(okay mijn eerste post op deze site, daar gaatie
) Ik leerde the strokes kennen door de single “Reptilia” ik had NIKS van de Is this it? hype gemerkt en volgensmij de rest van mijn omgeving ookniet want niemand wist wie ze waren…
Reptilia vond ik een geweldige single dus ik kocht room on fire, die vond ik echt he-le-maal goed… het duurde wel een paar maanden voordattik andere nummers naast “reptilia” en “12:51” draaide maar toch, het bleef groeien. Na Room on fire een jaar in bezit te hebben kocht ik Is This It, deze plaat vond ik wederom helemaal goed en het album was verassend catchy
wat betreft die nieuwe weg..., het boeide me echtniet of ze een andefre richting waren ingeslagen of een andere producer hadden genomen, ik vond room on fire toch ook goed ookal vonden critici het stukken minder dan is this it? door het grootse geluid. ik trek mijn conclusie: The Strokes zijn terug, minder gehyped, maar ze zijn tenmisnte vrij en gaan hun eigen gang.
Bij de eerste single “Juicebox” had ik even het gevoel “zijn dit the strokes?” het zwaardere geluid en de nieuwe dingen die casablancas met zijn stem deed verasten me een beetje. Maar dat wou niet zeggen dat ik het niet goed vond, alleen “anders” maar anders is in dit gevoel GOED. Alle muziekpartijen vallen allemaal op zijn plaats, van het eerste sublieme nummer “you only live once” tot aan het laatste ietwat vreemde maar toch leuke “red light”(die drum!) toe.
Julian casablancas songwriting is er erg op vooruitgegaan (kijk alleen maar naar you only live once en je begrijpt wat ik bedoel) ik vind ze soms zelfs ronduit grappig “I think that i’ll just borrow all the chords from that song, and all the words from that other song i’ve heard”.
Ook de andere muziekanten zijn erop vooruit gegaan, fab moretti drumt strakker dan ooit terwijl nikolai fraiture de ene geweldige baspartij na de andere ut zijn mouw schud (al blijft de baspartij van Reptilia voor mij de beste) . Maar degene die het meest schitteren op dit album zijn tochwel Albert Hammond Jr. en Nick Valensi, de geweldige samenwerking tussen de twee gitaristen is van hoog niveau a la Reptilia. (misschien wel mijn favoriete nummer van hun) een goed voorbeeld vind ik Ize Of The World.
Zwakkere nummers op dit album vind ik: Vision Of Division en Evening sun. Maar zelfs die lusiter ik nog vaak, het hele album boeit me gewoon heel erg. Het valt me op dat sommige mensen “Fear of sleep” en “killing lies” juist minder vinden, ik vind het een welkome verandering van de wat meer hectische nummers.
Favorieten zijn: You only live once, Ize of the world, juicebox en electriciscape (of hoeje he took spelt). Nou wil ik niet de indruk geven dat ik alleen maar naar the strokes luister, maar toch wel heel erg veel, er is genoeg afwisseling op dit album om het interessant te houden.
Als veranderen wil zeggen dat er steeds betere albums aankomen, moedig ik de verdere evolutie van the strokes hard aan, wat mij betreft beter dan de voorgangers
Ik hoop ze nog een keertje live tezien en ik zal nieuwe nummers als Juicebox keihard meebrullen.
4,5 sterren! Bigtime!