OMD - English Electric (2013)

ENGLISH ELECTRIC 2013

Exact 30 jaar na Dazzle Ships, het allereerste album dat ik ooit kocht,
verschijnt het twaalfde studio-album van Orchestral Manoeuvres in the Dark.

Hun tweede album na de succesvolle comeback met History of Modern (2010).
Al bleef dat succes vooral beperkt tot de fans, want door enkele foute singlekeuzes
was de rekening voor de synthpop liefhebber snel gemaakt: oude wijn in nieuwe zakken.

Na de eerste vier albums waarmee OMD tot de pioniers van de synthpop mag gerekend worden,
blonk de groep vooral uit in albums die twijfelden tussen de hitparade en het berekende experiment.
In hetzelfde bedje was History of Modern dat voor de helft uit herwerkte leftovers bestond ziek.

History of Modern moest OMD weer op de kaart zetten, vertelde Andy McCluskey in 2010.
De opvolger zou het definitieve OMD album worden. De verwachtingen waren hoog gespannen.

What will the future sound like?

Dat was het uitgangspunt toen McCluskey en zijn muzikale partner van het eerste uur
Paul Humphreys aan dit album begonnen. Hoe relevant zijn pioniers uit de prille jaren 80 nog
in de 21ste eeuw? Wat kan OMD vandaag nog aan de popmuziek van morgen toevoegen?

The future that you were anticipating has been cancelled.

De toekomst zal klinken als een update van het verleden.
En daarom gaat OMD op English Electric gewoon door met OMD te zijn.
Geen gooi naar de hitparades meer, maar een collectie songs om trots op te zijn.

01. PLEASE REMAIN SEATED
Een slimme zet. U wordt uitgenodigd om de hele rit van dit album uit te zitten.
De Japanse reclamestemmetjes kennen we nog vanuit het Crush tijdperk.

Een korte prelude die niet toevallig aan het Dazzle Ships album doet denken.
Er zullen hierna nog twee gelijkaardige intermezzo's volgen en 9 volwaardige songs.

02. METROLAND
Als een trein rijdt dit nummer van Düsseldorf naar Liverpool: van Kraftwerk naar OMD.
Het nummer doet denken aan Europe Endless, maar evenzeer aan Messages of Georgia.
Aan The Pacific Age zelfs. OMD maakt haar hoofdpunt hard: een update van het verleden.

De melodie is 24 karaat vintage OMD (Sugar Tax tijdperk) en de koortjes zijn hemels.
Misschien duurt de albumversie toch wat te lang, de stevige beat gaat na een tijdje vervelen.
Een goeie eerste single die voor radiodoeleinden gelukkig werd ingekort.

03. NIGHT CAFE
Een nummer dat meteen goed de sfeer van het album zet.
Songs die in de eerste plaats song mogen zijn. Geen vette beat dit keer,
maar een vlakke drum die wat aan Souvenir doet denken. Drummer Malcolm Holmes
zit eindelijk nog eens achter zijn kit op dit album. Een nummer dat zachtjes gaat groeien.

De meesterhand van Paul Humphreys is nadrukkelijker aanwezig.
Je hoort het aan de geraffineerde keuze van het juiste synthesizergeluid.

The future will remain silent.

04. THE FUTURE REMAIN SILENT
Een experimenteel, semi-instrumentaal intermezzo.
Het nummer heeft de allures van een song, maar wordt voortdurend onderbroken
door elektronische geluiden die voldoende vindingrijk zijn om te blijven boeien.

Waar OMD op dit album beter in slaagt dan in zijn voorganger
is het creëren van een eigentijds geluid in plaats van een kopie van het verleden.
Daar zit de nuance: de toekomst is een update van het verleden, geen onhandige kopie.

05. HELEN OF TROY
Dit nummer kondigt zich aan als een moderne versie van Maid of Orleans.
Een vrouwelijk icoon uit lang vervlogen tijden dat schippert tussen mythe en feit.
Verwacht echter geen wals, geen roffelende drums of melancholisch geladen melodie.

Helen of Troy is bovenal een degelijke song met gepassioneerde vocalen.
En opnieuw met de juiste specerijen uit de elektronische keuken gekruid.
Geen kopie, meer een update van alles was OMD zo bijzonder maakt.

06. OUR SYSTEM
Een song die qua tempo Architecture & Morality en Dazzle Ships tot leven roept.
De tekst staat centraal en dient zich aan als een zelfreflectie op de band en haar missie.
Die missie is OMD muziek maken omdat een wereld zonder OMD altijd een beetje kouder klinkt.

Malcolm Holmes schudt nog wat prachtige roffels uit de troms in de climax.
OMD op haar OMDst. Maar anno 2013 toch ook met een nog volmaakter arrangement.

07. KISSING THE MACHINE
Het enige, oude nummer op deze nieuwe plaat.
Andy McCluskey schreef Kissing the Machine met Karl Bartos (Kraftwerk)
voor diens solo-project uit 1993. Paul Humphreys arrangeerde het nummer opnieuw
en nodigde zijn partner uit OneTwo (Claudia Brücken van Propaganda) op backing vocalen uit..

Het geluid van Kissing the Machine doet erg denken aan RFWK,
OMDs tribute to Kraftwerk van het vorige album. Samen met Metroland en Decimal
de enige nummers die ook nadrukkelijk de Kraftwerk referentie in zich dragen.

08. DECIMAL
Een digitale tijdklok die vooral naar Time Zones op Dazzle Ships knipoogt.
Op zijn beurt een compositie die geluisterd had naar Numbers van Krafwerk.
De enige track op het album die ik als een minpuntje ervaar. Overbodig.

09. STAY WITH ME
En nu word ik (vergeef me) even bijzonder lyrisch.
Het is van (Forever) Live and Die uit 1986 geleden dat Paul Humphreys
(de man achter Promise, Souvenir, Never Turn Away en Secret) nog eens zelf zong.
Stay with Me heeft alle beste ingrediënten uit die softe, maar eerlijke lovesongs in zich.

Wat een wondermooie melodie, Souvenir verbleekt er haast naast. Een lied
dat mijn gevoeligste OMD snaar weet te raken, net als History of Modern (Part 1) in 2010.

10. DRESDEN
Een bombardement op Dresden dus.
OMD heeft een zwak voor oorlogsvliegtuigen en daarom dus die Enola Gay bas.
Maar dat is ook het enige wat dit nummer gemeen heeft met OMDs allergrootste hit.

De song klinkt als een cocktail van 90s OMD en gewoon een steengoede popsong.
Eentje waarop we de beentjes nog eens kunnen doen huppelen, vooral in de vocale outro.

11. ATOMIC RANCH
De stemmen uit Please Remain Seated zijn terug.
Het album nadert zijn einde. Het project nadert zijn conclusie.

The future came down like an avalanche.
And it fucked the world and my atomic ranch.

Deze zin werd uiteindelijk weggelaten uit deze experimentele collage.
Eigenlijk een beetje jammer, want ze vat perfect de conclusie in kwestie samen.

12. FINAL SONG
En als er na al dat moois nog iemand is die durft beweren
dat OMD anno 2013 volledig irrelevant geworden is omdat deze synthpop band
niets meer aan haar typische jaren 80 sound heeft toe te voegen, heeft niet geluisterd
naar één van hun allermooiste songs ooit. En die song heet Final Song.

Dat ik 30 jaar na Dazzle Ships dit nog mag meemaken.
Vergelijk deze luisterervaring met het lot dat je een tweede en definitieve kans gunt
met je allereerste liefde. Dit keer loopt het niet meer fout en jullie leven nog lang en gelukkig ...

Ben een groot fan van analoge synths en acts die ze gebruiken. Een echt grote fan van OMD ben ik nooit geweest. Heb een verzamelaar en 3 reguliere albums (84-93 periode) en heb enkele nummers van andere albums gehoord. Maar eigenlijk zijn het vooral de bekende nummers die me aanspreken, alsmede de zeer herkenbare stem van Andy. In aanloop na de release van dit album maar even wat oudere albums geluisterd om het nieuwe album beter te kunnen plaatsen.

Heb het album nu twee keer gehoord en is heel herkenbaar als OMD maar ik ben er nog niet over uit. Ik vind all die synths prachtig in het gehoor liggen maar niets blijft echt hangen. Er is niet één nummer die me meteen favoriet is, ik denk dat dit aan te teksten ligt. Vandaar dat het intermezzo Atomic Raunch me als eerst een bepaald gevoel meegeeft. Gevolgd, letterlijk, door Final Song die iets van soul heeft, met een zangeres die me aan Shirley Bassey doet denken. Maar gevoelsmatig net iets te weinig inhoud heeft. Ben geneigd om het hele album als Future-pop aan te merken waarbij ik dat dan beschouw als een update van Synthpop. Kan het album gemakkelijk meerdere keren achter elkaar luisteren zonder dat het gaat vervelen. Waardoor ik denk dat dit een album is die nog gaat groeien. Voorlopig 3,5 sterren maar mogelijk dus meer.

Het album is (tijdelijk) beschikbaar op 3voor12

Hoewel OMD wel nooit meer zal klinken zoals ik ze het liefste hoor, is deze English Electric wel een pak beter dan de halfbakken voorganger History of Modern. Ik mis nog steeds de organische (mellotron)sound en de akoestische drums van vroeger, maar het supercleane, toch wat steriele geluid van dit studioproduct is hier een stuk beter verteerbaar, omdat de melodieën en vocalen als vanouds bijzonder geïnspireerd klinken.

De tegendraadse, ontregelende intermezzo's zijn ook vintage OMD. Vooral Atomic Ranch is formidabel met die voortdurende opeenvolging van stemmen en dan die ene nu al legendarische zin I want a future so bright... that it burns... my eyes. Hoe onbescheiden de personages ook zijn, ze weten het wel op een heel inventieve wijze uit te drukken. Prachtig gedaan

Topfavoriet: Our System met zijn dreunende electronica, hemelse koortjes en drumcrescendo aan het slot. Andere toppers: Night Café, Helen of Troy, Stay With Me en Dresden. Zelfs Metroland is bij nader inzien erg goed, weliswaar wat te lang, maar de melodie is top.

Het enige nummer waar ik moeilijk aan kan wennen is Final Song. Heeft waarschijnlijk te maken met mijn eigen voorkeur en verwachting dat een album moet eindigen met een episch slotakkoord. Final Song is daarentegen erg rustig en ingetogen, waardoor mij het gevoel bekruipt van de bekende nachtkaars. Beetje jammer.

Niettemin bewijst OMD dat ze nog steeds meedoen om de knikkers. Is English Electric misschien wel het beste album sinds Dazzle Ships zoals sommigen hier stellen? Het scheelt niet veel, maar wat mij betreft niet. Junk Culture en Sugar Tax komen eerst nog aan de beurt in mijn pikorde. Doet het er iets toe? Nee, want English Electric is zonder meer verplichte kost voor de synthpop liefhebber.

De heren van Orchestral Manoeuvres in the Dark zijn grote namen in de wereld van de synthpop. Dat komt goed uit. Ik beschouw mezelf namelijk als synthpopliefhebber en het toeval wil dat OMD net een nieuw album heeft uitgebracht. Helaas is dit niet de synthpop waar ik op had gehoopt. Dat komt deels door het feit dat ik nog niet zo thuis ben in dit genre als ik zou willen, maar ook deels door het feit dat ik nu eenmaal liever wat donkerdere en melancholischere klanken hoor.

De synthpop op dit album is mij allemaal wat te vrolijk en te luchtig. Natuurlijk zijn er ook bastonen aanwezig, maar die delven helaas iets te vaak het onderspit. Gelukkig hoeft synthpop niet per se rauw en somber te zijn om goed te klinken.
English Electric bewijst dat. Dit album bevat een hoop erg melodieuze songs, met melodieën die simpelweg heel prettig klinken. En die melodieën worden stuk voor stuk gedragen door synthesizers. De intro van Kissing the Machine klonk in eerste instantie wel erg goedkoop, maar is wel verdomd aanstekelijk. Dan kan ik uiteindelijk niet anders dan daar gewoon van genieten.

De sfeer die dit album uitademt is rustgevend met een vrolijke ondertoon. English Electric is tekstueel niet per se vrolijk, maar zo klinkt de muziek wel. Misschien dat dit album daarom de laatste dagen met de temperatuur en het aantal zonuren is meegegroeid?
Nummers als Kissing the Machine en Dresden laten die vrolijkheid en blijheid goed horen, terwijl Night Café en Metroland juist een heel rustgevende sfeer uitademen. De lengte van het nummer Metroland draagt daar alleen maar aan bij en is absoluut niet storend. Sterker nog, ik vind het heerlijk, zo'n lang uitgesponnen nummer dat zonder veel te vernieuwen toch continu interessant blijft.

Niet ieder nummer op English Electric is even sterk. Stay with Me vind ik nogal een druilerig nummer met een vrij slappe tekst. Final Song is tekstueel dan weer wel mooi, maar de muziek pakt me totaal niet. Dit nummer mist de spanning die donkere synthesizertonen kunnen brengen (zoals zoveel nummers op dit album), maar hier wordt dat niet gecompenseerd door een leuke melodie.
Ook de drie 'interludes' doen me niet veel. Please Remain Seated en Decimal zijn ronduit irritant en Atomic Ranch heeft te weinig om het lijf en duurt te lang. Gelukkig zie ik dit gemakkelijk door de vingers, omdat deze vier minuten 'muziek' bijdragen aan het erg mooi uitgewerkte concept.

English Electric is drie kwartier heerlijke synthpop. Vooral de eerste helft van het album vind ik sterk. De venijnige elektronica in The Future Will Be Silent en de prachtige koortjes in Our System zijn twee van de hoogtepunten. Vanaf Kissing the Machine zakt het een beetje in, maar gelukkig pompt Dresden nog een flinke stoot extra energie in dit album. Mede door het mooie concept beloon ik English Electric met een royale 4 sterren.

Tja dat is allemaal niet echt leuk... Hoe laat kreeg je dan te horen dat er om 15.40 door Andy naar je gevraagd was?

Alweer zo'n band waar ik al jaren niet meer naar heb geluisterd,tenminste hun meer recenter materiaal dan.The Pacific age (1986) was de laatste en die vond ik vrij matig.Het werd me allemaal te poppy en zoet.
Bij deze,hun voorlaatste release uit 2013 viel me natuurlijk direct de hoes op en ook muzikaal zijn er veel overeenkomsten met Dazzle ships uit 1983.Vooral qua algehele sound/productie en zanglijnen,dat gaat zelfs soms zo ver dat Orchestral Manoeuvres in the Dark regelmatig uit hun eigen werk lijkt te citeren.
Dat maakt wel dat English Electric vrijwel direct erg vertrouwd klinkt en eigenlijk ook best goed.De nummers zijn over het algemeen sterk en ook de vocalen van Andy McCluskey mogen er zijn.
Vooral Metroland en Dresden maken indruk en ook Helen of Troy is mooi,maar klinkt wel erg bekend.
Erg origineel is het dan ook niet wat Orchestral Manoeuvres in the Dark ons hier voorschotelt,om van enige experimenteerdrift nog maar te zwijgen maar English Electric luistert wel erg lekker weg.
Daarom toch een dikke voldoende.