menu

AC/DC - Powerage (1978)

mijn stem
3,96 (345)
345 stemmen

Australiƫ
Rock
Label: Albert

  1. Rock 'N' Roll Damnation * (3:37)
  2. Down Payment Blues (6:03)
  3. Gimme a Bullet (3:21)
  4. Riff Raff (5:11)
  5. Sin City (4:45)
  6. What's Next to the Moon (3:31)
  7. Gone Shootin' (5:05)
  8. Up to My Neck in You (4:13)
  9. Kicked in the Teeth (4:03)
  10. Cold Hearted Man * (3:15)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 36:12 (43:04)
zoeken in:
avatar van Dexter
5,0
Met gemak mijn favoriete AC/DC plaat: rauw, bluesy en elk nummer is een verborgen juweeltje, dat wat mij betreft makkelijk op kan tegen de grote klassiekers à la Whole Lotta Rosie en Highway to Hell. Sin City, Down Payment Blues en Kicked In the Teeth verdienen niets dan lof

En voor zo'n album is natuurlijk maar een score mogelijk: de dikke 5 sterren!

4,0
Ik vind dit dus het beste album uit de 'Bon Scott periode', en dat eigenlijk puur vanwege het BRILJANTE nummer 'downpayment blues'... Met die dreinende bas, die erg simpele, maar o-zo-catchy-riff, en de GEWELDIGE tekst van Bon Scott... Hoeveel mooie zinnen kun je als hardrock-zanger schrijven?

'I got myself a caddillac
but I can't afford the gasoline
I got holes in my shoes
and I'm way overdue.
Downpayment blues.'

BRIL-FUCKING-JANT.

avatar van Ronald5150
4,0
Na het geweldige "Let There Be Rock" komt AC/DC met het even zo geweldige "Powerage". Dit album doet voor mij niet onder aan zijn voorganger, hoewel er misschien wat minder (grote) hits op staan. De opener "Down Payment Blues" is direct raak. Fantastische teksten van Bon Scott en een heerlijke bluesy ondertoon die tegen het einde van het nummer duidelijker komt bovendrijven in die afsluitende authentieke blues riff. "Riff Raff" heeft een fantastische riff en "Sin City" heeft een heerlijk dreigend middenstuk met die stuwende bas en een prekende Bon Scott. Ook de andere nummers zijn dik in orde: heerlijke gitaarspel van de gebroeders Young en Bon Scott die daarover heen fantastisch zingt. "Powerage" is wat mij betreft een topper uit de Bon Scott era.

avatar van Rockfan
4,5
Ik gegrijp steeds minder van die uitgaves van AC/DC. Op mijn vinylversie staan Rock n roll damnation en Cold hearted man gewoon op. Hier staan die twee als bonustracks. Op mijn cdversie staat alleen RNR damntion en is Cold hearted man spoorloos.

avatar van Ketwiezel
Voor Ketwiezel is dit het beste album uit de Bon Scott periode: lekker bluesy en melangolisch... teksten uit het hart. Daarnaast staan hier ook een aantal keiharde nummers op met ongelooflijk snelle en strakke solo's van die kleine dwerg met die korte broek.
De riffs zijn meesterlijk: Down Payment Blues, Gone Shootin', What's Next to the Moon, Gimme a Bullet...en natuurlijk: Riff Raff... geniaal spul! Ik was overigens de trotse bezitter van 'de Europese persing' en die had een iets andere tracklist en een aantal nummers waren ook iets anders afgemixt en anders ingezongen. (Er blijkt overigens ook nog een versie van dit album te bestaan waar Rock 'n' Roll Damnation niet op staat).
Qua diepgang en vernuft zou het voor Ketwiezel niet beter meer worden na Powerage (alhoewel Back in Black ook niet echt verkeerd klinkt... dat dan toch ook weer wel toch ook wel weer wel...toch?!).

Tracklisting 'Europese persing':
Kant A: 1) Rock 'n'Roll Damnation; 2) Gimme a Bullet; 3) Down Payment Blues; 4) Gone Shootin'; 5) Riff Raff;
Kant B: 1) Sin City; 2) Up to my Neck in You; 3) What's Next to the Moon; 4) Cold Hearted Man; 5) Kicked in the Teeth.

avatar van RonaldjK
4,5
Er zijn grammofoonplaatjes waarbij mijn voeten vanzelf gaan meetikken. Vanochtend nog: na een douche betrapte ik tijdens het afdrogen de rechtervoet erop dat ie enthousiast meetikte met Sin City, zonder dat ik hem dat had gevraagd!

Dit bijzondere fenomeen is het gevolg van een ontdekkingstocht die in 1980 begon. Samen met een schoolmaatje ontdekte ik de wondere wereld van vooral scheurende gitaren en Powerage bleek één van de hoogtepunten.
De eerste kennismaking was oktober 1978 toen Rock 'n' Roll Damnation de tweede hit voor AC/DC in Nederland werd. Ik herinner me scherp hoe ik op het einde van een hete zomerdag door een eindeloze gang van mijn middelbare school liep, toen deze midtempo rocker luid uit een radio schalde. Vrolijk werd ik ervan. Dat moet aan het einde van datzelfde schooljaar zijn geweest, juni 1979.

Toen ik zo'n twee jaar later de hele elpee uit de bieb leende, bleek dat fijne kennismakingsnummer warempel één van de mindere nummers te zijn. De plaat is uptempo, de productie van wederom Vanda en Young scherp als slagersmessen met dat heerlijk knisperende gitaargeluid, terwijl de ritmesectie de ene na de andere sterke groove neerzet en de teksten van Bon Scott de nodige humor, waarschuwingen en wereldwijsheden bevatten. Mijn favoriet was "I know I ain't doing much, doing nothing means a lot to me".

Vier absolute favorieten ontdekte ik: Down Payment Blues, alleen al om het intro dat me altijd weer adrenaline geeft, waarna alles tot en met het aparte slot klopt; het snelle Riff Raff; Sin City met z'n gokplannen á la James Bond; en Kicked in the Teeth met onder andere een gitaarsolo om de vingers bij af te likken.

De vorige platen van de groep waren al goed en deze vonden wij alweer net iets beter. Dit dankzij de songs, die zijn doordrenkt van energieke rock' n' roll in de voetsporen van Chuck Berry, waar doorheen een scheutje blues is geroerd. Hardrock van een band in topvorm met een unieke, eigen stijl die nog eens dansbaar is ook. Zelfs als je het liever bij meetikken houdt.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:41 uur

geplaatst: vandaag om 23:41 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.