Sinéad O'Connor - The Lion and the Cobra. (1987)

Ik vind I Want Your Hands on Me een heerlijk nummer, maar ik snap wel dat je het misplaatst voelt aanvoelen na het meest intense nummer ooit gemaakt: Troy. Dat kon idd beter met die tracklisting, Troy moest toch echt wel als allerlaatste nummer worden gehouden...De ideale, perfecte afsluiter ging dat geweest zijn.

Beetje vergeten plaat in mijn kast. Zeker niet onaardig maar als ik hem 5 jaar niet zou horen zou ik ook niet het idee hebben iets te missen. Troy blijft natuurlijk een klassieker en ook Mandinka ramt lekker door. De rest is meer dan degelijk . Prima debuut , maar zoals ik zei in de vergetelheid . 3 en halve ster

Sinéad haar geestelijke gesteldheid zou je "labiel: kunnen noemen. Dat heeft haar echter niet weerhouden dit pareltje af te leveren. Grappig detail dat de 4 nummers met de titel die uit 1 woord bestaat, ook de beste 4 nummers zijn.
Absolute uitschieter is uiteraard Troy. Dat schitterende rustige begin met de strijkers. De opbouw naar het crescendo opgezweept door de schitterende vocalen. Kippenvel elke keer weer!

Wat een sterk album! Debuutalbum op haar 21e met een heerlijk evenwichtig album dat zweeft tussen de 80s poprock en de emo jaren '90. Klassieker Troy is natuurlijk gekend en ondertussen al een evidentie in tijdloze hitlijsten. Misschien wat teveel gespeeld, maar dat heb je altijd wel wat met klassiekers. De rest van het album is ook best goed. Het succes heeft ze nooit kunnen herhalen.

In de vierde aangrijpende aflevering van het tweede seizoen van de HBO serie Euphoria, die reeds wordt uitgezonden, wordt in een schitterende scene het nummer Drink Before the War ten gehore gebracht. Hoe inspirerend de song daarbij werkt.

Dit heeft een 21 jarige gepresteerd! Petje af Sinead en wat blijft Troy toch een prachtig nummer.

Straf debuut van O'Connor, maar met die veelvuldige harde uithalen van haar is het een album waarover ik ook iedere keer opgelucht ben dat het voorbij is. Ik krijg er echt hoofdpijn van.

Deze maar weer eens opzetten na het trieste nieuws van haar overlijden.

Hier ook, en de opnames van Pinkpop 1988 teruggeluisterd. Zeer de moeite.

Toen was ze op haar best, ik zal dat optreden op Pinkpop nooit vergeten.

Wellicht dat zij dankzij haar optredens een wereldster werd.
Haar eigenzinnige debuut sloeg vrij snel in en mag nog steeds gehoord worden, zeker de klassiekers Troy en Mandinka. Haar opvolger in 1990 is nog beter, evenwichtiger en ook succesvoller. Nadien werd haar oeuvre wisselvallig.

Respectvol haar debut deze dagen op repeat gezet. Wat een weergaloos debut is dit toch. De pijn en emoties spatten van elk nummer af. Vanavond ook de documentaire gezien en hierdoor krijgen haar eerste 2 albums nog meer lading. RIP…. want ook na de eerste albums volgde nog diverse pareltjes zoals Universal Mother en haar laatste 2.

Beter kan ik het niet zeggen...Ik heb het destijds na 1 keer ooki links laten liggen. Haar zingen klinkt niet prettig in de oren en zo zuiver/goed is het niet.

Na 1990 kwam ze vooral in het nieuws door persoonlijke moeilijkheden en opruiend gedrag....dat zegt genoeg over haar moeilijke leven wat triest genoeg was.....