Candy Says was mijn kennismaking met dit fenomenale album van The Velvet Underground.
Het opmerkelijke is dat ik al heel lang bekend was met The Velvet Underground & Nico. Een album die zijn meerwaarde kende in de aanvulling met Nico (wat een heerlijk zwoel en sexy geluid gaf zij dat album toch mee).
Mijn 2e VU album was White Light/White Heat. En daar ging het indertijd (ik praat over eind jaren '80) helemaal fout.
Was dit dezelfde banaan-hoes-band??? En ik was gelijk VU-liefhebber af. Maar ja, Candy Says he........
Ondanks dat ik dat een betoverend mooi nummer vond heb ik me nooit laten verleiden om dat album in zijn geheel op te gaan zoeken.
Daar waren heel wat jaartjes voor nodig namelijk (nadat ik White Light/White Heat toch weer ben gaan waarderen).
En ik mag van geluk spreken dat ik na het debuut en zijn opvolger ook aan dit album begonnen ben.
Candy Says blijft voor mij een klassieker, maar er zit nog veel meer in de snoepdoos van de heren en dame Velvet Underground.
Wat te denken van dat vette orgel-geluid in
What Goes On met dat heerlijke, rammelende gitaar-sausje eroverheen? Kan dat nog lekkerder? Eigenlijk funkt dit alsof Prince en James Brown er samen niet uit weten te komen en daardoor onbewust met een geweldig nummer op de proppen komen.
En dan hebben we
Some Kinda Love nog. Lekker lijzig zoals Lou Reed dat als de beste kan. Lijzig op een bed vol stekeligheden.
In
Pale Blue Eyes hoor ik dan toch echo's van het debuut terugkeren. Lieflijk. Tamboerijntje. O zo schattig. Zo op het eerste gezicht, want als het iets niet is dan is het die laatste benoeming wel.
Jesus vind ik een typisch jaren '60 nummer gezien de sfeer van dat nummer. Ik vind het een lekker broeierig nummer.
Beginning To See The Light is zo lekker cynisch (het is al eerder genoemd hier). Ook hier is het weer het spannende dat het voor mij zo aantrekkelijk maakt. Het lijkt een oppervlakkig en eenvoudig nummer, maar het zit tegelijkertijd zo ijzersterk in elkaar.
I'm Set Free vind ik een prachtige opbouw hebben. Iets waar the Velvet Underground sowieso wel sterk in is. Een opbouw die naar een climax toewerkt, zonder dat die climax ook een echt bombastisch hoogtepunt kent. Daar is dit nummer echt een voorbeeld van.
That's The Story Of My Life is weer een beetje uit de categorie van Beginning To See The Light. Op het eerste gehoor een eenvoudig deuntje, maar tegelijkertijd heeft het weer dat gemene, scherpe randje. Heerlijk vind ik dat.
En dan dus het veelbesproken
The Murder Mystery. De een ergert zich er kapot aan en de ander vind het geweldig. Ik zit er een beetje tussenin denk ik, maar het is zeker geen skip-moment, ondanks zijn lengte. Ik hou wel van de afwisseling in het nummer.
After Hours is de perfecte afsluiter. Het maakt de verwarring nog steeds compleet bij mij, elke draaibeurt weer. Het schudt je flink wakker uit de roes van The Murder Mystery. Dit kan toch niet waar zijn? Zo'n simpel, valsgezongen liedje? Is dit het laatste nummer van dit magistrale album? Jazeker, en dit nummer hoort erbij, moet erbij.
Zoals bekend een zeer geliefd album uit mijn kast (en die is zeer groot kan ik u verzekeren).
Rest mij als afsluiting slechts een smiley: