menu

Humble Pie - As Safe as Yesterday Is (1969)

mijn stem
3,73 (44)
44 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Blues / Rock
Label: Immediate

  1. Desperation (6:29)
  2. Stick Shift (2:24)
  3. Butter Milk Boy (4:21)
  4. Growing Closer (3:13)
  5. As Safe as Yesterday (6:07)
  6. Bang! (3:27)
  7. Alabama '69 (4:37)
  8. I'll Go Alone (6:18)
  9. A Nifty Little Number Like You (6:13)
  10. What You Will (4:22)
  11. Natural Born Bugie * (4:14)
  12. Wrist Job * (4:15)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 47:31 (56:00)
zoeken in:
avatar van lebowski
3,0
Eerste plaat van Humble Pie, met in de gelederen Peter Frampton en Steve Marriott. Een mix van rock, blues en folk, redelijk aparte muziek eigenlijk. Vroeger grijs gedraaid, nu toch een beetje achterhaald wat mij betreft. 3*

tondeman
Ik vind het allemaal wel lekker wegluisteren, het mist de nuance van de small faces maar daarvoor in de plaats rockt het wel lekker.

tondeman
De productie is trouwens wel buitengewoon verrot.

avatar van Droombolus
4,0
tondeman schreef:
De productie is trouwens wel buitengewoon verrot.


Dat heb ik dus ook altijd gedacht totdat ik de gelukkige ingeving kreeg om de 2CD Natural Born Bugie, The Immediate Anthology eens in te laten vliegen. Wat blijkt± er is helemaal niks mis met de produktie, maar alles mis met de mastering want de geremasterde tracks zijn FANTIESTAS

beaster1256
ook de versie uitgebracht door repertoire is zeer goed van remastering !

prachtige ouwe rock plaat trouwens met marriott als één van de beste stemmen ever !!!

Kingsnake
Met de productie van mijn versie is niets mis.
Topplaat, topsongs, topmuzikanten, topgeluid.

Nu nog topdrop, en het is compleet.

avatar van Simon-Hans
4,0
Toe ie uitkwam was ik er weg van. Als ik hem nu weer terug hoor (en dat is op dit moment vaak) ben ik er nog steeds weg van.
Hele sterke composities, met een behoorlijke emotionele lading (Desperation, As SAve...) meer ook soms lekker onbeschoft (Buttermilk Boy). De instrumentatie is af en toe verassend. En dan dat vuile hammond orgeltje!!!
Prima!

Stijn_Slayer
Zeer sterke plaat. Inderdaad een mix tussen blues, rock en folk (op het sitar uitstapje van 'I'll Go Alone' na).

Behoorlijk rauw en energiek.

avatar van viking1
4,0
Sterk debuut album van the pie!
Waar hun live werk nog rauwer en heavyer is,vind ik dit ook geweldig.
De cd opend al sterk(desperation) gevolgd door nog meer sterke nummers.

Wil zeker nog meer studio en live albums van deze top band hebben.
Had al wat op de site rond gekeken wat nog meer sterke studio albums zijn.
En er is genoeg!en veelal voor een schappelijk prijsje te scoren.

Ga rustig op zoek naar nog wat albums die net zo klinken dan dit sterke debuut.
Heb voorlopig deze en live rockin'the fillmore.
Ken verder nog niet meer van hun(maar dat komt wel)je kan tenslotte ook niet alle muziek ha.
Maar als de rest van hun net zo rauw en ruig is ben ik nog lang niet klaar met de pie.
Ben ook benieuwd hoe ze klinken zonder peter framton heb al wel wat van gehoord klinkt volgens mij ook niet verkeerd iets heavyer.
Maar dit is heerlijke muziek past prima in mijn blues/rock straatje zelfs veel hardrock en oude r&b inloeden met wat folk.

Prima late ontdekking zoals marriott al zij.....rock on!!!

avatar van Metalhead99
4,0
Mooi debuut van deze rock band. Marriott is een sterke zanger en de combinatie tussen de verschillende genres klinkt erg lekker. Mooie ontdekking!

avatar van Brutus
3,5
Aardig album, met als uitschieters Desperation en A niftylittle number

avatar van Droombolus
4,0
Desperation is niks mis mee maar blijft voor mij toch nèt iets achter bij het ozzineel van Steppenwolf.

Ik blijf na 45 jaar nog steeds een vette smile bij de tekst van Buttermilk Boy krijgen:

Buttermilk boy you better gain some pounds
Before she lets her knick-knick-knickers down

avatar van bikkel2
4,0
Fiijn debuut van Humble Pie.
Veel energie en een stel behoorlijke songs.
Steve Marriott had een heerlijke soulvolle rockstrot en het gitaarspel van Peter Frampton is hier al vrij sterk.
Nogmaals, met een voorbeeldige energie ingespeeld alsof het live was en iets zegt mij dat het weinig takes heeft gekost.
Jammer genoeg deze band nooit live gezien - ook Marriott solo niet - wat ik achteraf wel enigzins betreur, maar goed, het is niet anders.
Afijn, stevige rock dus met ballen en her en der wat folk en country uitstapjes - Alabama '69, daar krijg je spontaan dorst van, heerlijke meedeiner.
Erg ok ook Butter Milk Boy, titelsong, Bang (lekker straf) en toch ook wel I'll Go Alone met de merkwaardige sitarintroductie.
Aanstekelijke plaat, wel heel duidelijk 1969, maar de frisheid liegt er niet om.
Wat mij wel opvalt is dat ik meerdere malen melodielijntjes uit Tin Soldier opmerkte.
Marriott kende zijn pappenheimers.

Een overtuigende 4 sterren voor deze.

avatar van Droombolus
4,0
Frampton was de grote verassing bij hun "european" première in Paradiso in 1969, die speelde de pannen van het dak. Hoop dat de VPRO opnames van dat optreden ooit nog eens boven tafel komen.

avatar van bikkel2
4,0
Dat zou idd mooi zijn.
Jammer genoeg werden er heel veel opnames niet bewaard toendertijd.

avatar van Droombolus
4,0
Dat dachten we van de Moby Grape ( in de RAI ) teeps ook en die zijn, met behulp van een nederlandse doordouwer, ook terecht en op Moby Grape Live uit 2010 terechtgekomen ..........

avatar van WoNa
4,5
Voor mij was Humble Pie tot een paar weken geleden een band met één single, 'Natural Born Bugie', jaren geleden tweede hands op de kop getikt voor 1 gulden of zo. Om de een of andere reden heeft niemand me in de afgelopen decennia verteld wat een enorm lekkere en goede blues, rock, soul plaat As Safe As Yesterday Is is. Die openbaring heb ik in de afgelopen weken mogen ondergaan.

Hierbij werd ik getriggerd door weer eens naar 'Ogdens' Nut Gone Flake' van the Small Faces te luisteren. Steve Marriott vertrok en ik vroeg me af hoe zijn, toen, nieuwe band zou klinken. Nou Humble Pie rockt.

De muziek op deze plaat is een verzameling van invloeden die niet helemaal origineel te noemen is. Het betere jatwerk is een directere omschrijving. 'Born To Be Wild', 'Communication Breakdown', 'Little Queenie' en 'Get Back' komen allemaal in een bepaalde vorm voorbij in nummers. Zelfs als ik dat meeweeg, hoor ik zoveel opwinding op deze plaat. Humble Pie voelde the sign of the times volledig aan en wees in de richting van hard rock die er aan zat te komen.

De mix van muziek, die een extreme voortzetting is van The Small Faces' laatste plaat, is explosief te noemen. Deze band rockt hard, maar is in staat folk zelfverzekerd neer te zetten en terug te kijken naar de psychedelische jaren, die hier op de laatste benen voortstrompelen.

As Safe As Yesterday Is is een prachtige, ironische plaattitel. Een gevaar voor de samenleving (a menace to society) lijkt er meer op.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

avatar van Mssr Renard
4,5
Rauwe rockplaat met ook wat mooiere, rustige momentjes. De plaat opent met een John Kay (Steppenwolf)-song, wat ook gelijk laat zien waar de toekomst van de band ligt.

Humble Pie is toch altijd één van mijn lievelingetjes geweest. Waarschijnlijk door de verscheidenheid aan songs. Ook omdat de leden allemaal multi-instrumentalisten en zangers zijn. Zo is geen enkele song van de band hetzelfde. Fijn ook dat Frampton, Marriot en Shirley allemaal toetsenpartijen aandragen.

Leuk ook dat Butter Milk Boy begint alsof je naar Born to be Wild luistert.

Ik vind het een knap debuut, en tot Smokin (1972) aan toe, is het gebodene van de band erg goed.

avatar van heartofsoul
3,5
Dit is beslist een goed "post mod"- album, waarin vooral in de meer pastorale songs het Small Faces-verleden van Steve Marriott nog enigszins doorklinkt. Die prefereer ik boven de al enigszins naar jaren zeventig-rock neigende stevige nummers, die me soms een beetje te rauw worden. Dat ik toch door blijf luisteren komt voornamelijk door het instrumentale aspect, vooral het gitaarspel van Peter Frampton vind ik prachtig.

avatar van milesdavisjr
3,5
Humble Pie is een band die altijd aan mijn aandacht is ontsnapt maar met terugwerkende kracht alsnog indruk maakt. Een collectief met ex-leden van The Small Faces, The Herd en Spooky Tooth mag je gerust spreken van een band met potentie. Op het debuutalbum staan een aantal prima songs; Steppenwolf's versie van Desperation wordt geen geweld aangedaan maar vormt een degelijke opener. Stick Shift, een fijne rocksong. Buttermilk Boy en de titelsong gaan er ook in als koek. Kant B vind ik van minder allooi. Marriott is een fenomenale zanger en zal op latere albums nog meer zijn stempel gaan drukken. As Safe As Yesterday is een redelijk debuut met een fraaie mix aan ruige Rhythm & blues, folk en pop en als geheel intrigeert het album wel. Een topper is het voor mij net niet, daar is kant B mede debet aan. De heren hoeven zich zeker niet te schamen voor deze plaat, het zou echter nog mooier en fraaier worden naarmate de jaren zouden vorderen.

avatar van Mssr Renard
4,5
De nummers met Lyn Dobson op fluit, en de rest van de band op sitar, tablas etc. heeft wel een sterke Jethro Tull-associatie. Wat was muziek toch ontzettend goed en gaaf in die tijd. Ik mis dat in moderne muziek.

Sterke plaat trouwens, dat nét even wat mindere songs kent in een paar wat flauwe boogierockers.

avatar van nlkink
Op dit album staan nog een tweetal nummers die Marriot heeft meegenomen uit de boedel van The Small Faces: Butter Milk Boy van hemzelf en Growing Closer van Small Faces toetsenist Ian Mclagan.
Van de twee bonus tracks heb ik ook nog een Small Faces versie van Wrist Job, maar dan heet het The Pig Trotters.

avatar van Mssr Renard
4,5
nlkink schreef:
Op dit album staan nog een tweetal nummers die Marriot heeft meegenomen uit de boedel van The Small Faces: Buttermilk Boy van hemzelf en Growing Closer van Small Faces toetsenist Ian Mclagan.
Van de twee bonus tracks heb ik ook nog een Small Faces versie van Wrist Job, maar dan heet het The Pig Trotters.


Ik ken niet veel van The Small Faces, gek genoeg. Is er een plaat waarvan je zegt: "luister die in ieder geval eens."

avatar van nlkink
Mssr Renard schreef:

Is er een plaat waarvan je zegt: "luister die in elk geval eens".


Jazekers: Small Faces - Ogdens' Nut Gone Flake (1968) - MusicMeter.nl.

En deze: Small Faces - Small Faces (1967) - MusicMeter.nl.

avatar van Mssr Renard
4,5


Thanks man. Leuk om elkaar weer tegen te komen bij platen.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:08 uur

geplaatst: vandaag om 14:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.