menu

The Cure - Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me (1987)

mijn stem
3,73 (491)
491 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Fiction

  1. The Kiss (6:17)
  2. Catch (2:42)
  3. Torture (4:13)
  4. If Only Tonight We Could Sleep (4:50)
  5. Why Can't I Be You? (3:11)
  6. How Beautiful You Are (5:09)
  7. The Snake Pit (6:56)
  8. Hey You! (2:22)
  9. Just Like Heaven (3:30)
  10. All I Want (5:18)
  11. Hot Hot Hot!!! (3:32)
  12. One More Time (4:29)
  13. Like Cockatoos (3:38)
  14. Icing Sugar (3:48)
  15. The Perfect Girl (2:33)
  16. A Thousand Hours (3:21)
  17. Shiver and Shake (3:26)
  18. Fight (4:26)
  19. The Kiss [RS Home Demo] * (3:40)
  20. The Perfect Girl [Studio Demo] * (3:26)
  21. Like Cockatoos [Studio Demo] * (2:12)
  22. All I Want [Studio Demo] * (3:33)
  23. Hot Hot Hot!!! [Studio Demo] * (3:50)
  24. Shiver and Shake [Studio Demo] * (2:56)
  25. If Only Tonight We Could Sleep [Studio Demo] * (3:16)
  26. Just Like Heaven [Studio Demo] * (3:26)
  27. Hey You! [Studio Demo] * (2:33)
  28. A Thousand Hours [Studio Alt Mix] * (3:27)
  29. Icing Sugar [Studio Alt Mix] * (3:20)
  30. One More Time [Studio Alt Mix] * (4:37)
  31. How Beautiful You Are [Live Bootleg] * (5:23)
  32. The Snakepit [Live Bootleg] * (7:30)
  33. Catch [Live Bootleg] * (2:32)
  34. Torture [Live Bootleg] * (4:05)
  35. Fight [Live Bootleg] * (4:30)
  36. Why Can't I Be You? [Live Bootleg] * (7:43)
toon 18 bonustracks
totale tijdsduur: 1:13:41 (2:25:40)
zoeken in:
avatar van reptile71
Aan de score te zien vind ik dit met 3,56 * toch wel een iets ondergewaardeerd album.
De opener is een ijzersterk nummer dat je knoerhard moet draaien voor het uiterste resultaat...bijna 4 minuten "intro"... kan alleen maar The Cure zijn... Robert schreeuwt zich een weg door de jankende gitaargeluiden... We landen daarna zacht in Catch, een werkelijk schitterende popsong... een liedje dat je beet zou willen pakken om tegen je aan te houden en te koesteren... kippevel, dromerig, verliefd... Om daarna in de sfeer van Torture te belanden, een toch wel lekker aanvoelende martelkamer...
If Only Tonight We Could Sleep.... wat een heerlijke sfeer draagt dat nummer, oosters aandoende klanken en een tekst die smaakt naar verlangen... mmm wat een genot....
Why Can't I Be You... als de stemming er goed voor is hebben we hier een van de beste springnummers ooit... Persoonlijk niet zo waarom ik van The Cure hou, maar goed, ook dit soort uitspattingen hebben ze nou eenmaal...
En dan How Beautiful You Are, een verhaal over Robert (?) die zwaar teleurgesteld was in zijn vriendinnetje omdat ze een stel arme mensen afwijst, die haar schoonheid bewonderen... Wat een geweldig mooie tekst (bijna beeldend verwoord) en nummer is dit, een echt juweeltje, en weer een van de beste popsongs ooit gemaakt...
En van dat popjuweeltje belanden we weer in de heerlijke vage onheilspellende sfeer van The Snakepit. En misschien is dat wel het meest verwarrende aan deze cd. We worden heen en weer geslingerd tussen mooie krachtige popsongs en duistere sferen. Alsof een schizofreen deze cd heeft samengesteld en ons een kijkje heeft gegeven in zijn verwarde geest. Dan weer vrolijk dan weer zwaarmoedig, dan weer helder, fris en romantisch en dan weer duister en onheilspellend...
The Snakepit wordt gevolgd door Just Like Heaven, mijn persoonlijke favoriet, maar weinig nummers die me zo hebben geraakt als dit nummer. Het gaat elke werkelijkheid te buiten, het is een droomwereld, het is pijn, verdriet, liefde en schoonheid in één...
En als een enorm contrast in een verwarde geest volgt All I Want, een schreeuw van verlangen die wordt gevolgd door het funky Hot Hot Hot, geen nummer dat mij wat doet, maar voor de liefhebbers van die stijl vast een lekker nummer.
Daarna worden we bijna letterlijk opgetild door One More Time (Hold me up so high and never let me go… Hold me up so high to touch the sky just one more time), weer zo’n schitterende Cure ballad.
Like Cockatoos zullen waarschijnlijk maar weinig mensen kunnen plaatsen. Wat is dat in godsnaam voor nummer? Maar hey.... luister er nog eens naar, het zet je aan het denken... en de tekst is een momentopname, net als het nummer zelf... en het zit verdomde goed in elkaar....
Icing Sugar... volgens mij vonden ze dit gewoon lekker om te spelen in de oefenruimte en hebben ze het daarom opgenomen en ook maar op de cd gezet, het lijkt bijna wel een stukje jammen, de muziek klinkt best lekker maar verder weet ik ook niet wat ik er mee aan moet.
The Perfect Girl is even een kort liefdesliedje tussendoor van een verliefde R.S.
Maar dan.... dan gaan we nog één keertje... A Thousand Hours is een prachtige gevoelsuiting, je ziet hem bijna letterlijk op zijn knieën met zijn hoofd naar de hemel zitten: For how much longer can I howl into this wind?
Daarna is het een aflopende zaak. Shiver and Shake moet je draaien als je ergens flink de tering in hebt en dan je hele kamer over hoop trappen (op eigen risico). Alleen dat wordt zo’n bende hè!
Fight is een nummer van hoop, dat je moet draaien als je iets nodig hebt om kracht uit te putten. Het is geen nummer wat je draait als je een goed Cure nummer wil horen, maar wel een positief einde van de cd.

Dit album is typerend voor The Cure, maar dan ff wat extremer dan bijvoorbeeld Disintegration of Wish, waar ook vrolijk wordt afgewisseld met melancholisch. In dit album zit net weer iets meer Pornography ook. Dit is het meest veelzijdige album van The Cure: al hun gezichten staan erop, en zeker niet in hun minste vorm. Dit album bestaat uit alles wat ze tot dan toe gedaan hebben en houdt alles in wat ze nog gaan doen. Je zou dit album daarom kunnen zien als het middelpunt van The Cure en het bevat een aantal van hun sterkste nummers. Helaas ook een aantal wat zwakkere nummers, maar de kracht van de sterke nummers is zo groot dat dit album toch minimaal 4 * zou moeten scoren.

luisteraart schreef:
Het is overigens zeker wél een kwaliteit van deze cd dat, na alle berichten gelezen te hebben, men het er vrij unaniem over eens is dat er zowel slechte als goede liedjes op staan, maar dat er geen enkele consensus is over wat nou de goede en wat nou de slechte liedjes zijn!
En dat is misschien wel de grootste kracht van The Cure en de reden waarom ze een breed publiek kunnen trekken, want als ze alleen 1 stijl hadden, hadden ze minstens de helf minder fans! Knap staaltje commercieel denkwerk van R.S. waarschijnlijk.

avatar van dazzler
4,0
KISS ME KISS ME KISS ME
doet me eraan denken dan ik de remaster
met Hey You erop dringend moet aanschaffen.
Lang geleden dat ik dit album integraal beluisterde.


The Kiss is een logge intro op de dubbelelpee.
Dit is een Cure die ik minder graag hoor (Pornography-esque).

Catch is een ... tja, catchy singel met een lieflijke tekst.
Vanaf The Head on the Door schrijft Smith soms ook "dumdum" liedjes.

Torture is weer zo'n loodzware Curesong die mijn spijsvertering kwelt.
Samen met The Kiss en Shiver and Shake een van de minder leuke nummers.

If Only Tonight We Could Sleep is een duizend-en-één nachten sprookje.
Hier heb ik in jongere jaren ooit nog de liefde op bedreven.

Why Can't I Be You is een vlotte klassesingel (bijna rock & roll).
Net als Close To Me existentialistisch in het kwadraat.

How Beautiful You Are wordt vaak als lieveling getipt.
Ik struikel altijd over de bizarre tekst ... ook nu weer eigenlijk.

The Snakepit vind ik heerlijk toeven (Wailing Wall deel 2 eigenlijk).
Wie zijn best doet kan hier zelfs Dead Can Dance in terughoren.

Hey You heb ik voorlopig alleen maar in de Join the Dots extended versie.
Ik kom hier dan ook met graagte later op terug.

Just Like Heaven is Roberts persoonlijke lieveling.
Ik vind het ook best een sterke singel met een heerlijke regenbooggitaar.

All I want is behoorlijk distorted, maar dat vind ik wel okee.
Opnieuw hoor je tussen de gitaar- en synthlijnen New Order (Brotherhood).

Hot! Hot! Hot! was een behoorlijke discostunt van de Cure.
Zeker twintig keer zo shaky in zijn onvolprezen extended (Mixed Up) versie.

One More Time is de enige, zij het hemelsmooie, "rainsong" van de plaat.
Zo'n Cure nummer waarbij de pluviometers van het gemoed meteen vol lopen.

Like Cockatoos vind ik een van de allerbeste nummers hier.
Eindelijk nog eens een nieuw en geslaagd geluid. (Over de kapsels van de band?)

Icing Sugar doet The Baby Screams nog eens geraffineerd over.
De saxofoon in de misschien iets te lange intro, maakt het verschil.

The Perfect Girl is een zorgeloos happy "dumdum" liedje.
Misschien net iets te kort en dus geen singel, maar hitpotentie zat.

A Thousand Hours was lang een van mijn Cure favorieten.
Die zachte piano en die tekstflarden: for how much longer must I howl into this wind.

Shiver and Shake is weer gevaarlijk donker van kleur.
Een huilende gitaarmuur waar mijn oren moeilijk doorheen breken.

Fight is gelukkig wel weer een muzikale opsteker.
Vocaal maakt Smith het hier zich volgens mij iets te makkelijk.


Dit was een hele boterham.
Soms met een dikke laag choco of gesuikerde jam,
dan weer met een plak belegen kaas of gerookte ham.

Een flauwe vergelijking om aan te geven dat het in de eerste plaats
een zeer gevarieerd album is, waarop zowel de zwaarmoedige
als de opgewekte zijde van Robert Smiths begenadigde
songschrijversschap aan de oppervlakte komen.

Is het okee als ik de b-kanten even opspaar, want die
heb ik eigenlijk nog nooit met de volle aandacht beluisterd?

avatar van freddze
4,5
Als ik de berichten hier zo doorlees valt me op dat velen dit een wisselvallig album noemen dat de overkoepelende sfeer mist die we wel terugvinden bij o.a. Faith, Pornography en Disintegration. En dat het daarom in z'n geheel een mindere Cureplaat te noemen is. Daar ben ik het dus niet mee eens. Eerst en vooral is het wisselvallige karakter van de verschillende songs niet meer of minder dan logisch. Het is een conceptplaat over de liefde en seks. En laat dat nu eenmaal een van de meest wisselvallige gevoelens in een mensenleven zijn. Het concept van dit album is volgens mij dan ook heel goed samen te vatten in 1 zin:

~Liefde is: Pijn lijden en tegelijkertijd vragen om meer! ~

De overkoepelende sfeer is er dus wel degelijk, ook al betekent dat opgewekte nummers (die trouwens in de minderheid zijn, ook al laat de melodie soms het tegenovergestelde vermoeden) afgewisseld worden met nummers die de onaangename gevoelens en gedachten in je los maken wanneer je de pijn van de liefde ervaart. En die pijn is meerderlei. Meest voor de hand liggend is uiteraard de pijn die een gebroken relatie kan veroorzaken en de vijf stadia van rouw (ontkenning, woede, onderhandelen met jezelf, neerslachtigheid, acceptatie) die daarop volgen. Maar anderzijds beschrijft hij ook in een aantal nummers de pijn die je binnen de relatie zélf kan ervaren (van teleurstelling over vervreemding tot zelfs verstikking).

Laten we ze eens alle 17 overlopen:

(5.0*) - 1. The Kiss is weer zo'n overweldigende album opener die we gewoon zijn van The Cure. Net als de openers van Wish (Open) en Wild Mood Swings (Want) gaat het over iemand heel erg willen en je tegelijkertijd afvragen waarom in hemelsnaam dan wel. De protagonist heeft met veel moeite iemand veroverd en nu hij haar het bed in gekregen heeft wil hij niet liever dan er zo snel mogelijk weer vanaf zijn. Zijn walging voor de situatie waarin hij zich bevindt uit zich ten volle in de laatste regels: "I never wanted this / I never wanted any of this / I wish you were dead / I wish you were dead.". Zoals vaak het geval is bij The Cure drukt de muziek dat gevoel van walging perfect uit. Het is even wennen, maar voor mij is het het bij de 4 beste nummers van de plaat gaan horen.

(4.5*) - 2. Catch. Ondanks de opgewekte melodie, is dit een nummer over afwijzing, over een onbereikbare liefde. Hij denkt er met veel pijn aan terug telkens hij weer eens iemand ontmoet waar hij een extravagante passie voor voelt (in het Engels hebben ze daar een mooi woord voor: 'a crush'), maar waarbij het niet wederzijds blijkt te zijn. Zij ziet hem hoegenaamd niet staan: "And roll her eyes right up to heaven / And make like I just wasn't there". De vierde strofe is misleidend: " And sometimes we would spend the night / Just rolling about on a floor". Dus zou je denken dat ze wel iets samen gehad hebben. Maar dan komt de ontnuchtering, het was slechts een droom: "And I remember even though it felt soft at the time / I always used to wake up sore".

(4.0*) - 3. Torture... Dit gaat, nog veel meer dan The Kiss, over iemand die tegen z'n zin de liefde bedrijft. En ik weet bijna zeker dat het hier (net als in Siamese Twins, Pornography) over bezoekjes aan een prostituee gaat. "I'm in the room without a light / The room without a view". Hij ondergaat het: "Hanging like this / Like a vampire bat / Hanging like this / Hanging on your back", maar eigenlijk wil hij er zo snel mogelijk weer weg zijn. Hij hoopt dat het hoogtepunt zo rap mogelijk komt zodat hij snel weer huiswaarts kan keren: "It's torture / But I'm almost there". Maar hij komt wél steeds weer terug.

(4.5*) - 4. If Only Tonight We Could Sleep is een Oosters getint nummer en heeft nogal een korte tekst. Enkele gelukkigen onder u hebben het misschien al meegemaakt... Een moment met een geliefde waarvan je denkt: "Dit is zó overweldigend dat ik zou willen dat het blijft duren". Daarover gaat dit nummer volgens mij. Mooie metaforen worden gebruikt om dat gevoel te beschrijven. Voor velen hier een van dé favorieten van de plaat.

(4.5*) - 5. Why Can't I Be You? Je kan al aan de titel zien dat dit nummer over adoratie gaat! Pure verafgoding zelfs. Typisch catchy Cure-nummer dit. Fantastisch poëtisch woordgebruik: "I'm smitten / I'm bitten / I'm hooked / I'm cooked / I'm stuck like glue / You make me, make me hungry for you". Schitterend toch?

(5.0*) - 6. How Beautiful You Are, een nummer dat trouwens geïnspireerd is op een gedicht van Charles Baudelaire, gaat over diepe teleurstelling in je geliefde. Door een bepaalde gebeurtenis kom je tot de vaststelling dat iemand waarvan je dacht dat het je soulmate was dat toch niet helemaal blijkt te zijn. Hij beleeft samen met zijn vriendin een romantisch weekendje in Parijs. Alles gaat goed tot ze een sjofele oude man ontmoeten die twee kinderen bij zich heeft. Een klein kindje op z'n arm, een jongetje aan zijn hand. Alledrie staren ze naar zijn vriendin van kop tot teen omdat ze zo adembenemend mooi is. Hij vindt het aandoenlijk, maar zijzelf vindt het ergerlijk en zegt 'm dat ze het haat dat die bedelaars haar zo aanstaren: "I hate these people staring / Make them go way from me!". Totaal ontzet door die reactie slaat de liefde om in haat en hij komt tot de conclusie dat soulmates niet bestaan: "This is why I hate you / And how I understand / That now-one really knows or loves another". Zit ook bij mijn 4 favoriete nummers dit.

(3.5.*) - 7. The Snake Pit gaat over dronken de liefde bedrijven met groupies. Robert is aanwezig met de rest van de band in de kelder van een club, hij is onder invloed van drank en drugs (of beide) en hij is op een van de sofa's met een van zijn groupies aan het flikflooien. De rest van het gezelschap is ook zodanig dronken/stoned dat ze er zelfs niets van merken. Hij raakt steeds benevelder en in de auto wordt hij dan helemaal ziek. Een van de mindere nummers van de plaat vind ik.

(3.5.*) - 8. Hey You! Is een pick-up line op muziek. Hij ziet een meisje, wlk. in een discotheek ook, en hij is zo erg tot haar aangetrokken dat hij wil dat ze stante pede bij hem komt om 'm te kussen. Het nummer - een niemandalletje - heeft, terecht, de plaat niet gehaald, maar de titel van het album is natuurlijk wél hiervan afgeleid.

(5.0.*) - 9. Just Like Heaven... na deze twee mindere nummers komen we aan het beste nummer van de plaat. Het gaat over het niet goed kunnen uitdrukken van je gevoelens van liefde tegenover elkaar, nét omdat je té verliefd bent. Je stuurt de verkeerde signalen, met als resultaat dat je elkaar uiteindelijk verliest. Achteraf besef dat je de liefde van je leven mislopen bent. En wat méér is... Het arrangement van dit nummer is gé-ni-aal! De flow van dit nummer is zo mogelijk nog gé-ni-a-ler! "Dancing in the deepest oceans / Twisting in the water / You're just like a dream". Je krijgt er koud en warm tegelijk van. En dan mijn favoriete Cure-line óóit: "I found myself alone alone alone above the raging sea / That stole the only girl I loved / And drowned her deep inside of me".

(4.0*) - 10. All I Want (zie verder bij 12., maar dan naar mijn aanvoelen gezongen uit het standpunt van de man)

(4.0*) - 11. Hot! Hot!! Hot!!! beschrijft drie vreemde seksuele ervaringen die Robert Smith had. De ene in de kelder van een club (zie 7. misschien?), de andere op een zeiljacht, en de laatste thuis in zijn slaapkamer. Velen denken dat het over drugs gaat. Maar aangezien het op deze plaat staat, gaat over seks volgens mij. Of over een combinatie van de twee, natuurlijk. Een atypisch Cure nummer. Lowdown funk. Maar wel geslaagd, vind ik.

(4.0*) - 12. One More Time is een heel mooie en gevoelig nummer. Ook heel triest. Maar wel één waar ik me altijd iéts minder verbonden mee heb gevoeld. Naar mijn aanvoelen wordt het gezongen vanuit het standpunt van een vrouw naar een man toe. Niet dat het omgekeerd niet zo kunnen hoor, maar 't lijkt me wel sterk. Dit nummer heb ik trouwens gebruikt om een familielid fan te laten worden van The Cure. Ze was al dagen aan het huilen om een mislukte relatie en was nog volop in de ontkenningsfase en zei de klassieke dingen als: "Hij keek laatst weer zo lief naar mij! Wil hij me terug? Kon hij me nog maar 1 keer in z'n armen houden. Dat zou m'n verdriet draaglijker maken. Misschien lag het aan mij?" Ik zei haar dat ze in denial was en dat The Cure een mooi nummer geschreven daarover, One More Time geheten. Zoals verwacht ging ze toen nog meer huilen, maar van toen af is ze toch wel een verstokte Cure-fan geworden. Ik weet het, ik ben gemeen!

(5.0.*) - 13. Like Cockatoos gaat duidelijk over de bons krijgen van een geliefde. Kaketoes zijn kuifpapegaaien die voornamelijk in Australië in het wild voorkomen. Een kaketoekoppel zou, net als bv. een duivenkoppel, trouw zijn totterdood, maar hij vergelijkt dan ook de protagonisten niet met kakatoes, maar wel de nacht waarin het gebeuren zich afspeelt: "All around the night sang out like cockatoos". En het geschreeuw van die vogels is dus... verschrikkelijk! Wat zich afspeelt die nacht is dus niet zo fijn. Het nummer is duidelijk schatplichtig aan Tomorrow Never Knows van The Beatles, maar is toch één van mijn 4 favorieten op deze plaat. Het schichtige van de vrouw die naar buiten loopt om af te spreken met de man komt zo goed uit de verf door het feit dat hij die eerste 4 strofes in 1 adem aframmelt.

(4.5*) - 14. Icing Sugar. Dé verleiding. Wederom gezongen vanuit het standpunt van de vrouw. Hij wordt verleid door een meisje dat 'm uit liefde wil opeten. Hij is even lekker als een suikerspin. En geef nu toe, daar lijkt onze Robert toch wel wat op
In tegenstelling tot veel Cure fans die dit nummer haten, vind ik dit een schitterend nummer. Die drive die de rollende drums aan het nummer geven, en die letterlijk verleidelijke saxofoon maken van dit nummer weer zo'n typisch Cure nummer waarbij tekst en muziek volledig op elkaar aansluiten.

(4.0*) - 15. The Perfect Girl. Het meest opgewekte nummer van de plaat. We hebben meteen door waarover dit gaat ; tot over je oren verliefd worden op iemand.

(4.0*) - 16. A Thousand Hours... Hier heeft hij het naar mijn aanvoelen over de zekere ontnuchtering die hij voelt nadat hij een tijdje van bloem naar bloem heeft gefladderd. Hij heeft one-night-stands om een verbroken liefdesrelatie te verwerken, maar vraagt zich tegelijk af: "Hoe lang hou ik dit nog vol? Tegenover dat klein beetje geluk dat ik af en toe ervaar staan al die pijn en teleurstellingen!". Hij verlangt weer naar de échte liefde van weleer die toch nog niet helemaal verwerkt is, zo blijkt.

(4.5*) - 17. Fight is écht wel hét nummer om op te zetten wanneer je down bent en weer eens uit die put moet zien te klauteren: "Fight! Fight! Fight! / Just push it away / Fight! Fight! Fight! / Just push it until it breaks". Aangezien de liefde het concept is van deze plaat, heeft hij het waarschijnlijk geschreven vanuit het standpunt: Stop met treuren om haar, verlies je niet in zelfmedelijden, maar stel je weer open voor de wereld om je heen: "So when the hurting starts / And when the nightmares begin / Remember you can fill up the sky / You don't have to give in. Heel helend nummer vind ik zelf.

avatar van deric raven
4,5
Afsluitingsproces.

Robert Smith die de zolder op ruimt.
Liggende ideeën worden gerangschikt.
Afgestoft en vervolgens weer opgepoetst.
De grote schoonmaak.
Alsof je te maken hebt met een grote kaartenbak.
Overlijdensprentjes, ansichtkaarten van vakanties, kerstkaarten.
Alles door elkaar.
Geen rangschikking.
Maar wel bepaalde herinneringen.

Zo ervaar ik Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me.
Humor, romantiek, vreugde, verdriet en pijn.
The Cure in een kijkdoos.
Alle elementen aanwezig.
Nummers die onafgewerkt zijn blijven liggen.
Hier passend tot een geheel samen gebracht.
Gewoon omdat ze kwalitatief goed genoeg zijn.

Het hoofd moet leeg zijn.
De rommel is weg.
Pas dan ben je klaar voor de volgende stap.
Afsluitingsproces.
Nieuwe creatieve openingen.
Disintegration als resultaat.

4,0
Dit vind ik het sterkste album van The Cure. Destijds als dubbel-LP verschenen met een enorme afwisseling en een opvallend hoog niveau. Mijn persoonlijke hoogtepunten zijn: Just Like Heaven, Like Cockatoos, The Kiss (geweldig intro!) en How Beautiful You Are.

avatar van RuudC
1,5
"Hoog niveau" is geen omschrijving die ik voor dit album zou willen gebruiken. Afwisselend is het zeker, maar het lukt me niet om erg complimenteus te zijn over wat The Cure hier presenteert. Het doet me stiekem wel wat denken aan de witte plaat van The Beatles. Met name omdat daar ook zoveel ideeën op gepropt zijn. Een populaire plaat, maar ik gaf er 2* aan. Ook The Cure hoeft niet op mijn waardering te rekenen. De instrumentatie is vaak genoeg erg slecht. Ik snap absoluut niet waarom de band er graag Hey You!!! bij wilde hebben. Het is echt wanstaltig! Soms doen de heren het wel goed hoor. The Snakepit valt dan wel weer goed. Over het algemeen vind ik The Cure hier te licht, te wisselvallig en te labiel. Dan duurt het album ook nog eens 75 minuten. Even dacht ik dat dit wellicht een conceptalbum was, maar het is eerder het omgekeerde.


Tussenstand:
1. Pornography
2. Faith
3. Seventeen Seconds
4. The Head On The Floor
5. Three Imaginary Boys
6. The Top
7. Kiss Me, Kiss me, Kiss me

avatar van lennert
4,0
Heel interessant album, misschien nog wel het meest experimentele tot nu toe. In een bepaald opzicht had ik het idee dat ik hier naar een jaren '90 alternative rockband aan het luisteren was, wat misschien toch iets zegt over hoever The Cure bij vlagen de tijd vooruit was? Ik hoor de pop van The Top en The Head On The Door, bij vlagen nog steeds de oude sound maar ook een flinke dosis nieuwe, experimentele invloeden die het album een heel ecclectisch karakter geven. Pop, goth, psychedelica, alternative, warme gitaarpartijen worden afgewisseld met blije blazers om dan weer over te gaan in deprimerende soundscapes. En het werkt goed. Van een prachtige mierzoete ballad als One More Time, naar stonerpsychedelica van The Snake Pit naar de agressie van Shiver And Shake ("YOU'RE JUST A WASTE OF TIME!"): Kiss Me, Kiss Me is een afwisselende reis die eigenlijk na enkele luisterbeurten stiekem nog beter bevalt dan de voorganger. Niet altijd even sterk, maar als geheel toch zeker overtuigend en bijzonder.

Tussenstand:
1. Pornography
2. Faith
3. Kiss Me, Kiss Me
4. The Head On The Door
5. Seventeen Seconds
6. The Top
7. Three Imaginary Boys

avatar van BlackFinch
3,5
Niet zo goed als ik van ze gewend ben. Ben wel fan van de muziek van The Cure, maar dit album viel een beetje tegen. Toch drie sterren omdat er wel een aantal goede nummers op staan. The kiss en just like heaven en a thousand hours zijn prachtnummers. The snake pit heeft een heerlijke licht-psychedelische vibe. How beautiful you are is ook een nummer waar ik wel van kan genieten. Ze lijken alleen een beetje willekeurig bij elkaar gezet met een aantal nummers die voor mij wat meer als ‘opvulling’ aanvoelen? Vind de album cover wel gaaf trouwens.

avatar van RonaldjK
4,5
Nee, een sarcastische toon heb ik niet Grootfaas, slechts oprechte nieuwsgierigheid. Ik nam simpelweg aan dat er in zo'n lijst van de Billboard Hot 100 toch wel iets van je gading is te vinden.
In het bericht erna noem je "Sonic Youth, Hüsker Dü, the Smiths, Replacements", die inderdaad geen Amerikaans hitlijstmateriaal zijn (The Smiths in Britannië echter: hit na hit!)

Nu begrijp ik beter je invalshoek. Mijn maatje JeKo (niet op MuMe maar wel meelezend) zit helemaal op jouw lijn, die vindt het ook al snel te commercieel.
Wat dat betreft is The Cure extra uniek, denk ik. Enerzijds hitmateriaal, anderzijds moeilijker toegankelijk muziek voor de "serieuze muziekliefhebber". Ze deden het allebei, wat dan contrasten op hun albums brengt, zoals hier op Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:21 uur

geplaatst: vandaag om 08:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.