menu

Robert Wyatt - Rock Bottom (1974)

mijn stem
3,93 (271)
271 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin

  1. Sea Song (6:31)
  2. A Last Straw (5:46)
  3. Little Red Riding Hood Hit the Road (7:40)
  4. Alifib (6:55)
  5. Alifie (6:31)
  6. Little Red Robin Hood Hit the Road (6:08)
totale tijdsduur: 39:31
zoeken in:
avatar van Benos
Review #3:

Een van progressive rock's onbetwiste meesterwerken. Ondanks het beruchte ongeluk waardoor Robert Wyatt voor de rest van zijn leven in een rolstoel belandde, werd Wyatt geen kasplantje. Hij besloot de emotie in de muziek te stoppen. Het is naar mijn mening onmogelijk om het ongeluk van Wyatt los te zien van dit album. Zeker, een groot deel van de muziek was al voor het ongeluk geschreven, maar er was nog geen noot gezongen. Het zorgt ervoor dat de lyrics niet specifiek verwijzen naar het ongeluk, maar juist een mysterieus karakter met zich meedragen. Gecombineerd met de meeslepende vocals resulteert het in een zeer emotioneel album, zonder té persoonlijk te worden.

Rock Bottom start met Sea Song. Het begint als een dromerige ballad, tot de synthesizers een meer prominente rol krijgen en de vocals omslaan in een intense gibberish. Zeker op een moment als dit is de achtergrondinformatie van het album van belang, omdat het duidelijk maakt hoe enorm veel emotie er in de vocals zitten.
A Last Straw is een meer bekend geluid binnen de Canterbury Scene. Het bevat nog duidelijke sporen van jazz en op het eerste gezicht lijkt het geschreven als een vrolijk nummer. Echter, door de sombere vocals zorgt het juist voor een zeer duistere, surrealsitische atmosfeer. De instrumentals geven het nummer de tijd rustig af te sluiten en vloeiend over te gaan naar Little Red Riding Hood Hit The Road. Het begint net als Sea Song dromerig, ditmaal door de meerdere trompetlagen. Het slagwerk zorgt voor een geweldige overgang naar de vocals van Wyatt. Het nummer bevat de beste vocals van het album, met het beeldschone ''I didn't mean to hurt you'', wat qua intensiteit klinkt alsof Wyatt alles uit zijn stem haalt wat er te halen valt, maar qua geluidsniveau versmelt tussen de trompetten. Wat overblijft zijn openhartige vocals die niet op de voorgrond treden, maar samen met de instrumentatie werkt. Het is een geweldig geluid wat slechts enkele progressive rock zangers zo mooi kunnen brengen als Wyatt.
Alifib is Robert Wyatt op zijn sterkste. Het is een nummer dat in eerste instantie niet als aantrekkelijk klinkt als de eerdere nummers, maar na loop van tijd ben ik het nummer steeds meer gaan waarderen. Het nummer is duidelijk abstracter en simplistischer dan de eerdere nummers (de piano waar de eerste 3 minuten uit bestaat is niet heel bijzonder). De simpliciteit zorgt echter niet voor een vermindering van kwaliteit, maar zorgt wederom voor een soepele overgang naar het vervolg van het nummer.
Little Red Robin Hood Hit The Road is naast A Last Straw het zwakste nummer van het album (als ik er toch een moest kiezen). Geen enorme fan van het eerste gedeelte van het nummer. Het tweede deel is daarentegen een prima afsluiting van het album: abstracte spoken word met mooi vioolspel in de achtergrond.

De originaliteit zegeviert in Rock Bottom. Het getuigt van ontzettend veel talent om een werk te maken dat zo enorm verschilt van de standaard progressive rock, maar toch enorm goed klinkt. Ook wel jammer natuurlijk, omdat het moeilijk is iets vergelijkbaars te vinden.
Als ik toch een minpunt moest noemen: een aantal nummers zijn voor mijn gevoel ietwat gerekt, bijvoorbeeld de piano-intro van Alifib, die na een aantal keer beluisteren niet interessant genoeg is om 4 minuten als intro te dienen.

9,0 / 10

Beste nummers: Sea Song, Little Red Riding Hood Hit the Road, Alifib

avatar van Benos
Ik heb dit album de laatste paar weken nog ontzettend vaak beluisterd en ik neig ernaar om hem te verhogen. Zou hem nu een 9,5 geven i.p.v. de eerdere 9,0. Met een 10 blijf ik nog voorzichtig. Toch bijzonder dat een album dat ik al meer dan 50 keer heb gehoord elke keer beter wordt.

avatar van thesceneisnow
5,0
Hoe komt het dat dit album niet in de top 250 staat? Als ik de punten optel van de users die dit in de top 10 hebben staan kom ik dik boven de 124 punten.
Zou ook wel terecht zijn natuurlijk.

avatar van Kronos
thesceneisnow schreef:
Hoe komt het dat dit album niet in de top 250 staat? Als ik de punten optel van de users die dit in de top 10 hebben staan kom ik dik boven de 124 punten.

Alleen de actieve users (afgelopen jaar nog ingelogd) worden geteld.

Top 250 - MusicMeterWiki - wiki.musicmeter.nl

avatar van spinout
2,0
Alifib is een aangrijpend mooi nummer, maar met de rest kan ik helaas niet veel. Alifib belandde wel op mijn jaren 70 list op Spotify.

avatar van korenbloem
5,0
Deze plaat vandaag in mijn top 10 gezet. Wat ongelooflijk prachtig emotioneel muziek is dit toch. Ik merk dat ik het meest van de plaat geniet wanneer ik hem alleen beluister, whiskey erbij en lekker onderuitgezakt op de bank.

avatar van bikkel2
4,5
Robert Wyatt was uiteraard bekend als drummer/vocalist van Soft Machine.
Wyatt was echter niet gelukkig met de weg die band insloeg en besloot zijn eigen weg te gaan.
Zijn tragische val,veroorzaakt door een enorme hoeveelheid alcohol, maakte dat hij in 1973 in een rolstoel terecht kwam. Drummen was verleden tijd.
Rock Bottom lijkt op een werkje dat een soort verwerkingsproces is.
Het is een heel aparte luisterervaring. Deels straalt het melancholie uit en aan de andere kant vervreemding en een duisterachtige experimentdrang. Maar er is ook wel wat humor in verwerkt.
Wyatt heeft een stemgeluid die je raakt. Sea Song en A Last Straw komen echt binnen.
Rock Bottom hangt wat tussen jazz en prog in, maar avant- garde is nergens ver weg.
Wyatt ondersteund met vocale klanken de instrumentatie ( heel apart) en zijn er blazers in overvloed op het magistrale Little Red Riding Hood Hit The Road. Een song met een Miles Davis vibe op zijn experimenteels. Vreemd, maar enorm aanstekelijk.
Het album gaat door met minder toegankelijkheid en krijgt een beklemmender karakter. Soms krijg je daar de kriebels van, maar dan krijg je passages die weer enorm beladen zijn.
Een plaat die hinkt op twee gedachten die wel wat meer luisterbeurten nodig heeft om helemaal binnen te komen.
Rock Bottom is in stijl een werkje wat speciaal is en naast de emotie muzikaal nog eens van een hoog niveau is. Echter is elke noot en klank functioneel.

Prachtig. Robert Wyatt is nog niet van mij af.

Sparky
Verrek. Had ik dit album nog geen score gegeven. Natuurlijk HET album van Robert Wyatt, het verhaal erachter hoef ik de liefhebbers natuurlijk niet te vertellen. Mijn persoonlijke favorieten zijn Sea Song en Alifib. Ik kan het album niet altijd luisteren, maar voor deze donkere decemberdagen is het wel geschikt

avatar van EttaJamesBrown
3,0
thesceneisnow schreef:
Hoe komt het dat dit album niet in de top 250 staat? Als ik de punten optel van de users die dit in de top 10 hebben staan kom ik dik boven de 124 punten.
Zou ook wel terecht zijn natuurlijk.


Nu wel!

avatar van Mssr Renard
3,5
Ik vind Wyatt echt helemaal geen aangename zanger. De songs klinken in de basis wel aardig, maar (wat mij betreft) verpest juist de zang van Wyatt de songs. Gek genoeg vind ik alleen zijn twee Matching Mole-platen de moeite waard.

Het is niet slecht, en zo nu en dan denk ik echt: hey, dit klinkt wel okay, maar dan gat het weer helemaal de verkeerde kant op met vocale ge-experimenteer of ronduit valse uithalen.

Deze plaat klinkt voor mij, alsof een dronkenlap een beetje aan het aanrommelen is. Voor sommigen is dit een briljante en prachtige plaat. Voor mij niet.

Kalamitsi
Mssr Renard schreef:
Ik vind Wyatt echt helemaal geen aangename zanger. De songs klinken in de basis wel aardig, maar (wat mij betreft) verpest juist de zang van Wyatt de songs. Gek genoeg vind ik alleen zijn twee Matching Mole-platen de moeite waard.

Het is niet slecht, en zo nu en dan denk ik echt: hey, dit klinkt wel okay, maar dan gat het weer helemaal de verkeerde kant op met vocale ge-experimenteer of ronduit valse uithalen.

Deze plaat klinkt voor mij, alsof een dronkenlap een beetje aan het aanrommelen is. Voor sommigen is dit een briljante en prachtige plaat. Voor mij niet.


Onverbiddelijk hard oordeel over Wyatt, verspreid over drie van zijn albums. Had ik niet van je verwacht. Dan zullen we het maar niet meer hebben over zijn overig solowerk. . Ik vind zijn onvaste fragiele kwetsbare stem juist ontwapenend en passend bij het hier nog zoekend karakter van zijn eigenzinnige muziek. Mijn hoge rating heeft overigens ook te maken met een voor mij dierbare herinnering. Ach ja de liefde...

avatar van echoes
4,5
De stem van Wyatt is zeker erg apart en ik kan me helemaal voorstellen dat niet iedereen ervan gecharmeerd is. Daarbij is z'n muziek ook niet bepaalt alledaags. Mijn eerste kennismaking met hem was niet zijn zang of z'n songwriting, maar de cornet solo die hij speelt op "Then I Close My Eyes" van David Gilmour's On An Island album uit 2006. Dat vind ik zo ontroerend mooi! Toen ben ik, via musicmeter, terecht gekomen bij dit album wat zoveel goede kritieken heeft en ben ik dat maar eens gaan luisteren. Bij de eerste song werd ik meteen gegrepen. Dezelfde prachtige melancholie vol gevoel van die cornet solo hoorde ik terug in de stem van Wyatt. Een nóg mooiere versie van Sea Song vond ik op youtube (maar is helaas verdwenen): Live on BBC 4. Een wat oudere man met grijze baard en bril in een rolstoel. Het anti-beeld van een rock star. Maar oh wat mooi!

avatar van Mssr Renard
3,5
Kalamitsi schreef:
(quote)


Onverbiddelijk hard oordeel over Wyatt, verspreid over drie van zijn albums. Had ik niet van je verwacht. Dan zullen we het maar niet meer hebben over zijn overig solowerk. . Ik vind zijn onvaste fragiele kwetsbare stem juist ontwapenend en passend bij het hier nog zoekend karakter van zijn eigenzinnige muziek. Mijn hoge rating heeft overigens ook te maken met een voor mij dierbare herinnering. Ach ja de liefde...


Ik houd niet van zang-gerichte muziek. Ik kan ook echt maar met moeite naar Bob Dylan en Neil Young luisteren. Die ratings plaats ik vooral voor mijzelf. Ik kam graag het gehele Canterbury-spectrum uit, en ik wil voorkomen dat ik deze platen weer ga luisteren. Ik kende ze al tientallen jaren, maar vergeet iedere keer wat ik ervan vindt. Vandaar een berichtje en een oordeel.

Overigens ben ik voornamelijk positief over Canterbury-platen.

avatar van bikkel2
4,5
Ach, vocalisten hoeven van mij niet altijd nachtegaaltjes te zijn.
Kevin Ayers, ook uit de Cantebury scene, is ook geen heel geweldige zanger, maar het is wel ontwapenend.
Neil Young heeft valse noten zat, maar ik kan het van 'm hebben. Het past bij hem op een bepaalde manier.
We worden kritischer als de echte goede zangers zoals een Freddie Mercury, Paul Rodgers, Glenn Hughes....zo even de losse pols, slecht presteren/ presteerden.
Omdat je weet dat ze normaliter een hoog niveau aan kunnen tikken.
Wyatt is vooral bezig zijn stem ook als aanvulling te gebruiken in de zin van sounds/ effecten.
Het klinkt weird, dat geef ik onmiddellijk toe, maar het werkt wel naar mijn mening.

avatar van Mssr Renard
3,5
bikkel2 schreef:

Wyatt is vooral bezig zijn stem ook als aanvulling te gebruiken in de zin van sounds/ effecten.
Het klinkt weird, dat geef ik onmiddellijk toe, maar het werkt wel naar mijn mening.


De gezongen stukken vind ik niet eens zo erg hoor. Als zanger kan ik hem redelijk hebben, maar het zijn die vocale experimenten waar ik weinig tot niets mee kan.

Bij Soft Machine kon hij wel 10 minuten improviseren met zijn mic en wat effecten. Daar waar iedereen de drumsolo's vervelend, vind ik dat juist vervelend.

Toevallig vind ik Mercury's vocale capriolen live ook niet leuk. Leuk voor het livepubliek misschien, maar om terug te horen?

Doe mij dan maar een lekkere drumsolo.

Kalamitsi
Mssr Renard schreef:


Die ratings plaats ik vooral voor mijzelf. Ik kam graag het gehele Canterbury-spectrum uit, en ik wil voorkomen dat ik deze platen weer ga luisteren. Ik kende ze al tientallen jaren, maar vergeet iedere keer wat ik ervan vindt. Vandaar een berichtje en een oordeel.


Geniale manier om je administratie op orde te houden. En om je geheugen op te frissen. Nu maar hopen dat MuMe geen panne krijgt. Wel een beetje vreemd dat je een misbaksel (jouw oordeel?) zoals dit wereldwijd bekende album kunt vergeten . Wyatt was imo geen lid van de Canterburyclan. Maar dit terzijde.

avatar van Mssr Renard
3,5
Wyatt wordt wel vaak in lijstjes van Canterbury-platen meegenomen, vandaar dat ik het ook luister. Ik neig bij de Canterbury toch wat meer naar het frivole, gezellige, instrumentale. Het sombere en diepgaande is niets voor mij. Maar daar heb ik het nu genoeg over gehad. Ik houd van lekker gejam, en dat mis ik bij Wyatt. Bij Soft Machine komt ik voldoende aan mijn trekken.

Overigens rate ik bepaalde solo-projecten van Elton Dean en Hugh Hopper ook niet hoog hoor. Zijn verzanden ook wel eens teveel avant garde-gefreak waar ik niks mee kan.

Soft Machine is zodoende wel een sum-of-the-parts-collectief.

Kalamitsi
Aha, je hebt er een halfje bij gedaan. Ga zo door . Geintje. Ik begrijp wat je bedoelt. Case closed?

avatar van konijnmuziek
3,5
Hoewel de plaat soms nerveus klinkt, kan ik wel genieten van nummers als Sea Song en Little Red Riding Hood Hit the Road. Daarnaast spreekt het jaren 70 geluid me aan. Alife werkt dan weer op mijn zenuwen. Vreemde plaat, maar wel op een positieve manier.

avatar van Brunniepoo
5,0
Ik heb deze plaat nooit als nerveus ervaren (en zeker het prachtige Alifie niet) . Voor mij is het een van de meest emotionele albums ooit gemaakt en van begin tot eind een meesterwerk. Ik heb hem dan ook eindelijk maar eens in mijn top 10 gezet.

avatar van konijnmuziek
3,5
Brunniepoo schreef:
Ik heb hem dan ook eindelijk maar eens in mijn top 10 gezet.


Deze plaat kan jouw extra punten ook goed gebruiken. Rock Bottom valt momenteel nog net binnen de top 250. Zou mooi zijn als deze plaat behouden blijft in de erelijst van musicmeter. Zo'n uniek album gun ik wel een plekje op de lijst.

avatar van Mssr Renard
3,5
Omdat ik bezig ben in een Soft Machine-biografie probeer ik de Ayers, Allen en Wyatt-platen toch allemaal nogmaals. Het zijn de drie Softies die er één voor één als eerste uitlagen, naarmate de muziek van Ratledge en later Hopper en Dean ingewikkelder werd.

De eerste soloplaat van Wyatt maakte hij uit boosheid, toen hij nog in the Softs speelde, maar deze plaat is zijn eerste plaat ná zijn vertrek. Deze plaat zou eigenlijk een derde Matching Mole-plaat worden, maar na het sluiten van dat hoofdstuk, het opbergen van zijn drumkit, zijn tragische val uit het raam, werd dit dan toch een soloplaat. Ik moet dan ook mijn verwachtigen voor deze plaat bijstellen.

Deze Wyatt-renaissance-plaat is gewoonweg iets totaal anders dan the Softs, zelfs de periode van de eerste twee platen. De vocale experimenten die Wyatt bij Soft Machine te pas en te onpas over de muziek heensmeerde, zijn hier afwezig. In plaats daarvan is hij een serieuze crooner geworden. Een kenmerkende, ietwat getergde maar vooral emotionele vocalist die ook weet muzikale spanning op te bouwen en de dynamiek in de songs te bewaken.

Beetje bij beetje begin ik deze plaat van Wyatt te begrijpen en de prachtige muziek (want de muziek is echt erg mooi) zich te nestelen in mijn muzikale hart. Of hij ooit echt een favoriet van mij wordt, kan ik niet zeggen. Maar de tijd zal het leren. Ik verhoog aldus mijn stem hier.

avatar van bikkel2
4,5
Groeiplaat wellicht Michiel.

Niet een heel makkelijke plaat, maar eenmaal doorgrond een parel.

Gast
geplaatst: vandaag om 04:41 uur

geplaatst: vandaag om 04:41 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.