Bruce Springsteen - Darkness on the Edge of Town (1978)

Bruce Frederick Joseph Springsteen van 23 september 1949 werd geboren in Long Branch New Jersey en die streek komt veel voor in de teksten van de zanger/gitarist/componist. Op 5 januari 1973 verscheen het debuutalbum van Springsteen, “GREETINGS FROM ASBURY PARK N.J.” en dankzij “BORN TO RUN” uit 1975 werd hij een ster. Pas 3 jaar na dat doorbraakalbum verscheen op 2 juni 1978 “DARKNESS ON THE EDGE OF TOWN”. Een juridische strijd met voormalig manager Mike Appel was de oorzaak van die stilte, maar Springsteen bleef natuurlijk wel songs schrijven en opnemen. De 10 songs laten een volwassen zanger horen, die prachtige “rock and roll” songs heeft geschreven en opgenomen. Met een hechte begeleidingsband, The E-Street Band, heeft Springsteen de back-up die hem een extra plus geeft. Geweldige muzikanten die gezamenlijk nog beter zijn dan individueel. Drummer Max Weinberg vormt een degelijke basis met bassist Garry Tallent, het melodieuze piano spel van Roy Bittan is een handelsmerk van de muziek van The Boss (zoals hij genoemd wordt), de hammond orgel van Danny Federici mag niet ontbreken en geeft de nummers iets extra’s en saxofonist Clarence Clemons is samen met Springsteen zelf het boegbeeld op albums, maar vooral tijdens live concerten. Het album gaat voortvarend van start met “BADLANDS” en “ADAM RAISED A CAIN”, die uitgroeien tot klassiekers in zijn oeuvre. Het langste nummer is “RACING IN THE STREET” dat ook een klassieker is en waarin Springsteen met weemoed zingt over vervlogen dromen en ambities. Een song waarin Bittan en Federici een hoofdrol hebben en er samen voor zorgen dat het nummer hét hoogtepunt is van “DARKNESS ON THE EDGE OF TOWN”. Het album eindigt met het titelnummer, waarin Springsteen vanuit zijn tenen zingt en waarbij de emoties uit de speakers knallen…wat een geweldige song. Gelukkig dat Bruce Springsteen in 1978 verlost was van de rechtbank perikelen en zich weer kon richten op het uitbrengen van albums en dit album hoort bij dé toppers die hij in zijn carrière heeft gemaakt.

Door het lezen van zijn biografie was het een mooie gelegenheid om weer eens door het werk van The Boss te gaan. Uiteindelijk vind ik dit toch zijn beste met kort daarna Born To Run en Born in the U.S.A. Alleen maar goede nummers, op recenter werk is dat toch wisselvalliger.

Heel fijn album van Springsteen. Met de E-Street Band is hij toch op zijn allerbest. Ik mis vaak de energie van de live shows, maar daar heb ik op dit album minder last van. Ik ga dit album steeds meer waarderen.

Na het doorbraakalbum Born to Run (in 1975) heeft het drie jaar geduurd voordat Bruce Springsteen een opvolger van dat album heeft uitbracht. Met dit nieuwe album wist hij zijn succes te evenaren. Deze plaat opent met Badlands (mijn persoonlijke favoriet) Op dit album wordt swingende rock (zoals The Promised Land en Prove it All Night) afgewisseld door ingetogen muziek zoals Something in the Night en Racing in the Street. Tijdens het concert van Bruce Springsteen en The E-Street Band in Nijmegen in juni 2013 hebben ze dit album integraal gespeeld.

Say what? Hebben we het over dezelfde Candy's Room?

Oeps.... neem me niet kwalijk. Ik heb Candy's Room hier ten onrechte vermeld. Ik heb het inmiddels gecorrigeerd.

Goede cd van Springsteen. Persoonlijk vind ik de productie wat vlak, na de 'wall of sound' van Born to Run. Hoogtepunt is toch wel 'Racing in the street'. Mooier heeft hij niets meer gemaakt.

Badlands is een heel fijne opener waarna het wat inzakt in standaard en enigszins inwisselbare Bruce. Naar het einde wordt het terug wat spannender met een meer prominente rol voor de gitaar.

Voor mij persoonlijk zijn beste plaat.
Samen met The River en Nebraska vormt Darkness een prachtige drie-eenheid waarvan The River en Darkness hoog staan genoteerd in mijn persoonlijke top 10.
Ik was 17 in 1978 en werkte in de “grote” vakantie een aantal weken op de Encebe. Dan weet je een nummer als Factory wel te waarderen.
Ik was er gelukkig bij toen hij het album integraal speelde in Nijmegen, fantastische keuze van hem, en ook een gedurfde. Ik denk dat een groot deel van het publiek graag de hits van Born in the U.S.A. had gehoord maar voor mij viel deze avond alles op zijn plaats. Een prachtige uitvoering van Racing in the Streets (is eigenlijk altijd geweldig) en een daverende uitvoering van Darkness zelf.
In de rijk uitgevoerde box die later is uitgegeven zit prachtig extra materiaal, voor de liefhebbers van deze periode van Bruce een must have.

Na het fantastische Born in the U.S.A. en het eveneens sterke Born to Run, besloot ik Darkness on the Edge of Town uit te kiezen als derde album dat ik van The Boss zou gaan beluisteren. Bruce Springsteen had me tot dusver nog niet teleurgesteld en dat doet hij hier gelukkig ook niet. Sterker nog, ik vind dit een zeer waardige opvolger voor Born to Run. Gevoelsmatig kent dat album enkele sterke individuele tracks, maar als album (als geheel) vind ik deze Darkness dan weer wat sterker.

Badlands is een geweldige opening. Prachtige songtekst en mooie instrumentale solo's. Gebruiker vielip wees mij bij Born to Run al op de zogenaamde 'cornerstones' (de openers en afsluiters van een lp kant), waar Bruce kennelijk veel waarde aan hecht en dat kwam ook hier weer heel duidelijk naar voren. Naast Badlands springen namelijk ook Racing in the Street, The Promised Land en de titeltrack er in positieve zin uit. Het merendeel van nummers die tussendoor voorbij komen zijn echter zonder meer ook erg fijn. Het enige nummer waar ik dubbele gevoelens bij heb is Adam Raised a Cain. Het onderwerp is interessant, het gitaarwerk schitterend en ik vind de uithalen van Bruce bewonderenswaardig. Tegelijkertijd ben ik er nog niet uit of ik diezelfde uithalen wel aangenaam vind. In zekere zin is het ook niet de bedoeling dat dit een aangenaam nummer had moeten zijn, maar waar ik heen wil: ik zal dat nummer niet gauw 'los' opzetten. Binnen het album past het prima, maar tegelijkertijd vind ik het een vervelend nummer. Een klassieke haat-liefdeverhouding zullen we het maar noemen.

Mijn waardering voor Bruce was er al op basis van de singles die ik kende, maar het groeit wel sterk per album dat ik van hem beluister. Hij is een fantastische songwriter en muzikant. Ondanks het lange speelduur kijk ik alweer uit naar de volgende: The River; een album dat ik al van naam ken door het 'rolletje' dat die plaat speelt in de film Reign over Me.

4*

Vraagje; ken je de Live: '75 - '85 boxset ook? Zo niet, dan bewandel je de juiste weg denk ik door eerst de studio albums te doen. Als je dan later de live uitvoeringen hoort dan kan het niet anders of je komt woorden te kort. Ik ben in ieder geval heel benieuwd naar je verdere ontdekkingsreis

Ja, dat album was me al opgevallen inderdaad. Heeft ook zeer zeker mijn interesse, omdat ik meermaals lees dat dat livealbum het studiowerk overtreft. Ik had er achteraf gezien wellicht ook mee kunnen beginnen, maar aangezien ik toch al bezig was met het studiowerk leek het me logischer daarmee door te gaan.

Maar de verwachtingen zijn inmiddels wel hooggespannen voor Live/1975-85. Ook benieuwd naar hoe zo'n Adam Raised a Cain op die plaat uit de verf gaat komen.

De uithaal/schreeuw op het einde van Something in the Night gaat echt door merg en been, kippenvel.

Voor veel Darkness-nummers ging dat bij mij net andersom. Er was op de radio veel aandacht voor Bruce rondom zijn optredens tijdens de River-tour in 1981. Er werd een concert uitgezonden van de Darkness-tour (waarvan een aantal concerten toen door een Amerikaans radiostation integraal werd uitgezonden) en toen hoorde ik voor het eerst een aantal nummers van het Darkness-album voorbij komen. Ik kan me vooral mooie uitvoeringen van Promised Land en Racing herinneren met die fraaie intro's en outro's.

Maar het beste uit die tijd, en die hoorde ik later, waren toch wel de in mijn ogen fantastische, lang uitgesponnen uitvoeringen van Prove it all Night en Backstreets. Rock n roll zoals Bruce het bedoelt heeft. Prove it met die geweldige gitaar-intro en dan Backstreets met een stukje Drive All Night erin verwerkt en het hartverscheurende half gezongen, half gesproken verhaal van zijn oude liefje die hem bedrogen heeft, het thema van Backstreets. Bruce op zn best, alweer lang geleden ...

Een stemtabel op de Top 250 vertoont nog veel gaten bij mij en nummer 49, deze Darkness, is het bovenste gat om te dichten. Een gat dat ik eigenlijk al tijden maar niet gevuld krijg met een stem. Af en toe probeer ik het album weer. De akoestische piano werkt voor mij denk ik niet zo goed als rockinstrument in deze vorm. En heb in het algemeen al veel moeite om Heartland rockalbums uit te zitten, of het nu om John Mellencamp, Bob Seger, Tom Petty of Bruce Springsteen gaat. Het is voor mij geen ideale muziek voor op de achtergrond, noch voor gerichte beluistering op de voorgrond. Bij Lost in the Dream van The War on Drugs lukt het overigens wel, misschien omdat dat wat dromeriger en alternatiever klinkt. Met een 4,25* gemiddeld hier denk ik wel: wat is er loos met mij dat er hier geen klik is?

Blijft over de hele linie een weergaloos, prachtig album, met Racing in the Street als kroonjuweel.

Is het vreemd dat ik dit album juist in deze maand veel voorbij laat komen. Misschien, ben geen filosoof, hakken de songs er dan net wat meer in, het hier bovengenoemde Racing in the Street zou mijn nummer 1 zijn in wat voor top zoveel dan ook ( en dan het liefst de versie op live '75-'85 ).

De Racing In The Street versie van de live plaat 1975-1985 is fenomenaal en beter dan de studio versie.
Althans dat is mijn mening.

Ook de mijne!

Dit album is natuurlijk een monument in de tijd!
Het was mijn eerste Bruce-album dat ik kocht ten tijde van de release.

Badlands is een grandioze opener (volgens mij heeft hij met dit nummer ook zijn Pink Pop optreden een keer geopend)...
Als openingstrack naar mijn smaak enkel geëvenaard door Radio Nowhere van het album Magic.
Candy's Room, The Promised Land en de titeltrack zijn enkele van de prachtige tracks...

Het is een album dat nog met grote regelmaat wordt genoten hier ten huize...

Naar aanleiding van de updates deze vanavond maar weer eens gedraaid. Ik kan hem wel dromen , maar toch steeds weer ontroert Springsteen me. Racing in the Street blijft natuurlijk buitencategorie, maar ook de titeltrack raakte me vanavond extra.Als album waarschijnlijk zijn sterkste al zit Nebraska hem op de hielen.

[quote]/Naar aanleiding van de updates deze vanavond maar weer eens gedraaid quote]

Hier idem, destijds als 16 jarige gekocht( na het verschijnen van The River), het spat de boxen uit, puur en betrokken, het raakt me nu meer dan 41 jaar terug( incl.de krasjes)

Ik wist het al wat langer maar laatst kwam Candy's room nogal 'vol' bij me binnen. Dat nummer is echt weergaloos vind ik. In amper 3 (!!) minuten presteert Bruce het om er een heuse epic uit te knallen. Het contrast met het eveneens wonderschone Racing in the street kan haast niet groter. De laatste is een epic in alles; tekst/thema, iopbouw, nstrumentatie en duur. Zoals een epic hoort te zijn zeg maar. In Candy's room zit dat dus allemaal in 3 minuten. Fantastisch!

Ik ben niet bepaald een groot fan van Bruce Springsteen, maar Racing in the Street is echt een prachtige ontdekking. Dat instrumentale einde

In dat geval rmoet je deze live opname beluisteren (mocht je die nog niet kennen). Dichter bij perfectie kom je niet:

Geweldige uitvoering!
Alles klopt aan dit nummer, bijna even mooi als zijn fenomenale uitvoering op live 1975-1985.

Ja man, bedankt om deze weer even onder de aandacht te brengen

Dit blijft en dijk van en plaat. Wat en heerlijke opvolger op Born to run die ook al goud was. Hij begint al heerlijk met badlands maar even zo goed Candy’s room , racing in the street, prove it all night en the promiseland , allemaal stuk voor stuk the boss classics