Kate Bush - Aerial (2005)

King of the Mountain opent deze dubbelaar sterk. Duidelijk een staaltje songschrijverschap zoals we dat ook kennen van Hounds of Love. Gelukkig: het belooft al veel goeds (met haar laatste album van 12 jaar terug, the Red Shoes, in gedachten al helemaal).
Pi is een wat monotoon nummer waar bij mij de vertwijfeling wat toeslaat. Het pakt me nog niet echt en tegelijkertijd boeit het me ook wel weer enorm (zoals een aantal nummers van the Dreaming dat ook doen). Ik ben er vooralsnog niet uit en wacht wel af wat de tijd met dit nummer gaat doen.
Hierna Bertie (de naam van haar zoontje). Dit nummer opent een beetje mysterieus. Het krijgt een melancholisch folk-tintje mee en ik dwaal af naar Middeleeuwse taferelen. Grote tafels vol eten en drank in een groot kasteel. En dan een troubadour die de feestvreugde wat verhoogd met zijn muzikale kunsten. Die troubadour heet hier Kate Bush
Mrs. Bartolozzi is een op piano leunend nummer. Hier hoor je dan wel weer waar Tori Amos haar inspiratie vandaan haalt. Wel vreemd om telkens het "Washing Machine" terug te horen.
How to Be Invisible is een nummer dat me wat minder boeit. Absoluut creatief, maar behoort toch wel een beetje tot de wat zwakkere nummers op Aerial.
Song nummer 6, Joanni, is er weer eentje waar de piano de hoofdrol vertolkt. Een beetje in de stijl van een nummer als This Woman's Work. Dat nummer vind ik wel een stuk sterker. Joanni is wederom een iets zwakker nummer op deze cd, het kabbelt iets te lang door naar mijn idee.
A Coral Room is de afsluiter van cd 1 (A Sea of Honey genaamd). Wederom een wat zwaarder piano-nummer over verlies. Het zorgt voor een wat zwaarmoedig einde van deze eerste cd.
Even bijkomen toch wel.

Op naar cd 2 (A Sky of Honey) dat opent met Prelude. Duivengekoer, vogelgezang, een kinderstem en weer die mooie piano-klanken. Daar mogen we het mee doen.
Door met Prologue. Wederom een mysterieus nummer. Enigszins monotoon, maar dat draagt dan wel weer bij aan dat mysterieuze.
An Architect's Dream doet een beetje denken aan de sfeer van het nummer Don't give up. Een mooi mellow nummer met percussie, gitaar en electronica.
The Painter's Link opent met viool en snel daarna begint Rolf Harris te zingen. Een duet dus. Voor mijn gevoel gaat dit nummer nergens naartoe en is het niet af.
Sunset zou op Hounds of Love hebben kunnen staan. Ook dit is weer een uiterst rustig nummer, maar het pakt me wel (vooral de luchtige tussenstukjes). Er hangt ook een wat jazzy sfeertje omheen. Op een gegeven moment verdwijnt het jazzy sfeertje om plaats te maken voor een licht flamenco-tintje. Prima nummer.
Aerial Tal opent wederom met vogelgezang en eindigt met duivengekoer (alweer). Maf tussenstukje dus.
Somewhere in Between is ook weer een nummer die Hounds of Love-sferen uitademt, maar ook The Sensual World-stijl is herkenbaar. Ook dit is weer een mellow nummer. Een van mijn favorieten toch wel.
Nocturn. Dit nummer is in het begin gefocust op de zweverige zang van Kate Bush. En opeens begint het dan toch weer wat gewoontjes te worden door toedoen van de ondersteunende beat. Hierdoor vind ik het zelfs ietwat saai. Het dreint een beetje te lang door.
En dan zijn we aangekomen bij de afsluiter: titelnummer Aerial. Hevig leunend op electronica en voor het eerst is er wat sprake van een hoger tempo. Kate's stem is hier meer als instrument ingezet; het gaat op in de muziek en heeft minder een hoofdrol. Ook hier komt het vogelgezang terug en Kate mengt zich hier wonderlijk in door hysterisch gelach te laten horen. Vogels en Kate zijn één. Erg ambitieus dus, maar het pakt zeker goed uit. Al helemaal als de rockende gitaar ook nog eens flink uithaalt zo naar het einde toe. Langzaamaan kom je in een bepaalde trance, die ruw onderbroken gaat worden door......jawel.....tsjilpende vogels en een koerende duif. Bijzondere afsluiter. Van mij had ze best wat vaker op deze manier mogen uitpakken.

En dan kom je bij de eindconclusie. Zit de I-pod generatie op mevrouw Bush te wachten? Ik denk het niet. Missen ze dan wat? Ik denk enigszins van wel, want dit album is toch wel weer eens wat anders in het huidige muziek-aanbod. Maar om heel eerlijk te zijn raad ik ze dan toch oudere albums als bv. Hounds of Love aan.
Okee, dan is er nog de generatie die Kate Bush bewuster heeft meegemaakt (zeg maar alle 30 plussers). Is het voor hen de moeite waard? Uiteraard, een nieuwe Kate Bush blijft een happening, en al helemaal als er 12 jaar tussen haar laatste album en deze inzit. Maar of dit album het gaat halen bij klassiekers als The Kick Inside, Never for Ever of Hounds of Love valt enigszins te betwijfelen. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit. Het is een behoorlijk zware dubbelaar, en af en toe wat meer lucht (of gekte) had ik zeker weten te waarderen. Maar het is zeker ook een album dat zal moeten rijpen.
Beter dan voorganger the Red Shoes dat zeker, maar vooralsnog krijg ik nog niet het idee dat dit tot mijn favo-Kate Bush albums zal gaan behoren.
Ik had heel sterk gehoopt op een 4,5* album (of zelfs 5*), maar voorlopig hou ik het op 4. Geen overtuigende 4, want het kan nog 2 kanten opgaan. Welke zien we t.z.t wel. Mijn gevoel zegt ondanks de kritiek-punten toch wel naar boven. Kwestie van dit album stukje bij beetje beter leren kennen en begrijpen.

Gisteren dit album weer eens opgezet, maar heeft voor mij geen lange houdbaarheidsdatum. Vooral dat getsjilp en gekoer erger ik me steeds meer aan! Echt doodzonde! En aantal nummers toch wel erg langdradig. Halfje eraf..

Op het gevaar af dat ik de toorn van enkele Aerial-diehards over me afroep: deze plaat kan toch het tromgeroffel waarmee de release destijds werd begeleid niet helemaal waarmaken.
Sunset en Nocturn zijn heel goed, maar de overige 14 tracks vallen in categorie voldoende/ruim voldoende. Niet minder, maar ook niet meer.
Aerial haalt het gewoon niet bij de 3 platen uit de periode 1982-1989.
Eerder opgemerkt is al dat de 2e CD beter is dan de 1ste.
Klopt, maar waarom is er eigenlijk een 2e CD? ’t Had ook allemaal op 1 CD gepast, maar dat was blijkbaar niet spectaculair genoeg…

Heb mezelf op zitten vreten om deze.

Pislaaiend, het schuim op de kaken.

Heb staan grunten staan puffen en zuchten.

Heb met een hakbijl in de hallway lopen zwaaien.

Even wat stoom afblazen.

Allemaal een kwestie van mijn adoratie.

Voor dit machtige album nog steeds.

Ik ga je niet vertellen wat je wel of niet moet nemen het kan voor je werken maar ook helemaal niet.

Met een mindset als hier geëtaleerd heeft het inderdaad weinig zin en zal van enige verruiming geen sprake zijn.

Omvat werkelijk het gehele
scala
aan aardse waarde de
schemering op zeeën
de val van
het licht
op het land
en de neerdaling van haar schaduw

Definitieve versie van het gedichtje dat ik schreef waarin ik dit album liefdevol samenvat.

Zoals ik al zei het is gewoon spot on als je er ook daadwerkelijk naar hebt geluisterd.

Daar de objecten die ik aandraag ook daadwerkelijk ontegenzeggelijk aan bod komen hier.

De zee op A Coral Room.

Metaforen als ‘sky of honey’ of ‘sea of honey’ en wat je je daar dan ook bij voor zou mogen stellen.

Lichtval en schaduw op liederen als Somewhere in Between en Nocturn.

De schoonheden des levens de kunsten het aardse het komt hier allemaal samen.

Kate Bush, geboren in 1958, is al decennialang een pionier in de muziekindustrie. Ze is een van die artiesten die erin slaagt om een geheel eigen universum te creëren met haar muziek Bekend om haar experimentele stijl en unieke stem, heeft ze een indrukwekkende discografie opgebouwd. Na een stilte van 12 jaar, waarin Bush geen nieuw album uitbracht, was de release van Aerial in 2005 een waar evenement. Het album bestaat uit twee delen: A Sea of Honey en A Sky of Honey. Elk deel heeft zijn eigen unieke sfeer en verhaallijn, met thema's variërend van het dagelijkse leven tot de natuur en het bovennatuurlijke.

Opener King of the Mountain is een diep reflectief nummer dat draait om de thema's macht, roem, en de eenzaamheid die daarmee gepaard kan gaan. Met een mysterieuze, bijna spookachtige intro en dromerige synthesizers, creëert Bush een sfeer van melancholie en nostalgie. Het nummer beschrijft de isolatie van iemand die aan de top staat, symbolisch weergegeven door een koning op een besneeuwde berg. Bush gebruikt deze metafoor om na te denken over de menselijke zoektocht naar betekenis en de vaak zware prijs van succes. Dit maakt King of the Mountain tot een intrigerend en tijdloos werk

Het nummer Pi is een fascinerende mix van wiskunde en muziek. In dit unieke nummer reciteert Bush een lange reeks cijfers van het getal π (pi), een irrationeel getal dat de verhouding tussen de omtrek en diameter van een cirkel vertegenwoordigt. De keuze om pi centraal te stellen lijkt op het eerste gezicht vreemd, maar past bij Bush's kenmerkende stijl om abstracte concepten te verkennen. Met haar dromerige en etherische muziek creëert ze een bijna hypnotiserende sfeer, waarin het reciteren van cijfers een meditatieve en haast spirituele ervaring wordt.

Bertie is een intieme ode aan haar zoon Albert Bertie McIntosh. In tegenstelling tot haar gebruikelijke complexe en symbolische stijl, is dit nummer verrassend direct en vol tederheid. De eenvoudige, akoestische instrumentatie, met barokachtige invloeden en zachte melodieën, versterkt de warme en serene sfeer van het lied. Bush' liefdevolle en eerbiedige zang maakt het tot een diep persoonlijk nummer dat de luisteraar een zeldzaam inkijkje geeft in haar privéleven, waarbij de onvoorwaardelijke moederliefde centraal staat.

Mrs. Bartolozzi is een meesterwerk van subtiliteit en symboliek. Het lied dompelt de luisteraar onder in een intieme en introspectieve sfeer, versterkt door minimale instrumentatie die voornamelijk bestaat uit piano en zachte, hypnotiserende zang. De ogenschijnlijk simpele handeling van het doen van de was krijgt in dit nummer een diepere betekenis, waarin de eindeloze cyclus van het leven en de kracht van herinneringen centraal staan. Water, een terugkerend element, fungeert zowel als een symbool voor zuivering als voor een gevoel van vastzitten in het verleden. De eenzame Mrs. Bartolozzi lijkt troost te zoeken in haar dagelijkse routine, wat een melancholische ondertoon van verlies en verlangen versterkt. Het nummer is een prachtig voorbeeld van hoe Kate Bush alledaagse scènes verheft tot poëtische reflecties over het leven.

How to Be Invisible verkent het fascinerende thema van onzichtbaarheid op een poëtische en mysterieuze manier. Het nummer speelt met de dualiteit van zichtbaarheid en onzichtbaarheid, zowel fysiek als emotioneel, en schetst een beeld van iemand die zichzelf verborgen houdt voor de buitenwereld. Muzikaal is het nummer hypnotiserend, met een subtiele gitaarlijn en een rustig, bijna onheilspellend ritme. Bush’s stem varieert van fluisteringen tot krachtige uithalen, wat bijdraagt aan de mysterieuze sfeer. De tekst is raadselachtig en open voor interpretatie, waarbij onzichtbaarheid als metafoor dient voor privacy, introspectie, en zelfbescherming. Het nummer heeft een melancholieke ondertoon die de balans tussen autonomie en isolatie belicht, en het creëert een sfeer die zowel intrigerend als emotioneel aangrijpend is.

Joanni is een muzikale ode aan de legendarische Franse heldin Jeanne d'Arc. Het nummer opent met een ritmische beat die een gevoel van urgentie oproept, en wordt al snel versterkt door Bush's krachtige, maar toch etherische stem. Door een mengeling van traditionele en elektronische instrumenten weet Bush een tijdloze sfeer te creëren. De tekst van Joanni zit vol symboliek en verwijst naar Jeanne d'Arc's moed, visioenen en tragische einde. Het lied roept zowel epische grootsheid als melancholie op, wat perfect de dualiteit van Jeanne's leven weerspiegelt. De zorgvuldige productie en de dynamische vocalen van Bush maken Joanni tot een fascinerend en emotioneel geladen stuk muziek dat de luisteraar meeneemt op een diepgaande reis.

A Coral Room is een van de meest intieme en persoonlijke nummers die Kate Bush ooit heeft gemaakt. Het staat op de eerste schijf, A Sea of Honey, en biedt een ingetogen luisterervaring die voornamelijk wordt gedragen door Bush's karakteristieke stem en een zachte pianobegeleiding. Het nummer is zowel muzikaal als tekstueel eenvoudig maar emotioneel zeer krachtig. Bush gebruikt rijke symboliek om thema's als verlies, herinneringen en de vergankelijkheid van het leven te verkennen. De tekst beschrijft persoonlijke momenten uit haar verleden, zoals de herinneringen aan haar moeder. De melancholische sfeer en de introspectieve teksten maken dit lied tot een van de meest ontroerende stukken op het album, waar de eenvoud de diepgang juist versterkt.

Prelude is het openingsnummer van de tweede schijf van Aerial. Dit korte, maar krachtige stuk van een minuut en vijftig seconden, zet de toon voor een muzikale reis door een etmaal, waarbij de natuur en het licht centraal staan. Het nummer opent met het geluid van zingende vogels, wat onmiddellijk een gevoel van rust en verbinding met de natuur oproept. Gecombineerd met minimalistische pianoklanken en fluisterende stemmen, creëert Prelude een dromerige en anticiperende sfeer. Het nummer dient als een poort naar de wereld van A Sky of Honey, waarin de luisteraar wordt uitgenodigd om even alles los te laten en zich over te geven aan de magische ervaring die gaat volgen.

Prologue is het eerste ‘echte’ nummer van de tweede schijf van het album Aerial uit 2005, is een poëtische reis die de luisteraar naar een magische wereld voert. Dit vijf minuten durende nummer, deel van het conceptuele geheel A Sky of Honey, legt de nadruk op introspectie en verwondering. Bush opent met zachte pianoklanken en haar etherische stem, waardoor een filmische sfeer ontstaat. De muziek is dromerig en bijna hypnotiserend, met subtiele ritmes en delicate strijkers die een warme, tijdloze ambiance creëren. De tekst, die gaat over de verbinding met de natuur en een breder perspectief op het leven, versterkt deze sfeer. Prologue is daarmee een uitnodiging om stil te staan bij de schoonheid van de wereld om ons heen, en te reflecteren op onze plaats daarin.

An Architect's Dream, een opvallend nummer, weeft een fascinerend verhaal rond het thema creatie en inspiratie. Het nummer combineert subtiele elektronische geluiden met organische instrumenten en Bush's karakteristieke, etherische zang. De muziek roept beelden op van een schilder die geconcentreerd zijn penseel over een doek beweegt, met elke noot en elk woord dat bijdraagt aan het schilderen van een complex artistiek geheel. Bush verkent het creatieve proces door de ogen van een architect of kunstenaar, waarbij ze de vluchtige aard van inspiratie benadrukt. De tekst beschrijft de voortdurende wisselwerking tussen mens en natuur, waarin lichtveranderingen symboliseren hoe inspiratie constant evolueert. De muziek creëert een serene en reflectieve sfeer, waarin de luisteraar wordt uitgenodigd om zich onder te dompelen in deze rijke, dromerige wereld.

The Painter's Link is een intrigerend muzikaal intermezzo. Dit nummer, hoewel kort, speelt een cruciale rol binnen het album door een brug te slaan tussen de observaties van de natuur en de kunst van het creëren. Het vertelt het verhaal van een schilder die worstelt om de vluchtige schoonheid van de wereld om hem heen vast te leggen op doek. Met haar etherische stem en subtiele muzikale begeleiding, schetst Bush een levendig auditief schilderij dat zowel melancholie als verwondering oproept. De operatische stem van Michael Wood voegt een dramatisch element toe, wat de creatieve strijd en passie van de kunstenaar versterkt. Hierdoor wordt het nummer een symbool voor de eeuwige zoektocht van kunstenaars om het ongrijpbare vast te leggen.

Sunset is een betoverend muziekstuk dat de luisteraar meeneemt op een reis door de schemering. Sunset vangt perfect de schoonheid van de zonsondergang, zowel in tekst als in muziek. Het begint met delicate pianoklanken, waarna het zich ontwikkelt tot een energiek en levendig stuk met invloeden van flamenco. Dit contrast weerspiegelt de dynamiek van de zonsondergang zelf. Bush's expressieve zang en de rijke instrumentatie zorgen ervoor dat Sunset een onvergetelijke ervaring biedt, vol symboliek en emotie, die de vergankelijkheid van tijd en de schoonheid van de natuur viert.

Aerial Tal is een intrigerend nummer dat zowel muzikaal als lyrisch tot de verbeelding spreekt. De titel combineert Aerial, dat verwijst naar het onzichtbare en de lucht, met Tal, wat in het Hebreeuws dauw betekent. Deze combinatie roept beelden op van iets lichts, vluchtigs en bijna spiritueels. Muzikaal gezien valt het nummer op door zijn etherische kwaliteit, met subtiele instrumentatie en delicate vocalen die een dromerige sfeer creëren. De tekst, die verwijst naar de hemel en de elementen, lijkt te gaan over de verbinding tussen mens en natuur, en benadrukt thema's van transcendentie en het overstijgen van het alledaagse. Aerial Tal is daarmee een betoverend en rustgevend stuk dat de luisteraar meeneemt naar een andere wereld.

Somewhere in Between is een prachtig nummer dat de mysterie en magie van overgangsmomenten in het leven verkent. Bush richt zich op de dunne lijn tussen dag en nacht, realiteit en droom, leven en dood, en schetst hiermee een beeld van een liminale ruimte—een overgangsfase waarin alles lijkt te vervagen en even stil staat. De muzikale compositie is een harmonieuze mix van elektronische en akoestische elementen, met een zwevende melodie en subtiele instrumentatie die een dromerige sfeer oproept. Bush's stem, delicaat maar emotioneel geladen, versterkt deze sfeer en neemt de luisteraar mee naar een plek die niet volledig hier noch daar is, maar ergens daartussenin. Het nummer voelt aan als een introspectieve reis, waarbij de schoonheid van het onbekende wordt omarmd en de natuur een belangrijke rol speelt in de symboliek van verandering en transformatie.

Nocturn, ontvouwt zich als een betoverende muzikale reis door de nacht. Vanaf de eerste klanken omhult het nummer je met een hypnotiserend ritme dat zich langzaam opbouwt, vergelijkbaar met de nacht die stilaan zijn intrede doet. Bush's etherische stem zweeft door de compositie, ondersteund door een rijke en gelaagde instrumentatie die zowel dromerig als intens is. Het nummer, dat bijna negen minuten duurt, wisselt moeiteloos tussen rustige en krachtige momenten, wat de veranderlijkheid van de nacht weerspiegelt. De tekst verkent thema's als de mystieke kracht van de nacht, de verbinding met de natuur en spirituele elementen, terwijl de titel Nocturn verwijst naar het melancholische nocturne-genre.

Het slotnummer Aerial is een muzikaal kunstwerk dat zich ontvouwt als een meditatieve reis door zowel geluid als thema. Het opent met een delicate gitaarlijn en wordt verrijkt door Bush's etherische zang, die balanceert tussen zachte, fluisterende tonen en krachtige emotionele uitbarstingen. De subtiele ritmesectie en de ruimtelijke synthklanken creëren een sfeer van sereniteit en rust, terwijl natuurlijke geluiden, zoals vogelgezang, een cruciale rol spelen in het onderstrepen van de verbondenheid tussen mens en natuur. Lyrisch gezien verweeft Bush thema’s van vrijheid, spirituele groei en de cyclische aard van het leven, wat het nummer tot een diepgaande reflectie maakt op het bestaan en onze plaats in de wereld.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl