Simon & Garfunkel - Parsley, Sage, Rosemary and Thyme (1966)

Op deze zonnige middag dit één punt hoger waarderen dan Clash zorgt ervoor dat je in aanmerking komt voor een gratis EO-lidmaatschap.

Oja en die Golf GTI met die boempieboxen kan je misschien nu wel naar de sloop brengen.

Ik denk dat je de EO net iets te veel goede smaak toedicht. S&G maken uiteraard niet de heftigste muziek ter wereld, maar ik ken maar weinig artiesten die zulke tijdloze, prachtige nummers hebben geschreven.

Overigens moet ik bij 7 O'Clock News / Silent Night een beetje denken aan Boudewijn de Groot's Welterusten meneer de President. De hele wereld staat in brand, maar maak je er maar niet al te druk over. Het sarcasme druipt er haast vanaf.

Ach voor de massa was de grootste schok was het toen Art (quite arty farty) meedeed aan een art house film over seks, Carnal Knowledge; een heel keurige film overigens.

Toen die dwergmaat van 'em ook nog eens Fifty Ways to Leave Your Lover zong, was het hier klaar.

El Condor Pasa zorgde voor het deksel erop en de bevestiging kwam met het o zo platgetreden Bright Eyes (Watership Down). S&G: typische WASP-muziek van college kids die nimmer in da hood komen, tenzij ze er rondgereden worden.

En als ik toch naar de markt ga: Brainbox - Scarborough Fair - YouTube

Rustig aan, Mjuman, we hebben nou eenmaal niet allemaal zo'n uitgebalanceerde smaak als jij.

Dankjewel

Soms kan het een mens wat te veel worden, maar je had al begrepen dat S&G niet écht in mijn comfort zone vallen

Vind toevallig beiden uitvoeringen heel mooi ,mag dat wel van jou ?
Heb ik ook met Reason To Believe van Brainbox, met het origineel

Muhaha. Nope, dit is echt stukken beter.

Alles mag vandaag de (vrij)dag.

In the summer of 65 kon ik Sounds of Silence echt wel waarderen; net als Mr Tambourine Man en m.n. Summer Nights en Eve of Destruction. Wanneer je eenmaal een bepaald beeld (lievig, silly in het onderhavige geval), wordt dat niet zo snel vervangen.

Overigens kende ik damals Scarborough Fair al in deze versie:
Marianne Faithfull - Scarborough Fair - YouTube

Overigens - is bij nader inzien - NCRV meer van toepassing dan EO, maar dat vergt meer toelichting dan qua on topic mogelijk.

Inderdaad, briljante track. Moet zelf ook denken aan Hendrik Colijn en zijn "gaat u maar rustig slapen".

En ook Guido Belcanto's 'O wat een mooie dag'. Zelfs cynisch.

Wat betreft 7 O'Clock News / Silent Nigh ervaar ik dat anders.

Er zit me te veel melancholie in de zang om sarcastisch te zijn. Ik zie het als dat sommige proberen terug te keren naar de wereld van onschuld, toen ze als kind dit lied moesten leren en het nieuws iets was wat pas opkwam nadat jij al naar bed was. Maar het nieuws (de wereld en al haar geweld) laat zich nu niet meer verdringen. Je wilt uit volle borst Silent Night zingen maar het lukt niet en komt er dan melancholisch uit. In letterlijke zin hopen ze dat het werkelijk een stille nacht wordt, en dat ze het nieuws (al het donkere van de wereld) niet meer kunnen horen.

Het thema ligt volgens mij dan ook in het verlengde van The Sound of Silence.

Ik kan me vinden in het vorige berichtje: melancholie.
Een beetje Robert Longs versie van John Lennons kerstmislied: "Het spijt me, John Lennon, maar je zag het verkeerd, de oorlog is niet over."
Alleen vrees ik dat bijna niemand op MuMe Guido Belcanto en Robert Long waardeert.

Don't worry, you're not alone.


Over het zoete zingen van Simon op de kerstcoda.
Het hoort zo om het contrast met het wereldnieuws te vergroten.

Parsley, Sage, Rosemary and Thyme klink als een overschaduwd poëziealbum.
De onschuldige tienerdroom die besmet wordt door de grote boze wereld.

De evenknie van Boudewijn de Groots Voor de Overlevenden.

Vlinders moeten rupsen worden,
vogels kruipen in hun ei.
Vliegen hoort niet in de orde
van de mensenmaatschappij

Toch is er soms een weg...

Flowers Never Bend with the Rainfall.

In die strijd om het kind in jezelf te vrijwaren zit net de kracht van de songs.

Prachtige S + G cd. Overigens heeft Scarborough Fair een eeuwenlange geschiedenis. Zie wikipedia.

weer eens geluisterd...Wat een mooie pareltjes staan hier toch op!

Meest geniet ik van For Emily, Whenever I May Find Her.... en nog meer van hun topzangduet op het uitzonderlijk mooie dromerige Scarborough Fair / Canticle

S&G: typische WASP-muziek van college kids die nimmer in da hood komen, tenzij ze er rondgereden worden.

Dit moet toch wel een van de meest onzinnige opmerkingen zijn die ik ooit op musicmeter heb gelezen. Ik heb er de woorden niet voor om hier op te willen reageren. Wat een waanzinnig oppervlakkige en totaal buitenzinnige waardering van muziek.

Dit album toch maar een tweede luisterbeurt gegeven. In eerste instantie kwam het door ruis (anderhalf jaar oud kind) niet helemaal goed door, al was ik vanaf het begin eigenlijk al onder de indruk. Scarborough Fair is subliem gezongen. Prachtig om dat spel van de twee heren te horen. Ik smul van het eigenzinnige Pattern en wegzwijmelen is eenvoudig bij The Dangling Conversation. genretechnisch zit dit nog het meest tegen Europese folk aan. Een handvol songs lijken heel erg op wat Fairport Convention en The Pentangle kort erna zouden gaan doen. Toch mag ik ook heel graag luisteren naar de wat meer progressieve elementen van dit album, zoals op A Simple Desultory Phillipic. Daar waar ik de teksten goed kan volgen, neem ik mijn petje af voor Paul Simon. Dit is toch wel een sterk staaltje poëzie. Ook best indrukwekkend om Silent Night te horen, terwijl iemand zonder enige emotie al het slechte nieuws van de dag opdreunt. Licht tegen de verwachtingen in is dit voorlopig mijn favoriete plaat van Simon & Garfunkel.

Tussenstand:
1. Parsley, Sage, Rosemary And Thyme
2. Sounds Of Silence
3. Wednesday Morning, 3 A.M.

Oh wow... van prachtige singer/songwriter/folkrock naar acid rock. De muziek voelt dromerig en psychedelisch, de teksten zijn romantisch en maatschappijkritisch en qua vocale capaciteiten verkennen beide heren de grenzen nog wat meer dan op de vorige twee albums het geval was. Sterker nog, het album rockt bij vlagen behoorlijk! The Big Bright Green Pleasure Machine is erg opzwepend. The Dangling Conversation is daarentegen weer een mooie, wonderschone dromerige track die me doet wegdeinen. Op A Simple Desultory Philippic (Or How I Was Robert McNamara'd Into Submission) moest ik even voorzichtig kijken of Bob Dylan de vocals niet stiekem had overgenomen. Erg geslaagde hommage/persiflage. Scarborough Fair/Canticle en For Emily, Whenever I May Find Her zijn eveneens beide ook wonderschoon. Patterns kende ik van een (compleet onherkenbare) versie van Warrel Dane, die eerder al The Sound Of Silence met Nevermore coverde.

Ik denk dat ik hier wel mijn ultieme jaren '60 album gevonden heb. Geen zwakke track te vinden. Werkelijk alles beroert en in tegenstelling tot wat ik bij onze Beatles-marathon ervoer: werkelijk fantastische teksten die je aan het denken zetten of laten dromen. Als dit me nuchter al zo raakt... Petje af beste heren, petje af.

Tussenstand:
1. Parsley, Sage, Rosemary And Thyme
2. Sounds Of Silence
3. Wednesday Morning, 3 A.M.

Erg goed album, inderdaad. Toch vind ik 'Bookends' hun meesterwerk. Daar komen ze namelijk los van de folk (lees: overstijgen ze de folk) en durven ze het experiment aan, wat eigenlijk zeer goed uit de verf komt. Op 'Bridge over Troubled Water' zetten ze wederom een aantal zeer goede songs neer, maar de cohesie is daar wat minder.

Maar vooruit, als we toch aan het raten zijn:
1. Bookends
2.(of 3) Parsley, Sage, Rosemary and Thyme
3.(of 2) Sounds of Silence
4. Bridge over Troubled Water
5. Wednesday Morning, 3 AM

Waarom dit een 5*-album is...

Scarborough Fair/Canticle: How Simon and Garfunkel Created a Timeless Song - YouTube

'Parsley, Sage, Rosemary and Thyme' is zeer waarschijnlijk mijn favoriete S&G plaat. Echter, in mono klinkt hij nóg beter, evenals 'Sounds Of Silence' en 'Bookends'. Een originele mono persing, zeker in goede staat, is moeilijk te vinden. Het is dus wachten op een mooie reissue, zeker in combinatie met een prachtig boekwerk en veel extra's. Een losse LP zou al fantastisch zijn, want stereo reissues zijn er immers genoeg.

Met '29:26' is 'Parsley, Sage, Rosemary and Thyme' vrij kort, maar weet je totaal te overrompelen, te beginnen met misschien wel de beste openingstrack ooit; 'Scarborough Fair / Canticle'.

Het voordeel van een topic als deze is dat je weer eens wat albums herbeluistert. Waren ze echt zo goed als in mijn herinnering? Bij dit album is het antwoord volmondig: ja. Het meest pastorale album van S&G, met Scarborough Fair als prijsnummer.

8 in de 100 Greatest Albums of 1966 en 7 in Best Ever Albums van dat jaar. Dat is hoger dan het album The Sounds of Silence uit datzelfde jaar.
Mijn voorkeur ligt bij dat andere album, maar deze hernieuwde draaibeurt heeft mij er wel toe gebracht de score van 3 naar 3,5 te verhogen.
Favoriet zijn de bekende songs Scarborough Fair / Canticle, Homeward Bound en The 59th Street Bridge Song (Feelin' Groovy) .

Mee eens...maar mss minder bekend
For Emily,whenever i may find her
Hoort zeker bij mijn favoriete tracks
Luister er nog maar eens goed naar
Erg kort...maar zo mooi!