Bruce Springsteen - Darkness on the Edge of Town (1978)

'Fris je geheugen weer eens op en ga luisteren naar het oevre van Bruce Springsteen', zoiets moet het geweest zijn. De laatste keer dat ik zoiets deed was alweer een flinke tijd geleden met David Bowie en nu dus The Boss.
Een groot liefhebber, laat staan fan, ben ik nooit echt geweest; mij iets te veel pure Amerikaanse rock. Mijn voorkeur gaat meestal uit naar de rustiger nummers van Springsteen en gelukkig zijn die op dit album zeker ook te vinden. Maar ook het steviger werk is op dit album behoorlijk evenwichtig (i.t.t. een paar missertjes op b.v. The River).
Toch weet hij me op dit album best een paar keer flink te grijpen. Ik denk dat dit komt door het doorleefde en de puurheid die dit album weet uit te stralen. Ik wil het haast ernstig noemen.
Absoluut een sterke plaat wat mij betreft.

Mijn bescheiden mening over Darkness:

Badlands:
Een geweldige opener, helemaal als je even in de spreekwoordelijke put zit dan is dit het nummer om daar weer uit te komen.
"You wake up in the night, with a fear so real, spend your life waiting for a moment that just don't come, well don't waste your time waiting..."

Dit is ook een van de weinige nummers waarop Clarence Clemons meespeelt op de saxofoon.

Adam Raised A Cain
Een nummer over de moeilijke relatie tussen een vader en zoon (lees als Bruce en zijn vader) een autobiografisch nummer. Met veel bijbelse invloeden.

"You're born into this life paying for the sins of somebody else's past".

"Daddy worked his whole life, for nothing but the pain, now he walks these empty rooms looking for something to blame".

Op de plaat komt het gitaar werk niet zo mooi naar voren als dat dat live gebeurt. Maar naar mijn mening wel het minste nummer van de plaat.

Something In The Night:
Een van mijn favorieten.
Stel je voor midden in de nacht rijdt je op een verlaten weg en dan komt dit nummer op. Kippenvel en desolatie ten top. Ook weer een tikje autobiografisch met in het achterhoofd de rechtzaak tegen zijn voormalig manager:

"You're born with nothing,
and better off that way,
Soon as you've got something they send
someone to try and take it away."

Ook sluit Bruce zijn eigen verleden af. In nummers als Spirit In The Night of Thunder Road zingt hij over de weg als een metafoor voor al het goede in het leven zoals rijden en drinken. In dit nummer rekent hij met die jeugdigheid af.

"Just kids wasted on something in the night."

Candy's Room:
Volgens sommigen gaat dit nummer over een stripper en/of een meisje van lichte zeden. De zanger is erg verliefd op dit meisje. Maar toch het is een prostitué, dus ook hier geld weer dat de zanger op zoek is naar zichzelf wie ben ik, waar sta ik voor. Al met al een psychologisch nummer over de desillusies van verliefdheid en lust.

De gitaarsolo op het eind is geweldig en met 2:48 is het nummer na Factory het korste nummer op dit album.

Racing In The Street
Dit nummer gaat over wat je het liefst doet, en hoe dat de mensen om je heen beïnvloed. Door de details wordt dit nummer nog beter:
I got a sixty-nine Chevy with a 396
Fuelie heads and a Hurst on the floor
She's waiting tonight down in the parking lot
Outside the Seven-Eleven store

Springsteen spreekt in dit nummer tegen de mensen die leven maar niet echt 'leven'. Het lijkt of die mensen stukje bij beetje overlijden.

Some guys they just give up living
And start dying little by little, piece by piece
Some guys come home from work and wash up
And go racin' in the street

Na het laatste couplet gaat het nummer nog even door met een kippenvel bezorgende piano en hammond orgel solo.
Misschien wel het beste nummer op deze plaat!

The Promised Land
De optmistisch mond harmonica solo opent het nummer. Dit nummer gaat over de werkende man waarbij eigenlijk niets lukt, niets bereikt en toch blijft hij geloven in betere tijden. Maar mag je als volwassen man/vrouw nog wel dromen over een beter leven?

Ja zegt Springsteen:
"Mister I ain't a boy, no I'm a man
And I believe in a promised land"

Factory:
Early in the morning factory whistle blows,
Man rises from bed and puts on his clothes,
Man takes his lunch, walks out in the morning light,
It's the working, the working, just the working life.

Een nummer over de 'blue collar man' in de USA. Elke morgen gaat de wekker, je staat op. Doet je kleren aan, smeert je brood en loopt richting je werk. Springsteen schreef dit nummer over zijn vader die elke dag naar de textielfabriek ging om te gaan werken.

Streets Of Fire:
Springsteen is boos en voelt zich eenzaam:

I'm wandering, a loser down these tracks
I'm dying, but girl I can't go back
'Cause in the darkness I hear somebody call my name
And when you realize how they tricked you this time
And it's all lies but I'm strung out on the wire
In these streets of fire

Weer een indirecte terugblik naar de rechtzaak?

Prove It All Night:
De boodschap in dit nummer is dat succes in het leven vraagt om offers die je moet brengen. Op de afgelopen nummers heeft de zanger dat vaak gedaan en nu lijkt het goed te komen met hem.

Everybody's got a hunger, a hunger they can't resist,
There's so much that you want, you deserve much more than this,
But if dreams came true, oh, wouldn't that be nice,
But this ain't no dream we're living through tonight,
Girl, you want it, you take it, you pay the price.

Darkness On The Edge Of Town:
De afsluiter van dit gelijknamige album de man in dit nummer geeft alles op wat hem lief is. De relatie die hij tijdens Prove It All Night had is verbroken. Maar dat lijkt hij niet zo erg te vinden. Het werk wat hij had in The Promised Land is hij kwijt. Hij valt uiteindelijk in een spreekwoordelijk put vol met zelf medelijden. Maar waarom hij dat doet weet hij zelf ook niet helemaal.

Now some folks are born into a good life
And other folks get it anyway anyhow
Well I lost my money and I lost my wife
Them things don't seem to matter much to me now
Tonight I'll be on that hill 'cause I can't stop
I'll be on that hill with everything I've got
Well lives on the line where dreams are found and lost
I'll be there on time and I'll pay the cost
For wanting things that can only be found
In the darkness on the edge of town
In the darkness on the edge of town

Al met al een duister album vol met psychologische strubbelingen van een working man. Problemen in de liefde, problemen met zijn vader niks lijkt te lukken. Alle hoop en dromen die tijdens Born To Run werden voorspeld zijn weg. De realiteit van het echte leven slaat keihard toe op dit album. Je moet 'vechten' in het leven om wat te kunnen bereiken en zo voldoening uit het leven te kunnen halen!

Hallo, ik ben Springsteen fan...Alleen wat is dit een mooie plaat. En daar kom ik vandaag pas echter. Ach ja beter laat dan nooit.

Bruce Springsteen & the E-Street Band live is altijd heel bijzonder. Rauwe, pure, eerlijke muziek vol met emoties. Op Darkness On The Edge Of Town komt hij daar het dichtste bij in de buurt. De nummers zitten vol met allerlei emoties: verdriet, vreugde, boosheid. Ook raken de meeste nummers op dit album mij rechtdoor in het hart. Het is ook allemaal zo prachtig intens uitgevoerd en gezongen. Opvallend goed vind ik de toetsen op dit album.

Echt rauw en puur is Adam Raised A Cain, terwijl Racing in the Street juist weer zo ontzettend mooi en triest is. Voor mij één van de mooiste nummers ooit. Prove It All Night met zijn lekkere gitaarsolo hoor je terecht nu nog live vaak terug, net als The Promised Land trouwens, en de titelsong is een mooie afsluiter van een ijzersterk album. Er staan alleen maar rake goede tot geweldige nummers op. Voor mij is dit Springsteen's beste.

De titel alleen al voorspelt weinig goeds. Dat het nog vermeld moet worden dat aan de rand van de stad, aan de rand van de samenleving, een grote duisternis hangt, dan is er echt iets aan de hand. En onder deze mantel van duisternis vinden we onder andere een prostituee, maar ook hardwerkende fabrieksmensen en mannen die hun jeugddromen in rook op zien gaan, of schrijnender nog, opeens pas inzien dat er niks terecht is gekomen van alles waar ze zich een voorstelling van gemaakt hebben. Darkness on the Edge of Town opent niet voor niets met de woorden ‘Lights out tonight/trouble in the heartland’.

Dit is een wereld vol barpiano's, messcherpe gitaarlijnen, een brullende en grommende Springsteen die in al zijn empathie met de arbeidersklasse pijn lijdt, als een Jezus die zijn stigmata te danken heeft aan de zondes van de mens. Het is de wereld van Charles Bukowski's korte verhalen, hoewel niet zo gefixeerd op erotiek (behalve in het prostitueebezoek 'Candy's Room') en alcohol, maar net zo donker en uitzichtloos, terwijl de bijbelse symboliek bij Bukowski ook ontbreekt, maar bij Springsteen op een bijna wrang sarcastische manier uitgebuit wordt om te laten zien dat verlossing nog verdomd ver weg is.

En dat pijn lijden, dat gaat op dit album van kwaad, zoals in het ziedende en snijdende ‘Adam Raised a Cain’ tot schijnbaar berusting gevonden te hebben, terwijl het eigenlijk wel duidelijk is dat het diep van binnen nog steeds schuurt en pijn doet. ‘Everybody’s got a secret, Sonny/Something that they just can't face’ vat wat dat betreft het album misschien nog beter samen dan de al eerder aangehaalde openingswoorden van ‘Badlands’. Af en toe komt die woede ook naar boven, explodeert het, zoals het in het refrein van ‘Streets of Fire’ ook daadwerkelijk lava lijkt te regenen, alsof het persoonlijke einde der tijden nabij is.

Hoe schuimbekkend, splinters achterlatend en woest om zich heen slaande Springsteen en de E-Street Band zich door de tien liedjes werken, want dit is geen spelen meer, dit is je er doorheen werken, toch is er toch nog dat beetje hoop. Of nee, hoop is het verkeerde woord; hoop is ‘Born to Run’, met de auto wegvluchten uit dat bekrompen gat en gewoon over iedereen heenrijden die je tegen probeert te houden. Het is meer een soort langzame acceptatie dat in sommige nummers schuilt, hoewel het me ook absoluut niet zonder (symbolische) redenen lijkt dat kant A opent met ‘Badlands’ en kant B met ‘The Promised Land’.

Toch zijn hoop en geloof geen oplossingen, geen uitwegen op Darkness on the Edge of Town. Ze lijken eerder alleen tot desillusie te leiden, tot nog meer pijn. En op zo’n moment is het enige wat je nog kunt je lot accepteren, hoe moeilijk het ook lijkt. Dat maakt dit album misschien wel een zware zit, maar ook een emotionele achtbaan. Mooi is het niet, maar als je alleen mooi wilt heb je hier niets te zoeken, laat staan dat je dan gewapend bent tegen het leven zelf.

"Darkness on the Edge of Town" is absoluut een van mijn favoriete Bruce Springsteen platen. Springsteen is als geen ander in staat om het leven van de gewone man te beschrijven en te bespelen. Vergeleken met voorloper "Born to Run" is "Darkness on the Edge of Town" minder van het grote gebaar (zonder dat dit overigens een tekortkoming is van die plaat). De liedjes klinken kleiner en intiemer. Springsteen laat op deze plaat een dwarsdoorsnede horen van de Amerikaanse maatschappij. Een kritische blik die hij heeft gevat in 10 mooie liedjes. Maar bij Springsteen is er ook altijd hoop. Prachtige plaat!

Bij de albumhoes van Darkness on the Edge of Town van Bruce Springsteen moet ik aan die van Blonde on Blonde denken van Bob Dylan.
De houding van de artiesten; hun blik en de achtergrond.
Beide vertegenwoordigers van een generatie zoekende Amerikanen.
Bruce Springsteen bewandeld het pad vanuit de rock terug naar de roots en folk.
Bob Dylan koos meer voor het omgekeerde proces.
Bruce is de vrachtwagenchauffeur die op Route 66 voorbij scheurt.
De zwerver Dylan loopt onopvallend langs de zijlijn.
De status van Dylan is voor Springsteen nog onbereikbaar.

I believe in the love that you gave me,
I believe in the faith that can save me,
I believe in the hope
and I pray, that someday it may raise me,
Above these badlands

Is het een ode aan God, of juist aan die grote dichter?
Badlands is een prima introductie tot Darkness on the Edge of Town.
Een voorliefde voor een grote mooie stad; inclusief de vervelende keerzijdes.
De rauwheid van het vervolg Adam Raised a Cain ligt in het verlengde van Ballad of a Thin Man van Bob Dylan, maar had ook prima tussen het repertoire van Nick Cave gepast.
Voor mij is dit muzikaal het absolute hoogtepunt, natuurlijk is de tekst van Badlands beter, maar dit nummer raakt mij meer.
Na het meer Vietnam gerichte Born To Run is dit de terugkeer naar het thuisfront, om vervolgens het uitzichtloze met de Cadillac van The River het geheel te ontvluchten om vervolgens voor de laatste maal met opgekropte kwaadheid van Born in the U.S.A. de Hometown voor de laatste keer te bezoeken.
Ondertussen dicht bij de in Badlands bezongen status.
Bruce Springsteen is uitgegroeid tot een van de iconen van de jaren 80, maar ook hij wordt vervolgens door mindere albums aangemoedigd om zijn ziel te hervinden.
Bij The Ghost of Tom Joad lukt dit al redelijk; niet voor niets zal zijn volgende album The Rising heten.
Uiteindelijk verlangen we allemaal terug naar de onschuldige puurheid die een Darkness on the Edge of Town ons bied.
De grote baas himself inclusief.
Prachtig album, helaas pas nu ontdekt.

Zo voelde het voor mij. Ik weet ook niet hoe ik het anders moet verwoorden. Het concert en dan met name de uitvoering van dit album (maar ook Waiting On a Sunny Day, Ghost Of Tom Joad, Growin Up, het eerbetoon aan Clarence, de emotie, de muziek enz. enz) zorgde voor een flinke boost zodat ik mijn spirituele intelligentie goed kon benutten. Shit wat klinkt dit vaag.... Gewoon een hulpmiddel om even alles op een rij zetten, te relativeren en vol hoop weer verder te gaan. Daarnaast natuurlijk kippenvel en zelfs een traantje (al ben ik wel kleinzielig hoor).

http://www.kristaldimensies.nl/nicoappelmanspiritueleintelligentie.php
Hier wordt het begrip spirituele intelligentie goed uitgelegd als het je interesseert.

Hartstikke goede plaat natuurlijk met alleen maar goede songs maar voor mij toch ook het einde van de waarlijk grootse Bruce Springsteen van The Wild, the Innocent & the E Street Shuffle en Born to Run: waar The Wild, the Innocent & the E Street Shuffle een verbluffende amalgaam is van stijlen (en instrumenten) en Born to Run Bruce's magnum opus is die met z'n unieke stijl van rock-opera zo'n beetje de jaren '70 definieert (welke stijl onder meer zou leiden tot Meat Loaf's Paradise By The Dashboard Light), vinden we op Darkness on the Edge of Town de definitieve stijl van Bruce Springsteen die me wat minder aanspreekt: een uitgeklede rock/pop, een beetje de serieuze broer van The Ramones. Het leverde Bruce veel hits op en met The River nog een echte (en ontroerende) popklassieker maar voor mij is de magie eraf.

Ja, die laatste zin vind ik treffend. Óók duidelijk mijn favoriet van The Boss, terwijl hij het je soms best moeilijk kan maken om een favoriete plaat van 'm te noemen. Originele songkeuzes ook. Ik ga wat dat betreft voor Drive All Night, The Ties That Bind en Stolen Car. Vooruit; Ramrod of I'm a Rocker erbij. En oh ja; Wreck on the Highway en... ik kan wel even doorgaan. Zijn meest gevarieerde plaat en alle aspecten van Springsteen zijn te horen op die plaat. Van roadhouse showstopper tot bewogen troubadour.

Wat deze plaat betreft. Ik vind dit toch één van de mindere in het rijtje vanaf The Wild, The Innocent t/m Tunnel of Love. De songs zijn mijn inziens haast perfect, maar komen op de plaat zelf zo dof voor. Live hoor je echt hoe goed de songs zijn. Racing in the Street is daar een perfect voorbeeld van, die in de jaren steeds meer is uitgerekt en emotioneler is geworden dankzij de solo van Roy Bitten. Factory die met een stevig kloppende ritmesectie en sublieme orgelsolo van Federici echt tot leven komt. Badlands en Promised Land dat vol energie gebracht wordt, doch in de studio veel van die energie mist. Prove It All Night met die razende gitaarsolo intro van the Boss himself... en zo kan ik wel even doorgaan.

Eigenlijk alleen Something In the Night leunt perfect op de desolate productie met die doffe drums en een soort Jim Steinman-achtig refrein. Ik snap dat Bruce na de volle productie op BtR, nu een lege productie wou (en op papier klinkt dat heerlijk bij Bruce z'n stem), maar het resultaat is niet echt fantastisch. Mijn hoge score is echt te danken aan het fantastische songmateriaal, dat terecht volop in zijn setlists te bespeuren is. Qua sound betreft raakte hij op The River eindelijk de juiste snaar. Een geweldige mix van gestripte nummers en vollere nummers, waarop de welbekende livesound van de E-Street Band duidelijk te horen is.

Bruce Frederick Joseph Springsteen van 23 september 1949 werd geboren in Long Branch New Jersey en die streek komt veel voor in de teksten van de zanger/gitarist/componist. Op 5 januari 1973 verscheen het debuutalbum van Springsteen, “GREETINGS FROM ASBURY PARK N.J.” en dankzij “BORN TO RUN” uit 1975 werd hij een ster. Pas 3 jaar na dat doorbraakalbum verscheen op 2 juni 1978 “DARKNESS ON THE EDGE OF TOWN”. Een juridische strijd met voormalig manager Mike Appel was de oorzaak van die stilte, maar Springsteen bleef natuurlijk wel songs schrijven en opnemen. De 10 songs laten een volwassen zanger horen, die prachtige “rock and roll” songs heeft geschreven en opgenomen. Met een hechte begeleidingsband, The E-Street Band, heeft Springsteen de back-up die hem een extra plus geeft. Geweldige muzikanten die gezamenlijk nog beter zijn dan individueel. Drummer Max Weinberg vormt een degelijke basis met bassist Garry Tallent, het melodieuze piano spel van Roy Bittan is een handelsmerk van de muziek van The Boss (zoals hij genoemd wordt), de hammond orgel van Danny Federici mag niet ontbreken en geeft de nummers iets extra’s en saxofonist Clarence Clemons is samen met Springsteen zelf het boegbeeld op albums, maar vooral tijdens live concerten. Het album gaat voortvarend van start met “BADLANDS” en “ADAM RAISED A CAIN”, die uitgroeien tot klassiekers in zijn oeuvre. Het langste nummer is “RACING IN THE STREET” dat ook een klassieker is en waarin Springsteen met weemoed zingt over vervlogen dromen en ambities. Een song waarin Bittan en Federici een hoofdrol hebben en er samen voor zorgen dat het nummer hét hoogtepunt is van “DARKNESS ON THE EDGE OF TOWN”. Het album eindigt met het titelnummer, waarin Springsteen vanuit zijn tenen zingt en waarbij de emoties uit de speakers knallen…wat een geweldige song. Gelukkig dat Bruce Springsteen in 1978 verlost was van de rechtbank perikelen en zich weer kon richten op het uitbrengen van albums en dit album hoort bij dé toppers die hij in zijn carrière heeft gemaakt.

Na het fantastische Born in the U.S.A. en het eveneens sterke Born to Run, besloot ik Darkness on the Edge of Town uit te kiezen als derde album dat ik van The Boss zou gaan beluisteren. Bruce Springsteen had me tot dusver nog niet teleurgesteld en dat doet hij hier gelukkig ook niet. Sterker nog, ik vind dit een zeer waardige opvolger voor Born to Run. Gevoelsmatig kent dat album enkele sterke individuele tracks, maar als album (als geheel) vind ik deze Darkness dan weer wat sterker.

Badlands is een geweldige opening. Prachtige songtekst en mooie instrumentale solo's. Gebruiker vielip wees mij bij Born to Run al op de zogenaamde 'cornerstones' (de openers en afsluiters van een lp kant), waar Bruce kennelijk veel waarde aan hecht en dat kwam ook hier weer heel duidelijk naar voren. Naast Badlands springen namelijk ook Racing in the Street, The Promised Land en de titeltrack er in positieve zin uit. Het merendeel van nummers die tussendoor voorbij komen zijn echter zonder meer ook erg fijn. Het enige nummer waar ik dubbele gevoelens bij heb is Adam Raised a Cain. Het onderwerp is interessant, het gitaarwerk schitterend en ik vind de uithalen van Bruce bewonderenswaardig. Tegelijkertijd ben ik er nog niet uit of ik diezelfde uithalen wel aangenaam vind. In zekere zin is het ook niet de bedoeling dat dit een aangenaam nummer had moeten zijn, maar waar ik heen wil: ik zal dat nummer niet gauw 'los' opzetten. Binnen het album past het prima, maar tegelijkertijd vind ik het een vervelend nummer. Een klassieke haat-liefdeverhouding zullen we het maar noemen.

Mijn waardering voor Bruce was er al op basis van de singles die ik kende, maar het groeit wel sterk per album dat ik van hem beluister. Hij is een fantastische songwriter en muzikant. Ondanks het lange speelduur kijk ik alweer uit naar de volgende: The River; een album dat ik al van naam ken door het 'rolletje' dat die plaat speelt in de film Reign over Me.

4*

In dat geval rmoet je deze live opname beluisteren (mocht je die nog niet kennen). Dichter bij perfectie kom je niet:

Hardste track voor mij de op één na minst populaire hier zie ik: Streets of Fire.

Indrukwekkend zijn bereik daarzo, niet vaak gehoord op die manier gedurende zijn machtige carrière.

Dan weer lekker scheuren, ript gewoon heel die track naar de gallemiezen als een barse baas.

Super nice.