The Cure - Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me (1987)

Deze discussie is al een paar keren gevoerd.

We beschouwen Hey You als een door de band gewild onderdeel van de tracklijst.
Omwille van plaatsbeperking werd het van de CD gehouden.

Met Disintegration zou het omgekeerde gebeuren.
Twee nummers werden van de LP gehouden wegens plaatsgebrek.

Latere heruitgaven op CD of vinyl tellen wel alle tracks.

Ik neem aan dat het ook door de band gewild is om het er toentertijd af te laten omwille van de enkele cd....

Aanvankelijk kon een CD maar ongeveer 72 minuten muziek bevatten.

Ik denk dat het platenlabel beslist of er ruimte is voor een 2CD uitgave of niet.
De band zal inderdaad wel het nummer gekozen hebben dat er moest afgelaten worden.

Dar er voor Disintegration geen 2LP verscheen,
heeft alles te maken met het promoten van de CD.

In 1987 was de CD nog min of meer een luxeproduct,
twee jaar later werd het als de vervanger van vinyl beschouwd.

Voor LP's en CD's uit dat tijdsgewricht zijn we als crew iets soepeler.
Zeker omdat latere releases aantonen hoe we de originele tracklijst moeten begrijpen.

Vandaag eindelijk toegevoegd mijn vinyl verzameling. De opmaat naar het geniale Disintegration, dat is op sommige nummers zeker te horen (o.a. If Only Tonight We Could Sleep en Just Like Heaven), maar tegelijkertijd een erg onevenwichtig album met, naar mijn mening, te veel vullers.

Mwah lp, verreweg de minste in het rijtje tot Disintegration
Net aan een voldoende
Voor de Cure natuurlijk een te laag cijfer

Ik heb nog nooit een nummer gehoord waar romantiek en depressiviteit zo goed kruisen! Just like heaven is echt een pareltje!
Wat houd ik toch van deze band.
Perfect girl en torture zijn ook heel lekker.

Wisselvallig dubbelalbum.

Eens!

Oneens!

Dit vind ik het sterkste album van The Cure. Destijds als dubbel-LP verschenen met een enorme afwisseling en een opvallend hoog niveau. Mijn persoonlijke hoogtepunten zijn: Just Like Heaven, Like Cockatoos, The Kiss (geweldig intro!) en How Beautiful You Are.

"Hoog niveau" is geen omschrijving die ik voor dit album zou willen gebruiken. Afwisselend is het zeker, maar het lukt me niet om erg complimenteus te zijn over wat The Cure hier presenteert. Het doet me stiekem wel wat denken aan de witte plaat van The Beatles. Met name omdat daar ook zoveel ideeën op gepropt zijn. Een populaire plaat, maar ik gaf er 2* aan. Ook The Cure hoeft niet op mijn waardering te rekenen. De instrumentatie is vaak genoeg erg slecht. Ik snap absoluut niet waarom de band er graag Hey You!!! bij wilde hebben. Het is echt wanstaltig! Soms doen de heren het wel goed hoor. The Snakepit valt dan wel weer goed. Over het algemeen vind ik The Cure hier te licht, te wisselvallig en te labiel. Dan duurt het album ook nog eens 75 minuten. Even dacht ik dat dit wellicht een conceptalbum was, maar het is eerder het omgekeerde.


Tussenstand:
1. Pornography
2. Faith
3. Seventeen Seconds
4. The Head On The Floor
5. Three Imaginary Boys
6. The Top
7. Kiss Me, Kiss me, Kiss me

Oei, je vind hem zelfs zo slecht dat je hem niet in je lijstje vermeld....

Nee, simpelweg vergeten


Dat krijg je als je geen energie meer hebt. lockdown, drie jonge kinderen etc

Ik deel je mening niet, maar wel duidelijk beargumenteerd

Heel interessant album, misschien nog wel het meest experimentele tot nu toe. In een bepaald opzicht had ik het idee dat ik hier naar een jaren '90 alternative rockband aan het luisteren was, wat misschien toch iets zegt over hoever The Cure bij vlagen de tijd vooruit was? Ik hoor de pop van The Top en The Head On The Door, bij vlagen nog steeds de oude sound maar ook een flinke dosis nieuwe, experimentele invloeden die het album een heel ecclectisch karakter geven. Pop, goth, psychedelica, alternative, warme gitaarpartijen worden afgewisseld met blije blazers om dan weer over te gaan in deprimerende soundscapes. En het werkt goed. Van een prachtige mierzoete ballad als One More Time, naar stonerpsychedelica van The Snake Pit naar de agressie van Shiver And Shake ("YOU'RE JUST A WASTE OF TIME!"): Kiss Me, Kiss Me is een afwisselende reis die eigenlijk na enkele luisterbeurten stiekem nog beter bevalt dan de voorganger. Niet altijd even sterk, maar als geheel toch zeker overtuigend en bijzonder.

Tussenstand:
1. Pornography
2. Faith
3. Kiss Me, Kiss Me
4. The Head On The Door
5. Seventeen Seconds
6. The Top
7. Three Imaginary Boys

Nou breekt m'n klomp. Zonet tot het inzicht gekomen dat "How Beautiful You Are" een bewerking is van Charles Baudelaire's "Les yeux des Pauvres".

En ik maar denken dat ik reeds alles wist. Heb ik mooi van terug.

En hoe bereikte dat inzicht jou?
(Er zijn dagen dat ik Baudelaire niet op mijn netvlies heb)

Leg gewoon de teksten na elkaar. Je ziet het meteen.

Smith is uiteraard niet vies van Franse literatuur/poëzie. Denk maar aan Killing an Arab.

Observeren laat ik aan jou over. Mijn Frans is beperkt. Zal es een Nederlandse vertaling opsnorren.

EttaJamesBrown

Begin van het gedicht: "Ah! Vous voulez savoir pourquoi je vous hais aujourd’hui. Il vous sera sans doute moins facile de le comprendre qu’à moi de vous l’expliquer."

Begin van How Beautiful You Are: "You want to know why I hate you? Well I'll try and explain."

Verder zijn er nog veel raakvlakken te vinden maar deze is het makkelijkst aan te duiden.

Een omgekeerd conceptalbum, da’s pas een concept!

Des te vaker ik dit album hoor , des te mooier wordt ie. Kan bijna geen slecht nummer opnoemen. Meerdere stijlen op een album heb ik sowieso een zwak voor. White Album , Teenager of the Year van Frank Black of van mijn part Excile van de Stones. Prachtige platen zijn dat. Ik verhoog deze met een halfje. The Cure is ook een meesterlijke band , waar ik wel aardig fan van ben.

De eerste cd die ik van ze kocht, het blies me weg en een fan was geboren. Eigenlijk kun je het album zien als 2 delen. Song 1 tm 9 is het eigenlijke album en 10 tm 18 is het toetje. De bovenste helft is kwalitatief duidelijk het beste deel. Een beetje zoals Zooropa van U2 of Gone to Earth van David Sylvian en Low van Bowie, die eigenlijk een nog duidelijkere tweedeling hebben.

Hey You! leerde ik overigens pas veel later kennen, die staat niet op mijn cd versie. En daar ben ik eigenlijk wel blij om, dat is echt wel een beetje een vervelend nummer. Sinds ik dit album al ettelijke keren zonder Hey You! gehoord heb, past voor mij die song ook niet op het album naar mijn beleving, vandaar dat ik het ook niet mis.

Al zitten er ook een flink aantal faves op Kant B bij voor mij, had ik als ik The Cure was geweest en voor een single disc moeten opteren voor de volgende tracklist gegaan. Niks ten nadele van toppers als All I Want en One More Time, maar die zijn net ff een klein tikje minder.

The Kiss (6:17)
Catch (2:42) 
Torture (4:13)
If Only Tonight We Could Sleep (4:50)
Why Can't I Be You? (3:11)
How Beautiful You Are (5:09)
The Snake Pit (6:56)
Just Like Heaven (3:30) 
Hot Hot Hot!!! (3:32) 
Like Cockatoos (3:38)

Dan krijg je een album van ongeveer 43/44 minuten, perfect voor een LP. Maar ik vind 'm prima verder zoals ie is

Vanaf One More Time vind ik het album of de sfeer ervan in zijn voordeel veranderen. Echt , des te meer het album naar zijn einde komt , des te mooier ik het vind. En ik vond het eerste deel al prachtig. Een schitterend toetje zeg maar. Een tweeluik , ja , daar heeft Luigifort gelijk in.

Precies, zo is het! Het eerste helft is het sterkst, maar de 2e helft is ook gewoon zo goed en heerlijk. Het is een hele lange en lekkere reis en dat 2e deel zorgt ervoor dat het meandert en mijmert als een slingerende rivier met als full stop Fight. Het 2e deel heeft inderdaad een heerlijke sfeer in die zin, als een roadtrip ofzo...