menu

At the Drive-In - Relationship of Command (2000)

mijn stem
3,98 (443)
443 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Punk
Label: Grand Royal

  1. Arcarsenal (2:54)
  2. Pattern Against User (3:17)
  3. One Armed Scissor (4:19)
  4. Sleepwalk Capsules (3:27)
  5. Invalid Litter Dept. (6:05)
  6. Mannequin Republic (3:02)
  7. Enfilade (5:01)
  8. Rolodex Propaganda (2:55)

    met Iggy Pop

  9. Quarantined (5:25)
  10. Cosmonaut (3:23)
  11. Non-Zero Possibility (5:38)
  12. Catacombs * (4:13)
  13. Extracurricular * (4:00)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 45:26 (53:39)
zoeken in:
Kid A(cid)
Ik neem aan dat je In-A-Gadda-Da-Vida bedoelt.
Dat overigens een dronken verbastering van In the garden of Venus.

Even on-topic, Non-Zero Possibilty, gaat dat nou over kannibalisme?

avatar van herman
4,5
Volgens mij gaat het over depressiviteit. Niet blij zijn met jezelf, de wereld en de rest van de mensheid die 'Brave New World'-gewijs geïndoctrineerd wordt met de oppervlakkigheid van het bestaan. "They still eat their young" zou ik in ieder geval niet zo letterlijk nemen.

Kid A(cid)
Hmm... Dat is ook een logische verklaring.

De laatste strofe:

Contusion is hungry
they still eat their young
proto-culture null and void
fever bliss into central nervousness
I was bitten on the entrance

Die refereert dus aan iets eten en daarom moest ik aan kannibalisme denken. Misschien is dat ook wel logisch. Kannibalisme als metafoor voor de depressiviteiten waar anderen je in terecht kunnen brengen. Snap je wat ik bedoel, Herman?

avatar van Ephyon
5,0
Dit is was mijn eerste kennismaking met ATDI en toch ook wel hun beste album. Ik heb er de eerste dag dat ik het wegens minder legale wegen had beluisterd zeker 10 keer beluisterd. De volgende dag meteen ook gaan kopen deze handel .


Cosmonaut, samen met de opener zijn de meest energievolle nummers imo. En Quarantined heeft ook wel een zeer speciale atmosfeer.

Kid A(cid) schreef:
Hmm... Dat is ook een logische verklaring.

De laatste strofe:

Contusion is hungry
they still eat their young
proto-culture null and void
fever bliss into central nervousness
I was bitten on the entrance

Die refereert dus aan iets eten en daarom moest ik aan kannibalisme denken. Misschien is dat ook wel logisch. Kannibalisme als metafoor voor de depressiviteiten waar anderen je in terecht kunnen brengen. Snap je wat ik bedoel, Herman?

Ik denk eerder dat hij de mensen om zich heen als kannibalinen zien die langzaam maar zeker hem opvreten in zijn depressie. Verder kom ik niet.

Poppekontje
One Armed Scissor! Heerlijk nummer. Voor mij het hoogtepunt van dit toch al hele fijne album.

The Deftone
Briljant album, het doet me veel meer dan ik van tevoren verwacht had. Favoriete nummers zijn Invalid Litter dept., Rolodex Propoganda en One Armed Scissor.

Kid A(cid)
Iemand enig idee wat voor jazz-sample er in Enfilade zit? Of is dat een synth?

avatar van mayhemblik
4,0
Ik heb Sparta net gedraaid en daarna deze plaat en ik moet zeggen dat ik dit toch nog beter vind dan eerst genoemde, nu ga ik gauw terug naar wat ik over Sparta schreef om hem een halfje te minderen.

Kid A(cid) schreef:
Iemand enig idee wat voor jazz-sample er in Enfilade zit? Of is dat een synth?

synth

avatar van Smiechtel
4,5
Lekker.

avatar van Smiechtel
4,5
Wow zeg. Deze plaat knalt nu al twee weken mijn katers, moeheid en (helaas ook) studiedrang er uit. Beter dan The Mars-Volta!

4.5*

4,5
Bij mij doet hij dat nu meer dan een jaar. En het verveelt nog steeds geen moment.

avatar van jasper1991
wat een vervelende plaat is dit zeg, ik ben veel beter van atdi gewend maar ik zal wel weer de enige zijn

Misterfool
nou ik vind hem best goed eigenlijk

4,5
jasper1991 schreef:
ik ben veel beter van atdi gewend maar ik zal wel weer de enige zijn


Wat dan?

Misterfool
vaya wellicht?

avatar van Smiechtel
4,5
Verbaasd me ook .. dit is toch wel de magnum opus van ATDI denk ik zo

avatar van herman
4,5
Waren destijds veel mensen die ATDI verfoeiden omdat ze zo'n commerciele plaat maakten; heb zelf Vaya ook lange tijd een stuk beter gevonden. Iets wat rauwere sound, Relationship klinkt toch best wel gepolijst en toegankelijk.

avatar van Gajarigon
5,0
...en na een dikke 5 jaar viel het eindelijk op dat dit album helemaal niet uit 2001 is...

correctie is al doorgegeven

avatar van Near
3,5
Het gebeurt niet vaak, maar af en toe, eens om de zoveel tijd, ontdek ik een plaat die mijn muzikale spectrum opnieuw een stukje uitbreidt. ‘Low’ van David Bowie was er zo één, ‘Loveless’ van My Bloody Valentine, ‘The Milk Eyed Mender’ van Joanna, ‘Endless Summer’ van Fennesz, en de laatste in het rijtje, ‘Sister’ van Sonic Youth. Dergelijke ontdekkingen zijn natuurlijk even zeldzaam als nuchtere momenten in het leven van Amy Winehouse, of concerten van Pete Doherty/Babyshambles die níet op het laatste moment worden afgelast. Mijn laatste (Sister) dateert al van meer dan een jaar geleden, en ik zit sindsdien op een droogje. Gelukkig dient zich heden ten dage een opvolger aan, die ik tot mijn grote vreugde kan toevoegen aan mijn quasi heilige lijstje. ‘Relationship of Command’ van At the Drive-In, oftewel: mijn introductie tot de sound van American Hardcore.

Het begon allemaal met een video, waarop ik nog geen twee weken geleden – oja, ik heb deze band véél te laat leren kennen – botste tijdens een poosje ‘youtube’-en. ‘One Armed Scissor’. Werd ik toen even weggeblazen door de energie die haast letterlijk van het scherm afspatte; het ging zelfs zo ver dat ik ogenblikken later al door mijn kamer meestuiterde met de charismatische zanger Cedric Bixler-Zavala, zijn haast spastische stapjes en tics zo goed mogelijk imiterend. Het was liefde op het eerste gezicht (ik heb het nu weer over de video hé, voor alle duidelijkheid), dus dacht ik bij mezelf, “laat ik maar eens een plaatje van die mannen beluisteren”. Ver moest ik niet zoeken, een vriend van me had alle albums van At the Drive-In een jaar of twee geleden op m’n pc gezet, tegelijk met een stuk of 500 andere albums (vandaar dat ik dit niet eerder luisterde) – ik besloot eerst maar eens ‘Relationship of Command’ te luisteren, mijn keuze baserend op de positieve beoordelingen van quasi elke muziekwebsite op het net. Op dit punt kreeg ik echter een kleine dégoût van de band: want zoals het een zelfverklaarde elitarist betaamt voelde ik me natuurlijk té goed om iets dat door praktisch iedereen de lucht wordt ingeprezen in mijn armen te sluiten. Desalniettemin – en gelukkig maar – besloot ik te luisteren. At the Drive-In kwam, zag en overwon.

Donderende trommels en wat lijkt op honderden simultaan pulserende basgitaren (denk The Cure, ‘The Hanging Garden’), vergezeld van SY-esque, dissonante gitaaruitspattingen, worden na 40 seconden overmeesterd door een zero-sum baslijntje dat het speelveld weer ontruimt, waarna een heerlijk schel gitaarakkoord de opgebouwde spanningsboog versplintert als een twijgje. Cedric krijst de amandelen uit zijn keel, in een soort van energetische manie die hij de volledige speelduur van het nummer blijft aanhouden, en die uiteindelijk culmineert in 20 verpletterende seconden van haast voorhistorisch oergeschreeuw. Met zo’n opener belooft het een rit te worden tijdens dewelke de veiligheidsgordel best omblijft. Even energiek, maar eerder neigend naar de sound die bandjes als The Libertines later zouden uitwerken, is ‘Pattern Against User’; een vette knipoog naar vergankelijkheid? Wie zal het zeggen. Heerlijk overigens, de manier waarop ‘ie “Please lift the way out of this/It takes the way out of living” uit zijn strot duwt.

Het derde nummer vermeldde ik hierboven reeds: de catchy energiebom (oja, ik besef net dat ik mij blijf bedienen van variaties op het woord ‘energie’ om elk nummer te beschrijven, dus laat ik daarmee ophouden – ga er maar gewoon van uit dat elk nummer ‘energiek’ is, tenzij ik expliciet het tegengestelde neerpen) ‘One Armed Scissor’. Wat dit nummer ietsje verheft boven de meeste andere nummers op ‘Relationship of Command’, zijn de vocalen in de tweede strofe: “Unknown origin/Is this the comfort of being afraid? Enz enz”. Cedric’s stem lijkt daar haast ongrijpbaar, volledig losgekoppeld van alle instrumentatie, een solovlucht die enerzijds volledig arbitrair lijkt, soms gewoon vals klinkt, maar al bij al volledig op zijn plaats is. Voor mij een van de hoogtepunten van de plaat, die vijftien seconden. Dat gezegd zijnde, is het verder ook gewoon een uitstekend nummer, en zoals ik u hierboven reeds trachtte te verduidelijken: catchy as hell!
‘Sleepwalk Capsules’: u weet wel..

‘Invalid Litter Dept.’ doet mijn respect voor deze band enkel groeien. Het nummer raakt een andere snaar dan de vier voorafgaande klassebeestjes; voor de eerste keer is het voornaamste kenmerk niet ‘energie’ – neen, dit neigt meer naar ‘sfeer’. Een enerzijds dreigende, anderzijds melancholische gitaarlick, begeleid door gemoedelijk pianospel vormt de introductie tot deze andere zijde van At the Drive-In. Qua dynamiek zit dit nummer zeer strak in elkaar, en net op het moment dat de opeenvolging van rustpauzes en energiestoten haar verzadigingsniveau heeft bereikt, ontpopt het nummer zich tot een bulderend monster van Kyuss-ian riffage en schurende kreten. Briljant.
Hierop volgt het makkelijker verteerbare ‘Mannequin Republic’, dat zich bedient van een bijzonder leuk baslijntje, en opnieuw die verschroeiende vocale uitbarstingen. Zelfde verhaal voor ‘Rolodex Propaganda’ – cu-cu-cu-cu-cut it!! – en het majestueuze ‘Quarantined’, één van de pronkstukken op ‘Relationship of Command’. Psychedelisch gitaarlawaai ruimt plaats voor een haast wanhopige gitaarriff, waarna Cedric weer uitbarst in een krachtige klaagzang; het is een nummer dat enorm beklijvend is – het doet allemaal zeer echt aan - en de lyrics worden met zoveel overtuiging gezongen dat die laatste paar uitbarstingen (“a single spark can start a spectral fire”) mij haast de stuipen op het lijf jagen.

Maar At the Drive-In bouwde blijkbaar ergens naartoe, een climax, die finale kers op de taart, iets waar ik zelfs niet meer op durfde te hopen – het zou gewoon teveel gevraagd zijn na die eerste 40 minuten van schitterende muziek: een afsluiter die alle voorafgaande pracht overschouwt vanop een ivoren toren. ‘Non-Zero Possibility’ ís die afsluiter. Een ware wervelwind van emotie, van pure wanhoop, van haast onontkoombaar fatalisme, een ware opeenvolging van kippenvelmomenten, een soort maalstroom van genialiteit. Het punky elan van de rest van de plaat wordt afgezworen, en maakt plaats voor een hoogst emotionele smeekbede, een downtempo ballad die aan je hele lichaam blijft plakken (Jezus, ik ben hier weer een eind aan het doordraven besef ik net). Soit, een zéér sterke afsluiter…

…als het een afsluiter was geweest. Maar waarom deze beste heren de onverklaarbare nood hadden het nummer ‘Catacombs’ nog achter het ultieme hoogtepunt van de plaat te plakken, is mij een raadsel. Niet dat het een slecht nummer is, alleen vind ik de plaatsing ervan een grote misser. Een schoonheidsfoutje, maar het bepalen van de volgorde van de nummers kan natuurlijk ook veel bijdragen aan/afdoen van het muzikale geheel. Maar bon, da’s dan ook het enige wat mij ervan weerhoudt de volle mep te geven – misschien verandert dit ooit nog, maar vooralsnog hou ik het bij 4.5 sterren, en het ongelooflijk prettige gevoel dat ik na meer dan een jaar zoeken opnieuw op een album ben gestuit dat me zoveel doet..

5,0
Na vandaag een bang-over te hebben gehad, omdat ik gisteravond dit album luisterde, kan ik wel concluderen dat dit een 5* is.

Die pure emotie en energie, prachtig!

trouwens, om nog even iemand te citeren van last.fm:
"Jim, Paul and Tony kept Cedric & Omar from being too weird, and Cedric & Omar kept Jim, Paul and Tony from being too plain, that is why ATDI was king, and why TMV and Sparta are lesser."

My thoughts exactly.

avatar van nognooit
5,0
Een van de betere albums ooit, als je het mij vraagt.
Ik luister het album al jaren en het verveeld nog steeds niet. Nog steeds geeft het mij een enorme adrenaline kick maar word ik soms ook stil van de schoonheid die deze plaat brengt, zoals bijvoorbeeld met Invalid Litter Dept.

avatar van Henjo
4,5
Beste Post-Hardcore album ooit voor mij!

De zang van Cedric Bixler Zavalla is nog te doen hier in tegenstelling tot het nieuwere werk van The Mars Volta. Hoogtepunt zijn toch Arcarsenal, daar moet je op meebeuken, Invalid Litter Department en Quarantined. En vooral: Cosmonaut! heb het nog nooit echt gehad dat je na een paar tellen al helemaal in een andere dimensie ofzoiets kwam, meteen kwamen herrineringen naar boven uit mijn leven.

avatar van Thomzic
4,5
Aaah wat een stoot adrenaline giert door mijn lichaam! Potverdikkemie, wat een zalig album. Stilzitten is onmogelijk bij deze agressieve, energieke, beukende, recht-in-gezicht muziek. Afijn, u begrijpt wat ik bedoel.

Maar alleen daarmee doe je Relationship in Command zwaar te kort. Elk nummer is raak. Luister naar die heerlijke, pakkende melodieën, hoe agressief een song ook is. Tevens neemt de verwoestende zang van Bixler-Zavala een belangrijke rol in, zoals user Near terecht opmerkte. Doet me ver denken aan Zack de la Rocha van Rage Against The Machine, maar wel met een eigen stijl en voorlopig voor mij op eenzame hoogte in de punk/hardcore (in welk hokje het ook geplaatst mag worden).

Luister en ervaar. Voor mij het beste medicijn om alle frustraties van me af te gooien.

avatar van Slowgaze
4,5
herman schreef:
Waren destijds veel mensen die ATDI verfoeiden omdat ze zo'n commerciele plaat maakten; heb zelf Vaya ook lange tijd een stuk beter gevonden. Iets wat rauwere sound, Relationship klinkt toch best wel gepolijst en toegankelijk.

Destijds was de keuze voor nota bene Terry Date toch enigzins "controversieel"?

avatar van joeri_musicfreak
4,5
shit wat is one armed scissor een heerlijk nummer, dit smaakt naar meer !

4,5
Ik leerde dit album in de zomer van 2001 kennen, een echte zomerplaat. Er staat geen enkele tekst op die ik begrijp maar dat vind ik van ATDI ook niet belangrijk.

avatar van herman
4,5
Berichten over de reünie van ATDI verplaatst naar At the Drive-In

avatar van Hanszel
5,0
Vier sterren maar? Daar moet ik vlug even iets aan doen!

Ok, misschien is 5 nèt iets te veel.... Hoezo? Nou, ik heb 'm al een tijdje niet gehoord en nu staat ie weer op en denk ik: "wat een prachtplaat" maar kan me voorstellen dat ik dit niet iedere dag moet horen.
Van de andere kant: hij was wel mijn #1 van 2000, en 4,5* is weer te weinig. Dus de volle mep!

Hopelijk nog live te aanschouwen ergens dit jaar, in een club (als in: niet festival)

Gast
geplaatst: vandaag om 10:19 uur

geplaatst: vandaag om 10:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.