AC/DC - Powerage (1978)

Ik ben helemáál geen liefhebber van hardrock, en heb AC/DC in de Bon Scott-periode ook nooit als een hardrock band beschouwd. Een zeer fijne mix van blues en stevige rock'n'roll, wat geen synoniem is van hardrock. Bijgevolg blij deze omschrijving hier te lezen. ??

40e sterfdag Bon Scott. Een ererondje voor Powerage vandaag

R.IP.

Vandaag mijn stem verhoogd naar 4*. Ik zag het album op 86 staan in de Oor jaarlijst 1978 en ook dat vind ik te karig. Heerlijke powerrock dit. Met Rock 'N' Roll Damnation wordt gelijk de goede toon gezet. Maar Down Payment Blues is nog veel beter. Één van de betere AC/DC nummers. Gimme a Bullet, Riff Raff en Sin City zijn ook helemaal OK, waarna What's Next to the Moon een dipje is. Verder is het weer genieten tot en met Kicked in the Teeth.

Ik weet niet of het eerder ter sprake kwam , maar de cd versie en de elpee betreffen twee andere mixen oftewel opnamen die anders klinken met extra gitaar breaks of extra achtergrondzang. Zelfs Bon Scott zingt af en toe een woordje meer. Viel me eigenlijk meteen op toen ik in de jaren 80 en 90 de cd's kocht.Dat hoor je helemaal in het nummer What's Next to the Moon. Lijkt wel een andere song. Heel vreemd. Vroeger in de jaren 70 helemaal grijs gedraaid, daarom viel het mij gelijk op.
Het begin van Kicked in the Teeth is ook anders. Bon zingt anders. En eigenlijk waardeloos dat Cold Hearted Man er niet meer op staat en op de elpee wel. Ruimte zat zou je zeggen. Maar het zal wel komen omdat ze de USA release hebben overgenomen ipv de Europese. Heel vreemd.
Neemt niet weg dat het een geweldige plaat is.

Dat was mij ook al opgevallen. Vreemd. Ik heb hem ook op LP en CD, maar draai geen LP's meer. Gelukkig staat ie op Spotify op Iron Man 2, al is ook deze versie anders.

Voor Ketwiezel is dit het beste album uit de Bon Scott periode: lekker bluesy en melangolisch... teksten uit het hart. Daarnaast staan hier ook een aantal keiharde nummers op met ongelooflijk snelle en strakke solo's van die kleine dwerg met die korte broek.
De riffs zijn meesterlijk: Down Payment Blues, Gone Shootin', What's Next to the Moon, Gimme a Bullet...en natuurlijk: Riff Raff... geniaal spul! Ik was overigens de trotse bezitter van 'de Europese persing' en die had een iets andere tracklist en een aantal nummers waren ook iets anders afgemixt en anders ingezongen. (Er blijkt overigens ook nog een versie van dit album te bestaan waar Rock 'n' Roll Damnation niet op staat).
Qua diepgang en vernuft zou het voor Ketwiezel niet beter meer worden na Powerage (alhoewel Back in Black ook niet echt verkeerd klinkt... dat dan toch ook weer wel toch ook wel weer wel...toch?!).

Tracklisting 'Europese persing':
Kant A: 1) Rock 'n'Roll Damnation; 2) Gimme a Bullet; 3) Down Payment Blues; 4) Gone Shootin'; 5) Riff Raff;
Kant B: 1) Sin City; 2) Up to my Neck in You; 3) What's Next to the Moon; 4) Cold Hearted Man; 5) Kicked in the Teeth.

Er is al veel gezegd over de verschillen in Australische- en Europese uitgaven van AC/DC. Bij Powerage heb ik het als volgt opgelost: ik zet eerst een Duitse herdrukelpee op om met Rock 'n Roll Damnation te beginnen, en wissel vervolgens de plaat om voor een originele Engelse persing om met Gimme a Bullet te continueren.

Er zijn grammofoonplaatjes waarbij mijn voeten vanzelf gaan meetikken. Vanochtend nog: na een douche betrapte ik tijdens het afdrogen de rechtervoet erop dat ie enthousiast meetikte met Sin City, zonder dat ik hem dat had gevraagd!

Dit bijzondere fenomeen is het gevolg van een ontdekkingstocht die in 1980 begon. Samen met een schoolmaatje ontdekte ik de wondere wereld van vooral scheurende gitaren en Powerage bleek één van de hoogtepunten.
De eerste kennismaking was oktober 1978 toen Rock 'n' Roll Damnation de tweede hit voor AC/DC in Nederland werd. Ik herinner me scherp hoe ik op het einde van een hete zomerdag door een eindeloze gang van mijn middelbare school liep, toen deze midtempo rocker luid uit een radio schalde. Vrolijk werd ik ervan. Dat moet aan het einde van datzelfde schooljaar zijn geweest, juni 1979.

Toen ik zo'n twee jaar later de hele elpee uit de bieb leende, bleek dat fijne kennismakingsnummer warempel één van de mindere nummers te zijn. De plaat is uptempo, de productie van wederom Vanda en Young scherp als slagersmessen met dat heerlijk knisperende gitaargeluid, terwijl de ritmesectie de ene na de andere sterke groove neerzet en de teksten van Bon Scott de nodige humor, waarschuwingen en wereldwijsheden bevatten. Mijn favoriet was "I know I ain't doing much, doing nothing means a lot to me".

Vier absolute favorieten ontdekte ik: Down Payment Blues, alleen al om het intro dat me altijd weer adrenaline geeft, waarna alles tot en met het aparte slot klopt; het snelle Riff Raff; Sin City met z'n gokplannen á la James Bond; en Kicked in the Teeth met onder andere een gitaarsolo om de vingers bij af te likken.

De vorige platen van de groep waren al goed en deze vonden wij alweer net iets beter. Dit dankzij de songs, die zijn doordrenkt van energieke rock' n' roll in de voetsporen van Chuck Berry, waar doorheen een scheutje blues is geroerd. Hardrock van een band in topvorm met een unieke, eigen stijl die nog eens dansbaar is ook. Zelfs als je het liever bij meetikken houdt.