Slayer - South of Heaven (1988)

Ik snap je commentaar. Maar geloof me, dit is een slayer plaat die moet groeien. Mijn eerste slayer plaat was Divine Intervention gevolgd door decade of agression. Pas later, na Hell Awaits en Reign in Blood ontdekte ik deze. Mij viel hij toen ook tegen, dat rustige meer dreigende paste voor mij niet bij slayer. Deze plaat moet je echter laten groeien dan zul je er, hoop ik, achter komen dat dit absolute parel is in het slayer oeuvre.

Ik zie helemaal in waarom de fans hier toen niet tevreden over waren, maar vind het alsnog een fijne afwisseling van de vorige twee snelheidsmonsters die in al hun intensiteit op mij gewoon als bijzonder saai over kwamen. De toename van wat meer mid-tempo tracks zorgt er in ieder geval voor dat het geheel wat meer ademt en een stuk minder vermoeiend is om te luisteren, maar legt toch wel duidelijk bloot dat Araya echt een bijzonder zwak zanger is. Dat Silent Scream dan ook nog eens een anti-abortus lied is (want ja, Katholieke zanger...) doet het geheel ook nog eens geen goed. Toch vind ik de openingstrack erg tof en kan ook Behind The Crooked Cross mijn goedkeuring best krijgen. Dissident Agressor kan ik Priest overigens nog maar heel matig in herkennen en het wordt per album ook steeds meer duidelijk dat King echt een rampzalig slecht sologitarist is in vergelijking met Hanneman.

Alsnog best aan te horen, maar niet mijn ding.

Tussenstand.
1. Show No Mercy
2. South Of Heaven
3. Reign In Blood
4. Hell Awaits

Ouch, deze valt toch wel even hard van zijn voetstuk... Enkele songs die ik voorheen als favorieten had, blijken bij deze (her)luisterbeurt erg saai te zijn (Mandatory Suicide) of lopen uiteindelijk gewoon vast (titeltrack). Silent Scream doet het nog het beste, al vind ik het grappig dat het een anti abortus statement is. De rest is dodelijk saai. Doordat Slayer op een lager tempo speelt, moet het meer van de sfeer hebben en valt Araya best wel hard door de mand als zanger. De productie is ook vrij dof en de solo's lijken valser en valser te worden. Geen idee wat de heren in hun hoofd hadden, maar dit is een flinke stap terug na Reign In Blood.


Tussenstand:
1. Show No Mercy
2. Reign In Blood
3. Hell Awaits
4. South Of Heaven

Ik heb het me anders herinnerd, maar ik moet me toch bij de voorgaande meningen aansluiten, en ik verlaag mijn score zelfs met een halfje. South of Heaven is echt een goed geschreven nummer, en zo staan er nog wel een paar niet verkeerde nummers op deze plaat. Maar de zang doet het allemaal weinig goed. Ook ben ik geen enorm fan van de productie op deze plaat. Misschien is het een groeier, maar ik hoor hem toch zeker niet voor het eerst, en ik vraag me ook af waarom ik deze nog vaker zou moeten luisteren als dit genre zoveel te bieden heeft waarvan ik zeker weet dat ik het goed vind (inclusief enkele albums van Slayer zelf).

De tussenstand:
1. Reign in Blood
2. Show No Mercy
3. South of Heaven
4. Hell Awaits

Ik snap de voorgaande commentaren wel. De zang is behoorlijk zwak. Verder krijg ik het idee dat ze heel erg op Metallica willen lijken, maar dat kan ook komen omdat ik die band beter ken. De overall kwaliteit van de nummers vind ik prima, maar er ontbreekt een positieve uitschieter die deze plaat bijzonder kan maken.

Als je in the mood bent voor slayer dan is dit album precies het gemiddelde van wat je kunt verwachten van de heren. Alle composities zijn van Hanneman en die speelt nog wel eens met eerder uitgedachte riffs in een soort van remake maar dan met andere zanglijnen. Maar het draait natuurlijk veel meer om de energie die zo'n plaat teweeg kan brengen. En het drumwerk.

De verering die Slayer soms ten deel valt heb ik nooit zo goed begrepen. Hoewel ik de heren zeker niet tekort wil doen zijn er een aantal punten die mij altijd wat hebben tegengestaan aan de band; Tom Araya heb ik nooit zo'n geweldige zanger gevonden (hoewel hij in het trash- en metalgenre daar zeker geen uitzondering in vormt) de beste man komt altijd wat geforceerd over, hoewel zijn zang op zich ook weer niet misstaat bij de grofkorrelige sound. Ten tweede vind ik het jammer dat de band bijna altijd de snelheid opzoekt. De heren weten vaak met spannende intro's een mooi verwachtingspatroon neer te leggen om na enige tijd weer het snelheidspedaal in te drukken wat voor mij afbreuk doet aan de songs. Op South of Heaven weten de heren mij langer geboeid te houden dan op vele andere worpen van de band. De jaren 90 zijn aangebroken en er is wat meer ruimte voor 'groove' Read Between the Lies vormt daar een mooi voorbeeld van, afwisselend, een door merg en been gaande gitaarsolo en prima tempowisselingen, dit werkt goed. Dissident Agressor en Mandatory Suicide zelfde laken het pak, zo hoor ik Slayer het liefst, helaas is dat vaak maar bij vlagen het geval. Het zal niet geheel toevallig zijn dat ik Skeletons of Society (wellicht de meest 'groovende' en tevens meest langzame song van de band op opvolger Seasons of the Abyss) het beste nummer vindt van Araya en consorten. Desalniettemin is South of Heaven een redelijke plaat van de heren en zelfs 1 van de van beteren in het oeuvre van de band.

Mompelt zachtjes: “thrash metal, het is thrash metal en niet.... “