Slayer - South of Heaven (1988)

South of heaven is een bijzonder goede plaat, ik vind hem eigenlijk nog beter dan Reign In Blood, en hierna zouden ze het alleen maar verbeteren met Seasons In The Abyss, maar goed, nu over South Of Heaven

Het begint met een ietwat rustig nummer, goede teksten, mooie gitaarpartijen, niet zo snel, maar daarom niet minder lekker om naar te luisteren, Tom Araya is met zijn stem in topvorm en het klinkt allemaal heel goed, maar de pest van titelnummers is dat het meestal meteen de beste van de plaat is, en als hij in het begin komt dat het meestal niet veel beter wordt, dat is hier niet het geval, ze beginnen lekker rustig, om aan het einde uit te barsten, het nummer is vrij lang, en je geniet er volkomen van (ik vind de korte nummers van RIB wel een nadeel)

Hierna komen ze met een wat aggressiever nummer, Silent Scream, het begint al meteen goed, de drums vallen me meteen op (lekker snel), maar eigenlijk alles aan dit nummer is goed, Araya klinkt weer uitzonderlijk goed, en King en Hanneman zijn ook in topvorm, natuurlijk een goede solo, wat technischer en leuker om naar te luisteren dan de meesten in RIB (ik vind ze daar meestal een beetje rommelig), de riffs in dit nummer zijn erg goed en lekker om naar te luisteren, dit is ook een echte meezinger voor mij, enige nadeel is dat het vrij plotseling eindigt.

Dan komt Live Undead, een wat rustig nummer, hoewel het na het eerste stukje tekst wat zwaarder wordt, weer een goede solo, goede teksten, een hele hoge schreeuw ergens in het midden, en er wordt zelfs een stukje met een lage stem gedaan, bijna een grunt (DIEEEEEEEEEE!!!!)
Goed nummer dus...

Maar hierna gaan ze gewoon door, met het nummer Behind The Crooked Cross, het begint wat onheilspellend, om na zo'n 15 seconden uit te barsten (hoewel het niet echt heel snel is), ik vind de vocalen wat minder op deze, maar dat maakt de muziek meer dan goed (ik vind Araya een beetje ongeinspireerd klinken, maja dat kan ook aan mij liggen)(en de stemmen zijn een beetje zacht vergeleken met de rest van de muziek), dit nummer duurt niet overdreven lang, de solo is wel goed, ook dit eindigt een beetje abrupt, maar dan besef je dat je het volgende nummer eigenlijk niet wil missen

Mandatory Suicide begint namelijk al heel goed, weer een beetje onheilspellend, en natuurlijk zwaar, zoals we van slayer gewend zijn, ik vind de stemmen hier wel leuk, die schreeuw zo rond 1 minuut vind ik heerlijk, mede hierdoor kan ik dit nummer zo vaak luisteren als ik wil, maar de rest van het nummer is uiteraard ook van een uitzonderlijk hoog niveau, het wordt niet overdreven snel gespeeld, maar toch is dit heerlijk om naar te luisteren, het refrein vind ik een beetje eentonig, maar dat is ook het enigste nadeel van dit nummer, en net wanneer je denkt dat het afgelopen is, gaat het nog 1 minuut en zo'n 15 seconden door. het gesproken stuk in dit nummer klinkt onheilspellend en vind ik eigenlijk perfect erin passen.

Hierna het nummer ghosts of war, wat ik eigenlijk een wat minder nummer vind, en dat ligt vooral aan de intro, ik vind hem te zacht en eigenlijk niet in het nummer passen, de rest van het nummer is natuurlijk weer goed, alleen het refrein vind ik weer wat eentonig, dit wordt weer goedgemaakt met een solo van uitzonderlijk hoge kwaliteit, en een hele lange ook nog, wat ik wel leuk vind, ik ben namelijk een vrij grote fan van solo's, alleen moeten ze niet te hoog zijn, dat gebeurd in RIB wel is, maar hier is het eigenlijk perfect, dit is ook een van mijn favoriete solo's.
Maar het nummer gaat uiteraard door, en het wordt bij het einde eigenlijk telkens beter, het klinkt alleen wanneer er nog zo'n 45 seconden over zijn alsof het een ander liedje is, tot je het refrein weer hoort, en dan weet je dat je nog verder kan genieten, weer een abrupt einde, maar dan komt...

Read Between The Lies, wat meteen weer goed begint, bij het eerste stukje tekst zakt het alleen een klein beetje in, maar in het midden van dit stukje tekst wordt het weer sterk, en daarna wordt het weer van uitzonderlijk hoog niveau, waarna het zo rond 1:45 goed uitbarst en een van de betere nummers van de plaat wordt, het wordt niet zo snel gespeeld als in RIB, maar ik vind het een stuk beter, jammer genoeg had Araya waarschijnlijk geen zin om het wat meer te schreeuwen, terwijl ik zijn schreeuw nou een van de mooie dingen vind (Daarom vind ik Christ Illusion ook goed), weer een abrupt einde, maar dan komt zover mogelijk nog een beter nummer.

Cleanse The Soul begint meteen heel goed, de tekst wordt goed gezongen, en de gitaren pakken je meteen (net als de rest van de muziek), de solo's vind ik alweer goed, het nummer zakt nergens echt in, en het is dan ook een van mijn 10 favorieten van de plaat .
Eigenlijk is hier niet zoveel over te zeggen, luister hem maar en beleef het zelf.

Hierna komt Dissident Aggressor, wat meteen ook weer goed is, maar ik vind sommige woorden te lang gezongen, maar hierna gaat hij weer wat schreeuwen wat weer goed is (Dat lange zingen van sommige woorden is ook mijn enige irritatiepuntje aan het nummer), natuurlijk weer een meesterlijke solo met een goede afloop en een heel goed stukje wat erna komt, jammer genoeg gaat hij daarna weer zingen met die lange woorden , maar dan komt weer STAND! FIGHT!, en het einde, weer abrupt, wat mij betreft had het wel ff door mogen gaan maja...

Het laatste nummer begint wat rustiger en het lijkt even alsof het hele nummer zo gespeeld wordt, maar dat is (gelukkig) niet zo, het barst weer uit en maakt plaats voor meesterlijke gitaren en drums, de teksten worden heel goed gezongen vind ik zelf, wel een beetje rustiger, maar ook weer heel zwaar. En ergens in het midden gaat het weer zo rustig, waarna het gelukkig weer uitbarst

Oftewel een hele goede plaat, ook een ontzettend goed hoes, jammer dat ze dit concept met Seasons In The Abyss doorzetten, waardoor die hoes een beetje inspiratieloos lijkt, maar de muziek is daar nog altijd het beste van slayer.

Over deze plaat heb ik eigenlijk nog maar 1 ding te zeggen:

strakke plaat

wat ik knap vind van slayer is dat je ieder album het gevoel krijgt dat het weer harder, gemener, vetter klinkt dan de vorige, het grijpt je iedere keer weer naar de strot terwij het niet per definitie harder gemener of vetter is geworden

Heel vreemd, dat ik deze plaat voor maar 6.90 € heb kunnen aanschaffen

Ik heb hier blijkbaar nog geen bericht geplaats.

Dit is zowat de teleurstellentste Slayer-plaat. Geen een nummer kan me boeien of kan ik op meezingen of zitten meefluiten of brengt me een warm gevoel vanbinnen. Niets is eigenlijk interesant op deze plaat.


Beter nummers is de Priest-cover "Dissident Agressor" en het nummer "live undead". De rest is te slaapverwekkend, en ik moet nog 50pg leren vandaag dus opteer ik voor de eerste 3 albums.

1,5*

Na Reign in blood is dit het logische vervolg, zowaar een stuk tempo ingehouden, maar dat is vervangen met geweldige melodiën en fills, deze is béter en zwaarder dan Reign in Blood!

Voor Slayer is dit echt een technisch hoogstandje!

SILENT SCREAM!!

dat vind ik 1 van de coolste nummers.

kick nummer ook om zelf te spelen, lekker op gefokt.

Mee eens. Reing In Blood vond ik altijd een beetje overschat. Naar mijn mening staan er op dat album maar 2 nummers die er echt uitspringen (Angel Of Death en Raining Blood). Dit album is muzikaal véél beter, het is molodieuzer, meer gevarieerd (op dit album staan namelijk behalve snelle thrashers ook meer dreigende nummers en zelfs een ballad) en ook is het beter uitgedacht. Voor mij blijft dit het beste werk van Slayer.

Dit is wel een degelijk album, niet slecht of slaapverwekkend, maar het voorgaande en opvolgende album vind ik toch stukken beter. Ik ben net als Mart van mening dat op Reign in Blood maar twee echt memorabele nummers staan, maar dat vind ik hier ook het geval, namelijk South of Heaven - wat toch één van Slayers topnummers is - en Behind the Crooked Cross.

Eigenlijk vind ik Behind the crooked cross een van de zwakkere nummers op South of heaven. Geef mij maar het compromisloze gebeuk van Silent scream, Mandatory suicide en vooral Ghosts of war. En wat Reign in blood betreft: Altar of sacrifice, Postmortem zijn toch ook ongelofelijke topnummers.

en ik vind the cookked cross juist weer erg vet met de inval van de 2e gitaar en even later aangedikt met het drumwerk

Reign in blood is 1 nummer! Het hangt allemaal samen. Dat maakt het zo fantastisch. Het is als een achtbaan in een pretpark, je hebt verschillende loopings, de een wat beter en hoger dan de andere maar toch hangt alles zo goed samen.

Dit heb je niet op dit album.

Silent Scream, wat is dat toch een geweldig aggresief nummer .

Ik vindt van niet, als ik een Slayer-nummer wil met agressie neem ik wel War ensemble of Cult

War Ensemble is inderdaad een heel aggressief nummer, maar Cult steekt toch wel onder voor Silent Scream. Silent Scream heeft precies dát wat Slayer in de jaren '80 sierde, en dat mis ik nogal op Christ Illusion.

als je het qua Slayer nu over een puur agressief nummer hebt, denk ik al snel aan Dittohead.......

Ik vind Slayer sowieso altijd wel een gemene agressieve sound hebben.

slayer agressief en gemeen?

hoe kom je daar nu bij?

persoonlijk vind ik het (gitaar)geluid van christ illusion wat magertjes vergeleken bij ander werk, maar het gaat hier om south of heaven, en das toch een erg strak plaatje

Het intro is expres zo zacht omdat het eigenlijk het einde is van Chemical warfare, een ouder nummer.

Ghosts of War is juist 1 van de beste nummers van South of Heaven!

Een van de beste momenten op South of Heaven; rond 2:20, op het moment dat Tom op een soort 'hopeloze' wijze begint te zingen...en eindigt met een heerlijke DIEEEE schreeuw .

Dit soort momenten bewijzen toch dat de 'technische' Slayer (South en Seasons) éigenlijk beter zijn dan op Reign in Blood... .

Voor velen een tegenvaller na Reign in Blood,maar toch vind ik deze cd bijzonder goed.Technisch uitstekend,grotendeels geschreven en ontwikkeld door Hanneman,wat een van m n favoriete gitaristen is.Knap meesterwerk op vinyl vereeuwigd.

Uitstekende Slayer plaat. Het is allemaal wat rustiger dan zijn legendarische voorganger, maar dat is zeker geen slecht teken. Zoals hier al gezegd, Slayer had zelf ook wel door dat ze 'Reign In Blood' nooit konden verbeteren, dus kozen ze voor een andere aanpak. Mijn inziens de enige juiste beslissing. Favoriete moment is voor mij de intro van 'Ghosts of War'. Het klinkt eerst heel erg slecht geproduceerd. Alsof je naar een opname van een taperecorder van een metalbandje in een garage in een vinexwijk. Maar na een aantal seconden komt toch ineens die heerlijke Rick Rubin productie om de hoek kijken. Alles klinkt weer kraakhelder en dat geeft toch een erg lekker effect.

4* voor 'South Of Heaven' en tegelijkertijd bedenk ik me dat 'Reign In Blood' dan nog een halfje hoger verdiend.

lig ik zojuist mijn buikspieroefeningen te doen op dit plaatje

links ter ore een speaker, rechts ter ore een speaker, volume respectabel, e doch net een tikkeltje te hard voor mijn buren, niet voor mij

ik hoor, maar vooral voel ik de muziek dwears door mijn hersenpan en borstkas naar binnen trillen

de ultieme pose om dit te beluisteren, languit liggend op je rug op de grond

Ik ben het daar volledig met je eens, Confessor.

Hiermee is een geniale stap gezet: van de knallend harde nummers op Reign in Blood, naar de dreigende, bij de keel grijpende nummers van dit album, die tot nu toe mijn favoriet van Slayer is, en tot mijn favoriete platen aller tijden hoort.

Deze plaat heb ik nu al een hele tijd, (RiB heb ik kort geleden gekocht), en het is een echte groeiplaat. Weer een verschil met Reign in Blood. Reign in Blood slaat direct in, dit is genialer. Eerst lijkt het een saaie plaat, maar hij blijft in je hoofd zitten, en dan kun je er niet meer rond.

Het begint al met South of Heaven, waarop heerlijke gedrumd wordt, imo. En vanaf het moment dat het toch iets saaier wordt (want, ondanks alles wat ik net geschreven heb, daar lijdt deze plaat toch redelijk aan) komt er een spetterende solo, en hier komt weer een verschil met RiB: bij die plaat vind ik de solo's soms... hoe zeg je het... echt "op" het nummer geplaatst, compleet onverwacht, en, ook al zijn ze van enorm hoge kwaliteit, daardoor minder dan op deze plaat. Hier komen de solo's naadloos voort uit het nummer, en dat geeft een veel beter effect.

Geniale plaat dus, om het in het kort te zeggen.

Het is dan ook dodelijk voor een artiest om een plaat proberen te overtreffen. Vraag maar aan ene meneer Meatloaf, die doet dat al jaren!

Dit is natuurlijk een hele toffe plaat, al laten sommige nummers in de tweede helft het enigszins afweten.

bij tool echter, pakthet (willen) overtreffen tot 10.000 days erg goed uit

ik vind slayer vooral vanaf deze plaat tof, voorheen kon me niet zo boeien, ik houd nie perse van de snelle, en vind dit lekker gevarieerd

Dan moet Hell Awaits je toch ook wel redelijk aanspreken. Staan ook een aantal langzamere nummers op.

Een ballad? Dan heb je vast een andere cd dan de mijne!

hij zal spill the blood bedoelen

slayer een balad?

welnee

Volgens mij bedoeld ie de Judas Priest cover DISSIDENT AGRESSOR. (van 'Sin after sin' album, 11 jaar eerder!)

Tja, om een rustig nummer meteen een ballad te noemen, gaat wat ver.