James Blake - Overgrown (2013)

Dat zal het inderdaad zijn ja. Correct me if I'm wrong en totaal offtopic, maar Flume - Holding is gebaseerd op hetzelfde principe?

Ik ben behoorlijk onder de indruk! Zijn vorige werk schoot altijd een beetje langs me heen, met af en toe een rake klapper. Maar wat mij betreft heeft hij met dit album zichzelf naar een niveau hoger getild, zowel qua productie als zang. Een nummer als "I Am Sold", wow. En hoe oud was hij ook alweer? De producties zijn verrassend, ik denk dat ik hier de komende tijd nog veel naar zal luisteren en zal zijn vorige album ook zeker weer eens een kans geven.

Vandaag voor het eerst beluisterd. Ben weg van zijn vorige cd James Blake. Was voor mij de eerste kennismaking met deze artiest. Een album dat ik vaak heb gedraaid voordat ik om was. Na het luisteren van Overgrown krijg ik sterk het gevoel van herhaling van HET kunstje. Het nieuwe is er voor mij wel af waardoor mijn aandacht verslapt. Ja het klinkt wederom indrukwekkend wb de productie. Spettert m'n speakers uit. Ik schat in dat ik James vooral blijf waarderen om zijn sonore stem en fraaie arrangementen. Zijn soms tegendraadse composities blijven prikkelend maar vallen in herhaling. Score volgt na wat meer luisterbeurten.

Haha, grappig hoe we exact op hetzelfde moment een totaal verschillende mening hebben geschreven! En mooi om te zien hoe muziek anders over kan komen op een persoon.

Zeker weten. Niks is zo subjectief als muzieksmaak. Is maar goed ook. Njoy

Voor wat betreft die hoes: ik kom toch echt overal die andere tegen, ook als gewone cd. Dus blijkbaar hebben ze besloten het te veranderen?!

Ik heb besloten even op de Lp release te wachten (volgend weekend in Nederland).

Ik verwachtte heel wat van deze nieuwe Blake, want ondanks dat z'n debuut soms niet altijd goed uit de verf kwam door soms te verzuipen in het experiment. Al stonden er zeker wel een paar parels op.
Zijn EP: Enough Thunder vond al wat meer een balans tussen z'n aangrijpende soul-invloeden met bloedmooi pianospel en z'n electronica.
Overgrown overtreft gewoon met erg hoge verwachtingen.
Overgrown is emotioneel, meesleepend, soms swingend, maar vooral prachtig!

Er is voldoende variatie, zo is er een schitterende collab met RZA, Voyeur heeft dan weer wat weg van modernere IDM, Life Around Here bouwt schitterend naar een climax toe en Retrogade speelt geniaal met de balans tussen hard en zacht.
Snel nog maar eens beluisteren.

Overgrown groeit per luisterbeurt. Hetzelfde unieke geluid van zijn debuutalbum, maar nu meer écht goede songs.

@Kobe

Ik vind juist het nummer met RZA het slechtst van dit album. Soort van goedkope Spaceape uitvoering.

Hij flikt 'm weer! Ik vond zijn debuut mits enkele zwakke nummers al een sterk staaltje muziek, maar met Overgrown bewijst hij wederom hoe talentvol hij is. Nu kent deze plaat wel maar minimale veranderingen tegenover zijn titelloze debuut, maar toch hoor je duidelijk dat hij zijn stijl een stuk meer gespecialiseerd heeft. En die stijl was op zijn debuut al indrukwekkend.

@Raffael: Had ik bij het begin van z'n eerste verse ook, maar dat gevoel verdween al snel en al zeker na de tweede luisterbeurt. Nu vind ik het zeker een schitterende track.

Tijdens de eerste en de tweede luisterbeurt is alles compleet langs me heen gegaan. Ik mis spanning en experiment die wel te horen zijn op het debuutalbum van Blake. Het nummer Take a Fall for Me vind ik ronduit zwak met een rap van RZA waar ik compleet geen flow in hoor. Maar misschien komt het na paar luisterbeurten wel binnen zoals bij Retrograde.

@Don: Komt omdat hij ook niet echt op tempo flowt, maar dat past er wel bij vind ik. Die vocal sample is ook echt prachtig. Als Blake dan nog eens op de achtergrond zingt is het zeker prachtig. De line: "I Need You Like I Need Satisfaction." vind ik ook mooi.
Take A Fall For Me is zeker één van m'n favorieten.

Voyeur

Ben ik met je eens, die zin heeft ook een tijdje vastgezeten in mijn hoofd nadat ik het nummer voor de eerste keer hoorde. De rap van RZA is inderdaad niet 'groovy' of weet ik wat, maar het deed me een beetje denken aan Fire Coming Out Of The Monkey's Head van Gorillaz. Zo is het duidelijker dat RZA een verhaal probeert te vertellen en je niet per se lekker wilt laten gaan op 'flow' of iets dergelijks.

Ik begrijp overigens niet waarom zoveel mensen zeggen dat dit album in de stijl van het debuut van Blake ligt. Ik vind Overgrown veel donkerder en het typerende synth-geluid in bijvoorbeeld Unluck of The Wilhelm Scream is vrijwel niet te horen, alleen wat geluiden die in de buurt komen, zoals bij Retrograde. Daarbij gebruikt Blake hier veel minder talkbox en is er veel minder sprake van samenzang. James Blake heeft inderdaad een bepaalde stijl, daar is hij James Blake voor, maar waar zijn vorige album nog veel meer 'kleur' had, is dit album haast zwart. Dat is in feite niet erg, want ondanks de tegenvallende voorproefjes heb ik de eerste luisterbeurt de volle 40 minuten liggen te genieten. Ik kan me voorstellen dat bij sommigen de onderhuidse spanning wat moeilijker te voelen is dan bij het debuut, maar ik denk dat bij een nog wat aandachtigere luisterbeurt het kwartje wel moet vallen.

Tot slot, nog even terugkomen op Retrograde. Dat is nu echt een nummer die perfect valt in de context van het album. Als losse single doet hij mij nog steeds niet veel, maar direct geplaatst na dat kille, doch mooie Take a Fall For Me geeft Retrograde juist nog even dat beetje kleur. De verlossende synth op een gegeven moment komen als een geschenk uit de elektronische hemel en dat geluid komt wat mij betreft dan ook wat meer in de buurt van de synth die ik eerder bedoelde.

Ik denk dat Blake het 'm toch weer geflikt heeft.

Volledig mee eens, het viel me inderdaad ook op dat de talkbox wat achterwege blijft. Maar goed ook, Blake klinkt hier veel oprechter dan op z'n debuut.

Prachtige nieuwe plaat van James Blake die toegankelijker klinkt als op zijn debuut en daarmee een verdere opmars naar het grote publiek lijkt te verzekeren. Meer gebruik van beats en melodie maakt Overgrown dan wel een stoerdere plaat, kwa geluid blijft James Blake nog steeds de oude.

Op Overgrown is nog beter te horen hoe goed de songwriterkwaliteiten van Blake blijken te zijn. Onwijs strakke, uitgeklede producties waarbij werkelijk elke sample raak is. Met een haast analoge benadering krijgt elk geluid zijn eigen plek zonder dat er twijfel is over de hoofdrolspeler. Want dat is nog steeds James Blake zelf die met zijn unieke eigenwijze stemgeluid de lijnen binnen de tracks bepaald.

De enige die daar verandering in mag brengen is RZA, op papier als ook op plaat de vreemde eend die daarmee juist iets verfrissends en extra's weet te geven. De enige filler op het album lijkt het bewust gekozen rustpuntje DLM, verder volstaat Overgrown met krachtige tracks die niet alleen binnen het album maar ook op zichzelf staand ijzersterk zijn.

Talkbox? Bedoel je niet vocoder en autotune?

Autotune is het volgens mij niet.
Vocoder kan je gelijk in hebben.

Verdorie, dat openingsnummer alleen al.

Take A Fall For Me nu al zo'n 10 keer gehoord.
Begint langzaam m'n favoriet te worden van Overgrown. De beat is gewoon geniaal, Blake toont hier flexibel te zijn. Van RZA had ik ook nooit verwacht dat hij zou passen op zo'n beat.
Alsof hij volwassener is geworden, de geweldige tekst toont dit ook al.

Die tweede track, ik ben verkocht!

Damnn.... HET ALBUM van 2013 tot nu toe. Halfje erbij!

Geen 5* omdat ik Voyeur een irritant nummer vind

2011. Ik sta in zwart keukengerei af te wassen in de keuken van een lokale brasserie. 3FM beheerst de radio, zo een waar je in groep 8 de blits mee had kunnen maken. Ik luisterde al weken niet meer naar die radio, aangezien Katy Perry al weken zat te jodelen over meisjes uit Californië of zoiets dergelijks. Tot ik op een gegeven moment een piano hoor. Een soulvolle stem, waar ik ter plekke verliefd op werd. Ik wilde die man zijn die achter een gammele, donkerbruine piano zat te mijmeren. Het kan zelfs zijn dat ik een bord of twee heb gemold bij het eerste gehoor van James Blake's poort naar succes dat Limit To Your Love heet. Ik was onder de indruk en gelukkig was Michiel Veenstra schappelijk genoeg om ook eens daadwerkelijk de titel van het nummer en de naam van de artiest te noemen. Eenmaal veel te laat thuis gekomen heb ik Limit To Your Love nog een paar keer gedraaid voordat ik vredig in slaap viel.

Ik bleek ik even te moeten wennen aan de overvloed aan elektronica in Blake's debuut, maar uiteindelijk wist hij me te grijpen met zijn vakmanschap op het gebied van productie en zijn gevoel voor schoonheid. Limit To Your Love werd uiteindelijk mijn minst favoriete track van het debuut. De rest van het album - voornamelijk dat geluid van die synthesizer, dat is nog steeds genieten telkens als het invalt - had me compleet overspoeld, in haar greep, als een warm bed in de ochtend, en de synths waren mijn dekens.

Dat was toen. Het had twee weken geleden kunnen zijn, maar het was twee jaar. Toen ik een tijd terug hoorde dat James Blake in 2013 zijn tweede langspeler uit zou brengen was ik benieuwd, zelfs opgewonden, als een kind in afwachting naar Sinterklaas. Een tijdje later mocht ik Retrograde horen, de eerste single en het eerste voorproefje. En die viel tegen. Eigenlijk was in één klap mijn hoop op een terugkeer van de Blake waar ik zo van hield van de aardbodem verdwenen. Ik hield mezelf telkens voor dat het nog wel goed zou komen, dat hij nog wel betere nummers in zijn tweede langspeler zou droppen. Digital Lion en Voyeur kwamen als volgende om de hoek kijken en ik was al van plan om mijn huidige liefde voor James Blake te begraven in de achtertuin, weliswaar met ceremonie en alles.

Maar niet veel later daarna was "Overgrown" al te beluisteren op Spotify. En ik was alweer opgewonden, inderdaad dezelfde opwinding als een kind in afwachting van Sinterklaas, en nu ik erover schrijf stroomt datzelfde enthousiasme weer als adrenaline door mijn aders. Ik zette het titelnummer op en begon bewust te luisteren.

De onderhuidse spanning waar men het zo vaak over heeft bij de muziek van James Blake... Hij was direct terug. Een prachtige zangmelodie met een kale beat op de achtergrond, nauwelijks tonen. Geluiden hier en daar. Lopen door een verlaten stad. Alles gebeurt, maar het gebeurt ver bij je vandaan. Tot spanning van de 'strijkers', langzaam oplopend tot een openbaring, als een licht waar je naartoe loopt dat steeds feller wordt. Dat licht maakt Overgrown zo'n prachtig openingsnummer. Het doek valt, het luik naar de wereld van de tweede LP van James Blake is geopend.

I Am Sold, een typerende, schone zangmelodie, gegoochel met productie, effecten op van alles en nog wat - wat precies weet niemand: we speculate what we feel. Dan valt Blake in een soort spiraal van grime. Mijn angst voor de val van James Blake wordt groter. 'Dat had je niet moeten doen', denkt mijn hoofd, maar ik merk dat ik gewoon blijf genieten van de afstandelijke beats en de zang die zo mooi contrasterend uitsteekt, je geruststellend en dreigend tegelijkertijd in je oor fluistert.

Derde track Life Round Here is niet subtiel, zoals we van Blake gewend zijn en het gevoel 'dat had je nu echt niet moeten doen'/'maar het is zo lekker' blijft spelen. De beat doet me denken aan 'Unluck', met die wazige triolen en de zanglijn is haast perfect. Everything feels like touchdown on a rainy day.

Het valt me op dat Blake anders bezig is dan op zijn debuut, vooral op het gebied van kleur. Die kleur ontbreekt namelijk nogal op "Overgrown" en al helemaal op de bekritiseerde track met RZA, Take A Fall For Me. Maar mensen, wat is het een parel. RZA, in een kamertje, een klaagzang over verloren liefde. Wanhopig: I need you, like I need satisfaction, don't carry him to paradise en what will become of me if I can't show my love to thee? terwijl Blake met beats, vocal samples en effecten schildert als de kunstenaar die hij is.

Dan valt hij in. Retrograde. De angst, de val van de oude Blake. Maar juist uit deze track merk je dat de oude Blake niet weg is. Het geneurie is nieuw, maar de inval van de synths die nog enigszins lijken op het gelukzalige geluid van het debuut zorgen voor een vertrouwd gevoel en wederom een openbaring: de hemel breekt open. En het is prachtig. Suddenly I'm hit.

DLM wordt de 'filler' genoemd en is een kort, soulvol liedje. Een beetje meerstemmigheid komt weer eens om de hoek kijken en dat voelt goed. Het is een kaal, jammerend nummer, een beetje à la 'Enough Thunder' of 'Give Me My Month'. Het mag dan wel een filler zijn, maar zo'n fillers mogen er wel vaker zijn wat mij betreft. Een soort rustmoment, een zucht en een ademhaling, zo zuiver als wat.

Dan de andere twee voorproefjes: Digital Lion en Voyeur. Tja. Ik heb die eerste altijd wel prima gevonden en ook nu is dat niet heel anders. 'Prima', als een pasta in een restaurant: het is wel lekker, maar je had net zo goed thuis kunnen blijven eten. Voyeur, echter, is een vreemde eend in de bijt. Het is haast techno. Het kwartje kan in de context wat mij betreft niet vallen. Vandaar dat er met andere oren naar geluisterd moet worden, dan is hij nog te behappen. Maar dat wil je juist niet bij een album, dus is Voyeur voor mij de eerste daadwerkelijk rotte plek op de appel. Ook is hij op zich niet vreselijk, hij is prima voor een avondje op de dansvloer of iets dergelijks, maar niet op "Overgrown".

Gelukkig is niet alles verloren. Eerst een synth, die klinkt alsof er een vrolijke Surinamer elk moment van achter elke willekeurige palmboom vandaan kan springen om de rumba met je te doen. Opvallend. Maar dan, weer zo'n typerende zangmelodie. To The Last, een hoogtepunt voor mij. Subtiel schetst Blake het beeld van een eenzame strandwandeling, jij en ik zijn voorbij. Langzaam, tegen het eind van het nummer laat hij golven op het strand neerslaan, meeuwen krassen, terwijl je melancholisch in gedachten verzonken bent. Het is genieten van de eenzaamheid, die zo puur is.

We zijn al bij het eind. Our Love Comes Back is een prachtig, rustige pianoballad met een positief bericht. Je bent weg, maar wij zijn niet verloren. Zo laat Blake zijn tweede plaat in rust uitlopen. In rust, maar in pracht.

Ja, het tweede album van Blake was even schrikken, voordat het uitkwam, maar man, wat heb ik lopen genieten. 40 minuten lang, telkens weer. Zelfs Voyeur kan me niet deren, het is goed zo. Het is mooi en het is duister. Het is Blake die zijn kunsten vertoond, met geweldig vakmanschap. Blake is een professional en blijft bewijzen dat hij het kan. Nee, ik lig niet in een warm bed van "Overgrown", daarom is hij ook iets minder dan het debuut. Maar ik loop eenzaam over het strand, genietend van kale melancholie en verrassingen hier en daar. Want er gebeurt zoveel, dat móet wel blijven verrassen.

4,5*

Net als bij Depeche Mode zie ik hier veel enthousiast geschreven stukken met bijbehorende score terwijl je het gemiddelde ziet dalen.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar de negatievere geluiden want die moeten er blijkens die score toch ook zijn

Een 1,5. Hoe. Wat. Waarom. Een 1,5.

Echt een prachtig stuk Bram!
Met heel veel plezier gelezen, ben het ook totaal met je eens.
Voyeur past misschien niet helemaal op de plaat maar doordat het één van m'n favorieten is maakt dat me eigenlijk weinig uit.

Ik ben ook erg onder de indruk van Overgrown. Ik vond dat het debuut nog wel minpunten had, maar op Overgrown is het over de gehele lijn erg sterk allemaal. Geen dieptepunten, en tot nog toe ook nog geen echte uitschieters. Gewoon een erg sterk album dat ik na meerdere luisterbeurten misschien nog wel meer ga waarderen. Voor nu 4 sterren.

Mijn conclusie is dat dit een geperfectioneerde versie van zijn debuut is. Met zijn eerste plaat liet James Blake zijn sound horen, maar hij was nog wat zoekende binnen zijn eigen sound. Daardoor was het soms wat kil en ontbrak het een diepte.

Hier is alles perfect uitgebalanceerd. De muziek ondersteunT zijn zang soms echt griezelig goed en andersom vloeit zijn zang perfect over in de muziek. Deze balans maakt het album krachtig. Ook is het veel emotioneler, spannender. Je wordt echt de muziek ingezogen naar andere, muzikale wereld. Ik vind alles simpelweg heel sterk uitgewerkt, soms echt briljant!

En die verse van RZA? Heel vet!

Thanks, KBF!