Supertramp - Crisis? What Crisis? (1975)

Dit blijft voor mij toch een Top Supertramp album. Raar dat dit album niet zo hoog scoort. Misschien door een gebrek aan singles ????

Ik vind dit album wel iets minder dan Crime, maar wel een top album.

Veel wisselende reacties hier.

Het is geen geheim dat het meeste al geschreven was in de periode "Crime."
Maar waar Crime echt compleet overeind blijft, valt het mij op dat de 2e helft van "Crisis" minder aan spreekt.
Geen echte knaller om af te sluiten ook. Het gaat wat als een nachtkaars uit.
Dat gezegd hebbende is het geen troep, maar een pakje minder dan de voorganger.
Het eerste gedeelte is voorbeeldig.
Met wat meer tijd had het wellicht een sterker geheel kunnen zijn.

Maar Two of Us is wel echt een prachtige nachtkaars, wat mij betref Het verstilde, kwetsbare einde van dit album verkies ik zelf wel boven de grootste, bombastische finales van de andere albums (Crime of the Century, Fool's Overture, Child of Vision...). Ik vind dit album wel echt meer een geheel dan alles wat Supertramp hierna zou maken. Even in the Quietest Moments... en Breakfast in America vind ik zeker geen beroerde platen, maar die albums zijn veel minder een geheel dan Crime of the Century of dit album, in mijn ogen. Het zijn meer verzamelingen nummers, waarbij het (kwalitatieve) verschil tussen Hodgsons en Davies' nummers steeds duidelijker hoorbaar werd.
Als geheel is dit album misschien wat vrolijker dan Crime of the Century, maar naar het einde toe lijkt het langzaam wat ernstiger te worden. Just a Normal Day vind ik een schitterende dialoog tussen Hodgson en Davies, waarin laatstgenoemde een onbestemd verdriet lijkt te verwoorden. De muziek gaat over in The Meaning, waarin Hodgson wanhopig op zoek is naar betekenisgeving voor alles om hem heen. Deze vindt hij in de prachtige nachtkaars, Two of Us, waarmee het album schitterend afsluit.
Tekstueel is Supertramp zeker niet wereldschokkend. Ik heb hun teksten altijd redelijk simplistisch gevonden en zelden echt origineel. Veel grote woorden en grote thema's. Maar op deze plaat vind ik de teksten zeker effectief en aandoenlijk in hun simplisme. En muzikaal is deze plaat natuurlijk prachtig. Wat mij betreft is Crisis? What Crisis? samen met Crime of the Century het beste wat Supertramp heeft gemaakt.

Goed gemotiveerd stuk hrmnbstr. Helder.

Er is zeker sprake van een geheel, net zo als ik dat op de meeste latere albums met Hodgson nog in de groep ook wel hoor. Als je bekend bent met hoe de albums qua vorm in elkaar steken, is dat bekend.
Meestal om en om een Davies of Hodgson compositie en die hebben hun eigen stijl van schrijven. Echter blijft de sound herkenbaar vanwege de duidelijke handtekening van musiceren.
Hodgson schrijft meestal wat lichter verteerbaar spul met enige frivoliteit, terwijl Davies de wat zwaarmoedigere bard is.

Laat ik voorop stellen dat het een enorme opgave geweest moet zijn om met een geschikte opvolger voor Crime Of The Century te komen.
Feitelijk een perfect album met wat mij betreft geen aanwijsbare zwakke plekken.
Deze opvolger kwam snel. Want zo ging dat toen.
De band heeft zelf toegegeven dat door enig tijdgebrek er wat restmateriaal gebruikt is.
Daar is niets mis mee, maar ik hoor gewoon niet overall de kwaliteit van de voorganger.
Na Another Man's Woman wordt het voor mij enigzins minder.
Lady is een soort Dreamer part II en The Meaning is mij wat te opdringerig. Hodgson heeft geweldige songs geschreven, maar soms irriteert ie mij ook.
Poor Boy vind ik wat te melig, maar eens, Just A Normal Day is een aardig één/tweetje.
Two Of Us is in potentie best mooi, maar het nachtkaarsje gaat wel erg snel uit.
Misschien had ik toch een spannender einde verwacht.
Het gebeurt op Even In The Quiest Moments en Breakfast In America weer wel met Fool's Overture en Child Of Vision.

Zeker geen slechte plaat, maar ik vind het uiteindelijk geen hoogtepunt in hun oevre.

Hoe bedoel je dit precies? Ik weet wel dat Hodgson en Davies om en om schrijven, maar ik vind dat vanaf deze plaat heel erg storend. Op Even in the Quietest Moments vind ik Davies composities (Lover Boy en Downstream) eigenlijk gewoon extreem saai. Dat heeft voor mij niet zo zeer met zwaarmoedigheid te maken, maar vooral met z'n matige arrangementen en z'n redelijk lelijke stemgeluid. Dit kan ik me wel voorstellen, al vind ik het "opdringerige" van The Meaning wel functioneel, aangezien over een gekmakende gedachte gaat.
Grappig, zelf vind ik Hodgson juist pas na deze plaat echt irritant worden. (Give a Little Bit, Babaji, Goodbye Stranger vind ik bijvoorbeeld irritante nummers.) Dat heb ik dus precies andersom: ik vind Two of Us in haar kwetsbaarheid véél spannender en gewaagder dan een groteske finale als Fool's Overture of Child of Vision. Ik vind die lange instrumentale finales die na drie minuten wegfaden veel minder spannend. (Dat vind ik juist de nachtkaarsen, zeg maar )

Hier een zelfde indruk als al vaker opgetekend is. In het midden (A Soapbox Opera, Another Man's Woman en bij uitbreiding mag Lady voor mij ook nog wel meedoen) is deze plaat even héél erg goed, maar de rest blijft toch een stuk minder hangen. Onder de streep een maatje minder dan zijn opvolger en vooral zijn voorganger.

Om de één of andere reden (die ik niet bedenken kan) is dít het Supertramp-album dat ik het meeste draai. Let wel: niet op de draaitafel leg, want ik luister graag de dynamisch prima CD-remaster uit 2002.

Nu weet ik misschien toch de reden: A Soapbox Opera is echt een juweeltje. Wel moet gezegd dat dit album wat inzakt naar het einde en uitloopt op bespiegelende klaagzang. De crisis grijpt dus pas in de slotnummers om zich heen.

En hoe toepasselijk weer vandaag ...

Breakfast in America wordt op MM hoger gewaardeerd dan dit schitterende album.
Onbegrijpelijk voor mij. Bteakfast moet ik niet te vaak draaien. Dan verveelt het. Maar Crisis verveelt nooit.

Bedankt om dit even in de aandacht te stellen. De cover art van dit album is zo mogelijk nog beter dan de muziek die er op staat.

Geheel mee eens! "Crisis? What Crisis!" is zo ontzettend gaaf. Supertramp op z'n best.

Een heerlijk en degelijk album van Supertramp die voor mijn zeker niet onderdoet van de bekendere albums van Supertramp.
In mijn ogen wat ondergewaardeerd op deze site, maar komt vermoedelijk omdat er geen hits op te vinden zijn.

Een album die geen hits bevat hoeft niet per definitie een minder album te zijn.
Zo heb ik dit album in ieder geval beoordeeld. Voor een ander kan ik niet spreken.
Ik blijf van mening dat "Crisis" een ijzersterke 1e helft heeft, maar het vervolg het geweldige niveau niet vast houdt.
Er moest snel een nieuw album komen na Crime of The Century en veel wat hier op te vinden is, was al geschreven in een eerder stadium.
Roger Hodgson beschouwde het maken van deze in ieder geval als minder bevredigend.
Waar "Crime" over de hele linie boeit en verrast, heb ik dat met "Crisis" uiteindelijk minder.
Slecht wordt het nergens, maar voor mij wel wat saai en minder aansprekend.

Niet om het één of ander: "Crisis? What Crisis?" is vanaf het begin tot en met de laatste noot ijzersterk. In mijn beleving het magnum opus van Supertramp.

Dat mag je vinden Hans.
Ik denk er anders over.

Bikkel2, prima!
Van nummers als "Just a Normal Day", "The Meaning" en "Two of Us" krijg ik kippevel. En die nummers staan, juist ja, op de tweede helft van "Crisis?"

Uiteraard hoeft een album die geen hits bevat niet per definitie een minder album te zijn. Ik doelde alleen dat dit album minder aandacht krijgt op Musicmeter dan hun bekendere albums. Voor mijn gevoel heeft dat waarschijnlijk te maken omdat daar toch een aantal hits op staan.

Voor mij voelt "Crisis" niet als restmateriaal en als een album wat snel in elkaar is gezet. Dit heb ik overigens nooit geweten en dank voor de aanvulling.

Wat betreft gevoel over dit album; daar verschillen wij van mening, wat uiteraard ook mag. Ik vind juist het tweede deel van het album ijzersterk.