Dit album heeft werkelijk alles wat je van een goed pop album mag verwachten.
Geen enkel zwakke broeder tussen het songaanbod door een groep die Andy Warhol ooit omschreef als :
My absolute favorite pop group.
De hoes alleen heeft de tand des tijds doorstaan, een eye catcher!
De opening is vintage Blondie, Deborah Harry die de telefoon bijna van de muur trekt qua temperament. De keuze voor Mike Chapman was na de eerste twee albums op zijn minst opmerkelijk en bijzonder te noemen. Toen ik las dat hij de productie voor zijn rekening nam, hield ik even mijn hart vast.... Ik dacht het moet natuurlijk niet de kant van Smokie op gaan, maar op de een of andere manier heeft hij de Blondie sound niet enkel in tact gelaten maar ook geperfectioneerd naar een all time high level.
Dit album bestaat uit allemaal hits, de diversiteit is waanzinnig en de band speelt grandioos.
Mijn favoriete tracks zijn : 11:59 dat La Harry naar een super climax zingt een evergreen, maar ook het subtiele en prachtige Fade away and radiate, en het op Brooke Shields geschreven Pretty Baby.
Menig een ziet dit - niet ten onrechte- als het Magnum Opus van Blondie, het album staat ook in de grote lijst van bestverkochte albums. Ik blijf het draaien tot mijn laatste dagen
