menu

The Police - Ghost in the Machine (1981)

mijn stem
3,57 (379)
379 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: A&M

  1. Spirits in the Material World (2:59)
  2. Every Little Thing She Does Is Magic (4:22)
  3. Invisible Sun (3:44)
  4. Hungry for You (J'aurais Toujours Faim de Toi) (2:53)
  5. Demolition Man (5:57)
  6. Too Much Information (3:43)
  7. Rehumanize Yourself (3:10)
  8. One World (Not Three) (4:47)
  9. Omegaman (2:48)
  10. Secret Journey (3:34)
  11. Darkness (3:14)
totale tijdsduur: 41:11
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Toch best wel een bijzonder album voor mij, of beter: hier staat een bijzondere single op. Want aERo's allereerste zelfgekochte single (jawel geheel bij elkaar gespaard van zijn zakgeld) was Every Little Thing She Does Is Magic.
Ik heb hem nog steeds thuis liggen en hoe je het ook went of keert; dat blijft een mijlpaal in mijn persoonlijke muziekgeschiedenis.
Het grappige is dat ik in die tijd als 11-jarig mannetje, net in de zesde klas (nu zou dat groep 8 zijn), helemaal weg was van deze band en van Madness (van wie ik geen single of LP heb gekocht). Pas later heb ik ooit nog eens een Madness verzamelaar op cd gekocht (zeg maar uit jeugdsentiment) en ook The Police-albums zijn pas later aan de beurt gekomen. Het heeft dus lange tijd bij dat ene singletje moeten blijven. Alleen Synchronicity kende ik op moment van uitkomen omdat de zus van een zeer goede vriend dat album in bezit had en wij dat regelmatig stiekem uit haar kamer pikten om zelf dan lekker te beluisteren.
Dit Ghost in the Machine heb ik pas jaren na release voor het eerst gehoord en eerlijk gezegd is het nooit tot mijn favoriete albums gaan behoren. Nu ik het onlangs weer eens heb opgezet moet ik zeggen dat ik het toch wel erg zuinig had beoordeeld. Of de heropleving van deze band daar een oorzaak van is zou ik niet durven zeggen, wel zorgt het er bij mij voor dat ik toch wel weer aandacht begin te vertonen voor deze band.

4,0
Een plaat met twee gezichten.

De kilte van de jaren ’80 wordt magistraal gevangen in Spirits In The Material World en ook in de donkere toonzetting van Invisible Sun .

Tussendoor worden we met Every Little Thing She Does Is Magic getrakteerd op de zoveelste nummer 1 hit.

Sting, Summers en Copeland doen hier prachtige dingen. Eigenlijk was hun muziek nog nooit zo coherent, zo vloeiend en de sfeervolle synths geven de nummers een magisch tintje.

Maar dan gaat het een beetje mis. Vanaf Hungry For You gaat het roer helemaal om. De ingetogen, sobere weelde van de eerste nummers maakt plaats voor het opzwepende geluid van een Caribische feestband.

Het resultaat is een hele serie snelle, zwoele, dansbare melodietjes die nog eens worden aangewakkerd door een compleet blazersensemble. Het swingt allemaal als een tiet zonder BH maar de klassieke Police-sound wordt aardig om zeep geholpen. En dat is jammer.

The Police heeft die toeters en bellen eigenlijk niet nodig. Gelukkig vinden ze de juiste koers met het atmosferische nummers als Secret Journey en Darkness net op tijd terug . Houd ik toch nog een goed gevoel over aan deze plaat!

avatar van deric raven
4,5
Als er een band in geslaagd is om tijdens hun loopbaan alleen maar kwalitatief hoogstaande albums te maken, dan is het toch wel het onderschatte The Police
Al ik weet niet helemaal wat ik met hun albums aan moet.
Zo ook met mijn persoonlijke hoogtepunt Ghost In The Machine.
Spirits In The Material World en Invisible Sun klinken best heavy.
Om daar tussen in het luchtige Every Little Thing She Does Is Magic te plaatsen, is erg onlogisch.
Zo ook weer het vervolg met Hungry For You.
Er is dan ook geen touw aan vast te knopen.
Alsof ze niet meer weten hoe ze met de hoge creativiteit moeten om gaan.
Het is dus niet altijd prettig om zo’n goede muzikanten in een band te hebben.
Met ieder een eigen invalshoek.
Ik sta er niet van te kijken als dit de ondergang zou betekenen voor hun kortdurende bestaan.
Misschien hadden ze ooit een wat zwaarder concept album moeten maken.
Met een betere aansluiting tussen de nummers.
Wat Sting solo wel lukt, lukt hem met The Police niet.
Ze worden vooral herinnerd als band met hitgevoelige sterke singles.
Een band die wel met elke muziekstijl uit de voeten kan.
Had deze keer de lijn van Invisible Sun door gezet.
Paste perfect in het tijdsbeeld van het begin van de jaren 80.
Kurt Cobain pakte het jaren later beter op.
Hij maakte de waardige opvolger van Invisible Sun; namelijk Come As You Are.
Even hoogstaand, en zoveel raakvlakken in de sfeer , klankbord en zang.

avatar van Ronald5150
3,5
Op "Ghost in the Machine" klinkt The Police anders dan op hun voorgaande platen. Door de toevoeging van toetsen en blazers is het een voller geluid geworden. Uiteraard zijn de invloeden uit de jazz en reggae nog merkbaar, maar met name die laatste is minder prominent aanwezig. Daardoor klinkt "Ghost in the Machine" donkerder. Net zoals elke Police plaat brengt ook deze een klassieker voort in de vorm van "Every Little Thing She does is Magic". Maar ook de rest van de tracks zijn meer dan de moeite waard. Al zakt de plaat in het midden een klein beetje in, vanaf "Rehumanize Yourself" pakken de heren de draad weer op. De bas van Sting is weer als vanouds jazzy en funky. "Ghost in the Machine" is ondanks de licht gewijzigde koers gewoon weer een goede plaat.

avatar van Boermetkiespijn
3,0
Topalbum... Tekstueel en muzikaal strak en afwisselend, fijn om naar te luisteren! Persoonlijk mis ik de reggae-invloeden in de muziek op deze plaat, maar deze "serieuzere" klank mag er zeker ook zijn. Misschien verandert mijn mening na een aantal luisterbeurten, maar op dit moment kan ik meer genieten van de eerdere albums van deze band. Gelukkig heeft The Police de stijl van vorige albums niet helemaal losgelaten.

Favorieten:
"Spirits In The Material World",
"Every Little Thing She Does Is Magic", tovert na vele malen nog altijd een grijns op mijn gezicht.
"Too Much Information", fijne energie!
En tot slot "One World (Not Three)", waarin The Police hun onvervalste reggaesound weer laat horen.

Had even de neiging om "Demolition Man" bij mijn favorieten te scharen. Deze stond erg positief in mijn geheugen, maar bij nader inzien vind ik hem monotoon en langdradig.

avatar van meneer
Ik las gisteren bovenstaand bericht van bikkel en daarna de eerdere geposte, en toch wel positieve, reviews. En ik dacht: kom, dat is lang geleden. Laten we het weer eens proberen..

Ik weet nog dat ik deze LP kocht als overtuigd Police Fan en dat het album mij toen zeer teleurstelde. Het was toen voor mij een brei van muziek en vooral de stem van Sting vond ik wat weggewerkt tussen 'andere' stemmen of wat minder op de voorgrond. Ook de blazers en het ietwat frivole Caraibische synthersizertje op de achtergrond vond ik niet passen bij de energie en het frisse van de eerder uitgebrachte albums.

Ja, er zijn wat goede nummers maar die zijn op twee vingers te tellen en wat was ik blij dat er een paar jaar later het zeer interessante en zeker volwassen album 'Synchronisity' uitkwam.

Goed, ik luister nu naar het laatste nummer 'Darkness' van dit album en daar gaat het ook bij blijven. Het blijft een brei.. blazers.. Stingkoortjes... ik ben 35 jaar later nog geen druppel veranderd blijkbaar.

avatar van motel matches
3,5
Tegenvallende plaat, het begint prima met de 3 uitstekende singles (altijd al het sterkste punt van the Police), maar daarna volgen 6 middelmatige nummers. De laatste twee vind ik dan wel weer goed. Uiteindelijk toch hun minste plaat

avatar van RonaldjK
4,0
De hitmachine die The Police was, ging in 1981 succesvol door. Wat ik achteraf bijzonder vind, is dat de band een brede groep tieners aansprak: zowel de gewone hitparadevolgers, als de kakkers (type poloshirtje, op mijn middelbare school was het de heersende trend) als de liefhebber van alternatieve muziek, in die dagen vooral new wave.
Waar voorganger Zenyatta Mondatta op de B-kant hoorbaar aan tijdsgebrek leed, blijft het niveau op Ghost in the Machine hoog. De heren kregen dan ook veel meer tijd én de mogelijkheid om de muziek ver weg (het Caraïbische eiland Montserrat) op te nemen. De luisteraar werd beloond.

Every Little Thing She Does stond in Nederland één week #1 in de Nationale Hitparade van de NOS en in de Top 40 van concurrent Veronica zelfs drie weken op die plek. Heerlijk uptempo liedje.
Opvolger Spirits in the Material World haalde in december #8 en in januari 1982 in de Top 40 #6.
Derde single Invisible Sun haalde met zijn geheimzinnige titel en sfeer in april #27 en bij Veronica slechts de Tipparade. Ik vond ze daarop klinken in de lijn van een band als Joy Division: melancholie overheerst. Wij noemden dat toen doomwave.
Die sfeer staat in contrast met wat ik op tv zag. Daar werden ons drie frisse blondharigen getoond, grappen makend met elkaar. Dat het achter de schermen minder gezellig was, wist ik toen nog niet. Voor mij stonden ze voor onbezorgdheid met af en toe een kritische noot in de teksten, zoals in Too Much Information en One World (Not Three).

Eerder noemden MuMensen de toevoeging van keyboards en blazers aan de plaat. Je kunt beweren dat de band, opgericht door drummer Stewart Copeland, op dit album vooral het vehikel van bassist/zanger Sting was geworden. Gitarist Andy Summers schijnt er niet blij mee te zijn geweest lees ik op diverse websites, want de sound ging inmiddels verder dan gitaar-bas-drums.
Desondanks behield de band op Ghost in the Machine de invloeden van ska en reggae, zo belangrijk voor hun stijl. Je zou daar door de blazers soul aan kunnen toevoegen, getuige bijvoorbeeld Demolition Man.

Het werd een energiek en uptempo album, dat veel van mijn leeftijdsgenoten aansprak. Nu ik de plaat een dikke veertig jaar later hoor, is opvallend hoe fris het nog altijd klinkt. Onmiskenbaar The Police, met als kanttekening dat ik wel iets snap van het gemopper van Andy Summers: de blazers nemen een behoorlijk deel van zijn gitaarruimte in. Dat Sting verantwoordelijk is voor het leeuwendeel van de composities zal daar debet aan zijn geweest. Tegelijkertijd zijn blazers wel heel relevant voor een band die met ska stoeit.
Op Ωmegaman echter klinkt vooral het triogeluid van vorige albums, lekker lied. Gedurende de hele plaat is te horen dat Stewart Copeland zelfs op hoog tempo niet alleen gepassioneerd maar ook gevarieerd kan drummen.
De enige song waar ik mijn tanden nog steeds niet kan zetten is afsluiter Darkness; het laat de plaat als een nachtkaarsje uitgaan.

Voor de fan die meer wil: op onder andere streaming zijn bovendien twee B-kantjes van singles bij dit album te vinden. In november 2018 verscheen Flexible Strategies met restmateriaal. Van de Ghost-singles hoor je daarop Shambelle en Flexible Strategies. De eerste klinkt als een instrumentaaltje van hun vorige elpee, de tweede is heel funky mét blazers.
Hartstikke leuk, maar Ghost in the Machine is op zichzelf al overtuigend genoeg, zeker met de constatering dat ie nog altijd fris klinkt.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:07 uur

geplaatst: vandaag om 08:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.