Slayer - South of Heaven (1988)

zie het eerder als een klein eerbetoon aan priest...

Idem.

Om geen olie op het vuur te gooien, zeg ik gewoon dat ik die cover niet graag hoor, elk zijn goesting, de gustibus non disputandum est en ieder vogeltje zingt zoals hij gebekt is en het is allemaal de schuld van mijn slecht karakter . Wie weet verhoog ik de volgende keer weer...
Het punt van Kronos is wel raak. Noch op de hoes noch op de binnenhoes worden Tipton Downing en Halford als auteurs vermeld, enkel op die papieren binnencirkel op de plaat zelf. Bestaat daar een naam voor dat cirkelvormig papiertje?
Het punt van Joy is ook raak: het is effectief een eerbetoon aan Judas Priest, ik denk dat de vroege invloeden van Slayer maar al te bekend zijn ondertussen en dat is zeker geen verwijt. Judas Priest heeft nu eenmaal een enorme metalen voetdruk op deze aardbol gezet.

gene probleem, een mening is ene mening, genoeg slayergebeuk over om toch van te genieten

Inderdaad. Zover was ik niet gaan kijken. Op de cd is het nergens te vinden, ook niet op het schijfje zelf.


Volgens mij is dat een label.


Misschien was Dissident Aggressor ook als een soort statement bedoeld. In hun vroege periode speelde Judas Priest vooral tragere slepende nummers en dat doet Slayer hier ook.

Statement of niet. Van mij had Dissident Aggressor ook niet gehoeven. Het nummer klinkt precies als het origineel op de ronduit vervelende vocalen van Araya na.

Op veel platen vind ik de covers sowieso een vorm van armoede. Zelden voegt het iets toe. Dat lijkt alleen voorbehouden aan de artiesten uit lang vervlogen tijden.

Dat neemt uiteraard niet weg dat South Of Heaven een waardevolle Slayer toevoeging is. Vooral het titelnummer vind ik een ultieme metalshow opener, hoewel het vrijwel nooit als dusdanig gebruikt wordt.
Eigenlijk is er met alle overige nummers helemaal niets mis. De sinistere Slayer kant zoals in Live Undead en Spill The Blood belucht wordt, had ik graag vaker gehoord.

Het wordt wel heel moeilijk om meer evil te klinken dan dit album.

Volgens mij heb je dan nog niet veel "evil" albums beluisterd.

Volgens mij is de riff die in Ghosts of War bij ongeveer 3:07 te horen is, zonder overdrijven, de vetste riff wat ik ooit gehoord heb.

I DEAL IN PAIN!!

heb dit album op plaat, vers gekocht in 1988 - vind dit een van de betere van Slayer, - met hun latere werk heb ik minder,

Ik ben totaal geen nu-metal fan, ik hekel het zelfs, maar geloof het of niet: op dit fantastische classic melodieuzer swingende thrash album van Slayer uit 1988 hoor je ongelooflijk veel "swingende" ritmes die volgens mij later, veel later als ispriratie gefungeerd zou kunnen hebben voor mijn gehate genre: nu-metal. Ik geef het als oude thrash-lul niet graag toe, maar ik hoor het toch echt dat het zo zou kunnen zijn..ik zie een lijntje tussen de twee sub-genres metal via deze Slayer-plaat. Luister en ontdek...

ironisch genoeg zou Slayer zelf in en na 1998 zich laten inspireren door die in mijn ogen vreselijke nu-metal. Ben blij dat ze nu weer gewoon thrashen.

Heerlijke plaat van Slayer. Catchy en inderdaad best swingend. De plaat staat ook boordevol toffe melodie loopjes. Nummers als South of Heaven, Behind the Crooked Cross en Ghost of War vind ik toppers. De rest mag er ook zeker wezen.

Wat een waanzinnig goed album. Het ene hoogtepunt na het andere volgt elkaar in rap tempo op. Cleanse the Soul, Mandatory Suicide. machtig! ALL HAIL SLAYER!

Helaas vond ik het persoonlijk na 1991 aardig achteruit gaan qua kwaliteit. Maar de eerste albums hebben wij maar mooi in onze zakken.

Leuk dat je Cleanse The Soul aanhaalt, daar hoor je mensen niet zo vaak over. Vind het ook een heerlijk nummer. Maar eigenijk is dit hele album van A tot Z ronduit geniaal. En die aparte sfeer die neergezet wordt ook.. uit duizenden herkenbaar. Lekker vettige sound ook. Bevalt me nog even tikkie beter dan Reign In Blood.

Ja dit is mijn favoriete Slayer album , 5 sterren dus.

Uistekend schijfje van Slayer. Het album opend meteen sterk met South of Heaven, dat vrijwel meteen overgaat in overrompelende Silent Scream, een eerste hoogteopunt van de plaat. Alle nummers op de cd zijn van een hoog niveau, alleen Dissident agressor scoort wat minder.
Ghost of War vind ik ook zeer geslaagd.
4,5*

Wat drumt Dave Lombardo toch formidabel op deze plaat!

Sjezus.....die overgang van South of Heaven naar Silent Scream is toch wel het geniaalste moment van dit album

Net als voorganger reign in blood, beukt slayer hier heerlijk door zonder op 1 moment haar kracht te verliezen.

Als ik het me goed herinner, heb ik een paar jaar geleden ook al eens een poging gedaan dit album te kunnen waarderen. Afgelopen tijd heb ik het nog maar eens geprobeerd. Weer mislukt.
Van Slayer ken ik eigenlijk alleen Reign in Blood, dat ik erg ben gaan waarderen, en dat daarmee de meetlat is geworden waarlangs ik andere albums van Slayer leg. Uiteraard ben ik ook niet naar Reign in Blood gaan luisteren om de zang van Tom Arayas, maar op South of Heaven is die zang toch wel echt een spelbreker. Met name als de beste man een woord een beetje uit begint te rekken of een toon twee seconden probeert vast te houden vind ik het wel heel treurig worden.
Die zang begint uiteraard ook op te vallen op dit album omdat, in vergelijking met Reign in Blood, het tempo naar beneden is geschroefd. De riffs klinken gelukkig nog steeds heel erg Slayer, maar over het algemeen mis ik toch de energie, het manische van Reign in Blood. Het album begint al matig met het titelnummer, en tegen het einde vind ik het wel heel gefragmenteerd worden, ook door de misplaatste Judas Priestcover die ik niet goed tussen Cleanse the Soul en Spill the Blood vind passen.

Ik laat dit album in het vervolg maar weer links liggen.

2.5*

Hell Awaits klinkt pas evil.

In tegenstelling tot die andere favoriete plaat van Slayer voor mij, Seasons in the Abyss, beginnen ze hier met de - ook hier - geweldige titelsong. South of Heaven is een pak minder snel dan wat je kreeg te horen op Reign in Blood, maar dit nummer is dreigend en heeft prachtige riffs en zelfs melodie. 'Gelukkig' knallen we daarna lekker ouderwets door met Silent Scream: een sterk nummer met lekkere solo's. Het laatste nummer van kant A Mandatory Suicide is inmiddels een klassieker. Wat een solo!

Opvallend is dat er meer afwisseling in tempo zit, waardoor de solo's, riffs en drums een goede plek in de mix hebben. En die zijn juist vaak zo goed. Dat is ook weer mooi te horen op de opener van side B, het sterke Ghosts of War. Erg lekker klinkt Cleanse the Soul. Ook slotnummer Spill the Blood springt er wat uit, ook door de gave drums. Maar minder goede nummers staan er niet op dit album en ook de productie staat als een huis. Hierdoor en door de songkwaliteit, de afwisseling, de gave solo's en riffs en drums is dit toch echt een topalbum van Slayer.

South Of Heaven is een geweldig sinister nummer. Wordt heel vaak live gespeeld.
De teksten gaan je door merg en been en dan die creapy duivelse gitaarakkoorden.
Duidelijk geinspireerd door Black Sabbath.

Goede plaat waar Slayer zelfs verdacht kan worden van melodieus te zijn. Alleen jammer van de zanger. Een geluk dat het album maar pakweg een half uur duurt, anders kreeg ik pijn aan mijn oren. Misschien een rare uitspraak, maar mochten ze er ooit werk van gemaakt hebben een deftige zanger aan te trekken, hadden ze waarschijnlijk 'groter' geweest vandaag.

Ik ben niet zo'n onwijze Slayer fanaat, verre van dat zelfs. Maar dit album, waarbij ik ooit getriggerd werd door de fenomenale titelsong, kan ik toch goed aanhoren. En eigenlijk houd ik wel van deze zang. Waar ik bij Slayer altijd wat moeite mee heb zijn de gitaarsolo's..... Overigens, veel groter dan Slayer in dit genre kan toch bijna niet, of vergis ik me nou? Maar goed, met name de titletrack vind ik super, omdat het gewoon swingt als de spreekwoordelijke tiet. Mandatory Suicide is om dezelfde reden een favoriet.

Ze zijn heel groot binnen een subgenre, maar ik ken vrij veel metalliefhebbers die Slayer maar 'met mate' degusteren omwille van de zanger. Als je ziet dat op de metaldag van de Lokerse Feesten ze niet eens headliner zijn (Limp Bizkit was dit) in een toch wel matig bezette line-up ...
Ik denk dat met een betere zanger ze een groter publiek aan zich hadden kunnen binden zonder veel toegevingen te moeten doen muzikaal. Decade of Aggression is een beest van een live-cd, maar ik kan die niet in één keer uitluisteren. Jammer.

Weet nog als de dag van gisteren dat deze uitkwam, vol spanning met de LP in een tasjes aan het stuur van de platenwinkel naar huis. En nooit teleurgesteld geweest in deze plaat, hoe onmogelijk het ook leek om Reign in Blood op te volgen.
Hoewel dit album niet de impact heeft van Reign in Blood is het wel een dijk van een album. De riff en opbouw van opener en titelnummer is direct een voltreffer, goede keus sowieso om niet weer een album op louter volle snelheid uit te brengen. Zeker de B zijde bevat imo paar wat meer ingetogen pareltjes met de geweldige cover Dissident Aggressor en Spill the blood.

Het is even wennen na Reign in Blood om Slayer in een plaat te horen als South of Heaven, zeker als het erop lijkt dat Araya er voor gekozen heeft het wat rustige aan te doen, want zoals hij in Reign in Blood zijn longen er bijna uit schreeuwde komt hier toch het wat lievige gedeelte van Araya vrij. En dan kom ik toch wel op de conclusie dat dit vierde album van Slayer niet hun beste werk is maar over het algemeen blijft het een vrij goeie plaat en houden ze het niveau en tempo over het algemeen nog erg hoog. En ook voor mij is de plaat 'Dissident Aggressor' erg tegen gevallen wat ik jammer vind en ik ben er waarschijnlijk wel van overtuigd dat dit tot nu toe nog het minste werkje is van het viertal.

Tussenstand:

01. Reign in Blood
02. Show No Mercy
03. Hell Awaits
04. South of Heaven