menu

The Velvet Underground - The Velvet Underground (1969)

mijn stem
4,18 (603)
603 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Pop
Label: MGM

  1. Candy Says (4:04)
  2. What Goes On (4:55)
  3. Some Kinda Love (4:03)
  4. Pale Blue Eyes (5:41)
  5. Jesus (3:24)
  6. Beginning to See the Light (4:41)
  7. I'm Set Free (4:04)
  8. That's the Story of My Life (2:04)
  9. The Murder Mystery (8:56)
  10. After Hours (2:07)
totale tijdsduur: 43:59
zoeken in:
5,0
Persoonlijk vind ik dit de beste VU plaat. Zelfs nog beter dan the VU & Nico. 5 sterren krijgt 'ie van mij...:D

avatar van herman
4,5
Hij is wel heel erg goed, maar er staat geen 'Femme Fatale' of 'Heroin' op. After Hours is overigens een van de liefste liedjes die ik ken!

avatar van Gajarigon
3,5
after hours is ongelooflijk ontwapenend.

maar nu loop ik vooruit:

the murder mystery is fantastisch, hoe links en rechts een andere stem verhaal...origineel.

candy says vond ik altijd iets te traag als opener, maar daarna komt het meteen goed met What Goes On en vooral Some Kinda Love. Jesus op zijn beurt is dan weer grappig.

5*, een groeier, en nogmaals het bewijs dat the velvet underground 'heerst'.

avatar van IMPULS
5,0
Spannender dan hun debuut. Van die nummers die lieflijk tot normaal klinken, maar een soort broeierige spanning onderhuids meedragen. Bedrieglijke muziek.
Hou ik van. Er moet veel te raden overblijven. Dit album biedt je dat. Puzzling.

avatar van aERodynamIC
5,0
Een geweldig album dat niet onder doet voor het debuut.
Ook dit album heeft heel erg lang de tijd nodig gehad bij mij om uit te komen bij de 4,5* die het nu geworden is.

Broeierig, spannend, onderhuids: ik herken het ook allemaal!

avatar van aERodynamIC
5,0
edit: eigenlijk doe ik het te kort met 4,5. Ik vind dit album bij nader inzien nog beter dan het debuut, dus 5*

avatar van Brain Stew
4,0
Zooo, dit album is goed zeg. En dat zonder Warhole en Cale. De 2 afsluitende nummers doen me een beetje denken aan de afsluiting The White Album van The Beatles; Eerst een experimenteel 9 minuten lang nummer, gevolgd door een lief liedje, gezongen door de drummer.

avatar van herman
4,5
Nu heeft 'The Murder Mystery' wel echt een verhaal, althans zo lijkt het. Dat haal ik er bij Revolution #9 toch niet echt uit.

avatar van Paalhaas
3,5
'The murder mystery' is eigenlijk gewoon een remake van 'The gift'.

avatar van gemaster
3,5
Ik vind dit een heel stuk minder dan het debuut. Er staan geen echte klassiekers op zoals 'Heroin' of 'Venus In Furs'. Het is allemaal erg degelijk, maar het wil nergens écht goed worden.

'The Murder Mystery' vind ik een ronduit slecht nummer. Dat gezeur met die pratende stem begint me al heel snel de keel uit te hangen en dan duurt het nummer dus 9 minuten, pffffffffff....... Het nummer doet me een beetje denken aan 'Conduit For Sale!' van Pavements debuutplaat. Gelukkig waren Malkmus en co altijd een meester in het kort houden van hun liedjes, dus ook slechte liedjes waren zo afgelopen. Een eigenschap die de VU helaas niet bezitten.

Al met al is dit zeker geen slecht album, maar een meesterwerk hoor ik er niet in. Beste nummer is het heerlijk cynische 'Beginning To See The Light'. Als Reed zingt:

'There are problems in these times
but none of them are mine'


dan kan ik een glimlach toch niet onderdrukken.

3,5*

avatar van Toon1
4,5
gemaster schreef:

'The Murder Mystery' vind ik een ronduit slecht nummer. Dat gezeur met die pratende stem begint me al heel snel de keel uit te hangen en dan duurt het nummer dus 9 minuten, pffffffffff.......


Misschien wel het beste nummer van de plaat vind ik. Duurt geen seconde te lang .

4,5
Vandaag binnen gekregen, en vanavond een paar keer geluisterd. (ook al wat gedownload) Ik kan niet anders zeggen dat dit een meesterwerk van de bovenste plank is.
Elk nummer is klasse en met name het prachtige gitaarwerk valt op. Neem nou 'Pale Blue Eyes' prachtig die trieste stem met dat mooie weemoedige gitaargeluid en de rustige drums. Één van mijn favorieten, maar zoals ik al zei, elk nummer is klasse. 5 sterren en met stip op 8 in mijn top-10.

avatar van Toon1
4,5
Music4ever schreef:
Vandaag binnen gekregen, en vanavond een paar keer geluisterd. (ook al wat gedownload) Ik kan niet anders zeggen dat dit een meesterwerk van de bovenste plank is.
Elk nummer is klasse en met name het prachtige gitaarwerk valt op. Neem nou 'Pale Blue Eyes' prachtig die trieste stem met dat mooie weemoedige gitaargeluid en de rustige drums. Één van mijn favorieten, maar zoals ik al zei, elk nummer is klasse. 5 sterren en met stip op 8 in mijn top-10.


mooi zo

4,5
Toon1 schreef:
(quote)


Misschien wel het beste nummer van de plaat vind ik. Duurt geen seconde te lang .


Idd, vind hem zelf ook geniaal.
Vooral het eind met de schitterende piano vind ik geweldig!

avatar van 200384
What Goes On is verreweg mijn favoriet van dit album. Wat een ironie en wat een prachtige eenvoud. Erg goed aan te horen !

Ik heb na lange tijd het debuut nog eens van onder het stof gehaald en ik werd van mijn sokken geblazen. Iets anders dan hun debuut ken ik niet, dus ik zal deze eens moeten halen dan!

Mojo Pin
Zojuist voor de eerste keer beluisterd en het klinkt interessant. Ik denk wel dat dit album wat meer tijd nodig heeft dan The VU & Nico.

3,0
Har
John Cales inbreng wordt node gemist op deze plaat. Het is een aardige collectie liedjes, maar mij weet het lang niet zo sterk te boeien als The Velvet Underground & Nico en vooral White Light/White Heat. Het is niet avontuurlijk genoeg, niet spannend genoeg, en soms zelfs ronduit slaapverwekkend ('Pale Blue Eyes' - gaaaaap...)

Een legendarische band, maar helaas een middelmatig album. Drie sterren.

avatar van avdj
4,5
Pale Blue Eyes is juist prachtig. Mooi ingetogen.

avatar van oruiz
4,5
herman schreef:
Hij is wel heel erg goed, maar er staat geen 'Femme Fatale' of 'Heroin' op. After Hours is overigens een van de liefste liedjes die ik ken!


eens over After hours

avatar van aERodynamIC
5,0
Candy Says was mijn kennismaking met dit fenomenale album van The Velvet Underground.

Het opmerkelijke is dat ik al heel lang bekend was met The Velvet Underground & Nico. Een album die zijn meerwaarde kende in de aanvulling met Nico (wat een heerlijk zwoel en sexy geluid gaf zij dat album toch mee).

Mijn 2e VU album was White Light/White Heat. En daar ging het indertijd (ik praat over eind jaren '80) helemaal fout.
Was dit dezelfde banaan-hoes-band??? En ik was gelijk VU-liefhebber af. Maar ja, Candy Says he........
Ondanks dat ik dat een betoverend mooi nummer vond heb ik me nooit laten verleiden om dat album in zijn geheel op te gaan zoeken.
Daar waren heel wat jaartjes voor nodig namelijk (nadat ik White Light/White Heat toch weer ben gaan waarderen).

En ik mag van geluk spreken dat ik na het debuut en zijn opvolger ook aan dit album begonnen ben.
Candy Says blijft voor mij een klassieker, maar er zit nog veel meer in de snoepdoos van de heren en dame Velvet Underground.
Wat te denken van dat vette orgel-geluid in What Goes On met dat heerlijke, rammelende gitaar-sausje eroverheen? Kan dat nog lekkerder? Eigenlijk funkt dit alsof Prince en James Brown er samen niet uit weten te komen en daardoor onbewust met een geweldig nummer op de proppen komen.
En dan hebben we Some Kinda Love nog. Lekker lijzig zoals Lou Reed dat als de beste kan. Lijzig op een bed vol stekeligheden.
In Pale Blue Eyes hoor ik dan toch echo's van het debuut terugkeren. Lieflijk. Tamboerijntje. O zo schattig. Zo op het eerste gezicht, want als het iets niet is dan is het die laatste benoeming wel.
Jesus vind ik een typisch jaren '60 nummer gezien de sfeer van dat nummer. Ik vind het een lekker broeierig nummer. Beginning To See The Light is zo lekker cynisch (het is al eerder genoemd hier). Ook hier is het weer het spannende dat het voor mij zo aantrekkelijk maakt. Het lijkt een oppervlakkig en eenvoudig nummer, maar het zit tegelijkertijd zo ijzersterk in elkaar.
I'm Set Free vind ik een prachtige opbouw hebben. Iets waar the Velvet Underground sowieso wel sterk in is. Een opbouw die naar een climax toewerkt, zonder dat die climax ook een echt bombastisch hoogtepunt kent. Daar is dit nummer echt een voorbeeld van. That's The Story Of My Life is weer een beetje uit de categorie van Beginning To See The Light. Op het eerste gehoor een eenvoudig deuntje, maar tegelijkertijd heeft het weer dat gemene, scherpe randje. Heerlijk vind ik dat.
En dan dus het veelbesproken The Murder Mystery. De een ergert zich er kapot aan en de ander vind het geweldig. Ik zit er een beetje tussenin denk ik, maar het is zeker geen skip-moment, ondanks zijn lengte. Ik hou wel van de afwisseling in het nummer.
After Hours is de perfecte afsluiter. Het maakt de verwarring nog steeds compleet bij mij, elke draaibeurt weer. Het schudt je flink wakker uit de roes van The Murder Mystery. Dit kan toch niet waar zijn? Zo'n simpel, valsgezongen liedje? Is dit het laatste nummer van dit magistrale album? Jazeker, en dit nummer hoort erbij, moet erbij.
Zoals bekend een zeer geliefd album uit mijn kast (en die is zeer groot kan ik u verzekeren).
Rest mij als afsluiting slechts een smiley:


Paalhaas schreef:
'The murder mystery' is eigenlijk gewoon een remake van 'The gift'.


ik zie geen enkele gelijkenis met the gift, enkel dat ze ook praten. the murder mistery is totaal geen duidelijk verhaal, daar waar the gift het wel is.

avatar van Edjo
4,0
Ik heb het album laatst voor het eerst gehoord. Wat een geweldig goed album zeg!! Het laatste nummer afterhours kwam me zeer bekend voor. Na even zoeken op het net, kwam ik erachter dat het een keer live gespeeld is door REM. Toen begon er bij mij een lichtje te branden. Ik ging m'n zolder op en korte tijd later vond ik het cd-singeltje van Losing my Religion uit 1991. Daar stond het dus op als derde nummer.
4*

avatar van Dielie
fantastisch mooie plaat, maar toch niet zoals de debuutplaat, eigenlijk toch wel even sterk, maar dan anders,

buitengewoon VU en mooi dus

avatar van Kaaasgaaf
5,0
Verreweg het állermooiste VU-album. Zeer onderhuids, indringend en tranentrekkend mooi!

voltazy
inmiddels orgineel aangeschaft, stond ik in de winkel...
zie ik deze en z'n voorganger liggen, maar ik kon niet kiezen, dus allebei maar meegenomen

zal eens extra grondig beluisteren komende dagen...

voltazy
Verwarring is wat bij mij naar boven komt drijven…
Net zoals je je een hele avond in het gezelschap bevindt van een knap meisje en de volgende dag twijfelt of ze nou leuk is en of ze jou leuk vind. Verwarring. Net alsof je niet weet wat je moet doen. Of die beelden die opdoemen van landen die zich vroeger onder het juk van verscheidene Sovjet leiders, die het gedachteschap van marx kapot maakten, bevonden nou mooi of treurig zijn, of mooi van treurigheid. Mensen vertellen dat… of ze in de waan van het tegenovergestelde laten. In ieder geval vertellen over dit album dan maar, denk ik zo… voorbeelden van mooie verwarring zijn er immers genoeg.

Dit is misschien wel de beste, dus daar zal ik over uitwijden.
De titelloze staat op het eerste gehoor in contrast met wat we gewend zijn van The Velvet Underground’s eerdere albums. Waar de band met nico nog popliedjes sterk afwisselde met psychedelische klanken, daar was de opvolger bijna compleet een grote psychedelische trip, met als hoogtepunt Sister Ray. In contrast met veel schijnbare lieve liedjes. Hier vinden we de eerste verwarring, het contrast. Wie verder luistert vind de 2de al snel. Er klopt iets niet, er zit meer onder. Die schijnbare lieve liedjes hebben een broeierige onderlaag. Iets wat blijft schuren als je luistert. Wat je maar niet gerust maakt, schitterend.

Het wantrouwen blijkt gegrond. Het orenschijnlijke schattige Candy Says ontbeert een schattige tekst. Hier konden we ons nog de val in laten lopen aangezien Candy iets zoets opwekt. ‘Maybe when I'm older, What do you think I'd see, If I could walk away from me’
Zelfs in dit mooie stukje tekst zitten al twijfels, maybe en de 2de regel zorgen voor schijnbare verwarring. En wie zou dat nou niet willen, soms van jezelf weglopen lijkt een heerlijke oplossing, alles in perspectief zien, met afstand.

Bij Pale Blue Eyes was Lou zelf ook in verwarring misschien bij het schrijven. Hij zou ooit bij toeval hebben toegegeven dat het meisje waarvoor hij het geschreven had geen blauwe ogen had. Zo’n anekdote blijft mooi, net zoals het nummer. De religieus klinkende tamboerijn lijkt alvast de intro voor de nummers die volgen.

Een nummer als Jesus lijkt niks ‘mis’ mee totdat VU het uitvoert. Ergens schuurt het en zit een venijnig randje. Het daarop volgende Beginning to see the light lijkt duidelijk te beginnen, maar… de verwarring slaat toe. Het leek zo simpel, waarom dan: ‘Wine in the mornin', and some breakfast at night’. Leek het nummer eerder nog te slaan op z’n voorganger. Nu blijkt m’n been gebruikt te zijn om me er verkeerd op te zetten. Later in het nummer hoop je dan uitsluitsel te krijgen voor je verdenkingen jegens hoe je terug op je goede been schijnt te komen. Alleen dat wordt niet gegeven, volledige duidelijkheid schept het verloop van het nummer niet. In verwarring achtergelaten gaan we verder.

MURDER MISTERTY… of m’n toetsenbord begeeft het bijna, of het is een titel die wel in kapitalen geschreven behoord te worden. 4 stemmen van 2 kanten door elkaar heen die een tekst oplepelen terwijl je vriendelijk de gekte in begeleid wordt door de onderlaag van muziek. De naam zegt naar mijn inziens voldoende.

Compleet uitgeput wordt de luisteraar dan nog getrakteerd op het laatste nummer, dat o zo lief klinkt, met de stem van Moe Tucker, waar zij klinkt als een verlegen klein kind.
Zoveel contrasten en onopgeloste zaken laten mij in verwarring achter en een ieder ander ook neem ik aan. Misschien is dit wel enorme pagina vervuiling en hoopte ik beter te kunnen schrijven, maar…
Gelukkig ben ik dol op het feit dat niet alles duidelijk is, 4,5 ster met kans op verhoging.

Mojo Pin
Geweldig stukje

voltazy
Mojo Pin schreef:
Geweldig stukje


dankje

avatar van Toon1
4,5
Mooi stukje inderdaad

Gast
geplaatst: vandaag om 09:24 uur

geplaatst: vandaag om 09:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.