Robert Wyatt - Rock Bottom (1974)

Review #3:

Een van progressive rock's onbetwiste meesterwerken. Ondanks het beruchte ongeluk waardoor Robert Wyatt voor de rest van zijn leven in een rolstoel belandde, werd Wyatt geen kasplantje. Hij besloot de emotie in de muziek te stoppen. Het is naar mijn mening onmogelijk om het ongeluk van Wyatt los te zien van dit album. Zeker, een groot deel van de muziek was al voor het ongeluk geschreven, maar er was nog geen noot gezongen. Het zorgt ervoor dat de lyrics niet specifiek verwijzen naar het ongeluk, maar juist een mysterieus karakter met zich meedragen. Gecombineerd met de meeslepende vocals resulteert het in een zeer emotioneel album, zonder té persoonlijk te worden.

Rock Bottom start met Sea Song. Het begint als een dromerige ballad, tot de synthesizers een meer prominente rol krijgen en de vocals omslaan in een intense gibberish. Zeker op een moment als dit is de achtergrondinformatie van het album van belang, omdat het duidelijk maakt hoe enorm veel emotie er in de vocals zitten.
A Last Straw is een meer bekend geluid binnen de Canterbury Scene. Het bevat nog duidelijke sporen van jazz en op het eerste gezicht lijkt het geschreven als een vrolijk nummer. Echter, door de sombere vocals zorgt het juist voor een zeer duistere, surrealsitische atmosfeer. De instrumentals geven het nummer de tijd rustig af te sluiten en vloeiend over te gaan naar Little Red Riding Hood Hit The Road. Het begint net als Sea Song dromerig, ditmaal door de meerdere trompetlagen. Het slagwerk zorgt voor een geweldige overgang naar de vocals van Wyatt. Het nummer bevat de beste vocals van het album, met het beeldschone ''I didn't mean to hurt you'', wat qua intensiteit klinkt alsof Wyatt alles uit zijn stem haalt wat er te halen valt, maar qua geluidsniveau versmelt tussen de trompetten. Wat overblijft zijn openhartige vocals die niet op de voorgrond treden, maar samen met de instrumentatie werkt. Het is een geweldig geluid wat slechts enkele progressive rock zangers zo mooi kunnen brengen als Wyatt.
Alifib is Robert Wyatt op zijn sterkste. Het is een nummer dat in eerste instantie niet als aantrekkelijk klinkt als de eerdere nummers, maar na loop van tijd ben ik het nummer steeds meer gaan waarderen. Het nummer is duidelijk abstracter en simplistischer dan de eerdere nummers (de piano waar de eerste 3 minuten uit bestaat is niet heel bijzonder). De simpliciteit zorgt echter niet voor een vermindering van kwaliteit, maar zorgt wederom voor een soepele overgang naar het vervolg van het nummer.
Little Red Robin Hood Hit The Road is naast A Last Straw het zwakste nummer van het album (als ik er toch een moest kiezen). Geen enorme fan van het eerste gedeelte van het nummer. Het tweede deel is daarentegen een prima afsluiting van het album: abstracte spoken word met mooi vioolspel in de achtergrond.

De originaliteit zegeviert in Rock Bottom. Het getuigt van ontzettend veel talent om een werk te maken dat zo enorm verschilt van de standaard progressive rock, maar toch enorm goed klinkt. Ook wel jammer natuurlijk, omdat het moeilijk is iets vergelijkbaars te vinden.
Als ik toch een minpunt moest noemen: een aantal nummers zijn voor mijn gevoel ietwat gerekt, bijvoorbeeld de piano-intro van Alifib, die na een aantal keer beluisteren niet interessant genoeg is om 4 minuten als intro te dienen.

9,0 / 10

Beste nummers: Sea Song, Little Red Riding Hood Hit the Road, Alifib

Ik heb dit album de laatste paar weken nog ontzettend vaak beluisterd en ik neig ernaar om hem te verhogen. Zou hem nu een 9,5 geven i.p.v. de eerdere 9,0. Met een 10 blijf ik nog voorzichtig. Toch bijzonder dat een album dat ik al meer dan 50 keer heb gehoord elke keer beter wordt.

Hoe komt het dat dit album niet in de top 250 staat? Als ik de punten optel van de users die dit in de top 10 hebben staan kom ik dik boven de 124 punten.
Zou ook wel terecht zijn natuurlijk.

Alleen de actieve users (afgelopen jaar nog ingelogd) worden geteld.

Top 250 - MusicMeterWiki - wiki.musicmeter.nl

Alifib is een aangrijpend mooi nummer, maar met de rest kan ik helaas niet veel. Alifib belandde wel op mijn jaren 70 list op Spotify.

Deze plaat vandaag in mijn top 10 gezet. Wat ongelooflijk prachtig emotioneel muziek is dit toch. Ik merk dat ik het meest van de plaat geniet wanneer ik hem alleen beluister, whiskey erbij en lekker onderuitgezakt op de bank.

Robert Wyatt was uiteraard bekend als drummer/vocalist van Soft Machine.
Wyatt was echter niet gelukkig met de weg die band insloeg en besloot zijn eigen weg te gaan.
Zijn tragische val,veroorzaakt door een enorme hoeveelheid alcohol, maakte dat hij in 1973 in een rolstoel terecht kwam. Drummen was verleden tijd.
Rock Bottom lijkt op een werkje dat een soort verwerkingsproces is.
Het is een heel aparte luisterervaring. Deels straalt het melancholie uit en aan de andere kant vervreemding en een duisterachtige experimentdrang. Maar er is ook wel wat humor in verwerkt.
Wyatt heeft een stemgeluid die je raakt. Sea Song en A Last Straw komen echt binnen.
Rock Bottom hangt wat tussen jazz en prog in, maar avant- garde is nergens ver weg.
Wyatt ondersteund met vocale klanken de instrumentatie ( heel apart) en zijn er blazers in overvloed op het magistrale Little Red Riding Hood Hit The Road. Een song met een Miles Davis vibe op zijn experimenteels. Vreemd, maar enorm aanstekelijk.
Het album gaat door met minder toegankelijkheid en krijgt een beklemmender karakter. Soms krijg je daar de kriebels van, maar dan krijg je passages die weer enorm beladen zijn.
Een plaat die hinkt op twee gedachten die wel wat meer luisterbeurten nodig heeft om helemaal binnen te komen.
Rock Bottom is in stijl een werkje wat speciaal is en naast de emotie muzikaal nog eens van een hoog niveau is. Echter is elke noot en klank functioneel.

Prachtig. Robert Wyatt is nog niet van mij af.

Verrek. Had ik dit album nog geen score gegeven. Natuurlijk HET album van Robert Wyatt, het verhaal erachter hoef ik de liefhebbers natuurlijk niet te vertellen. Mijn persoonlijke favorieten zijn Sea Song en Alifib. Ik kan het album niet altijd luisteren, maar voor deze donkere decemberdagen is het wel geschikt

Nu wel!