AC/DC - Powerage (1978)

Fantastische plaat! Vroeger vaak mee in mijn handen gestaan( lp-periode) nooit aangeschaft. Later wel op cd gekocht en toen besefte ik wat ik al die jaren heb gemist. Tjongejonge wat goed. Als ik zin in AC/DC heb gaat mijn hand automatisch naar dit album. Wat een aantrekkingskracht. Geen slecht nummer en "gone Shooting" jazeker: recht in de roos!!

Alles aan deze plaat klopt gewoon wat ik graag zou willen horen van AC/DC.

Rauw, bluesy, compromisloos en recht uit het hart gemaakt.

En natuurlijk Bon Scott op zijn best zowel qua zang als de texten.

Deze vind ik wel een klasse beter dan het veel commercieler klinkende Highway To Hell, dat is ook nog wel een leuke plaat maar voor mijn gevoel stukken minder uitgesproken AC/DC dan deze.

De productie van de digipack versie is ook echt geweldig.

Voor mij het beste AC/DC album die samen met Bon Scott is gemaakt.

Voor mij ook de beste plaat van de Bon Scott periode. Ben alleen nooit kapot geweest van RnR damnation. Vind dit een van de zwakkere DC nummers uit deze periode. De rest van dit album is formidabel.

Heerlijk album. Vooral Riff Raff is genieten, toch wel een persoonlijke favoriet. Het begint al met het geweldige openingsnummer (in Europa is dit toch wel het originele openingsnummer?), waarna het niveau nimmer omlaag gaat. Heerlijk ja!

Prima album van AC/DC. Hele plaat is uitstekend met als hoogtepunten Rock'nRoll Damnation, Riff Raff en Kicked in the Teeth.

De eerste hardrockplaat die ik zelf kocht en zeker de beste plaat uit de bon scott periode.

heb in mijn tienertijd (toen er nog dino's rondliepen) een hele stapel hardrockplaten van mijn broer overgekocht voor 5 gulden. deze plaat zat daar ook bij. heb hem nooit zo kunnen waarderen. de 2 bonustracks staan gewoon op mijn oude lp. kicked in the teeth en up to my neck in you zijn beiden 4.0; de rest zit daaronder. sorry metalheads.

Na Let There Be Rock mn favo album uit de Bon Scott periode. Down Payment Blues is voor mij de absolute prijsschieter op deze plaat.

DPB, Gimme A Bullet en Gone Shootin': nergens komt de fantastische stemklank van Bon Scott beter tot z'n recht dan in de blues-getinte songs.

Geweldig AC/DC-album.
Net even iets minder dan Let There Be Rock, maar het scheelt erg weinig.
Ik heb gewoon de LP nog en daar staan alle 10 de nummers op. De volgorde is ook iets anders trouwens.
Maakt trouwens niet uit, want alle nummers zijn zowat even goed.
De sterke kant van de line-up met Bon Scott (wat een zanger was dat toch!) was dat de songs allemaal, maar dan ook allemaal blijven hangen en een zekere warmte uitstralen ondanks dat het behoorlijk harde muziek is.
Plaat dient overigens keihard gedraaid te worden.
Mijn favorieten nog altijd: het hitje Rock 'n' Roll Damnation, Riff Raff (uiteraard) (beiden stonden op een vakantiebandje voor de 1979-zomervakantie ), Down Payment Blues, Cold Hearted Man en Sin City.
Als het dan toch moet: Gone Shootin' en Whats Next To The Moon zijn een beetje minder.
Album verveelt echter nooit.
Een echte seventies hardrock-klassieker samen met Let There Be Rock.

Gone Shootin' ben ik steeds meer gaan waarderen. Een van mijn lievelingsnummers van AC/DC. Wat meer laid-back, maar met zoveel attitude... Werelds.

De laatste tijd ben ik me een beetje aan het verdiepen in AC/DC. Van dit Powerage had ik niet al te veel verwacht, aangezien normaal Let There Be Rock, Highway to Hell en Back in Black als beste albums van deze band worden genoemd.
Dit album is me echter prima bevallen. Sterker nog, het is een van de betere AC/DC albums dat ik ken. De beste nummers staan aan het begin van het album (Rock 'n' Roll Damnation, Down Payment Blues, Riff Raff), maar de kwaliteit van de volgende nummers ligt bijna even hoog. Kicked in the Teeth is een van de betere nummers, en sluit het album perfect af.

4.0*

Hoger gemiddelde dan HTH hier....mmmm. Ik vond deze iig niet beter dan HTH, eerder wat minder, maar zal mijn oor nog eens te luister leggen (a long time ago this one).

Ik vind dit dus het beste album uit de 'Bon Scott periode', en dat eigenlijk puur vanwege het BRILJANTE nummer 'downpayment blues'... Met die dreinende bas, die erg simpele, maar o-zo-catchy-riff, en de GEWELDIGE tekst van Bon Scott... Hoeveel mooie zinnen kun je als hardrock-zanger schrijven?

'I got myself a caddillac
but I can't afford the gasoline
I got holes in my shoes
and I'm way overdue.
Downpayment blues.'

BRIL-FUCKING-JANT.

Het is inderdaad weer de zoveelste sublieme tekst van Bonn.
Overgens staan er wel meer prachtige nummers op Powerage dacht ik zo.

Na het geweldige "Let There Be Rock" komt AC/DC met het even zo geweldige "Powerage". Dit album doet voor mij niet onder aan zijn voorganger, hoewel er misschien wat minder (grote) hits op staan. De opener "Down Payment Blues" is direct raak. Fantastische teksten van Bon Scott en een heerlijke bluesy ondertoon die tegen het einde van het nummer duidelijker komt bovendrijven in die afsluitende authentieke blues riff. "Riff Raff" heeft een fantastische riff en "Sin City" heeft een heerlijk dreigend middenstuk met die stuwende bas en een prekende Bon Scott. Ook de andere nummers zijn dik in orde: heerlijke gitaarspel van de gebroeders Young en Bon Scott die daarover heen fantastisch zingt. "Powerage" is wat mij betreft een topper uit de Bon Scott era.

Een paar dagen geleden was er een debat bij The Black Album van Metallica en het ging ook over wat nu “Metal” is en wat “Hard Rock” is. Ik zou het na al die jaren “ervaring” ook niet zo precies kunnen uitleggen, bij mij gebeurt die genreaanduiding puur op gevoel. Dit is pure Hard Rock, dames en heren, zo voelt het nog altijd aan.

Deze (vroege) morgen was het Let There Be Rock, nu is het Powerage en het is weer zo’n staalhard maar toch bluesy album met opnieuw een glansrol voor Angus en Bon (RIP). Fantastisch album waar je haast de gitaarsnaren hoort trillen in de luidsprekers. Drie adembenemende momenten voor mij: Riff Raff, Sin City en het schuimbekkende Kicked in the Teeth. Ik heb nog altijd een voorkeur voor Let There Be Rock, maar deze zit er kort achter. Wat een geweldige persoonlijkheid en zanger was Bon Scott toch!

Powerage of Let There Be Rock. Valt niet tussen te kiezen, hoewel ze toch wel wat verschillend zijn. Eigenlijk heeft Rock de betere nummers en laat je oren bloeden... maar Powerage heeft de "cool" met Gone Shootin', Down Payment Blues en Sin City.

Beide weergaloos.

Ik gegrijp steeds minder van die uitgaves van AC/DC. Op mijn vinylversie staan Rock n roll damnation en Cold hearted man gewoon op. Hier staan die twee als bonustracks. Op mijn cdversie staat alleen RNR damntion en is Cold hearted man spoorloos.

Klopt niet helemaal, er zijn vinylversies zonde RnR Damnation en cd versies zonder Cold Hearted Man, vandaar dat ze beiden zijn aangegeven als zijnde "niet op alle versies aanwezig"... is een beetje het probleem met de regel die MuMe hanteert, er bestaat volgens mij geen enkele versie waarop beiden ontbreken....

Hmmmm....beetje verwarrend allemaal. Maar waarom??????????

werkelijk geen idee...

Ik dus ook niet......en al die afwijkende Australische uitgaves maken het ook niet duidelijker....

Vergeet niet dat het een australische band is!

Weet ik maar ik zie het nut er niet van in om voor de rest van de wereld een andere versie uit te brengen.

Fantsastische plaat.

Alleen een beetje jammer van die albumcover

Cold Hearted Man staat op de Europese vinyl-versie. De mijne heeft dan weer niet RnR Damnation, een andere tracklist en een andere mix dan de cd.

CHM staat echter op de Backtracks-box (met andere b-kantjes, rariteiten, etc) en op de Iron Man 2-soundtrack.

Vanavond nog eens de CD beluisterd en wederom heb ik er erg van genoten.
Ik moet eerlijk toegeven dat dit mijn favoriete AC/DC album is.
Waarom? Omdat ze hier nog lekker fris en enthousiast klinken. Daarnaast zijn de blues invloeden hier nog heel sterk aanwezig en ik moet zeggen dat mij dit wel bevalt.
Alle nummers zijn naar mijn mening wel goed. "Rock & Roll Damnation" vind ik wel het hoogtepunt. Dat nummer rockt gewoon heerlijk van begin tot eind.

Op dit album geen bekende radioklassiekers alla Whole Lotta Rosie of Thunderstruck en ook een beetje naar de achtergrond gedrumd door Let There be Rock maar voor mij het beste wat de gebroeders Young en Bon Scott samen ten berde gebracht hebben (If You want Blood even buiten beschouwing gelaten).
AC/DC heeft nadien nooit meer zo hard AC/DC geklonken

Geniet vooral van hoe jezelf het album vindt, maar wat mij betreft is het vooral de A-kant die de kar trekt en is de B-kant een stuk minder. Naast de mindere songs is de produktie op deze laatste studio-plaat me te kaal/droog (net als bij de voorlopers) en komt dit album voor mij niet verder dan een ruime voldoende. Persoonlijk vin ik een gemiddelde van 4 sterren te hoog en internationaal wordt dat ook niet zo gewaardeerd, hoewel ik daar zelf geen boodschap aan heb en de liefhebbers hier op MM ook niet en dat is op zich een goede 'instelling'.

Het ultieme Bon Scott 'era' album waarop AC/DC het best klinkt én voor de dag komt is het live -album uit '78.