Camel - The Single Factor (1982)

volgens mij zeker niet hun beste album, maar "Heroes" is GEWELDIG

Ben ik wel met je eens. In die periode (jaren 80) waren de albums van Camel nogal wisselvallig. Andere hoogtepunten van dit album zijn voor mij Wait (erg stevig voor Camel-begrippen) en Sasquatch (prachtig geproduceerde instrumental).

hier staat toch geen wait op?

Nee, je hebt gelijk, ik bedoel Manic. Stom van me...

Heroes is het beste nummer van Camel ooit! Kippenvel. Niet gezongen door Camel-frontman Andrew Lattimer maar door Chris Rainbow. Chris Rainbow, één van de beste zangers aller tijden _o_ , doet ook de lead vocals op het nummer 'The Turn of a Friendly Card' van The Alan Parsons Project (APP). Ook APP-bassist en mede-zanger, David Paton, speelt mee op dit album.
Ander topnummer: You are the One (wel met lead vocal: Lattimer).

het zij je vergeven

Erg matig voor Camelbegrippen. Album neigt vaak meer naar AOR dan naar Symfo en in AOR is Camel toch een paar klassen minder. Gelukkig nog wel een paar uitschieters, anders zou het echt rampzalig zijn.

Sasquatch is een geweldig nummer! Vrolijk, cool...die basgitaar wordt geweldig bespeeld en het gitaarwerk is ook briljant! You are the one is ook een leuk nummer en verder weet ik nog niets van dit album. Toch heb ik hem thuis op lp...dus ik zal er eens voor moeten gaan zitten...

Dit album is wat mij betreft naar Stationary Traveller hun beste. Heroes is fantastisch! Ook de andere nummers. Ik heb me niet gestoord aan één nummers alhoewel sommige me minder aanspreken. Ik geef er 4,5 sterren voor!

Heroes wordt gezongen door Chris Rainbow. Dezelfde die ook het briljante The Turn of a Friendly Card van the Alan Parsons Project zingt. Kippenvel.

Heb in mijn LOKALE RADIO periode dikwijls You Are the One gedraaid en het instrumentaaltje gebruikte ik zelfs als tune ... By the way, wie hoorde ooit een nummer van Camel op de radio draaien ?
Tom van der Heuvel
http://lemonpopsycle.googlepages.com/home

Ook 1 van de mindere van zo howel hier wel een stuk of 5 goede nummers opstaan.

kant B (heb de LP) is wat beter dan kant A.
deze LP lijkt meer op een plaat van Alan Pasrons Project dan op de orginele Camel 1972-1975 met alle gastartiesten enzo erop.

Na het uitstekende Nude is dit weer een veel song gerichter album.
Het is zeker geen hoogvlieger deze plaat, daardoor is het toch iets te vlak en te weinig echt Camel.Het was een periode dat veel symfobands ineens veel toegankelijker gingen klinken.
Er staan gelukkig toch een paar uitschieters op. Het enigzins vertrouwd klinkende Sasquatch, waar Latimer eindelijk zijn gitaar weer lekker laat spuwen. Heroes is eveneens een fraaie song, die wat spees al aangeeft, een Alan Parsons Project behandeling heeft gekregen. Mooiste nummer is voor mij Today's Goodbye. Deze song mag er in al zijn toegankelijkheid zeker zijn.

goede lp, vind die nu beter vooral liedje 1 erg goed en Manic. wel begint het hier op Alan Pasons Project te lijken met ook Chris rainbow als zanger

''Heroes'' wordt niet door Chris Rainbow gezongen maar door voormalig Pilot zanger David Paton. ''Heart's Desire'' wordt wel door Rainbow gezongen. Beiden inderdaad bekend van de Alan Parsons Project albums. ''Special thanks to Eric Woolfson and all at Abbey Road studios'' is in het boekje te lezen. Redelijk album maar meer een lichte popplaat dan de indrukwekkende meesterwerken met een duidelijk thema.

Bluebird heeft het volledig bij het rechte eind!
In zijn beoordeling ga ik mee. Het is een wat fragmentarisch klinkende Camel, waarbij de voorganger Nude veel complexer en overwogener was - met een duidelijk thema -.
En juist door het ontbreken van een thema zijn de nummers wat los-zand achtig.
You are the one is een prima nummer, Heroes idem.
Selva evenaard bijna de gebroeders Knopfler.
Today's goodbye is de topper, maar...waarom wordt die geweldige gitaarsolo weggedraaid? Heren van Camel: Dit was een potentiele klassieker (even klassiek als Lady Fantasy), maar wat gebeurt er.
De producer denkt weer eens met z'n vingers aan de knoppen te zitten...foei.
En wat doen jullie: heren van Camel. Jullie kijken toe en laten het gebeuren.
Hierdoor een on-samenhangend geheel. Jammer

Er was vroeger op zondagavond van 21 tot 24 uur het geweldige programma Rockdreams van Vincent Van Engelen. Hij draaide regelmatig Camel en heeft destjids ook het concert van Nijmegen 1981 uitgezonden in zijn show. Wim van Putten heeft later concerten uitgezonden in zijn radioshow.

Wat mij betreft helemaal geen verkeerde CD maar ik vond het in 1982 na het geweldige Nude een absolute tegenvaller. David Paton en Chris Rainbow stonden ook op het podium in Vredenburg met Latimer tijdens de tournee voor deze CD en het was meer Andy Latimer & Friends dan dat er een echte en hechte band stond, ook een beetje los zand dus net als dit album. Van deze tournee is ook een live CD, nl. On The Road 1982. Geluid hiervan is helaas niet echt super

Zelf vind ik Camelogue wel een grappig nummer maar ook enkele andere nummers als Sasquatch en Selva zijn heel behoorlijk. Het nummer You Are The One vind ik werkelijk tenenkrommend. Een beetje een wisselend gevoel over dit album dus maar best aardig om heel af en toe op te zetten, niet te vaak.

Ik vind Camel een stuk minder goed als zij zich op een meer popgeorienteerde stijl richten . Het heeft dan veel minder eigen smoelwerk .
Met als meest teleurstellend resultaat Breathless uit 1978 .
I Can See Your House From here van een jaar later lijdt onder hetzelfde euvel .
Dan is deze wel wat constanter , maar het blijft een wat krampachtige poging om een wat breder publiek aan te spreken .
gelukkig is er met Heroes , Sasquatch en Today's Goodbye voldoende bewijs dat Latimer nog steeds gevoel heeft voor pakkende songs .

deze plaat had dan ook net zo goed van Alan Parsons Project kunnen zijn, en zo klinkt die ook.

"heroes" is een zeiknummer met verschrikkelijk katachtig gejank en past beter bij BZN dan bij Camel.

staan wel enkele goede stukken op zoals Sasquach en Manic

Nogmaals wordt Heroes niet door Chris Rainbow maar door David Paton gezongen die idd een typisch nasaal, wat jankerig stemgeluid heeft.

Eigenlijk begon dat hier zo'n beetje vanaf het album Nude toen Camel commerciëel aan de weg begon te timmeren. Toen waren ''City Life'' en ''Lies'' de singles die met name wijlen Willem van Beusekom en Frits Spits met regelmaat voorbij lieten komen en zowaar in de hitlijsten terechtkwamen. Van TSF was ''No Easy Answer'' en het instrumentale ''Selva'' (met Anthony Phillips op klassieke gitaar) destijds ook in de Avondspits te horen. Van Stationary Traveller werd ''Cloak and Daggerman'' een redelijk gedraaide single. Daarna was het een beetje gedaan met de ''populariteit'' en beperkte de airplay zich tot de daarvoor bestemde LP programma's. Al met al moet Camel het doorsnee radiopubliek toch niet geheel zijn ontgaan.

Zwakke camel-plaat met enkele lichtpuntjes.

You are the One en Sasquatch zijn fijn en de pop van No Easy Answer werkt ook nog wel.

Meer een soloplaat (titel zegt alles) van Andy dan een volwaardige Camel-plaat.

Had wel wat meer vuurwerk op gekund, wat mij betreft.

Eerste album na het (noodgedwongen) vertrek van Andy Ward. Andy Latimer was contractueel verplicht dit album te maken, anders was het er niet gekomen. Met dat gegeven in het achterhoofd is het nog een heel aardig album geworden. Geen hoogvlieger, maar dat was ook niet te verwachten onder die omstandigheden.

'Heroes' wordt met stip verkozen tot beste nummer (zie 'statistieken', ), ook door mij. Jammer dat een Platenspeler geen programmeerfunctie heeft.

Heroes is best een fraai nummer , maar ietwat anoniem voor een band als Camel . Het is net of Latimer hier een soort van Alan Parsons Project beleid voert . Heroes lijkt ook verdomd veel op een song van Parsons .
Het is een beetje de makke van deze plaat ; Het is niet echt op en top Camel wat je hier hoort . Sasquatch is de uitzondering op de regel . Fijne song , puik gitaarwerk en Simon Philips superieur op de drums .
Geen echte slechte nummers hier , maar voor Camel begrippen een wat onevenwichtig geheel met de drang naar een wat poppyer geluid . Ik vind 'm trouwens beter dan Breathless en I can See Your Miles From Here , daar doet Camel wel erg geforceerd aan .
Vind ik dit net even oprechter .

Ja, de Alan Parsons sound werd aardig hip in die jaren. Leuke band hoor (vooral als je een programmeer functie op je pick up zou hebben). Maar soms ook jammer als het mooie eigen geluis er onder lijdt. Ook Barclay James Harvest had daar last van, m.i.

Andy Latimer is de weg kwijt... Hij wil pop, pop zoals ELO en Alan Parsons het maken...

Leuke nummers op deze plaat zijn de meer gitaar-georienteerde: You are the One, Selva en Camelogue...

Al had de gitaar wel ietsje harder in de mix gemogen...

Stationairy Traveller is gelukkig weer een stap in de goede richting...

Jammer, deze plaat... Nude was zo goed...

edit: En wie heeft ooit Chris Rainbow geadviseerd te zingen?!?

Misschien omdat ie 2 linkerhanden had en nog minder hersencellen? M.a.w. hoe bedoelt u dat?

De minste nummers van Camel (Heroes, Cloak and Daggerman, Long Goodbyes) maar ook het vals-gezongen Drafted op Pressure Points-Live, zijn allemaal door Chris gedaan....

Ik vind Andy veel aangenamer zingen... Jammer dat Colin Bass niet meedoet, hij heeft ook wel een aangename stem...