The Police - Ghost in the Machine (1981)

Prima album van The Police, beter dan zijn voorgangers. De song die er op dit album echt bovenuit springt is het onheilspellend klinkende "Invisible Sun", voor mij verreweg het beste nummer dat The Police ooit gemaakt hebben. Het klinkt ook heel anders dan de overige nummers die ook zonder meer redelijk tot goed zijn, maar zonder "Invisible Sun" had dit album van mij geen 4 sterren gehad. Het zou op 3½ zijn blijven steken.

4,0*

Interessant weetje ivm de hoes: uiterst conservatieve Christenen zagen er het teken van het beest (zijnde 666) in, in spiegelbeeld weliswaar. Ik alvast niet.

De hoes toont gewoon gestileerde referenties naar ...
van links naar rechts (en let op kapsel en gestalte) ...

Andy Summers, Sting en Stewart Copeland.

yip

Invisible Sun is een geweldige song, maar Secret Journey heeft ook een beetje die sfeer.

Vergeleken met de andere Police albums, vind ik de meerstemmige zang van Sting (zoals bij Invisible Sun) bij ieder song opmerkelijker aanwezig. Er is bijna geen solozangstem van Sting te horen.

Ben nog steeds van mening dat Spirits in the Material World hun beste nummer is, maar Invisible Sun is ook allemachtig mooi.
Ken nog niet het hele album maar daar komt snel verandering in.

Ik ken hem wel en ik moet zeggen dat kant B me totaal niet kan boeien. Dat is wel vaker het geval bij the Police.

Daar kan ik me vooral bij de laatste drie nummers weinig bij voorstellen...

Ik kom er nu pas achter dat de police meer dan 3 lp's heeft gemaakt,volgens mij ben ik na da dodadadadodada (ofzoiets) helemaal afgehaakt!)

Sorry maar het is absoluut niet geloofwaardig te beweren dat je dus nog nooit hebt gehoord van nummers zoals 'Every Little Thing She Does is Magic' of 'Every Breath You Take' ....

Na het wat matige Zenyatta Mondatta, is dit Ghost in the Machine weer van een behoorlijk niveau. Kant A heeft natuurlijk door Spirits, Magic en Sun al een heel bekende vliegende start, maar het zakt daarna niet in. Het heeft een wat 'volwassener' geluid als de eerste 2 albums en is meer in balans als Zenyatta.

Op "Ghost in the Machine" klinkt The Police anders dan op hun voorgaande platen. Door de toevoeging van toetsen en blazers is het een voller geluid geworden. Uiteraard zijn de invloeden uit de jazz en reggae nog merkbaar, maar met name die laatste is minder prominent aanwezig. Daardoor klinkt "Ghost in the Machine" donkerder. Net zoals elke Police plaat brengt ook deze een klassieker voort in de vorm van "Every Little Thing She does is Magic". Maar ook de rest van de tracks zijn meer dan de moeite waard. Al zakt de plaat in het midden een klein beetje in, vanaf "Rehumanize Yourself" pakken de heren de draad weer op. De bas van Sting is weer als vanouds jazzy en funky. "Ghost in the Machine" is ondanks de licht gewijzigde koers gewoon weer een goede plaat.

Vierde album van The Police die we dan toch maar meteen weer kochten.
Kan me herinneren dat het toen een hele tijd duurde voor het kwartje viel.

Het is al meer gezegd hier: een duidelijk donkerder klinkende plaat dan de vorige 3.
Minder reggae-invloeden, en de toevoeging van blazers, wat de songs mijns inziens niet altijd goed deed.
Het venijn zit hem hier in de kop en de staart.
De klasse van Every Little Thing Is Magic staat buiten kijf.
Het somber klinkende Invisible Sun en dito Secret Journey zijn andere toppers.
Spirits In The Material World was ook wel een terechte hit en kan ik nog goed horen.
En ook goed zijn Secret Journey en in iets mindere mate Omega Man.
Hungry For You en One World vind ik uiterst matige nummers en de rest kan er dan mee door.

Uiteindelijk dan toch wat beter dan Zenyatta Mondatta, maar de eerste 2 vond ik beter (en leuker).
Op vinyl.

Naast de bekende hits is er toch te weinig te beleven op deze CD. Dat betekent dat na drie nummers het luisterplezier een flink beetje afneemt. The Police rockt hier niet zo stevig meer. Als er dan nog blazers bijkomen, wordt het er niet beter op. Nee, deze van The Police zet ik nog zelden op.

Ik doe er een halfje bij. Dit is toch een leuk album. Heb m al jaren in huis, maar kom er nu achter dat ik 'm altijd wat onderwaardeer. Vooral kant A staat gewoon vol met erg leuke tracks!

Demolition Man is de enige track van dit album die ik echt niet trek, en de remake van Sting was zover mogelijk nog erger! Zelfs de covers van dit nummer zijn waardeloos (Grace Jones) ik ben er allergisch voor denk ik

Dit album heeft zowel hele goede als hele matige nummers.

Er zijn twee nummers die ik afschuwelijk vindt:
Hungry for You (j'aurais toujours faim de Toi)
Darkness

En wat zijn de hele goede nummers?
Invisible Sun en Spirits in the Material World?

'Invisible sun' is (voor mij) veruit het beste nummer van dit album. Het was even het enige nummer dat als favoriete track heb kunnen aankruisen. De rest van het album vind ik redelijk tot goed, waarvan 'Every little thing she does is magic' en 'Secret Journey' tot een van de beteren behoren.

Dit album begint ijzersterk, stort wat in en heeft een lekkere eindsprint.
In feite dus een 3.5*-album.
Dan heb je echter Invisible Sun. Wat een waanzinnig goed nummer is dat!
Misschien wel het beste nummer dat de heren hebben uitgebracht en dat zorgt voor een halfje erbij.

Op dit album hebben zijn de punkinvloeden volledig verdwenen en ingeruild voor een jaren '80 New Wave-achtig geluid. Ik kan het wel waarderen.

Ghost in the Machine was een ommeslag in het geluid van The Police. Door gebruik van keyboards en blazers werd inderdaad zoals Funky Bookie aanhaald voor een meer New Wave-achtig geluid gekozen.
Er werd dus nogal drastisch gebroken met de stijl van de eerdere albums.

Dat was overigens nog niet te horen op de eerste single 'Every Little Thing She Does Is Magic', dat in mijn optiek beter op Zenyatta Mondatta had gepast. Dit nummer is echter vanaf de eerste keer dat ik dit als pakweg 7-jarige hoorde 1 van mijn all-time favourites geworden. De clip waarin de band achterop een vrachtwagen staat te spelen en in de studio rondhangt staat in mijn geheugen gegrift.

Met het verdere album kon ik destijds waarschijnlijk heel erg weinig. Sterkter nog, dit album heeft van de 5 Police-albums überhaupt de langste tijd nodig gehad om te 'landen'. Het is een behoorlijk zware plaat, zeker ten opzichte van de luchtige eerste 3. Momenteel beschouw ik echter de andere twee singles 'Spirits in the Material World' en 'Invisible Sun' tot de betere Police-nummers. Maar ook de onheilspellende twee laatste nummers 'Secret Journey' en 'Darkness' vind ik erg mooi.

Platenmaatschappij A&M wilde graag 'Ωmegaman' (geschreven door Andy Summers) als eerste single van het album uitbrengen, maar Sting weigerde dit. Ondanks dat ik denk dat deze keuze juist is ben ik wel een liefhebber van dat ietwat dreigende nummer. Ik vind Sting zijn (dubbele) stem in dat nummer erg mooi, en vooral het "i'm so tired"-gedeelte vind ik super. Een favoriet van Sting 'Demolition Man' vind ik dan weer het slechtste nummer van deze plaat. Al is dit nog een goede versie vergeleken bij Sting z'n remake uit 1993.

'One World (Not Three)' (vol met blazers) is waarschijnlijk 1 van de eerste nummers van Sting waarin hij de problematiek in de wereld aan de kaak stelt. Het vormt samen met 'Too Much Information' en 'Rehumanize Yourself' het uptemo deel van het album.

'Hungry for You' tot slot heeft een groot deel van zijn tekst in het Frans, de taal die na het Engels Stings voorkeur lijkt te hebben aangezien hij meerdere nummers in die taal maakte (zoals 'La Belle Dame Sans Regrets'). Aangezien ik het niet zo'n mooie taal vind, heb ik ook niet zoveel met het nummer, ondanks dat ik de melodie erg mooi vind. Ik vind het tweede deel van het nummer dus ook beter.

Ghost in the Machine is waarschijnlijk het moeilijkste Police-album om te doorgronden, maar als het z'n geheimen prijs heeft gegeven komt het album denk ik ook het hardste binnen.

Dit album maar weer eens opgezet en tjonge, jonge: wat een energie. Goede teksten ook. Ritmisch en melodisch. Ik heb helemaal geen moeite met de synths. Mooie volgende stap in hun korte Police carrière.

Ik neig naar een halfje hoger.

Topalbum... Tekstueel en muzikaal strak en afwisselend, fijn om naar te luisteren! Persoonlijk mis ik de reggae-invloeden in de muziek op deze plaat, maar deze "serieuzere" klank mag er zeker ook zijn. Misschien verandert mijn mening na een aantal luisterbeurten, maar op dit moment kan ik meer genieten van de eerdere albums van deze band. Gelukkig heeft The Police de stijl van vorige albums niet helemaal losgelaten.

Favorieten:
"Spirits In The Material World",
"Every Little Thing She Does Is Magic", tovert na vele malen nog altijd een grijns op mijn gezicht.
"Too Much Information", fijne energie!
En tot slot "One World (Not Three)", waarin The Police hun onvervalste reggaesound weer laat horen.

Had even de neiging om "Demolition Man" bij mijn favorieten te scharen. Deze stond erg positief in mijn geheugen, maar bij nader inzien vind ik hem monotoon en langdradig.

Een aanzienlijke verbetering t.o.z van de wat teleurstellende voorganger, die een wat uitgeblust trio liet horen.
Een rijk album,waar de heren afstand hebben genomen van de springerigheid en hier beduidend volwassener van zich laten horen.
Meer ruimte voor synths, blazers en andere invloeden.
Ook hier is er geen sprake van een meesterwerk.
Daar zijn alle albums van The Police gewoon te wispelturig voor.
Wel een heel verzorgde plaat, want het is tot in de puntjes verzorgd.
Je zou denken, iets te verzorgd, maar omdat het een afwisselend geheel is en met een andere insteek is gemaakt, kan het prima.
Dat de heren muzikaal heel breed zijn, is een voordeel.
En als je Worldmusic in je songs verwerkt en je toch herkenbaar blijft, dan zit dat wel goed.
Ghost In The Machine is de sleutelplaat naar het verkennen van andere mogelijkheden.
Er moest iets gebeuren en dat wordt duidelijk op deze plaat.
Je zit er gelijk lekker in en de nieuwsgierigheid wordt des te groter met de wetenschap dat je drie totaal verschillende songs langs hebt horen komen.Dit trio behoort overigens met gemak tot het beste van de plaat.
Veel beter wordt het overigens niet meer, maar Too Much Information en One World zijn absoluut memorabel.

De rest moge bekend zijn.
De samenwerking werd er niet beter op en er werd nog 1 plaat uitgeperst.
Toen had Sting zijn koers in feite allang bepaald en kon los van de anderen op eigen benen gaan staan.

Dapper album deze en mag tot hun betere gerekend worden.

Ik las gisteren bovenstaand bericht van bikkel en daarna de eerdere geposte, en toch wel positieve, reviews. En ik dacht: kom, dat is lang geleden. Laten we het weer eens proberen..

Ik weet nog dat ik deze LP kocht als overtuigd Police Fan en dat het album mij toen zeer teleurstelde. Het was toen voor mij een brei van muziek en vooral de stem van Sting vond ik wat weggewerkt tussen 'andere' stemmen of wat minder op de voorgrond. Ook de blazers en het ietwat frivole Caraibische synthersizertje op de achtergrond vond ik niet passen bij de energie en het frisse van de eerder uitgebrachte albums.

Ja, er zijn wat goede nummers maar die zijn op twee vingers te tellen en wat was ik blij dat er een paar jaar later het zeer interessante en zeker volwassen album 'Synchronisity' uitkwam.

Goed, ik luister nu naar het laatste nummer 'Darkness' van dit album en daar gaat het ook bij blijven. Het blijft een brei.. blazers.. Stingkoortjes... ik ben 35 jaar later nog geen druppel veranderd blijkbaar.

Deze vind ik dan welliswaar beter dan hun vorige. Maar ook weer niet zoveel beter. Ghost is wel wat constanter te noemen. Overgens vind ik de blazers maar weinig toevoegen aan het geheel. Best wel saai getoeter. Ik word er in ieder geval niet warm van. En ook op deze staan weer een aantal missers. Welliswaar niet zoveel als op Zenyatta. En ook niet van die vreselijke.

Al met al is The Police niet echt mijn band. Alleen hun 2e en laatste plaat vind ik goed tot zeer goed. Wel moet ik zeggen dat de band vaak met goede singles op de markt kwam. Puur als als lp/cd band vind ik The Police behoorlijk overgewaardeerd. Maar dat is puur mijn persoonlijke mening.

Tegenvallende plaat, het begint prima met de 3 uitstekende singles (altijd al het sterkste punt van the Police), maar daarna volgen 6 middelmatige nummers. De laatste twee vind ik dan wel weer goed. Uiteindelijk toch hun minste plaat

Niet beter dan hun tweede cd hoor, Regetta de Blanc...dat blijft hun beste maar zeer wel te pruimen, swingt ook en Sting op saxofoon net als David Bowie..Invisible Sun is de toppert..duister..wonderschoon

De fijnste albums van The Police vond ik altijd hun eerste twee, en bij herbeluistering van dit vierde album van de heren behoud ik mijn gemengde gevoelens. Het mooie open geluid van die eerste albums is hier helaas verdwenen, en de blazers voegen naar mijn mening niet veel toe. De mooiste nummers (Spirits in the Material World en Every Little Thing She Does Is Magic) staan aan het begin en behoren tot het mooiste wat The Police opnamen, maar daarna daalt het niveau van de composities toch wel een beetje, al is het afsluitende Darkness dan weer op niveau. Eindconclusie: voor mij wisselvallig album.

Ik heb dit vanaf het moment dat het album verscheen erg goed gevonden. Inderdaad niet de "oude" Police, meer gepolijst zal ik maar zeggen. Maar toch, prima nummers die goed in elkaar zitten. En bedrieglijk eenvoudig klinken, maar dat is niet zo. In ieder geval: topalbum!