Simple Minds - Street Fighting Years (1989)

Het titelnummer vind ik ook het prijsnummer. De pieken en dalen zijn fenomenaal. Ingetogen, bijna akoestische passages, die worden afgewisseld met symfonische bombast. Prachtig gedaan.
Ik ben het met Beast eens, dat Belfast Child behoorlijk doodgedraaid is, maar het blijft toch een fraai opgebouwd arrangement met gevoelige keyboards. Met respect voor zijn betrokkenheid, maar op Biko murmelt Jim Kerr mij wat te veel, waardoor het nummer wat te vlak blijft en niet echt uit de verf komt. Kick It In klinkt chaotisch en hangt van los zand elkaar. Take A Step Back is een filler. Wat overblijft (2, 3, 4, 7 en 8 ) is goed tot zeer goed, waardoor ik toch nog op 4**** uitkom.

Het zal wel door al dat reizen komen.
Ik weet het niet.
Ook Bono en Robert Smith hebben van die periodes gehad.
Als je doordat je wereldberoemd bent en alles gezien hebt, terug verlangt naar vroeger.
Met een te grote auto rij je door een te kleine woonwijk.
Waar in je beleving kinderen op straat speelden.
Een geïmproviseerd knikkerkuiltje in een kapotte stoeptegel.
Voetballen tussen twee flatgebouwen.
Maar ook deze vertrouwde omgeving verouderd.
De jeugd van toen heeft zijn gezin gesticht.
Gekozen voor een zinvol bestaan.
Gepensioneerde zestigers die achter blijven.
Decadentie en graffiti.
Sporen van mentale en materiële afbraak.
30 is de magische leeftijd.
Keerpunt in je leven.
Al je dromen zijn nu verwezenlijkt.
Jezelf afvragend of het een bevredigend effect heeft opgeleverd.
Worsteling met het bewuste ouder worden.
Zoekend naar stukjes van vroeger.
In je beleving allemaal groter en mooier.
In het echt blijkt die kolossale volkstuin maar een afgedankt lapje grond.
Street Fighting Years is het onschuldige dagboek van een jonge puber.
Van voor de ontmaagding van alcohol en seks.
Na Pleasantly Disturbed van Life In A Day durven ze nu pas, ruim 10 jaar later terug te keren naar hun Schotse Roots.
Kick It In vertoont de laatste stuiptrekkingen van de bombast.
Verder heest voornamelijk volwassenheid.
Politieke standpunten in Belfast Child, Biko en Mandela Day.
Jim Kerr, de jongen in maillots en met baret is geen kind meer.

Ook deze weer eens door de muzikale draaimolen gehaald. Kan ook nu weer, net als bij de voorganger, geen fatsoenlijke score hier aan toe kennen, tenenkrommende commerciële bagger. Het zo graag maatschappelijk willen deugen en een zo groot mogelijk publiek bereiken heeft bij mij een te hoog handjes in de lucht en allemaal meezingen gehalte. Waar U2 wel interessant bleef (voor mij dan) zakten de Simple Minds door het muzikale ijs. Bij Mandela Day springen de knopen spontaan uit mijn broek van pure ellende. Ik lees dat andere mensen hier wel blij van worden en dat is natuurlijk prachtig want daar is muziek natuurlijk voor. ik gebruik de CD tegenwoordig als onderzetter voor mijn bierflesje.

Quasi perfecte plaat.
Geen enkel zwak nummer.