is dit namelijk een erg speciale plaat voor mij, maar anderzijds is de plaat niet perfect. Let me explain...

Getuige de vele lovende reacties hier bij dit album en de hoge notering in de top 250, durf ik toch met enige zekerheid te constateren dat ik niet de enige ben die dit een zeer speciale plaat vindt. Songs for the Deaf is uitdagen, subtiel en geraffineerd in de arrangementen die de composities kleuren, maar tegelijkertijd zijn diezelfde composities redelijk toegankelijk en 'makkelijk' in het gehoor liggend en voelen ze veilig en 'als thuis komen' aan. Deze balanceeract tussen complexiteit en toegankelijkheid wordt op Songs for the Deaf tot in den perfectie uitgevoerd en is tekenend voor de manier waarop Queens of the Stone Age als band tewerk gaat. Tevens is dat ook de reden waarom QOTSA in van mijn favoriete bands is; originele, experimentele, maar toch vertrouwd klinkende arrangementen worden verpakt in songs waar relatief makkelijk in in te komen is, wat als effect heeft dat die verdomd goede en originele arrangementen heel makkelijk blijven plakken en bijna vanzelfsprekend worden. Petje af, want er zijn maar weinig bands die dat kunnen. Laat staan heel goed kunnen.

Songs for the Deaf is een conceptalbum waarbij de songs losjes met elkaar verbonden worden door middel van een fictieve roadtrip door de woestijn. Onderweg komen we verschillende radiostations tegen die allen hun eigen nummers draaien en ons zodoende door Songs for the Deaf heen loodsen. Een leuk concept dat makkelijk te begrijpen is en zeer goed werkt voor de nummers op het album. Bij vlagen stoor ik me wel wat aan de continue opduikende DJ-stemmen, maar dat is de band vergeven door daar ijzersterke nummers tegenover te zetten.

Ik stipte zojuist aan dat Songs for the Deaf een speciale plaat voor me is. Dat komt omdat er bepaalde herinneringen zijn gekoppeld aan bepaalde nummers die dit album voor mij persoonlijk net een tikje extra 'umphf' geeft. Eén voorbeeld is het weergaloze, ultra-intense stonermeesterwerk Song for the Dead. Ik kan me nog goed herinneren hoe perplex ik stond toen ik dit nummer voor het eerst tijdens drumles hoorde, nu toch een goede zeven jaar geleden gok ik zo. Mijn drumleraar, de tweede die ik had gehad, ging zitten en drumde, logischerwijs, moeiteloos een paar stokslagen mee. Ik wist niet wat ik hoorde; kippenvel alom. Eenmaal thuis aangekomen meteen oefenen natuurlijk, wekenlang. Uiteindelijk is het me gelukt, en ik voel me nog steeds trots wanneer ik dat intro eventjes aan het drummen ben. Want het intro is natuurlijk het meest iconisch, met dat creepy orgeltje, de briljante drumritmes van Grohl op de beat van de hi-hat, om vervolgens uit de monden in een intens dampend bad aan stonerrock. Complexiteit en toegankelijkheid gaan hier hand in hand zoals Henk en Ingrid. Heerlijk, geweldig, meesterlijk. Wat een nummer.

Zo herinner ik me ook de vele malen dat ik dit album tijdens het rondbrengen van foldertjes bij ons in het dorp heb gehoord. Terugdenkend daaraan herinner ik me dat ik met mooi weer het liefst deze plaat opzette, en me voorstelde dat ik door de woestijn aan het rondbanjeren was met dit album ergens op de achtergrond. Allemaal fictief natuurlijk, maar dit zijn gedachtespinsels, herinneringen en fictieve plaatsen die je de rest van je leven bij je draagt en mij zeer van dienst zijn geweest als ontsnapping aan de dagelijkse sleur (maar dat is een lang en ander verhaal..). Voor mijn gevoel komt het heel koel over hoe ik dit hier nu zo schrijf, maar dat heeft echt veel voor me betekend. Daar kan ik Homme en co alleen maar dankbaar voor zijn.

De plaat is echter niet perfect. Voor mijn gevoel kakt Songs for the Deaf na Gonna Leave You een klein beetje in (van 'meesterlijk' naar 'uitstekend tot goed'), om vervolgens bij A Song for the Deaf weer helemaal terug op niveau te komen. Het is net of de band bij die paar tussenliggende nummers de aandacht niet helemaal weet vast te houden. Op zich geeft het niets dat het meesterlijke niveau van de voorafgaande nummers niet wordt vastgehouden, maar toch ergens bekruipt me soms toch het gevoel 'het kon nóg beter'. Daar heb ik me echter al lang bij neergelegd. De speciale herinneringen aan Songs for the Deaf overstijgen het ieniemienie inkakmomentje dat maar drie nummers lang is.

Een fantastische plaat waar menig band nog een puntje aan kan zuigen. Songs for the Deaf is gedreven, verfrissend, toegankelijk, poppy en uitnodigend, maar tegelijkertijd ook complex, inventief, experimenteel, smaakvol, ruig, verrassend en lastig om compleet op waarde te schatten. Een bijzonder staaltje muzikaal vakmanschap van de woestijnmensen uit de Verenigde Staten, waar maar één score van toepassing kan zijn: 5*.

avatar van AOVV
Mooi stukje, ABDrums, kan me er best goed in vinden. Die platen van Kyuss vind ik nog net wat vetter en groovier, maar deze gaat er ook bijzonder lekker in. No One Knows en A Song for the Dead vormen het sluitstuk van mijn playlist vanavond.

avatar van Gyzzz
4,0
Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #190

Tegen Songs for the Deaf zag ik beetje op: Queens of the Stone Age kende ik eigenlijk alleen van de twee voornaamste hitjes van deze plaat, zowel van tv waar ze vroeger veel langskwamen als van verschillende spelletjes op deze site waar ze nog regelmatig de revue passeren. Ik heb het in die contexten altijd een beetje kleurloze, lethargische en stereotiep-Amerikaanse plain rock gevonden. Tel daarbij op dat Dave Grohl, hoofdfiguur van twee van mijn minst favoriete groepen, meedoet, en ik kon me moeilijk voorstellen dat dit wat zou worden. Maar dat blijkt vervolgens in alle opzichten mee te vallen.

‘No One Knows’ en ‘Go With the Flow’ vond ik altijd een beetje flauwtjes rechtdoor hobbelen, maar wat schetst mijn verbazing: het zijn niet alleen twee van de mindere tracks op de plaat, maar ze landen ook nog eens veel beter in de context van dat wat ze omgeeft. De plaat voelt strak en rammelend tegelijk - een combinatie die ik niet zo vaak tegenkom. De stoïcijnse en niet aflatende drive suddert je langzaam het album in, geeft houvast en bakent de ruimte af voor wat dissonanter geluid. ‘God Is In the Radio’ is daar een treffend voorbeeld van. Van de referentie aan krautrock die ik ergens las begreep ik in eerste instantie niets, maar na enkele beluisteringen kan ik hier steeds meer van de langzaam inwerkende motorik uithalen. Gegoten in een hypertoegankelijk en benaderbaar rocksausje, met een aangename knipoog. Omdat de plaat zo consistent en gevarieerd tegelijk is, landt het radiostation-thema - dat de hele speelduur rond-echoot - precies goed. Fijn dat daarbij ook plek is voor puntigheid als ‘Six Shooter’, dat in het een-tweetje met ‘Hanging Tree’ precies voor de juiste dosis contrasten zorgt, zeker na het wat aanslepende ‘The Sky is Fallin’‘. Zelfs toegankelijke melodietjes als het toepasselijk getitelde ‘Another Love Song’ komen wonderwel uit de verf en omzeilen net de formule die die andere indie gitaar love songs doorgaans bevatten.

Zo zijn deze Queens me steeds net een klein stapje voor. Precies zodra me een “nu weet ik het wel” begint de bekruipen slaan ze zonder pauze gauw een nieuw steegje in. De plaat voelt heel stevig in het zadel, geaard en benaderbaar - en daardoor nergens echt hard of afstandelijk, waarmee ruimte wordt gecreeerd voor wat schurender stem- of gitaargeluid. Consistente plaat die in een uur aan je voorbij vliegt. Ongecompliceerd plezier dat zeker meegaat op de lange autoritten komende vakantie.

Makkelijk 4*

Gast
geplaatst: vandaag om 05:58 uur

geplaatst: vandaag om 05:58 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.