Fish - A Feast of Consequences (2013)

Ik hou wel van de licht elektronische invloeden op Plague of Ghosts, de moderne touch. Uiteindelijk een veel sprankelender geheel in mijn beleving. Het pakt meer uit.

Ook qua tekst grijpt het mij meer.

Een stuk dat ik zo nu en dan zeker graag nog eens uitzit, zodra je de eerste klanken van Old Haunts hoort zit je er weer in. Bij High Wood heb ik dat allemaal wat minder.

Die Mark Daghorn was ook degene die Marillion's Strange Engine remixte. Ook een waanzinnig project. Morgen ook maar weer eens op de iPod zetten.

Hartstikke goed zeg maar come-back album van onze reus maar aan Vigil kan dit echt niet tippen, dat album had zoveel klasse en hoogtepunten, overigens vind ik onze "' BARBEEL" op zijn best op INCUBUS maar dan niet van Fugazi maar van Yin Yang, wat zingt onze VIS daar geweldig.
Effe ter verduidelijking, fish=vis=barbeel=stoere grote vechtjas.....da's Fish toch?
Cliche is overigens mijn prijspakker van Vigil..

prima revival, maar aan Vigil en View from the Hill kan dit laatste album toch niet tippen.
het klinkt wel gerijpter maar ook minder fel/spannend/ruig. is ook logisch gezien fish's leeftijd.
maar toch half puntje omlaag.

Gisteravond nog eens gedraaid en ik ben inmiddels zo ver dat ik dit album beter vind dan zijn solodebuut. En dat wil heel wat zeggen.

Vergelijkenderwijs vind ik Vigil wel wat afwisselender. Mijn enig kritiekpuntje is dit album is dat veel nummers in aanleg en opzet op elkaar lijken. Je hoort een beetje dat ze op dezelfde manier zijn opgezet, soms komt de melodielijn zelfs overeen. En Fish experimenteert op dit album veel minder met elektronica dan op de paar albums die eraan voorafgingen. Maar eigenlijk vind ik dat wel een pluspunt, want daardoor klinkt het in het geheel niet tijdgebonden en mooi als één geheel. Bijna als een concept-album, hoewel het dat niet is.

Tuurlijk, destijds, bij eerste beluistering was het even schrikken van Fish' stem, die wel wat aan kracht heef ingeboet. Maar dat compenseert-ie met zijn dictie en zeggingskracht. Omdat ik echt alle nummers van dit album goed tot zeer goed vind, doe ik er een halfje bovenop: de volle vijf punten.

Omdat ik van de week ook het nieuwste Marillion-album heb gedraaid, denk je onwillekeurig aan wat het had kunnen worden als ze destijds niet elk huns weegs gegaan waren. Maar daaraan denken heeft eigenlijk geen zin: ze zouden hoe dan ook muzikaal uit elkaar gegroeid zijn. En per saldo krijg je er natuurlijk twee interessante acts voor terug. Al kan Marillion-met-Hogarth voor mij niet tippen aan de Fish era. Fish solo is wat wisselvalliger, eigenlijk net zoals Marillion na de scheiding.

Fish blijft hier wat dichter bij zichzelf.
De Schotse roots zijn duidelijk hoorbaar en hoewel niet allemaal hoogtepunten, is het een coherent geheel.
Zijn grote voordeel is dat hij nog altijd een uitstekend tekstschrijver is.
Minder hoogdravend dan in zijn tijd bij Marillion, maar nog altijd meer dan de moeite waard.
Perfume River en Blind To The Beautiful zijn mijn favo's op dit uitstekende album.

voor mij: the other side of me en the unravelling.

Ook mooi!

Perfume River is wel een blijvertje gebleken. Eind 2014 de man live gezien en toen begon hij met dat nummer als ik het me goed herinner.

Plaatsje vooraan bemachtigd, staat daar die imposante gestalte die 'the situation has somehow got completely out of hand' zingt. Dat deed wel wat ja.

Deze plaat de complete score gegeven, en dat is best bijzonder voor een moderne progplaat. Maar er is maar één Fish, en laat dat duidelijk zijn.

Het geweldige aan deze plaat is de opeenstapeling van geweldige songs. Dan blijk toch (weer) dat Vantsis, Patterson en Boult echt erg goede componisten zijn. Omdat ze op veel songs samen schrijven, zullen ze het beste in elkaar naar boven halen.

Een strakke band dus die tevens allen goede songs kunnen componeren. Vaak valt zoiets bij solo-artiesten niet op. Dan worden de songs toch vaak aan de solo-artiest zelf toegeschreven. In het geval van Fish, heeft hij nooit meer dan alleen teksten geschreven. Dus wat kudo's naar zijn componisten mag best eens.

In juli verschijnt een nieuwe (en laatste) van Fish : Weltschmerz .

September

Herfst ! En dan is dit één van de mooiste en beste albums die je kan opzetten.. Een heerlijk rustig weekend voor de boeg met lezen, een Vlaams bier, misschien vanavond de open haard weer eens aan, vrouw naast mij op de bank en Fish die de eerste mistige of stormachtige avonden aankondigt terwijl de temperaturen over een dikke week gaan dalen en de bomen leeggeschud mogen worden. Puur genieten hier op Walcheren.

Was dit 2013 alweer ?

Een jaar en een dag later en ik wil enthousiast hier mijn band met dit album hier opschrijven maar ik lees mijn vorige bericht van een jaar en een dag geleden terug met bijna exact dezelfde woorden als welke ik nu wilde opschrijven.

Ik kan maar 1 conclusie trekken. Dit is mijn herfstalbum. Deze muziek neemt mij mee naar vallende bladeren, korter wordende dagen, de betere bieren, het afsluiten van het groeiseizoen, de inleiding naar de winter en alle bijbehorende feesten.

En wat sterk van dit album dat het mij juist steeds weer terughaalt om te gaan beluisteren in deze periode. Elk jaar weer.. Tot het weer tijd is om verder te gaan omdat alle bladeren zijn gevallen en Fish samen met deze bladeren weggeblazen worden door Koning Vorst…

Wat een abnormaal goede plaat blijft dit toch. Dat Fish hier jaren na de slechts aardige albums Field of Crows en 13th Star ineens nog mee kwam, ik blijf het bijzonder vinden.

Perfume River, geen woorden voor. Dat dreigende begin, die opbouw richting het uptempo refrein. Of het breekbare, gevoelige The Other Side of Me. Luister ook even naar de gitaarsolo in dat nummer. David Gilmour keek en zag dat het goed was.

De High Wood-suite is eigenlijk van begin tot eind goed, met Crucifix Corner als hoogtepunt. Niet echt vergelijkbaar met Plague of Ghosts, het zijn meer losstaande nummers. Al grijpen ze wel tekstueel en muzikaal/thematisch op elkaar terug, meer een beetje zoals op de oude Marillion-conceptalbums.

Fish zelf klinkt fantastisch, zijn stem klinkt helderder dan op de albums tussen pak 'm beet Raingods en 13th Star. Power heeft hij ingeruild voor gevoel en dat past perfect bij de muziek.

Eigenlijk heeft dit album alles: uitgesponnen epics, feilloze snelle rocksongs als All Loved Up, sterke teksten uiteraard. Hoogtepunt uit de lange carrière van Fish.