Kate Bush - Aerial (2005)

Twaalf jaar hebben we er op moeten wachten, en eindelijk gaat ie er dan komen: de nieuwe Kate Bush.
Single King of the Mountain klinkt vertrouwd en mag er best wezen. Nu nog afwachten of de hele (dubbel-) cd het wachten waard was.

Ik weet nog van niets, maar dit gaan we zeker wel beluisteren. Raar idee dat er nu dus weer songs van Kate Bush bestaan die ik NIET ken.

Mooie hoes. Ben ook erg benieuwd naar dit album. Een dubbel cd belooft in ieder geval heel wat.

Wauw, hier ben ik dus enorm benieuwd naar als Kate Bush liefhebber! Ik dacht dat ze helemaal gestopt was?? Werd destijds tenminste verteld..

Ze is gaan moederen naar ik begrepen heb en wilde daar alle tijd in steken. Nu is ze hopelijk weer helemaal terug. Als ik de single hoor heb ik daar een hoop vertrouwen in

ik ben enorm benieuwd
ik kijk er naar uit
en koop hem zeker

naar ik heb gehoord heeft de hoes iets speciaals en zit er iets achter verscholen? als iemand dit ontdekt, verklaren die handel!!

Schijnt een geluidsgolf te zijn, met daarin dus een boodschap.
Wat? Daarover zijn ze op allerlei fan-sites flink aan het discussiëren geloof ik
Mij maakt het niet zo veel uit. Ik vind de clip bij de single alvast erg mooi en het nummer zelf verveelt me ook absoluut niet.

Een volledig nieuw (voor Kate Bush dan) geluid, vol moderne drumbeats etc.
Eigenlijk een tegenvaller, of wijkt de cd te veel af van mijn verwachtingspatroon? Wie weet volgt na een paar keer luisteren nog wel een meer positieve reactie...

Ik ben hem nu aan het luisteren en vind het toch wel een erg lekkere cd, allemaal vrij experimenteel maar na zoveel jaar is ze het zeker niet verleerd, het zijn voornamelijk rustige nummers met piano, klinkt volwassen en mooi en ik denk dat ik hoe vaker ik deze cd hoor hem steeds beter ga vinden. Ben blij met haar comeback!!

Pi is wel een extreem suf nummer helaas.

Ik heb hem net binnen en zit er alweer voor de tweede keer naar te luisteren...Genialiteit int kwadraat!

Ik heb mijn stem verhoogd naar 4.5, na een stuk of 4x beluisterd te hebben is dit toch wel een van de uitschieters van dit jaar, vooral nummers als Sunset en An Architects Dream is werkelijk geniaal, kortom een heerlijke cd voor lange winteravonden om lekker bij weg te spacen! Toppertje, kan hem iedereen aanraden!!!

King of the Mountain opent deze dubbelaar sterk. Duidelijk een staaltje songschrijverschap zoals we dat ook kennen van Hounds of Love. Gelukkig: het belooft al veel goeds (met haar laatste album van 12 jaar terug, the Red Shoes, in gedachten al helemaal).
Pi is een wat monotoon nummer waar bij mij de vertwijfeling wat toeslaat. Het pakt me nog niet echt en tegelijkertijd boeit het me ook wel weer enorm (zoals een aantal nummers van the Dreaming dat ook doen). Ik ben er vooralsnog niet uit en wacht wel af wat de tijd met dit nummer gaat doen.
Hierna Bertie (de naam van haar zoontje). Dit nummer opent een beetje mysterieus. Het krijgt een melancholisch folk-tintje mee en ik dwaal af naar Middeleeuwse taferelen. Grote tafels vol eten en drank in een groot kasteel. En dan een troubadour die de feestvreugde wat verhoogd met zijn muzikale kunsten. Die troubadour heet hier Kate Bush
Mrs. Bartolozzi is een op piano leunend nummer. Hier hoor je dan wel weer waar Tori Amos haar inspiratie vandaan haalt. Wel vreemd om telkens het "Washing Machine" terug te horen.
How to Be Invisible is een nummer dat me wat minder boeit. Absoluut creatief, maar behoort toch wel een beetje tot de wat zwakkere nummers op Aerial.
Song nummer 6, Joanni, is er weer eentje waar de piano de hoofdrol vertolkt. Een beetje in de stijl van een nummer als This Woman's Work. Dat nummer vind ik wel een stuk sterker. Joanni is wederom een iets zwakker nummer op deze cd, het kabbelt iets te lang door naar mijn idee.
A Coral Room is de afsluiter van cd 1 (A Sea of Honey genaamd). Wederom een wat zwaarder piano-nummer over verlies. Het zorgt voor een wat zwaarmoedig einde van deze eerste cd.
Even bijkomen toch wel.

Op naar cd 2 (A Sky of Honey) dat opent met Prelude. Duivengekoer, vogelgezang, een kinderstem en weer die mooie piano-klanken. Daar mogen we het mee doen.
Door met Prologue. Wederom een mysterieus nummer. Enigszins monotoon, maar dat draagt dan wel weer bij aan dat mysterieuze.
An Architect's Dream doet een beetje denken aan de sfeer van het nummer Don't give up. Een mooi mellow nummer met percussie, gitaar en electronica.
The Painter's Link opent met viool en snel daarna begint Rolf Harris te zingen. Een duet dus. Voor mijn gevoel gaat dit nummer nergens naartoe en is het niet af.
Sunset zou op Hounds of Love hebben kunnen staan. Ook dit is weer een uiterst rustig nummer, maar het pakt me wel (vooral de luchtige tussenstukjes). Er hangt ook een wat jazzy sfeertje omheen. Op een gegeven moment verdwijnt het jazzy sfeertje om plaats te maken voor een licht flamenco-tintje. Prima nummer.
Aerial Tal opent wederom met vogelgezang en eindigt met duivengekoer (alweer). Maf tussenstukje dus.
Somewhere in Between is ook weer een nummer die Hounds of Love-sferen uitademt, maar ook The Sensual World-stijl is herkenbaar. Ook dit is weer een mellow nummer. Een van mijn favorieten toch wel.
Nocturn. Dit nummer is in het begin gefocust op de zweverige zang van Kate Bush. En opeens begint het dan toch weer wat gewoontjes te worden door toedoen van de ondersteunende beat. Hierdoor vind ik het zelfs ietwat saai. Het dreint een beetje te lang door.
En dan zijn we aangekomen bij de afsluiter: titelnummer Aerial. Hevig leunend op electronica en voor het eerst is er wat sprake van een hoger tempo. Kate's stem is hier meer als instrument ingezet; het gaat op in de muziek en heeft minder een hoofdrol. Ook hier komt het vogelgezang terug en Kate mengt zich hier wonderlijk in door hysterisch gelach te laten horen. Vogels en Kate zijn één. Erg ambitieus dus, maar het pakt zeker goed uit. Al helemaal als de rockende gitaar ook nog eens flink uithaalt zo naar het einde toe. Langzaamaan kom je in een bepaalde trance, die ruw onderbroken gaat worden door......jawel.....tsjilpende vogels en een koerende duif. Bijzondere afsluiter. Van mij had ze best wat vaker op deze manier mogen uitpakken.

En dan kom je bij de eindconclusie. Zit de I-pod generatie op mevrouw Bush te wachten? Ik denk het niet. Missen ze dan wat? Ik denk enigszins van wel, want dit album is toch wel weer eens wat anders in het huidige muziek-aanbod. Maar om heel eerlijk te zijn raad ik ze dan toch oudere albums als bv. Hounds of Love aan.
Okee, dan is er nog de generatie die Kate Bush bewuster heeft meegemaakt (zeg maar alle 30 plussers). Is het voor hen de moeite waard? Uiteraard, een nieuwe Kate Bush blijft een happening, en al helemaal als er 12 jaar tussen haar laatste album en deze inzit. Maar of dit album het gaat halen bij klassiekers als The Kick Inside, Never for Ever of Hounds of Love valt enigszins te betwijfelen. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit. Het is een behoorlijk zware dubbelaar, en af en toe wat meer lucht (of gekte) had ik zeker weten te waarderen. Maar het is zeker ook een album dat zal moeten rijpen.
Beter dan voorganger the Red Shoes dat zeker, maar vooralsnog krijg ik nog niet het idee dat dit tot mijn favo-Kate Bush albums zal gaan behoren.
Ik had heel sterk gehoopt op een 4,5* album (of zelfs 5*), maar voorlopig hou ik het op 4. Geen overtuigende 4, want het kan nog 2 kanten opgaan. Welke zien we t.z.t wel. Mijn gevoel zegt ondanks de kritiek-punten toch wel naar boven. Kwestie van dit album stukje bij beetje beter leren kennen en begrijpen.

Nou das geen half werk Aero. Mooi stuk hoor

Maar dat verdiende deze grootheid ook wel nietwaar

Heb je het nu over jezelf of over Kate Bush?

Mag jij bepalen

Ik moet overigens wel zeggen dat meerdere draaibeurten dit album zeker goed doen. Het is typisch zo'n album waar je voor in the mood moet zijn. En daar is het vaak oppassen geblazen, want dan wil je het wel eens terzijde leggen (waar achteraf blijkt dat dat onterecht is). Het halfje naar boven zou toch best nog sneller kunnen komen dan ik zelf gedacht had.


En hier ging ik dus even de mist in met de tracklist (want in de war met nummer 7).
Dit nummer (Joanni) is juist wat electronischer en bevat mooi, helder gitaarwerk. Lijkt op het eerste gehoor wat niemanddallerig, maar na meerdere luisterbeurten ontdek ik steeds meer kleine geluiden die ik erg mooi vind.
Nummer 7, A Coral Room vind ik dus wat aan de te lange kant, en behoort voor mij persoonlijk tot de wat mindere nummers. Alhoewel ik moet zeggen dat ook dit nummer na vele draaibeurten aan kracht wint.

Net in z'n geheel geluisterd. Prachtig!

Nu ook een paar keer heel intensief beluisterd op mijn I-pod, en dan ontdek ik eigenlijk weer nieuwe dingen. Mijn genoemde minpuntjes zijn langzaamaan aan het gladtrekken en ik kan niet anders dan concluderen dat dit nu een 4,5 waard is.

Erg sterke comeback!

wow, ben om, ga hem kopen

1. De hoes
Het is een grafische weergave van een waveform van de zang van een merel (zie laatste pagina van het cd-boekje want daar zie het geheel staan). Dat hoes voert dus naar cd 2 (tracks 8 t/m 13) die een grote liederencyclus vormen met daar in vogelzang (ze zingt soms briljant mee met de vogels), dagdelen (zonsopgang, zonsondergang, middag, avond) en licht in zijn algemeenheid als thema's.

2. Het album
Wow, dit is absoluut niet wat ik had verwacht maar wel wat ik een beetje had gehoopt. Kate Bush heeft simpelweg haar muze gevolgd en die leidde haar naar deze intrigerende klankwereld. Ingetogen, mysterieus, ontroerend, soms een tikkeltje donker maar ook broeierig, erg subtiel. En het is denk ik die subtiliteit die er voor zorgt dat het album het denk ik uiteindelijk niet goed zal doen. Bij een oppervlakkige beluistering klinkt het allemaal erg veel als hetzelfde maar als je er naar luistert via een goede hoofdtelefoon en je gaat er echt voor zitten dan openbaart zich een wonderlijke klankenwereld. Allemaal heel naturel en warm. Alleen al het luisteren naar de baspartijen (van de hand van Eberhard Weber, Jon Giblin of Del Palmer.. voor waar geen kleine jongens), die erg belangrijk zijn op dit album, is een genot op zich.

3. Mrs. Bartolozzi
Het herhalen van Washing Machine word vreemd genoemd maar het nummer gaat feitelijk over het monotone ritme van huishoudelijke werkzaamheden en dat er maar nooit een eind aan lijkt te komen. Heb het gevoel dat het nummer zich ergens in de jaren 50 afspeelt overigens.. tenminste die sfeer roept het bij mij op.

4. Nocturn
Absoluut nu al mijn favoriete nummer van dit album. Hoe die zangpartijen langzaam gestapeld worden is briljant net als de melodie op zich.

Conclusie: dit is niet echt een toegankelijke album te noemen (zoals misschien kant 1 van The Hounds Of Love dat wel is) maar uiteindelijk een triomfantelijke terugkeer.

Heb het album net aangeschaft en ga hem vanavond luisteren! Erg benieuwd na de mooie kritieken van Aerodynamic.

En aERodynamIC zou niet verbaasd staan te kijken als hij van 4 naar 4,5 en over een paar weken (misschien wel dagen) naar 5 gaat. Veelvuldig luisteren en ook eens via de koptelefoon doet dit album goed. Eventuele twijfels (zoals ik ze ook had) verdwijnen langzamerhand als sneeuw voor de zon: alle puzzelstukken vallen langzaamaan op z'n plek.
Sterker: ik vind het album eigenlijk niet eens zo ontoegankelijk meer als in het begin het geval leek.
Veel luisterplezier!

Een afscheid, waar ik me inmiddels bij had neergelegd, bleek ineens om te slaan in een ongeduldig wachten toen bekend werd dat Kate Bush weer aan het werk gegaan was.

Vrijdag kwam ik in het bezit van haar nieuwste creatieve uiting. Inmiddels heb ik drie luisterbeurten achter de rug: 2 x thuis en 1 x in de auto. Die laatste was een fout: de muziek leent zich niet voor een ochtendspit naar je werk. En eigenlijk is het zelfs enigszins respectloos. Want dit album moet in alle rust beluisterd worden. Pas dan kun je alle muzikale accenten goed laten doordringen. Want die zijn er in overvloed.

Heeft ze betere songs gemaakt dan die op Aerial? Ja, best wel. Heeft ze betere albums gemaakt? Nauwelijks, in mijn ogen. Aerial is een vrij compleet werkstuk. Hier en daar wel wat mindere momenten, maar voor mij kent dit album veel minder pieken en dalen dan haar "oude" albums. Het is gelijkmatiger. Maar mist daarom ook een echte blikvanger. Dat is jammer, maar ook niet meer dan dat. Het doet geen afbreuk aan de heerlijke luisterervaring.

Ik heb zo`n sterk voorgevoel dat deze cd in mijn top10 gaat belanden, vind hem echt meesterlijk. Ik heb ook gelezen dat het een hel was om deze cd te maken, niet alleen voor Kate zelf maar vooral voor de bandleden, sommige tracks zijn zo vaak overgedaan om het perfect te laten klinken tot ze er gek van zijn geworden, ze heeft zelfs 4 jaar gedaan over 1 track. Dit is toch werkelijk perfectionisme ten top!

Ik denk eerlijk gezegd dat het misschien meer met onzekerheid te maken heeft dan met perfectionisme.

Er is inderdaad met de nodige tussenpozen lang gewerkt aan dit album. Zo was van te voren 'uitgelekt' dat bassist Mick Karn (ex-Japan) ook op dit album weer mee zou doen maar en hij heeft ook daadwerkelijk bevestigd dat hij 1 nummer heeft opgenomen. Uiteindelijk zul je hem nu niet vinden bij de credits hoewel het nummer wel op de plaat staat. Ergo: Bush heeft gekozen voor een andere baspartij.

Toen ik in 1990 "The Sensual World" aanschafte was ik aangenaam verbaasd, net zo verbaasd als in 1982 bij het beluisteren van "The Dreaming". "The Red Shoes" uit 1993 was voor mij een grote teleurstelling; waar was die warme pakkende deken van muzikale omarming gebleven? Het tegendraadse meeslepende dromerige klankspel vol verassingen was weg. Nu was ik de grote tegenstellingen in de muziek van Kate Bush op zich wel gewend; pakkende commerciele successen met een (gelukkig) grote onderlaag van experimentele klanken...maar toch. Vorige week dacht ik nog: "ik koop "Aerial" omdat het van Kate Bush is maar ik moet me voorbereiden op een slap aftreksel van wat ze ooit maakte".... "Aerial" is echter een verrassing waar ik nooit op heb durven hopen; de 10 jaar werk die ze er in heeft gestoken is niet vergeefs geweest. In 1 woord: wat een geweldige disc!! Beter had zij "Aerial" in mijn optiek nooit kunnen maken. Wat ik ook grappig vind, is dat ze wat loungerige, zelfs triphopperige elementen in de CD heeft verwerkt... had ik nooit verwacht.

Inderdaad een prachtige cd. Moest wel even wennen aan het getsjilp en gekoer van de vogels tussendoor, maar dat neem ik nu voor lief. Disc 2 vind ik net even ietsje mooier. Kaatje Boes is terug en hoe!!

Disc 2 is bij iedereen favoriet als ik dat zo om me heen hoor