Tom Waits - Swordfishtrombones (1983)

Ik zou eerder zeggen als snoep. Lekker van de eerste keer (The Black Rider) en meteen verslaafd (in een mum van tijd zijn hele discografie in huis gehaald).

Na het goedgekeurd hebben van Swordfishtrombones kan je met een gerust hart aan Rain Dogs en Franks Wild Years beginnen. Die liggen er muzikaal het dichtst bij. Een mooie live 'best of' van deze drie albums vind je op Big Time.

En probeer dan meteen de dvd te vinden, die is echt geweldig! Het album zelf luister ik niet zoveel.

Ik wist niet dat er een DVD van BIg Time bestond. Daar moet ik dan ook eens achteraan gaan. Vermoedelijk niet gemakkelijk te vinden

Helaas niet nee. Heb zelf ooit een exemplaar via marktplaats gekocht. Weet alleen niet of dat een officiële release is. Anders kan je hem altijd nog via andere kanalen krijgen.

Ooit deze en Rain Dogs gewonnen bij een prijsvraag, maar heel snel weer weggedaan.
Kon er echt helemaal niks mee. Die stem ....

Erg mooi en sfeervol album dat vooral in het holst van de nacht (zoals nu) volledig tot zijn recht komt.Misschien was het aanvankelijk een voordeel dat ik zijn eerder werk destijds niet kon.Geen zwakke plekken op te ontdekken,zelfs de instrumentaaltjes hebben een duidelijke meerwaarde.Favoriete nummers; In the neighborhood,Shore leave en het erg grappige Frank's wild years.Tijdloos.

Majestueus.

prachtig creatief album. Het eigen muziekgenre " Tom Waits". Aangeduide favorieten shore leave, 16 shells en soldier's things

Prachtige plaat, een plaat die blijft hangen bij de eerste beluistering en almaar beter wordt.

Mijn favoriet Waits-album en ook mijn favoriet album van de jaren '80. Dat decennium bracht de meest afgrijselijke muziek - synthipop en andere gruwelen - die de mensheid ooit heeft voortgebracht maar puur dankzij dit geniale album van Tom Waits bleef ik in de jaren '80 enig vertrouwen in de mensheid houden. Tom Waits gaat met dit album niet alleen buiten zijn eigen gebaande paden maar ook buiten de gebaande paden van de pop/rock überhaupt. Het album is een fantastische mix van stijlen en instrumenten zoals we die sinds de hoogtijdagen van Captain Beefheart en Roxy Music niet meer hebben gehoord. Een muzikaal juweel om te koesteren.

En natuurlijk ' And a new deck of cards with girls on the back' voor de filosofen die het aardse niet vergeten zijn.

Zekers! Bij het aankruisen van mijn drie favoriete tracks twijfelde ik of ik ook 'Shore Leave' zou nemen maar ik heb uiteindelijk gekozen voor 'Dave the Butcher', 'Soldier's Things' en 'Rainbirds'.

Unieke plaat.
Tom goes extreme en daar Beefheart het jaar er voor zijn laatste plaat had gemaakt, was er kennelijk toch iemand die in die geest kon opereren.
Nu zat Tom met wat hij maakte toch al redelijk aan zijn plafond, dus Swordfishttombones was de perfecte move.
Het is allemaal bijzonder weird.
Achterbuurt Avent-Garde vind ik wel een typerende beschrijving wat we hier horen.
Zat Tom eerst nog rustig aan de vleugel in een verlopen nachtcafe, hier maakt hij de boel onveilig in nachtelijke sferen.
Hij komt 1x overdag zijn bed uit voor het kapel te leiden tijdens In The Neighborhood
Voor de rest gaat hij down,down, down in de grimmigheid van natte rokerige nachten.
Een schimmige nachtclub met daar achter, buiten een gevaarlijk steegje, waar junks je voor weinig mollen.
Dat is voor mij Swordfishtrombones.
Achterbuurt Avant -Garde.

Paar berichten verplaatst naar Muziek > Algemeen > Hoe spectaculair zijn de '80s?. Gelieve daar verder te discussiëren.

Heel goed dit, niet te gepolijst, verbeeldend, afwisselend en ook redelijk tijdloos. Ik vind dit nog steeds wel 1 van de betere referentiepunten van de jaren tachtig (waar men dan natuurlijk niet aan denkt, want de 80-ties zenders en verzamelaars zijn nu eenmaal volgepropt met commerciële synthetische confectiepop). Toch heb ik de plaat al lang niet meer gedraaid, zonder dat dit nu als zo'n gemis voelt. Swordfishtrombones bevat een aantal nummers die mij gevoelsmatig behoorlijk raken zoals: Shore Leave, Town with No Cheer, Swordfishtrombone, Rainbirds. De andere nummers vermaken meer door hun verhalende en/of visualiserende kwaliteiten. En dan is het net als met een boek; als je hem gelezen hebt pak je hem niet zo snel meer opnieuw. En dat is het verschil tussen 4,5 en 5 sterren.

Prachtig omschreven door Bikkel2; kan de beelden achter de nummers zo voor de geest halen en die zijn enorm verleidelijk en tikkeltje angstig tegelijkertijd. Is er nog iemand met zulke uiteenlopende en uitdagende songtitels ?

Tom Waits heeft magische vingers als het gaat om liedjes schrijven en daar een heel eigen sfeer/draai aan te geven. Eigenlijk, nee best wel zeker is hij uitgegroeid tot mijn favoriete songschrijver, dit album is daarvan 1 van de levende bewijzen.

Weer eens beluisterd en het blijft een masterpiece
Geweldige vocalen met harmonium en diverse instrumenten maakte hij een pracht van een plaat, ook Raindogs ligt in het verlengde van deze zeer gevarieerde plaat. Must have natuurlijk op Vinyl

De nieuwe freak shit was hier. Ingeluid en aangestuurd door de komst van een zekere dame. Sinds jaar en dag zijn echtgenote, de moeder van zijn kinderen, medeschepper van zijn aanzienlijkste creaties. Bijzonder hoe zulke dingen dan blijkbaar kunnen gaan.

Waits met eten vergelijken (niets tegen spruitjes of snoep), 't is soms ook werkelijk chotsgeklaacht hier...

Tom is een klare. Nog één laatste teug deze nacht, en dan slapen- en eeuwigdromengaan (en morgen ongezond weer op).

Zijn allermooiste! En hij heeft nog betere.

Dat is knap.

Minder mijn kopje koffie. Waits zoekt hierbij de randjes op waarbij je het gevoel soms krijgt naar een rariteitenkabinet te luisteren. Dat ligt me duidelijk minder. Nochtans 'In the Neigbourhood' is een prachtig nummer en kan zo als één van toppers door het leven. Helaas is niet de gehele plaat gevuld met dergelijke mooie tracks.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Ik heb een stem bij het album staan en die is van lang geleden toen ik mij wat meer in het werk van Waits ging verdiepen. Nu moet ik eerlijk zijn dat ik daarna eigenlijk niks meer van hem geluisterd heb. Totdat ik het nu tegenkom dus. Dat Waits een stem uit duizenden heeft is al snel duidelijk. Ergens ook best integrerend zoals hij die stem gebruikt. Neem bijvoorbeeld het gefluister op Shore Leave en Frank’s Wild Years of juist het wat meer breekbare op Johnsburg, Illinois. Wat te denken wat het fullpower rauw op 16 Shells From A 30.6 of het meer croonen op In the Neighbourhood. Verder een aantal volledig instrumentale songs waar het over het gehele album muzikaal soms ook wat een rariteitenkabinet is. Sowieso een album dat niet in één luisterbeurt te vangen is.

Een album dat wekelijks door mij wordt beluisterd. Het is niet van belang in welke stemming ik ben. De sfeer van dit album vind ik geweldig.

Dat mensen hiernaar kunnen luisteren. Alles wat muziek de moeite waard maakt is hier afwezig. 1 ster

Heb je ook nog iets over het album zelf te melden - anders dan je vrij overbodige bericht van zojuist?

Dat ik het superslecht vind. Sorry niet om te pesten maar dat vind ik echt

En jij zit dit helemaal uit, beoordeelt laag en laat weten dat je het slecht vindt en vervolgens doe je nog maar een ander album van ome Tom die je ook weer in z'n geheel draait om vervolgens hetzelfde te concluderen? Oei, wat ging er mis vandaag?

Voel een MaraTommetje opkomen, thanx Leo!

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #205

Ik realiseer me dat ik onderbewust altijd genoegen heb genomen met grofweg 1 Tom Waits-album per decennium. Het makkelijke, toegankelijke maar telkens in-de-roos-schietende Closing Time voor de ‘70s. Het complete en Waits-samenvattende Rain Dogs, dat momenteel opnieuw in mijn top-10 bivakkeert, voor de ‘80s. Het krankzinnige Bone Machine, dat in deze lijst eerder de revue passeerde, voor de ‘90s. En tot slot het berustende Alice voor de ‘00s. Tom Waits kan ik niet elke dag draaien, en dus bevatten die vier albums reeds alles wat ik van de beste man had kunnen wensen. Evengoed heb ik nog 6 andere albums van hem in de kast staan, echter draai ik die allen minder dan 1 keer per jaar. Swordfishtrombones is daar een van. Een plaat uit de “Rain Dogs era” die ik altijd heb gezien als het genietbare maar mindere broertje van laatstgenoemde. En waar ik als gevolg daarvan zelden naar teruggrijp, terwijl ik Rain Dogs regelmatig draai. Eens zien wat verschillende beluisteringen in de context van deze lijst daarmee doen!

Welk Waits album je er ook bijpakt: de muziek is tijdloos. Zo ook Swordfishtrombones. Oké, het klinkt af en toe als iets 17de eeuws en bij vlagen zelfs als klanken uit het holbewonertijdperk, maar het staat zo vrij van hypes en mode dat de aandacht als vanzelf vloeit naar de vele details die de muziek rijk is. De koptelefoon kan helpen om de subtiliteit en kleur van nummers als ‘Shore Leave’ ten volle te ervaren. Subtiliteit die in een grotere ruimte zonder volledige aandacht het risico heeft onder het tapijt te belanden. Ik heb in het RYM-topic al eens gezeurd over de gitaar - met name wanneer die er ‘by default’ bij wordt gepakt, ‘omdat dit nu eenmaal zo hoort’. Nee, dan ‘Shore Leave’! Hier krijgt het geluid de ruimte, met een open productie die lijnrecht staat tegenover het generieke en dichtgesmeerde geluid dat je met name in de 90s regelmatig tegenkomt.

Er gebeurt hier ontzettend veel, waar dan ook nog de absurdisme-multiplier overheen gaat: je wordt zoveel vervreemdende straatjes en steegjes ingestuurd dat het bijna niet te geloven is dat deze plaat slechts 40 minuten duurt. En het is niet langdradigheid, maar juist rijkdom die daarvoor zorgt. Een track als ’Swordfishtrombone’ (met wat is het, een marimba?) is een minifilm op zichzelf. Wat me nu pas goed opvalt is hoe Waits geen klankkleur schuwt, noch in instrumentatie, noch in zijn stemgebruik, hoe hij haast overdreven varieert, en toch zo’n onmiskenbare sound weet neer te zetten. Als een soort Kendrick Lamar avant la lettre speelt hij met verschillende persona’s, variatie aan stemmetjes, ironische achterbuurtretoriek en speelse ondeugendheid. Zeker voor de ‘80s is dit daarmee een zwaar vooruitstrevende plaat - iets wat al snel miskend wordt omdat Tom Waits zichzelf regelmatig als een soort holbewoner in het geheel positioneert en terloops teruggrijpt naar traditionelere tunes. Dat getuigt evengoed van durf en onafhankelijkheid, twee eigenschappen die gecombineerd met het ruwe talent van Waits om liedjes te schrijven, als vanzelf tot zijn pracht-discografie leiden. Mijn enige bezwaar is dat het af en toe net te kolderiek wordt. Zo ben ik niet zo’n fan van ‘Down, Down, Down’ en ook ‘Gin Soaked Boy’ kan ik wat minder mee.

Tom Waits durft de klankenverkleedkist in tegenstelling tot de meeste artiesten volledig open te gooien. Met bij elke klank een bijpassend verhaal, consistent bijeengehouden door zijn niet aflatende schuurpapiermelancholiek. Men zoekt vaak aanknopingspunten, muziek die ergens op lijkt om daar aan te kunnen refereren, structuren waarvan 90% elders en eerder al geland is. Die krijg je hier dus niet. Je moet je voor een plaat als deze even over jezelf heenzetten. Omdat ik zoals eerder beschreven mijn Tom Waits portie al binnen had ten tijde van ontdekking van deze plaat, heb ik nooit goed genoeg geluisterd naar deze, en dat terwijl de cd hier al bijna 15 jaar in de kast staat. Hernieuwde contextloze beluisteringen deze week hebben mij duidelijk gemaakt dat deze terecht wordt geschaard onder de Waits-hoogtepunten. Swordfishtrombones is een rauwe en harde plaat die makkelijk verzuipt in Waits' oeuvre - iets wat alles over dat oeuvre en niets over deze plaat. Want die is ijzersterk, zolang je hem vrij van context en verwachtingen in je opneemt.

3.5* was echt te weinig, ik zit inmiddels meer tussen 4* en 4.5* in voor deze.

40 jaar oud inmiddels, en nog altijd een briljante plaat!

Amen!