menu

Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf (2002)

mijn stem
4,07 (1951)
1951 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Interscope

  1. The Real Song for the Deaf * (1:33)
  2. You Think I Ain't Worth a Dollar, but I Feel Like a Millionaire (3:12)

    met Mario Lalli

  3. No One Knows (4:38)
  4. First It Giveth (3:18)
  5. A Song for the Dead (5:52)
  6. The Sky Is Fallin' (6:15)
  7. Six Shooter (1:19)
  8. Hangin' Tree (3:06)

    met Alain Johannes

  9. Go with the Flow (3:07)
  10. Gonna Leave You (2:50)
  11. Do It Again (4:04)
  12. God Is in the Radio (6:04)
  13. Another Love Song (3:15)
  14. A Song for the Deaf (6:42)
  15. Mosquito Song (5:37)

    met Michael Melchiondo

  16. Everybody's Gonna Be Happy * (2:35)
  17. Gonna Leave You [Spanish Version] * (2:50)
  18. Bloody Hammer * (3:54)
  19. No One Knows [Live] * (5:09)
  20. Autopilot [Live] * (4:34)
  21. The Sky Is Falling [Live] * (5:47)
  22. Another Love Song [Live] * (2:54)
  23. Better Living Through Chemistry [Live] * (8:18)
toon 9 bonustracks
totale tijdsduur: 59:19 (1:36:53)
zoeken in:
avatar van Gajarigon
4,5
Deze verdient toch ook een review. Songs for the Deaf van the Queens of the Stone Age is radiovriendelijke stonerrock, een klassieker in het genre en daarbuiten. Alle nummers worden aan elkaar gebreid door het concept van iemand die tijdens een autorit wat aan de radio zit te prutsen en van zender naar zender hopt, best een leuke gimmick die past bij de muziek.

You Think I Ain't Worth a Dollar, But I Feel Like a Millionaire
Kort maar hevig, ideale opener met de zachte drumbeat die dan ineens openbarst in luid geschreeuw van Oliveri. 5/5

No One Knows
De bekendste track op het album, met een ijzersterke gitaarriff, heerlijk drumwerk tijdens de refreinen en een vrij geniale gitaarsolo. 5/5

First it Giveth
Een uptempo nummer opgebouwd rond een extreem energetische drumbeat van Dave Grohl, dat gerust wat langer had mogen duren. 5/5

A Song For the Dead
Wat een geniale intro heeft dit nummer toch. Mokerslagen op de drums waarna een beukende gitaarriff je helemaal de grond in stampt. De strofes hebben een plezante afwisselende riff, met steeds mini-solotjes ertussen, ondertussen voorzien van een soort onderaards gezang. Een fantastische gitaarsolo later is het de beurt aan de drums om de mini-solotjes op te vullen. Op het einde komt de beukende riff van het begin terug, waarna een tribal drumsolo het overneemt. Wat een geniale outro heeft dit nummer trouwens. Veruit het beste nummer van het album. 7/5

The Sky is Fallin'
Dit nummer heeft een mooie rustige intro. Dan begint een staccato gitaarriff dat zowat het hele nummer blijft doorgespeeld worden, ondersteund door een rustige ritmesectie die de aandacht laat voor de doorwrochte vocalen van Josh Homme. Een zeer goed nummer, maar misschien iets te repetitief qua gitaarriff. 4/5

Six Shooter
Een erg kort agressief nummer met schreeuwerige zang, dat er voor mij echt niet had moeten opstaan. 1/5

Hangin' Tree
Prachtige zang op dit nummer dat verder niet echt weet te beklijven. De solo voor het laatste refrein laat enkele erg interessante ideeën horen, spijtig dat ze die niet wat meer hebben uitgewerkt. 3,5/5

Go With the Flow
Nog een single dan. Samen met First it Giveth is dit het meest stomende nummer op het album, met een lekker op dreef zijnde ritmesectie (die baslijnen... ), mooie samenzang tijdens het refrein, tijdens de strofes frivole gitaarlicks en een verrassend melodieus slotstuk. 5/5

Gonna Leave You
Een vrij standaard rocknummer, met een welhaast vrolijk deuntje. Iets te braafjes misschien, maar die loeiende gitaar voor het laatste refrein maakt zoveel goed. 4/5

Do It Again
Een echt stonerriff dan, in een nummer dat een mooie afwisseling tussen strofe en refrein biedt. Het nummer leeft helemaal op tijdens de laatste strofe. I only get to live one life /I wont pretend you're only mine, prachtig gezongen. 4,5/5

God is in the Radio
Nog een leuke bijdrage van Mark Lanegan, opgebouwd rond een marching drum van Dave Grohl maar tegelijkertijd een van de meest melodieuze nummers met een schroeiende solo ergens halfweg. 4/5

Another Love Song
Dit nummer is natuurlijk een parodie, maar het vrolijke orgeltje en de vibrato op de gitaar maken het toch gedenkwaardig. 4,5/5

A Song for the Deaf
Het titelnummer, dat zeker niet ontgoochelt maar toch wat onder de verwachtingen blijft. Rijk aan sfeer, dat wel. 3,5/5

Mosquito Song
De ballad van het album, dat overal elders zou misstaan hebben maar hier toch een passende afsluiter is.
3,5/5

Op een enkele misser na (Six Shooter, die dan nog amper anderhalve minuut duurt) is dit een steeds onderhoudend album, dat ronduit 'uitstekend' begint en naar het einde afzwakt tot gewoon 'zeer goed'.

avatar van deric raven
4,0
Het zou de ideale soundtrack kunnen zijn van de White Trash uit California
Dit is het geluid van de uit gespuugde nomadenvolk; wonend in de woestijn.
Kromme pijnlijke ruggen door het harde werken.
Generatie op generatie door gegeven.
Sex op de achterbank van je vaders auto met het buurmeisje.
Dat bezwangerd raakt door onzorgvuldig geplande wellust.
Leven in een woonwagenkamp.
De avond door brengen met een biertje bij brandende olievaten.
Overlevingstocht in een kansarme maatschappij.
Een kant van Amerika waar men liever niet aan herinnerd wordt.
Een uitzichtloze situatie.

De kracht zit hem ook in het vuile rockgeluid.
De verslavende zang van Josh Homme gecombineerd met het pijnlijke krassende stemgeluid van Mark Lanegan.
Die de rol als mysterieuze zigeuner op zich neemt.
Het geheime verbond; ooit gesloten tijdens de Screaming Trees periode.
Zo is hij er opeens; vervolgens is hij weer verdwenen.
Precies in de rol die we van hem kennen bij concerten.
Als hij als gastzanger op treed.
Hier was de dorpsgek Nick Oliveri nog aanwezig.
Voordat hij werd verbannen naar de Vallei der Waanzin.
Een ondergeschikte Dave Grohl die het ritmische element voltooit.
Kyuss was de langdurige geslaagde jamsessie.
Wat zijn vervolg kreeg in de Dessert Sessions.
Dit vormde de basis voor dit album.
Door de gespierde songsmid Homme samen laten smelten in het krachtige onbreekbare Songs For The Deaf.

avatar van staralfur
5,0
Wát een geweldig album blijft dit toch. Heb het al jaren in bezit, maar het verveelt niet

Hoogtepunt: Song for the Dead (hoewel je die gewoon live moet meemaken)

avatar van Ronald5150
3,0
”Songs of the Deaf” is een album vol zware stuwende rock songs. De gitaren ronken, de riffs zijn af en toe behoorlijk monumentaal en Dave Grohl gaat tekeer op de drums alsof zijn leven ervan afhangt. Niet alle liedjes kunnen me even goed bekoren, maar anderen dan weer wel. ”No One Knows” is en blijft een geweldig nummer. Ook ”God is on the Radio” en de titeltrack reken ik tot mijn favorieten van ”Songs of the Deaf”. Ook zijn er dingen waar ik me aan erger. Ik vind het concept van een steeds veranderend radiostation tijdens een lange autorit best aardig bedacht, maar het wekt toch ook vooral irritatie op. Maar wat ik nog erger vind is dat deze radio intermezzo’s onderdeel zijn van het liedje. Kies er dan voor om dit als aparte tracks op het album te plaatsen. Nu worden in mijn beleving best aardige nummers wreed verstoord door het in mijn ogen irritante geneuzel. Zonder deze zaken zou ik ”Songs of the Deaf” waarschijnlijk iets hoger beoordelen. Nu blijft het voor mij een aardige rockplaat met enkele uitschieters en helaas ook wat irritatiefactortjes.

avatar van james_cameron
4,0
Beste album van de band tot nu toe, al zijn lang niet alle songs even sterk. Losjes opgezet als concept-album, opgebouwd rond het thema van een radiostation, maar laat je daar niet door afschrikken. De tomeloze energie en de voortdurende afwisseling maken veel goed; tevens is de aanwezigheid van drummer Dave Grohl een groot pluspunt. Het album kent weliswaar een paar mindere momenten, maar de flow van de plaat, gekoppeld aan een band op de top van zijn kunnen, zorgen toch wel voor een heel bijzondere luisterervaring.

avatar van jordidj1
4,5
Misschien wel de leukste verrassingen die ik dit jaar heb ontdekt. Ik begon met niet al te hoge verwachtingen aan dit album, maar het heeft mij op alle fronten verrast. Het rockt een uur lang aan een stuk door, maar de allesbehalve overbodige radio-fragmenten zorgen ervoor dat het album ook enige rustmomenten heeft waardoor het niet een grote ADHD-trip wordt.

Vanaf de eerste seconden knalt het al als een malle, en het wordt nergens saai en elke song is beresterk. Het kakt geen moment in. Go with the flow!

Voorlopig nog even een dikke 4,5*, maar als ik over een paar maanden nog steeds zo er over denk dan kan ik niet anders dan de volle mep geven. Maar ik laat het eerst nog heel even zinken...

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Net als z'n voorganger en z'n opvolger behoort Songs for the deaf tot het (gelukkig beperkte) groepje platen die ik niet vaak draai, niet omdat ik ze slecht vind maar omdat ik ze zó goed vind dat ik gewoon bang ben dat ze bij hernieuwde kennismaking gaan tegenvallen. Toch maar weer eens opgezet, en gelukkig / uiteraard blijkt dit nog steeds een briljant album te zijn, klassiek en vernieuwend, vertrouwd en experimenteel, ruig en poppy, en ik stoor me zelfs niet meer aan die incidenteel opduikende DJ, dus ik heb nu geen enkel excuus meer om nog langer onder de 5* te blijven zitten. Wat een monster.

avatar van ABDrums
5,0
Er zijn zo ontzettend veel platen waar ik nog graag eens een recensie over zou willen schrijven (zojuist een lijst opgesteld; het zijn er een slordige 126), maar waar ik nog geen tijd voor heb gehad. Eén daarvan is Songs for the Deaf, waarvan ik nog steeds twijfel of ik hem nou in mijn top tien moet zetten of niet. Enerzijds is dit namelijk een erg speciale plaat voor mij, maar anderzijds is de plaat niet perfect. Let me explain...

Getuige de vele lovende reacties hier bij dit album en de hoge notering in de top 250, durf ik toch met enige zekerheid te constateren dat ik niet de enige ben die dit een zeer speciale plaat vindt. Songs for the Deaf is uitdagen, subtiel en geraffineerd in de arrangementen die de composities kleuren, maar tegelijkertijd zijn diezelfde composities redelijk toegankelijk en 'makkelijk' in het gehoor liggend en voelen ze veilig en 'als thuis komen' aan. Deze balanceeract tussen complexiteit en toegankelijkheid wordt op Songs for the Deaf tot in den perfectie uitgevoerd en is tekenend voor de manier waarop Queens of the Stone Age als band tewerk gaat. Tevens is dat ook de reden waarom QOTSA in van mijn favoriete bands is; originele, experimentele, maar toch vertrouwd klinkende arrangementen worden verpakt in songs waar relatief makkelijk in in te komen is, wat als effect heeft dat die verdomd goede en originele arrangementen heel makkelijk blijven plakken en bijna vanzelfsprekend worden. Petje af, want er zijn maar weinig bands die dat kunnen. Laat staan heel goed kunnen.

Songs for the Deaf is een conceptalbum waarbij de songs losjes met elkaar verbonden worden door middel van een fictieve roadtrip door de woestijn. Onderweg komen we verschillende radiostations tegen die allen hun eigen nummers draaien en ons zodoende door Songs for the Deaf heen loodsen. Een leuk concept dat makkelijk te begrijpen is en zeer goed werkt voor de nummers op het album. Bij vlagen stoor ik me wel wat aan de continue opduikende DJ-stemmen, maar dat is de band vergeven door daar ijzersterke nummers tegenover te zetten.

Ik stipte zojuist aan dat Songs for the Deaf een speciale plaat voor me is. Dat komt omdat er bepaalde herinneringen zijn gekoppeld aan bepaalde nummers die dit album voor mij persoonlijk net een tikje extra 'umphf' geeft. Eén voorbeeld is het weergaloze, ultra-intense stonermeesterwerk Song for the Dead. Ik kan me nog goed herinneren hoe perplex ik stond toen ik dit nummer voor het eerst tijdens drumles hoorde, nu toch een goede zeven jaar geleden gok ik zo. Mijn drumleraar, de tweede die ik had gehad, ging zitten en drumde, logischerwijs, moeiteloos een paar stokslagen mee. Ik wist niet wat ik hoorde; kippenvel alom. Eenmaal thuis aangekomen meteen oefenen natuurlijk, wekenlang. Uiteindelijk is het me gelukt, en ik voel me nog steeds trots wanneer ik dat intro eventjes aan het drummen ben. Want het intro is natuurlijk het meest iconisch, met dat creepy orgeltje, de briljante drumritmes van Grohl op de beat van de hi-hat, om vervolgens uit de monden in een intens dampend bad aan stonerrock. Complexiteit en toegankelijkheid gaan hier hand in hand zoals Henk en Ingrid. Heerlijk, geweldig, meesterlijk. Wat een nummer.

Zo herinner ik me ook de vele malen dat ik dit album tijdens het rondbrengen van foldertjes bij ons in het dorp heb gehoord. Terugdenkend daaraan herinner ik me dat ik met mooi weer het liefst deze plaat opzette, en me voorstelde dat ik door de woestijn aan het rondbanjeren was met dit album ergens op de achtergrond. Allemaal fictief natuurlijk, maar dit zijn gedachtespinsels, herinneringen en fictieve plaatsen die je de rest van je leven bij je draagt en mij zeer van dienst zijn geweest als ontsnapping aan de dagelijkse sleur (maar dat is een lang en ander verhaal..). Voor mijn gevoel komt het heel koel over hoe ik dit hier nu zo schrijf, maar dat heeft echt veel voor me betekend. Daar kan ik Homme en co alleen maar dankbaar voor zijn.

De plaat is echter niet perfect. Voor mijn gevoel kakt Songs for the Deaf na Gonna Leave You een klein beetje in (van 'meesterlijk' naar 'uitstekend tot goed'), om vervolgens bij A Song for the Deaf weer helemaal terug op niveau te komen. Het is net of de band bij die paar tussenliggende nummers de aandacht niet helemaal weet vast te houden. Op zich geeft het niets dat het meesterlijke niveau van de voorafgaande nummers niet wordt vastgehouden, maar toch ergens bekruipt me soms toch het gevoel 'het kon nóg beter'. Daar heb ik me echter al lang bij neergelegd. De speciale herinneringen aan Songs for the Deaf overstijgen het ieniemienie inkakmomentje dat maar drie nummers lang is.

Een fantastische plaat waar menig band nog een puntje aan kan zuigen. Songs for the Deaf is gedreven, verfrissend, toegankelijk, poppy en uitnodigend, maar tegelijkertijd ook complex, inventief, experimenteel, smaakvol, ruig, verrassend en lastig om compleet op waarde te schatten. Een bijzonder staaltje muzikaal vakmanschap van de woestijnmensen uit de Verenigde Staten, waar maar één score van toepassing kan zijn: 5*.

avatar van Gyzzz
4,0
Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #190

Tegen Songs for the Deaf zag ik beetje op: Queens of the Stone Age kende ik eigenlijk alleen van de twee voornaamste hitjes van deze plaat, zowel van tv waar ze vroeger veel langskwamen als van verschillende spelletjes op deze site waar ze nog regelmatig de revue passeren. Ik heb het in die contexten altijd een beetje kleurloze, lethargische en stereotiep-Amerikaanse plain rock gevonden. Tel daarbij op dat Dave Grohl, hoofdfiguur van twee van mijn minst favoriete groepen, meedoet, en ik kon me moeilijk voorstellen dat dit wat zou worden. Maar dat blijkt vervolgens in alle opzichten mee te vallen.

‘No One Knows’ en ‘Go With the Flow’ vond ik altijd een beetje flauwtjes rechtdoor hobbelen, maar wat schetst mijn verbazing: het zijn niet alleen twee van de mindere tracks op de plaat, maar ze landen ook nog eens veel beter in de context van dat wat ze omgeeft. De plaat voelt strak en rammelend tegelijk - een combinatie die ik niet zo vaak tegenkom. De stoïcijnse en niet aflatende drive suddert je langzaam het album in, geeft houvast en bakent de ruimte af voor wat dissonanter geluid. ‘God Is In the Radio’ is daar een treffend voorbeeld van. Van de referentie aan krautrock die ik ergens las begreep ik in eerste instantie niets, maar na enkele beluisteringen kan ik hier steeds meer van de langzaam inwerkende motorik uithalen. Gegoten in een hypertoegankelijk en benaderbaar rocksausje, met een aangename knipoog. Omdat de plaat zo consistent en gevarieerd tegelijk is, landt het radiostation-thema - dat de hele speelduur rond-echoot - precies goed. Fijn dat daarbij ook plek is voor puntigheid als ‘Six Shooter’, dat in het een-tweetje met ‘Hanging Tree’ precies voor de juiste dosis contrasten zorgt, zeker na het wat aanslepende ‘The Sky is Fallin’‘. Zelfs toegankelijke melodietjes als het toepasselijk getitelde ‘Another Love Song’ komen wonderwel uit de verf en omzeilen net de formule die die andere indie gitaar love songs doorgaans bevatten.

Zo zijn deze Queens me steeds net een klein stapje voor. Precies zodra me een “nu weet ik het wel” begint de bekruipen slaan ze zonder pauze gauw een nieuw steegje in. De plaat voelt heel stevig in het zadel, geaard en benaderbaar - en daardoor nergens echt hard of afstandelijk, waarmee ruimte wordt gecreeerd voor wat schurender stem- of gitaargeluid. Consistente plaat die in een uur aan je voorbij vliegt. Ongecompliceerd plezier dat zeker meegaat op de lange autoritten komende vakantie.

Makkelijk 4*

Gast
geplaatst: vandaag om 22:27 uur

geplaatst: vandaag om 22:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.