Coil - The Ape of Naples (2005)

Dit zag ik in de eindlijst van één van de Oor redacteuren staan, terwijl dit album uit 2005 komt. Hoe kan dat?

Die heeft gesjoemeld, dat is duidelijk.

nee het is een beetje onduidelijk, hij is in nederland pas vanaf 2006 verkrijgbaar geloof ik

Toch nog maar zo weinig stemmen voor een alom in de pers bejubeld album als deze.

natuurlijk, het is geen hapslikwegmuziek, je moet er een beetje moeite voor doen.
dan houdt het voor het gros van de luisteraars alvast op.

Dit is in ieder geval wat mij betreft het beste album van 2005

Fire of the Mind, Triple Sun en vooral Tattooed Man zijn m'n favorieten

4,5*

Tattooed man vind ik ook het mooiste

Waarom is dit album zo belachelijk duur? Zag het ergens liggen voor 32 euro, toch wat veel voor een enkel schijfje.....

heb je Peter Christopherson's website geprobeerd ?

http://thresholdhouse.greedbag.com/

ze claimen voor GBP 14 te kunnen leveren.

Ik heb de cd gewoon voor 18 euro kunnen kopen hoor

En als je nog geld over hebt kun je de 4-LP Box van The Ape of Naples + The New Backwards bestellen bij Important Records.
Wees snel, er zijn er nog maar een paar. Wat wil je ook voor slechts $80 + $37 porto. Maximaal twee per persoon!

Cold cell en Fire of the mind zijn echt weerzinwekkend duister . Niet in elke gemoedstoestand vraagt het om een draaibeurt. Maar Coil was gewoon zo onaards goed op bepaalde momenten. De hele achtergrond van die formatie, wat betreft hun spirituele overtuiging (Esotherie e.d.) mee te nemen in hun muziek maakt de muziek erg fraai.

Zag dat ik nog helemaal niet gestemd had. Tatooed Man is prachtig.

Tattooed Man steekt er ook voorbij bovenuit. Grappig trouwens, ik brak mijn hoofd nogal over op welk nummer dat nogal sterk lijkt. Ik ben erachter: je kan Tango Till They're Sore van Tom Waits bijna meezingen op de muziek van Coil...

Apart plaatje en verslavend plaatje. Op het eerste gehoor was het totaal niet mijn smaak en vandaar ook dat ik het initieel ook maar een 2,5* had neergepoot, maar ik betrap mezelf steeds vaker met deze plaat in de speler. Gewoon een goede plaat, met ook voor mij Tattooed Man als hoogtepunt. Heerlijk sfeertje.

Amber rain is pure magie wat een sfeer. Van alle albums van Coil heeft deze en music-dark 2 de langste houdbaarheidsdatum, beide tijdloos.

Daar kan ik me wel in vinden.

Eng !

Heb het album nog steeds niet uit het plastic seal durven halen...
http://www.amazon.co.uk/gp/offer-listing/B0009Y33M4/ref=dp_olp_new?ie=UTF8&condition=new, maar ben ondertussen wel erg benieuwd naar hoe het klinkt.

Ze komen weldra opnieuw uit. Uiteraard via Imprec. Er werd reeds in september van vorig jaar beslist dat er een nieuwe lading komt. Op 5 januari zijn ze er echt aan begonnen. The Ape of Naples en The New Backwards will be back in a brand new LP box set. Toen waren ze nog in rood en zwart vinyl te krijgen. Ik heb opgevangen dat de kleuren zouden veranderen naar donkergroen en zwart. Zien wat daar van waar is. De vraag naar een nieuwe herpersing is enorm. Vorig jaar werd er nog een lullige unofficial press uit Rusland van beiden albums uitgebracht. Negeren dus. Nu, the real deal (Acetate versie van Ape of Naples in wooden box) zullen we waarschijnlijk nooit te pakken krijgen, maar de box set zal toch zeker het dichtste tegen gaan aan leunen.

Goed nieuws en daar ga ik zeker achter aan. Maar die lullige boot heb ik voor een habbekrats gescoord op een beurs en die is bij gebrek aan betaalbare originelen gewoon acceptabel.

Absoluut. De boxset had ik in 2009 voor 80 euro kunnen kopen op zwart vinyl. De Russische druk heb ik ook! Eveneens Selvaggina, Go Back Into the Woods heb ik hier liggen. Het andere live album ... And the Ambulance is eveneens op vinyl uitgebracht. Maar daar vind ik niets van terug. Enkel de link via Discogs.

Coil - ...And The Ambulance Died In His Arms (Vinyl, LP) at Discogs

De LP set is terug beschikbaar op Important Records. Terug op rood en zwart vinyl. En niet op groen vinyl zoals eerder werd verteld. Ik zou zeggen, ga vlug kijken. Terug limited edition van 500 stuks op rood en 2000 (als ik me niet vergis) op zwart!

Het was leuk om deze tip van Cervantes te krijgen, omdat Coil precies zo'n band was die ik me altijd voornam om te beluisteren, om vervolgens afgeschrikt te worden door hun toch wel vrij ontoegankelijke muziek en ze vervolgens weer te vergeten. Nu ben ik echter gedwongen om eindelijk mezelf echt even te dwingen hun muziek te doorgronden. Grootste ontdekking: stiekem is de muziek van Coil, op dit album althans, helemaal niet zo ondoorgrondelijk. Tattoed Man doet door met zijn lome accordeonbegeleiding een beetje denken aan een kruising tussen een chanson en een triphopplaatje; Heaven's Blade is qua instrumentatie eigenlijk gewoon een 90's electronische popplaat en ook als de hogere sferen worden verkend met nummers als Going Up of Fire of the Mind blijft de melodie centraal staan, waardoor het geheel eerder pastoraal dan zielsvernietigend duister klinkt.

Let wel: alle andere factoren zijn dat wel. De teksten van John Balance grenzen aan het occulte en de zangstijl varieert van plechtig (The Last Amethyst Deceiver) tot zielsuitdrijvend (In My Blood). Dit levert soms prachtige resultaten op: de getergde zang in het eerdergenoemde Tattoed Man staat in prachtig contrast met de rustige instrumentatie. Ook de duistere repetitieve zang in Triple Sun vult de onheilspellende elektronische heerlijk aan. Als op It's In My Blood ten slotte alle toerekenvatbaarheid overboord gaat, wordt het voor mij goed duidelijk waarom Coil zo'n cultbekendheid kent: het duo kan met onconventionele instrumenten een ongelooflijk sinister geluid produceren, dat echt uit de diepste krochten van de ziel lijkt te komen. Metal, maar dan geen metal, zeg maar.

Op andere nummers gaat het duo echter nogal de mist in, en ik denk dat de reden dat ik dat vind gelijk is aan de reden dat ik veel metal niet kan waarderen. Net zoals in dat genre ligt de duisterheid er hier soms zo ondubbelzinnig, metersdiep bovenop, dat het voor mij eerder als een parodie gaat klinken dan als een verkenning van de innerlijke duisternis van de muzikant. Voorbeeldje: als in afsluiter Going Up een bijna Scissor Sisters-achtige falsetto wordt opgezet, snap ik dat dat een spirituele zangstijl is die de hemelgang moet representeren, maar ik vind het vooral nogal grappig. Op dezelfde manier is de ongegeneerde statigheid waarin Balance me in The Last Amethyst Deceiver weer keer op keer gebiedt "To pay your respect to the vultures/Because they are your future" vermakelijk, maar ze ondermijnen wel een beetje de emotionele geloofwaardigheid van het album. Mijn bedenkingen bij The Ape of Naples zijn dus denk ik vooral te verklaren zijn door mijn afkeer voor duistere thematiek die er te dik bovenop ligt. Desalniettemin kan ik erkennen dat Coil met dit album een indrukwekkend, en soms zelfs erg genietbaar kunstwerkje heeft gemaakt.

Ik had deze al een hele tijd op de plank liggen maar Coil is echt zo'n band waar ik zin in moet hebben.Komt nog bij dat ik altijd weer teruggreep naar Horse rotorvator,het tweede album van het duo Peter Christopherson en John Balance (er zijn in het verleden overigens wel meer leden bij Coil betrokken geweest) wat ik destijds bij de release heb aangeschaft en op gezette tijden de laatste 33 jaar altijd ben blijven draaien.Tja de (meeste) albums van Coil hebben nu éénmaal de prettige bijkomstigheid dat ze vrijwel nooit gaan vervelen.Daarvoor is hun experimentele mix van industrial,electronic en psychedelica onder de noemer avant-garde gewoonweg te boeiend en intrigerend.
Nu is echter de tijd gekomen dan ik me onderhand eens aan de albums ga wagen waar ik niet of nauwelijks bekend mee ben en zonder speciale redenen is The Ape of Naples (toevalligerwijze ook nog hun laatste studio album) het eerst aan de beurt.
Na een week luisteren kan ik niets anders dan concluderen dat The Ape of Naples een waardig slotakkoord is voor het Londense tweetal.De elf songs zijn gevarieerd,erg sfeervol,getuigen van origineel muzikaal vakmanschap en als John Balance zijn vocalen inzet,wat niet elk nummer het geval is gaan die werkelijk door merg en been.Zoals in het manische I Don't Get It,ruim vijf minuten die me nog het meeste doen herinneren aan het werk uit hun begintijd.
Andere voorlopige hoogtepunten zijn de opener Fire of the Mind,het uiteindelijk briljante Tattooed Man,de fascinerende nachtmerrie It's in My Blood en de twee wonderschone tracks op het einde Amber rain en Going up.
Maar goed de platen van Coil kennende zullen de voorkeuren in de toekomst nogal ééns verschuiven en de waardering stijgen.
Een zowel ontzagwekkend als onheilspellend knap album,erg jammer dat het hun laatste was.

Absoluut meesterwerk !