KISS - Dynasty (1979)

Kiss volgde sowieso de trend goed. Toen het bekende image aan de kant werd geschoven deden ze net zo goed mee aan de hairband rage.
De 90's werden lastig omdat de grunge precies het tegenovergestelde was van het theatrale Kiss.
Unplugged bracht enigzins uitkomst ( veel oudere acts plugden uit en herwonnen weer wat populariteit) en de oude line-up werd tijdelijk in ere hersteld.
Nu is Kiss een band die maar blijft toeren, maar de beste vocalist v/h stel ( Paul Stanley) is behoorlijk door zijn stem heen.

Interessant om te zien : Desmond Child | Het verhaal achter vele nummers | Top 2000: The Untold Stories - YouTube Desmond Child schreef mee aan 'I was made for loving you" (en vele andere nummers van andere artiesten).

Dit is jeugdsentiment in optima forma. Dit album heb ik toen grijs gedraaid. Sure Know Something is mijn favoriete nummer.

Jaren gespuugd op dit album en inmiddels vind ik het eigenlijk wel een van de meer geïnspireerde platen van Kiss. De goede productie helpt natuurlijk ook, want Kiss kan op plaat soms wel echt verdomd dun klinken. Een fan ben ik er nog steeds niet van. Ik houd niet snel van disco invloeden en I Was Made For Lovin' You blijft wel een soort van pet hate voor mij. Mijn voorkeur gaat vanzelfsprekend uit naar de meer hardrock geörienteerde songs, al moet ik bekennen dat Sure Know Something de beste is hier. Was vergeten dat deze van Kiss was. Verder stapt Kiss eindelijk af van de formule van simpele rockliedjes van de seventies af. Dit materiaal is net wat uitdagender. Dynasty heeft z'n goede en slechte kanten. Ik zal er nooit fan van worden. Frehley valt me nu weer tegen als zanger.

Tussenstand:
1. Ace Frehley
2. Kiss
3. Paul Stanley
4. Love Gun
5. Destroyer
6. Dynasty
7. Hotter Than Hell
8. Peter Criss
9. Dressed To Kill
10. Rock And Roll Over
11. Gene Simmons

Ook ik had deze plaat op lp want ik vond de hits I Was Made For Loving You en Sure Know Something goeie nummers. Het erge is dat ik dit nog steeds vind. Sterker nog, het ergens mierzoete Sure Know Something vind ik een van de betere songs die ik tot nu toe op plaat heb gehoord. Het lied loopt namelijk heel erg goed. Dat er disco-invloeden in zitten zal me dan persoonlijk ook worst wezen, want voorlopig ben ik nog niet heel erg onder de indruk van de 'hardrock' die de band daarvoor geproduceerd heeft. Maar die rustige break met het koortje en de opbouw van Stanley's zanglijn die daarna weer naar het rockende refrein gaat, vind ik oprecht fantastisch. Heerlijk, een echt lied met kop en staart.

De rest van het materiaal bevalt me voor het gros eigenlijk wel. Charisma doet het niet voor me en Frehley zorgt voor een ongemakkelijke Stones-cover met 2,000 Man, maar ik vind Magic Touch en Hard Times ook zeker sympathieke songs. Zelfs het aan Foreigner herinnerende X-Ray Eyes is best aardig. De productie helpt ook zeker mee aan het meer genietbaar maken van deze plaat. Nog steeds geen fan, maar ik vind het niet vervelend om te horen.

Tussenstand:
1. Ace Frehley
2. Paul Stanley
3. Dynasty
4. Kiss
5. Love Gun
6. Hotter Than Hell
7. Destroyer
8. Rock And Roll Over
9. Dressed To Kill
10. Peter Criss
11. Gene Simmons

Deze sinds tijden weer eens beluisterd, en blijft nog steeds een leuk album met 3 top nummers erop vind ik, namelijk de 2 bekende hits, nummer 1 en 3, en het nummer Magic Touch vind ik ook nog een topper. De rest is helaas middelmaat troef, met het nummer Charisma als dieptepunt voor mij.

Voor mij is Charisma juist weer het hoogtepunt van Dynasty, samen met Save Your Love. Uiteraard zijn de drie singles ook top wat mij betreft. 2.000 Man is een behoorlijke cover en Dirty Livin' heeft een heerlijke groove, bass en vocals (met Gene's backgound vocals).

Het enige album van Kiss dat ik bezit. Destijds enkel en alleen gekocht vanwege die steengoede megahit "I was made...."

Ik sluit me bij Von Helsing aan wat betreft de hoogtepunten op dit album.

Dit blijft voor mij de beste Kiss-plaat, al zal jeugdsentiment daar ook veel mee te maken hebben. Het eerste album dat ik van ze kocht natuurlijk...

Favoriet voor mij op dit album is toch echt wel Sure know something. Ik vind dat Lennert het hierboven heel mooi omschrijft:

Dat middengedeelte, waar de muziek dus even stilvalt en dan met die woordloze vocalen weer opbouwt naar het relatief stevige refrein, vind ik ook prachtig. Ik ben geen die-hard Kiss-fan, al kan ik het meeste van hun repertoire goed hebben. Maar dit zit dus echt heel knap in elkaar.

Daarnaast vind ik die enorme hit (ja, echt - gewoon een prima hybride van disco en rock) een topper, en verder vind ik nummers als Dirty livin', Magic touch, Save your love en Hard times bovengemiddeld. Dan heb ikj al zes van de negen nummers benoemd. Charisma vind ik dan weer een minder nummer; compositorisch net iets te simpel. Maar heel slecht wordt het hier nergens.

Vandaag pas erachter gekomen dat Sure know something van Kiss is (ja dat is best laat).
Een nummer wat toch vrij regelmatig op de radio voorbij komt maar ik dacht altijd dat het Whitesnake was.
En wat ik altijd leuk heb gevonden maar niet de moeite nam om uit te zoeken van wie het dan echt is.

Het andere bekende nummer van deze Dynasty heb ik nooit vervelend gevonden en kan ik ook zeker niet als een rocknummer zien, ben toch blij met de juiste toewijzing voor SKS nu.

Weer eens beluisterd en al met al hetzelfde gevoel gebleven. Aantal zwakke nummers , aantal (ruim) voldoende en paar sterke hitsingles.

ok,ben ik benieuwd welke dan onder de zwakke nummers en welke onder de ( ruim ) voldoende vallen. de hitsingles : I was made made, Sure know something en Magic touch zijn de hitsingles

Zie het nu pas.....charisma en save your love vind ik de zwaksten ..., 2.000 man , hard times en x-ray eyes (ruim) voldoende ( mischien vergis ik me in 1 nummer...ik kijk nu foebal)

Het is nu rust na een zwakke eerste helft....

Enfin, ik vind Save Your Love juist een goed nummer, lekker gitaarwerk van Ace, achtergrond vocalen van Paul aan het eind, en puik drumwerk van Peter... pardon... Anton Fig.

Ik gooi er een vol punt bij en verhoog naar 4,5*! Gisteren dit album weer eens geluisterd en eigenlijk vind ik dit één van de leukste Kiss platen. Beste zal ik niet beweren maar daarom zeg ik bewust leukste.

Ik heb het weer beluisterd en ik denk dat goed is geweest. Ik ga wel aardig mee met zowel Von Helsing als vielip en verhoog naar 4 omdat het zeker mijn favoriete Kiss albums is door een mengeling van herinnering , de richting hier en toch gewoon een lekker album.

Ik vind dit denk ik samen met Love gun, de betere platen van KISS. Natuurlijk heb je I was Made for lovin you uit ten treure gehoord op de radio. Maar stoor me er niet aan. 2000 man (cover van de Stones) vind ik heerlijk gedaan. Sure know something, heb ik dan weer wat minder mee. Verder prima nummers , valt ook op dat op deze plaat veel ace frehley nummers staan en ze ook zingt. En dat beval me ook prima. De doorbraak voor KISS in Europa. Grappige was dat aan de binnenkant van de hoes en kleine poster zat. Nee dit is wel en klassiekertje ook. Daarna was t ook snel over met de originele KISS. Rommelde al enige tijd natuurlijk binnen de band, maar na dat ace de band verliet , ben ik ook wel afhaakt. De smink ging eraf om weer volle zalen te trekken en de muziek werd steeds commerciëler. Nou hoef dat niet verkeerd te zijn hoor, maar ging beetje de style op waar je toen al veel bandjes van had.

Verguisd. Maar altijd een lekkere plaat gevonden, uiteraard eerst vanwege de 2 hits die er op staan, later hoorde ik de andere nummers... en die gingen erin als koek. "Charisma" is een lekker eigenwijs nummer, "Dirty Livin'" is super, "Save Your Love" is gewoon geweldig, "X-Ray Eyes" is een swinger. Een lekkere Stones cover ook nog eens. Één van hun meest stabiele albums, sommige nummers hebben een Disco feel inderdaad, maar al met al... de nummers kloppen gewoon, zijn gewoon goed. Kop en staart, ze zijn af en de plaat heeft een lekkere heldere sound.
Ben geen Kiss fan, dus ik kijk hier anders naar dan de hard-liners waarschijnlijk, maar een verdomd fijn plaatje was het en is het nog steeds.

Helemaal geen verkeerde album van Kiss, al dacht de Kiss Army daar wellicht heel anders over. Vind 2,000 Man en Sure Know Something het fraaist. Prachtig basloopje van Chaim Witz, pardon Gene Simmons.

Ik behoorde niet tot de KISS Army maar leerde Dynasty kennen als tienjarige doordat het de eerste lp van grote broer was. De nummers (en zang) van Gene Simmons vind ik altijd wat minder. Charisma en X-Ray Eyes zijn wat mij betreft dan ook de zwakste nummers op dit album. Favoriete nummers; Sure Know Something, Dirty Livin', Magic Touch en Save Your Love.

Sure know Somerhing vind ik nou juist de wat mindere op deze plaat verder staat er voor mij geen zwak of skip nummer op. Op dit moment weer eens aanstaan. Blijft een hele fijne KISS plaat. Veel spelen ze niet van dit album live helaas. Maar dat zal er wel mee te maken hebben dat Ace Frehley flink in de pot roerde op dit album.

Prima plaat met een geweldige hoes. 4 sterren

In de media werd Kiss altijd omschreven als de formatie Kiss, maar in feite waren en zijn het 2 duo's. Kiss draait om Paul Stanley en Gene Simmons, zei bepalen het reilen en zeilen van de band. Dus dat Ace Frehley en Peter Criss niet lang na dit rete commerciële disco en mayonaise metal flutalbum de band hebben verlaten verbaasd mij niets!!!!

Mij ook niet. Want op dit album moesten ze voor het eerst laten zien dat ze ook wat anders konden spelen dan het wat meer rechttoe rechtaan werk op de albums hiervoor. En dat bleek met name Chris niet zo heel goed af te gaan. Als je er dan ook nog een vrij pittige alcohol en drugs verslaving op na houdt dan krijg je het bij elke werkgever lastig.

Het leidde dan ook tot zijn ontslag na dit album. Hierop drumt-ie maar op één nummer mee: het door hemzelf geschreven Dirty livin' - naar verluidt een nummer dat hij in de basis al begin jaren zeventig schreef. Ik heb wel eens gelezen dat ook Gene hier nauwelijks op meedoet. Het baswerk wordt op Dynasty voornamelijk verzorgd door Frehley en in mindere mate Stanley.
Voorgaande Kiss-albums hebben hun momenten, maar inderdaad: het is vooral rechttoe-rechtaan rock. Deze is een stuk gevarieerder. Ben geen uitgesproken Kiss-fan, maar voor Dynasty heb ik in z'n geheel altijd veel waardering gehad.

Ace Frehley en Peter Criss zijn echte rock/metal en blues muzikanten. Die gaan hun stijl niet aanpassen voor disco SH*T OF!! ze beheersen het niet OF!!! omdat ze niks met disco hebben is gissen. De "Kiss regel" veel alcohol drinken werd door Ace en Peter wel heel ruim genomen want beiden hadden een alcohol probleem. Zowel Ace en Peter hebben zich ook wel eens uitgelaten dat ze het gevoel hadden nooit echt bij de band te horen. Bij Europe speelde later een soort gelijk geval met John Norum. Na de Final Countdown heeft hij de band verlaten, weliswaar niet met een alcohol probleem. Maar met een andere reden : ik wil bangen en niet met de heup wiegen en dat zou vermoedelijk ook wel eens een reden kunnen zijn van Ace Frehley en Peter Criss naast hun alcohol probleem om de band te verlaten. De demotivatie kan je goed horen op de flut albums Unmasked en het wereldvreemde Music from the elder (Lees : muziek uit de kelder) De jaren zeventig : krankzinnig goed, de jaren tachtig : beduidend minder en de jaren negentig : de ijzersterke comeback. De gitaarfilmpjes van Ace Frehley op you-tube bewijst dat hij echt een goeie rock gitarist is en het is ook nog eens een sympathieke gast.

Volgens mij hebben ze hun stijl wel degelijk aangepast voor dit album. Simmons en Criss waren nagenoeg afwezig bij de opnamen; Dynasty is toch vooral een initiatief van Stanley en Frehley. En Ace houdt echt wel van heupwiegen, hoor. Zoals-ie een jaar eerder al bewees op de grote hit van zijn solo-album. Dat-ie kan rocken, trek ik niet in twijfel; die gast kan echt wel spelen. Hij lijkt me het meest getalenteerde lid van Kiss.

Peter was vooral afwezig omdat hij nogal vervelende verwondingen had overgehouden aan een zwaar auto ongeluk:

"I was in a very bad car wreck with a road manager of mine. I blew up a 928 Porsche. I went through the window, I broke my nose, I lost vision in my right eye, I had to get plastic surgery on my forehead and around my face, I broke all my ribs and fingers" (Rock Scene '88).

Na 503 concerten, zes studio albums, een solo album, twee live albums, een film, en al de gekte eromheen in nauwelijks vier jaar tijd, was de koek op voor Peter en Ace.

Dit legendarische interview says it all, vooral de gelaatsuitdrukking van Gene op een erg dronken Ace en cokehead Peter, zo stoned als een garnaal:

https://www.youtube.com/watch?v=fwSClSe5uy8&ab_channel=ItalicNY1975

Oh ik heb ook een zwak voor Ace hoor. Sympathieke gast. Maar hij is als gitarist nogal beperkt in mijn optiek. Wat ik al zei; voor het meer rechttoe rechtaan werk zoals Kiss dat het grootste deel van de jaren 70 maakte meer dan prima. Komt het op wat meer subtiliteit en finesse aan dan komt hij te kort. Al haalt gaucho terecht zijn solo hit New York Groove aan. Dat nummer is meer in lijn van wat Kiss iets later op Dynasty ging doen. Misschien had hij dus toch wat meer in z'n mars? Of zou een andere gitarist die partijen hebben ingespeeld? Zou me ook niks verbazen want ik herken de stijl van Ace er niet echt in eerlijk gezegd.

Als je de stijl van de gitarist niet herkend dan heeft Ace Freyley echt meer in z'n mars dan alleen straight rock. Sisters van Steve Vai is ook een totaal ander nummer dan het snelle gitaarwerk wat wij van hem gewend zijn. Het nummer New York Groove is overigens niet van Ace Frehley. Het origineel is van Hello en die had er in 1975 een hit mee, is wel eens gedraaid op de Nederlandse radio. 49 jaar geleden waar blijft de tijd, maar de cover is zeker niet slecht moet ik toegeven. Ondanks dat het zolang geleden is herkende ik het direct. Merkwaardig genoeg staat Rocket Ride niet op het solo album, van de 5 nummers op Alive II vind ik dat het beste nummer. Achteraf bekeken was Love Gun voorlopig het laatste straight rock album van de band, overigens geen slecht album. Dynasty luidde een heel ander tijdperk in, maar Dynasty zal nooit mijn album worden na 2x beluisteren ligt het album al jaren onder een dikke laag stof. Creatures of the night uit 1982 - het laatste album met Ace Frehley- is mijn favoriete album van de jaren tachtig, toeval?? ik dacht het niet. Anyway de reactie van gaucho geeft mij aanleiding om weer eens het solo album van Ace Frehley weer eens te onderwerpen aan een luisterbeurt.

Zoals ik eerder zei zijn de disco-invloeden beperkt, enkel de hit I Was Made for Lovin' You en Dirty Livin' door de funky baslijn en ritme. Natuurlijk hebben ze die nummers op single uitgebracht met gekend resultaat, met name Gene Simmons heeft een goede neus voor commerce.
Voor de rest verschilt dit album nauwelijks van de voorgangers en bevat het rechttoe-rechtaan-rock. Wel is de productie beter.