menu

10cc - Ten Out of 10 (1981)

mijn stem
3,36 (51)
51 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Mercury

  1. Don't Ask (4:05)
  2. Overdraft in Overdrive (3:26)
  3. Don't Turn Me Away (5:03)
  4. Memories (4:30)
  5. Notell Hotel (4:59)
  6. Les Nouveaux Riches (5:13)
  7. Action Man in a Motown Suit (4:49)
  8. Listen with Your Eyes (3:14)
  9. Lying Here with You (3:23)
  10. Survivor (5:49)
  11. The Power of Love * (4:15)
  12. Memories [US Mix] * (4:29)
  13. We've Heard It All Before * (3:37)
  14. Tomorrow's World Today * (3:15)
  15. Run Away * (4:05)
  16. Les Nouveaux Riches [Edit] * (4:38)
  17. You're Coming Home Again * (4:28)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 44:31 (1:13:18)
zoeken in:
4,0
Goede 10cc plaat met enkele popjuweeltjes als "Memories", "Don't Ask" "We've Heard It All Before" (op de Amerikaanse versie) en "Notell Hotel".

avatar van andré
3,0
Desondanks is dit (denk ik) wel de minst succesvolle plaat. De andere - oudere - albums hadden meestal wel 1 of 2 dikke hits, die kan ik op dit album niet ontdekken...

avatar van bikkel2
3,0
Een verbetering ten opzichte van Look Her van een jaar ervoor .
Verzorgde pop maar de heren Steward en Gouldman gaan wel steeds meer belegen klinken .
Toch zijn ze bij vlagen in vorm op liedjes als Don''t Ask , Overdraft In Overdrive , Notell Hotel en Survivor .
Geen echte classics , maar wel degelijke popsongs die goed inelkaar zijn gezet .
Als geheel is het echter te weinig om als heel album te boeien .
Vooral Graham Gouldman lijkt hier de aanjager en is Eric Steward na zijn ernstige auto ongeluk moeilijker in staat om met echt boeiende liedjes te komen .

avatar van Stekelnootje
4,0
Geen al te opvallende plaat maar er staan toch echt een paar hele mooie tracks op. Voor mij zijn Don't turn me away en Lying here with you de toppers. De rest is ook zeker het beluisteren waard, leuke teksten ook, maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ze niet van het niveau zijn van hun albums midden jaren zeventig.

avatar van gaucho
3,5
Ik ben het met alle bovenstaande berichten eens. Een leuk album met stuk voor stuk behoorlijke tot goede nummers, maar toch een beetje vlak afstekend bij hun werk uit de jaren zeventig. Maar zeker een verbetering in vergelijking met het voorgaande album Look hear, want dat was echt niet te pruimen.
Ten opzichte van voorgaande platen is hier wel het een en ander veranderd: de band van Bloody Tourists en Look hear is naar huis gestuurd en hier zijn Stewart en Gouldman meer dan ooit op zichzelf aangewezen. Waarbij Gouldman de kar trekt; Eric Stewart is hier kennelijk de gevolgen van zijn auto-ongeluk van een klein jaar eerder nog niet helemaal te boven, want zijn compositorische inbreng blijft achter bij die van Graham Gouldman.

Ze moeten het hier natuurlijk ook stellen zonder de creatieve gekte van Godley & Creme, al was dit al de vierde studioplaat na het afscheid van dit duo. Toch raakt dat wel de kern van 10cc als duo: het is goed gedaan en onberispelijk uitgevoerd, maar allemaal net iets te gewoontjes. Stuk voor stuk zijn het mooie nummers, die ook nog eens opvallend helder geproduceerd zijn, maar echte uitschieters - laat staan hitsingles - staan er niet op.

En toch zou ik deze graag nog wel eens op CD willen hebben. Voor een redelijke prijs dan, want als ik het goed begrepen heb, is er in de begindagen van het medium, in de jaren tachtig, wel eens een Westduitse CD-persing geweest, maar die was al snel vervallen. En in 2006 is er een Japanse heruitgave geweest, maar is ook al niet meer leverbaar en moet heden ten dage kapitalen opbrengen, geloof ik.

Het moet gezegd: die Japanse CD bevat wel 7(!) bonustracks.. Die komen van de Amerikaanse editie van dit album, waar kennelijk vier of vijf andere nummers op stonden en 1 of 2 nummers in een andere mix. Bovendien vormde die Amerikaanse editie de basis voor de samenwerking met Andrew Gold, die aan een flink aantal van die Amerikaanse nummers meeschreef. Later leidde dat tot de oprichting van Wax, waar Gold met Gouldman aantoonde dat beide heren wisten hoe je een goede, commerciële popsong moest schrijven.

Kortom, een goed album, maar zeker niet hun beste. Maar het verdient ook niet de verwaarlozing die het album momenteel dus op CD ten deel valt. De hoogste tijd voor een fatsoenlijke en betaalbare heruitgave. Tot zolang doe ik het wel met de LP.

2,0
I.v..m. hun oudere TOP(!) werk is dit een flutalbum. Tsjonge zet eens HOW DARE YOU OP of THE ORIGINAL SOUNDTRACK en je hoort het verschil. Gewoon een zwak album

Fedde
Niet helemaal eerlijk om steeds weer de albums van vóór de split-up te vergelijken met de latere albums van 10CC. Ook op Deceptive Bends, Bloody Tourists, Windows in the Jungle en dit album is nog heel wat te genieten. Creatief een stapje terug, maar de heren Gouldman en Stewart zijn nog steeds in staat fraaie popsongs te maken. Don't turn me away bijvoorbeeld. Een prachtsong.

Ook ik kijk uit naar een heruitgave op CD!

avatar van bikkel2
3,0
Die vergelijking gaat ook niet op. Maar je hoort wel heel duidelijk dat de neerwaartse spiraal wordt ingezet. Deceptive Bends en Bloody Tourist hebben sterke momenten, vind ik eigenlijk ook van Windows In The Jungle, die ik beter vind dan deze.
Stewart en Gouldman zijn hier nog altijd kundige schrijvers en uitvoerders, maar het futloze wat Neil Peart beschrijft is niet helemaal onwaar.

avatar van devel-hunt
2,5
Fedde schreef:
Niet helemaal eerlijk om steeds weer de albums van vóór de split-up te vergelijken met de latere albums van 10CC.

Waarom is dat niet eerlijk? Feitelijk is het dezelfde band met dezelfde naam. In de naam, daar zit het pijnpunt. 10CC had beter na het fenomenale How dare you? opgeheven kunnen worden.
Dan hadden Stewart en Gouldman een nieuwe band kunnen formeren en platen als Bloody tourist
of Ten out of 10 kunnen maken. Als er dan constant een vergelijking met 10CC gemaakt was, dan was het inderdaad niet eerlijk geweest.

Fedde
Je zegt het feitelijk zelf al devel-hunt: het werd na het vertrek van Godley en Creme een andere band. Dat die 10CC bleef heten, daar kun je lang over praten, juridisch hadden ze gelijk, maar mijn punt is dat déze 10CC ook nog een paar heel aardige platen gemaakt heeft en niet te vergeten het uitstekende live-album uit '77.
Overigens, de genialiteit van de vroege band kwam niet helemaal alleen op rekening van Godley en Creme, die na hun opportunistische vertrek ook niet echt veel indruk meer maakten met hun projecten. De magie zat 'm vooral in het viertal; vier contrasterende persoonlijkheden die samen iets geweldigs konden. Niet voor niets staat How Dare You! al een tijd in mijn Top 10.

avatar van bikkel2
3,0
Met z'n vieren waren ze op hun best da's absoluut waar. Gouldman betreurt tot op de dag van vandaag ook het vertrek van G&C, omdat hij ook donders goed weet dat het daarna minder werd.
Het sterke punt van de albums t/m How Dare You is de verscheidenheid.
Godley & Creme voor het experiment en aan de andere kant Stewart en Gouldman voor het mainstreamere. Die combi was geslaagd en hield de boel in evenwicht.
Afzonderlijk viel dat weg en beide kampen kwamen ook nooit meer op dat niveau.

avatar van devel-hunt
2,5
Fedde schreef:

Overigens, de genialiteit van de vroege band kwam niet helemaal alleen op rekening van Godley en Creme, die na hun opportunistische vertrek ook niet echt veel indruk meer maakten met hun projecten.

Ben ik het helemaal mee eens. Godley & Creme hebben na hun afscheid van 10CC, ook nauwelijks platen gemaakt die het werk van 10CC minimaal evenaarde.
Zowel 10CC zonder G & C als G & C solo hadden beide een commerciële opleving eind jaren 70. An Englishman in New York en Dreadlock Holiday. Beide goede nummers.
Wel aardig dat alle vier de leden net zo bekend waren. Dat komt bijna nooit voor.

avatar van bikkel2
3,0
Godley & Creme bleven gewoon hun ding doen. Moeilijke albums, maar meestal wel met een pakkende single ( An Englishman inderdaad, Under Your Thumb, Cry, A Little Piece Of Heaven.)

Na Bloody Tourist kreeg Stewart overigens een ernstig auto ongeluk. Zijn herstel was snel, maar volgens Gouldman werd de samenwerking daardoor stroever. Hij kwam er als een ander mens uit.
Ach, deze plaat is zeker geen drama. Het luistert lekker weg, maar het is allemaal wat minder sprankelend en avontuurlijk. Tikje suf.

avatar van gaucho
3,5
Fedde schreef:
Ook ik kijk uit naar een heruitgave op CD!

Hij lijkt eraan te komen! Over een klein maandje geeft Universal het album opnieuw uit, ditmaal in een zeer betaalbare, midprice CD-versie. Ik zie 'm al op verschillende sites van aanbieders staan. En zo te zien ook met de bonustracks die op de dure Japanse versie stonden. Hetzelfde geldt voor Windows in the jungle.

Ik moet zeggen dat ik wel erg blij ben met dit nieuws. Want hoewel die twee albums zeker niet tot het beste werk behoorden, zijn ze in mijn optiek toch alleraardigst en horen ze er zeker bij, ter completering van de collectie. Ik vond ze niet de (hoge) prijs waard die op eBay werd gevraagd voor de dure Japanse editie, maar als standaard midprice-CD ga ik ze zeker aanschaffen.

Fedde
gaucho Dat is goed nieuws !!. Want het album was lastig verkrijgbaar. Ik zie dat ook Windows in the Jungle wordt uitgebracht. Ook daar ben ik blij mee. Het is al vaak gezegd: niet direct de allerbeste periode van 10CC, maar deze twee zijn het herbeluisteren zeker waard!

Fedde
Na enige vertraging in de distributie gisteren dan toch in bezit gekomen van dit album. De zeventien nummers ontkrachten de titel enigszins, maar met de 7 bonustracks kunnen we alleen maar blij zijn.
De Europese en Amerikaanse versie zijn hier nu samengevoegd, zoals ook op de zeldzaam verkrijgbare Japanse persing uit 2006. Ik betaalde nu nog geen 13 euro en dat is ongeveer 10% van de prijs die je tot voor kort betaalde voor een (zo goed als) nieuw exemplaar.

Ten Out Of 10 is een album dat voornamelijk uit de pen komt van Graham Gouldman, zoals opvolger Windows In The Jungle vooral een Stewart-album werd. Na het teleurstellende Look Hear? uit 1980 werd duidelijk dat de chemie tussen Gouldman en Stewart was verdwenen. Eric Stewart kampte nog met gezondheidsproblemen na zijn zware ongeluk een jaar eerder en Gouldman, toen al de meest gedreven 10cc-man, had een 'maatje' nodig om inspiratie bij te vinden. In de VS vond hij die in songwriter Andrew Gold. De twee bleken het uitstekend met elkaar te kunnen vinden en enkele fraaie songs waren het resultaat. Graham Gouldman droeg zijn laatste solo-album uit 2012, Love and Work, op aan de toen pas overleden Andrew Gold en uit de songteksten blijkt wel hoe goed de vriendschap zat tussen de twee liedjesschrijvers.

Om voor mij onduidelijke redenen (juridische, commerciële of persoonlijke) werd in Europa een versie uitgebracht van het album zónder de bijdragen van Andrew Gold. De nummers van Gold werden juist voor de Amerikaanse versie gebruikt, met weglating van enkele Gouldman-Stewart bijdragen.

Twee versies dus van dit album, dat alleen in 1983 en '91 korte tijd op CD verkrijgbaar was en dan nu pas weer in de goed betaalbare samengevoegde versie van Universal, waarvoor hulde! Geluidskwaliteit: Top!
Speelduur: 73 minuten.

Voor wie vindt dat 10cc ophoudt bij het vertrek van Godley en Creme in '76 is dit album waarschijnlijk een zouteloos iets. Misschien wel mooie liedjes, maar weinig eigenzinnigheid. Dat is ook zo. Maar de prachtige songs die hier op staan en de sublieme productie mogen best wat meer aandacht krijgen. Geen avant-garde, maar wel vakmanschap. Gouldman en Gold waren hier op hun best.

Allmusic.com merkt op: "Quite possibly the last great 10cc album, and certainly the last to sound like a true collaborative effort between Stewart and Gouldman."

Met Eric Stewart kwam het niet meer echt goed, maar van hem hebben we nog het aardige Windows In The Jungle, waarop Stewart duidelijk meer in de melk te brokkelen heeft dan Gouldman. Een album dat me nu wat meer gedateerd overkomt. Ook dát album is nu weer te koop.

avatar van gaucho
3,5
Fedde schreef:
Om voor mij onduidelijke redenen (juridische, commerciële of persoonlijke) werd in Europa een versie uitgebracht van het album zónder de bijdragen van Andrew Gold. De nummers van Gold werden juist voor de Amerikaanse versie gebruikt, met weglating van enkele Gouldman-Stewart bijdragen.

Wat ik ervan onthouden/begrepen heb, is dat de groep in eerst instantie gewoon die tien nummers klaar had die wij kennen van de Engelse/Europese versie. Maar de Amerikaanse platenmaatschappij vond dat album niet sterk genoeg om daar uit te brengen. Toen pas kwam Andrew Gold in beeld, waarna vier songs die uit de samenwerking tussen Gouldman en Gold voortvloeiden op het Amerikaanse album terecht kwamen. In plaats van de laatste 4 tracks op het oorspronkelijke album.
Die 'Amerikaanse' nummers klinken productietechnisch net wat anders, wat pittiger. Ik meen dat er ook nog twee nummers van de oorspronkelijke plaat werden geremixed voor de Amerikaanse markt.

Uiteraard leidde de vruchtbare samenwerking tussen Gouldman en Gold later in de jaren tachtig tot de oprichting van Wax, en de hits Right between the eyes en Bridge to your heart.

avatar van bikkel2
3,0
Interessant. Ik wist helemaal niet dat ten tijde van dit album Andrew Gold al in beeld was. En dat Gouldman al met hem samenwerkte. Nuttig weetje.

Verder niet zo de behoefte om de nieuwe versie te scoren.
Ik vind het gewoon niet zo'n heel goede plaat. Als ik tegenwoordig een 10CC cd uit het rek pak, is het 9 van de 10 keer een album met G&C nog in de gelederen.
Daar zit voor mij de magie. Ik heb niet zo veel meer op met het latere werk.

Ik begrijp dat Windows In The Jungle ook onder handen is genomen.
Dat is van de latere albums de meest coherente imo.
Frissere songs, waarvan ik 24 hours en Taxi Taxi !!! vooral erg geslaagd vindt.

Fedde
Viel me erg mee, veel beter dan in mijn herinnering. Sterke nummers vind ik:
Don't Ask; Don't Turn Me Away; Lying Here With You; Survivor en bij de bonustracks: The Power Of Love; We've Heard It All Before en Run Away
Zwakke, overbodige en duidelijk gedateerde nummers zijn er ook wel: Memories; Action Man In Motown Suit en de rocker Tomorrow's World Today. Met de humor lukte het niet erg meer. Maar, zoals gezegd, productioneel klinkt het allemaal wel erg lekker.


avatar van musician
3,5
Vroeger was natuurlijk Eric Stewart onbetwist blikvanger. The Wall Street Shuffle, I'm not in love, Dreadlock holiday.

Later kreeg ik meer waardering voor de enigszins houterig opererende Graham Gouldman die, vermoedelijk, uiteindelijk de beste is van de vier oude 10cc leden in songwriting. Hij had in die hoedanigheid al een hele carriere achter de rug toen hij begon bij 10cc, met nummers als Busstop van de Hollies en No milk today van Herman's hermits.

Zoals zo vaak, is een eenmalige ballad-klassieker een zegen en een vloek. I'm not in love was een goede song maar afwijkend van de eigenlijke 10cc sound. Net zo goed als If you leave me now van Chicago. Er wordt vanaf dat moment opeens minder teruggegrepen naar de originele sound, maar wel naar de opzet van de succesvolle ballad-klassieker. Stewart kwam nooit meer van het I'm not in love imago af. Nou ja, nog één keer lukte dat. Bij de reggae achtige klanken van Dreadlock holiday drie jaar later.

Die twee zaken, softrock en reggae-achtige muziek door blanke, oorspronkelijke rockers en dan met veel water bij de wijn, kenmerkt ook dit album. Ver weg van het originele bandgeluid, waar ze 11 jaar eerder mee waren begonnen.

Het is ook weer niet onaangenaam om naar te luisteren en aan de geluidskwaliteit mankeert het niet. De stemmen van Stewart en Gouldman zijn ook nog prima. Maar het mist allemaal nogal wat venijn en creativiteit.

avatar van Wandelaar
3,5
Mooi geproduceerd album met het fraaie Don’t Turn me Away van Eric Stewart. In de VS werd een aparte versie van het album uitgebracht met medewerking van Andrew Gold. Gold werd gevraagd deel uit te maken van de band, maar contractuele verplichtingen en vliegangst weerhielden hem daarvan. Van de nummers met Gold zijn vooral We've Heard It All Before en The Power of Love de moeite waard. Opvallend is het teruggrijpen op reggae-ritmes, een erfenis van single-succes Dreadlock Holiday (1978).
Erg succesvol was dit in twee versies uitgebrachte album niet.

4,0
Dit is een uitstekend 10cc album. Memories had een wereldhit moeten zijn in een rechtvaardige popwereld. Briljante song. Maar ook de rest van het album is zeer genietbaar. Gevarieerd, sterke songs, mooie productie. Het was geen groot succes wellicht vanwege het ontbreken van een (grote) hitsingle, maar het is classic 10cc incl de humor en typisch Britse sound. Zeer de moeite waard, en al helemaal inclusief de geweldige bonustracks. 4 sterren

avatar van Roxy6
4,0
Afgelopen vrijdag verscheen de box 10cc Twenty Years 1972 -1992.
Net geen collectors item, daar Mirror Mirror uit 1995 niet is toegevoegd, maar uit al de reacties op dit wonderschone medium maak ik op dat ik daar niet veel aan mis.

Nu ken ik 10cc vanaf hun start, de single Donna, gezongen door Lol Creme was spraakmakend destijds in de betreffende Toppop aflevering waarin het een hit was.

De eerste zes albums heb ik al tijden in huis, later ook op cd, maar na Bloody Tourists ben ik ze wat uit het oog verloren, ook omdat dat album mij het minst kon bekoren, hun grootste hit Dreadlock Holliday werd in de tijd van de release werkelijk grijsgedraaid en had ik dus ook voor een tijdje genoeg gehoord.

Mijn favoriete album in die jaren bleef How Dare You, met die geweldige hoes, prachtige composities met subtiele melodieën en geweldige -tonque in cheek- teksten.

Toen ik een aantal maanden geleden zag dat die box er aan kwam heb ik deze besteld en uitgekeken naar het werk van 10CC dat mij -nog- onbekend was. Waaronder dit album Ten out of 10 uit 1981.

De wisselende recensies hier maakte mij vooraf extra nieuwsgierig, ik kon mij niet voorstellen dat een groep met zo'n staat van dienst zwaar onder de maat zou presteren.

En gelukkig, dit album valt mij zeker niet tegen. Het geluid ten opzichte van de eerdere albums is voller en rijker. De arrangementen vind ik echt super, Eric Stewart zingt op een aantal nummers de sterren van de hemel en ik hoor geweldige sax- (Don't turn me away) en gitaarsolo's.

Het kwaliteitsetiket dat aan al de songs kleeft is overduidelijk 10cc.

De opener Don't Ask vind ik echt een classic en doet voor mij niet onder voor Dreadlock Hollidays.
Ook hebben een aantal nummers een onderliggend sophisticated reggae soundjes, dat nergens stoort en
de bekende koortjes en vormen van samenzang zijn ook op dit album volop aanwezig (Memories).
De teksten zijn niet zo spitsvondig en geraffineerd als in hun vroegere werk, maar kunnen er zeker mee door.

Een van de mooiste songs vind ik de ballad Lying Here With You, het rustigste nummer van het album met een prachtige melodie gedragen door piano en strijkers. Dit voert mij terug naar hun prachtige classics als I'm Not In Love of The Things We Do For Love.

De hele productie vind ik absoluut tijdloos klinken. Het album, nu ruim veertig jaar oud, stamt nog uit het begin van de jaren '80 en is dus niet voorzien van de (in mijn oren) zwaar gedateerde manier van produceren die dit decenium zo kenmerkt en waar ik ook geen fan van ben.

Een aangename verrassing dit album da tik nog regelmatig zal draaien!

Gast
geplaatst: vandaag om 11:34 uur

geplaatst: vandaag om 11:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.