Iggy Pop - Lust for Life (1977)

The Idiot ga ik een kans geven bikkel2! ?

En toch vind ik The Idiot een beter album. Daarop staan geen zwakke nummers. Op dit album staat Success en Iggy probeert blues te maken met Turn Blue. Beide songs vind ik enigszins uit de toon vallen.
In de jaarlijst Oor van 1977 staat dit album hoger (21) dan The Idiot (26e). Het zij zo.
Voor dit album 3*

Ik vind Idiot weer ‘ zwakker’ , maar vind Turn Blue ook niet de sterkste song hier .

Dit is de ‘Rock(‘n Roll) plaat’ van Iggy , The Idiot niet. Maar slecht ? Nee.

Nadat The Idiot me zo positief verrast heeft, nam ik de tijd voor het rockalbum van Iggy.
Lust for Life en The Passenger kende ik natuurlijk al, maar verrassend hoeveel van de rest ik herken: Tonight (versie met Tina Turner & Bowie), Neighborhood Threat (Bowie) en Success (van wie??).
Stuk voor stuk zijn de originelen van Iggy veel beter dan de covers. Het gevoel is dan ook zoals toen ik 'Love Will Tear us Apart' van Joy Division hoorde nadat ik de slappe versie van Paul Young al jaren kende.

Voorlopig verkies ik de kille sfeer van The Idiot, maar deze Lust for Life is zeker niet mis.

Charismatisch en catchy album. Passenger en Lust For Life zijn natuurlijk absolute classics. Sterk werk van Bowie als producer. Het album is wel inconsistent. Moeilijk om een album waar Turn Blue op staat 4 sterren te geven

Het is 15 november 1977 en ik hang thuis op een stoel toppop te kijken. Een programma waar je in die tijd voor thuis bleef, zoveel popmuziek was er immers niet te zien op de beeldbuis.

Ineens veerde ik op...patambambam...en daar stuiterde een pezig gespierd kereltje als een smurf on acid door het beeld...wat een agressie, wat een power en wat een geweldig nummer. Hij sloopte tijdens het nummer een palmboom op het toneel, keek agressief in de camera en rende heen en weer. En ik wist het meteen....ik ben fan van deze maniak. Het nummer?? Lust For Life.

Daarna vanzelfsprekend meteen de lp gekocht. Want lust for life kreeg je zeker bij beluistering van deze song. Geen spijt van gehad, behalve het titelnummer het geweldige Sixteen, Some Weird Sin, The Passenger en Succes.

Later nog een keer een fantastische documentaire gezien over Iggy & The Stooges en hem verschillende keren live mogen bewonderen. Steeds weer een prachtige ervaring.

En nu, nog steeds als ik de lp opzet en het intro voor Lust for Life barst los weet ik weer waarom ik destijds deze plaat zo goed vond en fan van Iggy werd.

Hahaha… best drumriff (of hoe heet dat) aller tijden. Bij mij was het hetzelfde verhaal… Toppop…

Het was een tijd geleden toen ik Iggy Pop opeens in The Dead Don't Die zag opdraven (een niet zo al te geweldige zombiefilm) dat ik me opeens realiseerde dat het al verdomd lang geleden was dat ik Lust for Life nog eens had gedraaid. Een album dat twee klassiekers heeft voortgebracht: het titelnummer en The Passenger, maar uiteindelijk blijken dat zelfs de twee zwakste nummers te zijn. Of ik heb die - in vergelijking met de rest van de plaat - alleszins al te vaak gehoord. Langs de andere kant, ik kan me echt niet inbeelden dat ik deze versie van Tonight ooit echt beu ga geraken. Het is een nummer dat ik voornamelijk kende in de versie van David Bowie met Tina Turner, maar het is net die drugs gerelateerde strofe aan het begin (die in de versie met Tina Turner ontbreekt) die het nummer zoveel extra punch geeft. Het humoristisch getinte Success doet me ook na al die tijd nog altijd lachen en ik kan me al niet meer inbeelden hoe vaak ik met Some Weird Sin in mijn hoofd heb gezeten. Enigszins gerelateerd: ik kan me ook niet meer inbeelden hoe vaak ik met mijn hoofd heb staan schudden op het einde van Turn Blue. Daar zit zoveel power, zoveel wanhoop in dat ik er langs zelfs ongemakkelijk van word. Die opening gewoon al met "Jesus, this is Iggy"... Op papier klinkt het idioot, maar in het nummer zelf werkt het perfect en het is eerlijk gezegd één van mijn favoriete nummers. Moest ik toch echt iets negatief willen bedenken, dan is het dat Sixteen iets te inwisselbaar is. Al kan dat ook gewoon zijn omdat de rest van deze songs gewoon o zo geweldig zijn.

Voor iedere TopPopkijker was het optreden van Iggy Pop met Lust for Life onvergetelijk, dankzij de palmboom die door hem uit de pot werd gesloopt. De krant van mijn ouders berichtte er de dag na uitzending over en op het schoolplein was dit het gesprek van de dag: "Heb je Iggy Pop bij TopPop gezien? Hij sloopte de hele studio!" Net zo leuk als The Stranglers die in januari ’78 in deze grote-mensen-playbackshow halverwege No More Heroes van instrument wisselden. Punk vond ik dankzij dit soort fratsen extra interessant.
In 2006 keek James Osterberg op zijn optreden terug bij Top 2000 a Gogo en legde meteen uit waar het ritme vandaan kwam: geschreven door David Bowie op diens ukelele, terwijl ze in Berlijn op tv de tune hoorden van het American Forces Network News. Dit in afwachting van tv-serie Starsky and Hutch, voegt website U Discover Music daaraan toe.
Het ritme paste mijn broertje ook toe bij het stoeien: hij stompte mij op de maat. Onze moeder riep na een tijdje dat we moesten stoppen, bang dat we elkaar zouden bezeren… Overigens was Le Petit Tortillard van Plastic Bertrand nog sneller, ontdekte ik na een tijdje. Ik won de krachtmetingen met gemak.

Muziek nam ik op van de radio en elpees kopen was nog buiten mijn mogelijkheden. Deze plaat cadeau vragen durfde ik niet: zouden mijn ouders niet goed vinden, zulke wilde muziek… Achteraf gezien weet ik zeker dat ik met dit album zwaar teleurgesteld zou zijn geraakt: afgezien van Sixteen klinkt nergens op Lust for Life iets vergelijkbaars qua stijl. Pas jaren later bereikte The Passenger mij, waarbij ik geen flauw idee had dat die van deze plaat afkomstig was, zo anders is het in stijl.
47 jaar later probeer ik het weer eens met dit tweede album uit zijn Berlijnse periode met David Bowie, na The Idiot. De Brit leverde maar liefst zeven nummers, soms geschreven met Ricky Gardner, die bovendien de schrijver is van The Passenger.
Some Weird Sin is ook nog lekker (iets later door Pop eveneens bij TopPop geplaybackt), maar Tonight kende ik inmiddels als het saaie duet tussen David Bowie en Tina Turner. Ook in deze eerste versie vervelend.
Op kant 2 heeft Success nog wel een aangename sfeer met de lange gitaarlijnen, Turn Blue is echter een gaapballade, waarna Neighborhood Threat een lekker uptempo nummer is en Fall in Love with Me dansbaar maar langdradig afsluit, heen-en-weer-springend tussen slechts twee akkoorden.
De palmboomsingle was een onverwacht grote hit: bij de Nationale Hitparade zeven weken top tien gedurende december ’77 en januari ‘78, waarvan drie weken op #4. Het album haalde in december #8.

Soms keerde het liedje onverwacht terug. Zoals die keer in 2015 toen Pop Lust for Life bij Later with Jools speelde, met onder meer onder meer Josh Homme van Queens of the Stone Age op gitaar en Matt Helders van Arctic Monkeys op drums. Opnieuw kippenvel.
Ik kwam hier op reis door mijn afspeellijsten met favoriete liedjes uit new wave en aanverwanten. Dit vanaf Richard Hell & The Voidoids, via een inhaalslag bij Pops vorige plaat. Volgende album: rare muziekjes van de vreemde Amerikanen van Devo.