Camel - The Single Factor (1982)

ELO ontstond al begin jaren 70 beste Ozric. was overigens al snel een band die in de charts te vinden was.
Camel had in dat dat geval een te wat gezichtloos image, zonder echt een aansprekende frontman/ vocalist, een muzikantenband zonder opsmuk.
Met Breathless en I Can See Your Eyes deden ze wel wat serieuzere pogingen om aansluiting te vinden naar een wat groter publiek.
Op deze is die insteek wat minder aan de orde.
Het is wat popgerichter, maar Latimer doet niet krampachtig zijn best voor hits te gaan.
Daarom vind ik dit ook een wat sympatieker album dan de door mij eerder genoemde platen.
Soms is de vergelijking met APP wel treffend trouwens.
Stationary Traveler is echt weer een opleving.
Die heeft wat meer ballen vooral en werkt de combi pop/ prog meer in Camel's voordeel.

Ik vind ST niet zo heel erg veel anders dan TSF wat ''ballen'' betreft. Het thema van ST is gewoon veel interessanter in het toenmalige tijdsbeeld waardoor die ook iets meer aandacht heeft gekregen. Beide albums hebben hun zwakke en sterkere tracks. En dezelfde APP beleving door de aanwezigheid van Rainbow en Paton.

ELO heeft volgens mij alleen maar popmuziek gemaakt. Idd begin 70's ontstaan vanuit The Move met aandachttrekker nr.1 Roy Wood. (bent u ook een popster??? ) En probeerden interessanter te doen dan ze waren.

ST is wat donkerder in opzet en de nummers hebben over het algemeen wat meer lading.
Het toetsenwerk van onze eigen Ton Scherpenzeel draagt daar ook zeker aan bij.
TSF is naar mijn idee een plaat die gewoon wel lekker weg luistert, zonder echt te vlammen.

Nou ja, Manic en Sasquatch maken wel weer wat goed in dat opzicht. TSF mist gewoon een eigen gezicht wat ST inderdaad wel degelijk heeft. Het thema is donker genoeg tenslotte.

The Single Factor is ook meer een compilatie songs, met verschillende drummers, toetsenisten en vocalisten.
Stationairy Traveller heeft meer constistentie.

Mijn kennis van APP en ELO is echt miniem. Ik vergat ook Queen en 10CC als hitmachines te noemen. ook pop met een vleugje prog. Dus het is wel degelijk mogelijk. Bowie en Kate Bush konden er ook wat van trouwens. En wat te denken van Peter Gabriel solo.

Het was natuurlijk ook het tijdsbeeld van de jaren 70 dat langzaam, nou ja dramatisch aan het veranderen was. Moeilijkdoenerij had zn tijd gehad, de maatschappij veranderde en dat vond duidelijk weerklank in de muziek. Heden ten dage is die generatie grotendeels weer naar de oude roots teruggekeerd waardoor het genre gelukkig nog lang niet uitgestorven is. En nog genoeg navolging oogst.

Ik houd altijd wat meer van goede fusie. Of het nu geslaagd klinkt of niet. Het vergt durf.
Daarom ben ik misschien niet zo gek op conservatieve stromingen als punk, blues, heavy metal, rock 'n' roll. Maar prog elementen verwerken in pop-muziek, dan vind ik heerlijk. Maar dan eerder pop-groepen die progressief zijn, dan progressieve bands die pop zijn.

Pop is natuurlijk niet echt een stroming maar meer een term voor een verandering in waarop muziek (en andere vormen van kunst) aan de man worden gebracht.
Main stream is dan wat meer een term die aan Stationairy Traveller gehangen kan worden.
En een mainstream song schrijven en inkleden, daar faalt Latimer dus in. Maar meer deden dat niet goed. Misschien als Latimer met Trevor Horn in zee was gegaan ofzo.

Rupert Hine pakte het dat nog best redelijk aan op het fris klinkende I Can See Your House from Here.
Maar nogmaals, Latimer en co. lukt het gewoon niet. Niet zoals Genesis en Yes etc. dan prima konden.

Veel progbands van huis uit kwamen op een keerpunt.
King Crimson bleef bijv. wel aardig overeind.
Die pikten gewoon invloeden van de New- Wave op, zonder het experimentele karakter uit het oog te verliezen.
Yes ging de A.O.R kant op, net als Kansas.
Genesis maakte de succesvolle switch naar pop - met dank aan Phil Collins.
Camel bleef aanvankelijk wat wijfelend in het circuit zijn ding doen.
Nude was wederom weer conceptueel.
Ik vind overigens ook dat Camel dat het beste beheerst.
Is gewoon een band die niet zo heel goed raad wist met pop en daar ook de attitute voor mistte.

Ik vergat inderdaad Kansas.

Maar er zijn meer bands die helemaal de mist in gingen, hoor. Dus Camel was er niet alleen in.

Barclay James Harvest, Caravan, Gentle Giant, Renaissance, Moody Blues, al scoorden BJH en de Moodies in elk geval in Duitsland nog wat hitjes.

Renaissance was natuurlijk bekend van het mooie Northern Lights en BJH met Titles maar voor het overige hebben deze bands idd weinig airplay meer gekregen. Camel heeft nog nooit een hit gehad in mijn herinnering of het zou City Life en/of Lies in zeer bescheiden vorm moeten zijn geweest.

Dit is een niet uitputtende lijst van singles. Wat het chart succes is, weet ik niet. Geen idee welke databank ik daarvoor moet raadplegen.
http://www.magenta.co.il/camel/albums/singles.htm

Duidelijk geen hitband dus en voor Decca niet interessant meer hoewel de LP's wel redelijk verkochten bij een te kleine doelgroep. Eigen beheer is dan de enige oplossing teneinde de hobby voort te kunnen zetten........... al dan geen brood op de plank.

En dan te bedenken dat ze debuteerden bij MCA.

Overigens houden sommige labels wel van intellectuele, kleine bandjes. Dan halen ze het geld wel op bij de singles-bands.

Het was in ieder geval opmerkelijk dat er na de split met Decca weer avontuurlijke conceptalbums zonder hitsingles werden opgenomen hetgeen maar al te duidelijk maakt waar het hart van Camel lag. De druk en invloed van Decca heeft in creatief opzicht meer kwaad dan goed gedaan in mijn opinie.

Nog opmerkelijker dat er altijd muziek-fans zijn die het de band aanrekenen, ze afvallen of voor vullis uitmaken, terwijl ze toch gewoon hard hun best doen, en naar de baas luisteren. En tja, het label is toch de werkgever.

Gisteren na jaren dit album weer eens opgezet, ik was in de keuken bezig, en daar gingen we eten. De combinatie muziek, stemming en het juiste moment was blijkbaar optimaal, want ik vond het album best mooi. Goed, niet de beste Camel, maar toch, ik had zo nu en dan dacht ik, waarom vond ik dit destijds maar een zwak Camel album?
Ik zal 'em toch eens vaker draaien.

Dit album is het meest toegankelijke van de band en hoewel er van een thema geen sprake is, lijkt het qua opzet veel op The Alan Parsons Project. Niet vreemd, met Chris Rainbow en David Paton aan boord. De plaat was, zoals hierboven al beschreven, min of meer een 'moetje' op basis van het contract met Decca. Er moest gescoord worden. Ondanks de titel kan ik me geen succesvolle singles herinneren van dit album. Destijds op vinyl gekocht, sterk afgeprijsd, maar nooit in mijn CD-verzameling opgenomen. Maar, dat kan nog veranderen natuurlijk. Veilige, aangename plaat die er prima meer door kan, maar nergens opwindend wordt.

Een ondergewaardeerd album van Camel, echt waar! Het maakte niet uit dat dit album blijkbaar "een moetje" was. Mooie nummers, evenwichtig, heerlijk om naar te luisteren!

Als fan moet je deze ook goed vinden, maar ik vind het niet zo heel erg goed.

Ik weet niet precies wat Latimer met zijn leger aan sessiemuzikanten precies wilde. Wilde hij klinken als ELO of meer als Alan Parsons Project? Je zou in ieder geval na het luisteren van deze plaat vergeten dat hij eigenlijk leadgitarist is.

De popsongs die deze plaat sieren zijn op zich niet erg slecht. Latimer had de songs bij wijze van, kunnen weggeven aan een popzanger of popzangeres en zo zijn centen kunnen verdienen.
Op deze manier klinkt het allemaal erg gemaakt en zielloos.

Latimer, en trouwens Patton ook, zijn geen waanzinnig goede leadzangers. Deze plaat doet me wat denken aan Keats (van Bardens en co.).

Decca en Latimer en iedereen die hier mee te maken heeft gehad, hebben zich danig vergist in het willen maken van een hit-plaat. Een hit werd het ook bij verre niet. Ik geloof dat No Easy Answer de leadsingle was. Maar niemand die er ooit van gehoord heeft.

Lichtpuntjes zijn toch: Heroes, Sasquatch, End Peace en Lullaby.

Gevalletje van progband die min of meer moest overleven in een nieuw tijdperk.
Tijden waren ineens drastisch aan het veranderen in het muzikale klimaat.
Dit is een plaat die niet eens heel slecht is, maar te geforceerd aan doet voor een band als Camel.
Pop/rock en Camel werkt gewoon niet lekker. Maar blijven hangen in uitgesponnen thema albums was in 1982 niet meer aan de orde.
Stationary Traveller uit 1984 is een stuk beter. Daar is Latimer wel goed bezig met nummers die wel bondig zijn, maar een passende spanningsboog hebben.

bikkel2

Ik vind dat Mike Oldfield er het best in is geslaagd.
Hij zorgde dan voor lp-kant vol pop, en een lp-kant vol progrock.
Al waren niet alle progfans zo met de pop ingenomen.

Maar goed, het gaat hier om Camel.

Oldfield deed dat wel slim inderdaad Mssr Renate.
Pakte een aantal hitjes mee in de 80's.
Genesis deed commercieel de beste zaken. Van prog naar pop, met hooguit een paar wat langere songs op de albums.
Maar ja, Phil Collins was een prima uithangbord natuurlijk.
Was solo niet meer uit de hitlijsten te slaan.

Oldfield kon trouwens ook niet zingen, of in elk geval hij zong erg saai. Hij had gewoon ook erg geluk met mevr. Reilly. En hij leende ook liedjes uit, die het goed deden

Phil Collins was een waanzinnige zanger. Maar zijn pop-avonturen vind ik slechts bij vlagen erg goed. Collins excelleerde in mierzoete ballads en earworms. Logisch wel dat hij het solo zo goed deed. Hij haalde met gemak het succesniveau van Michael Jackson en Paul McCartney.

Voor intelligente pop kijk zelf ik zelf liever richting Sting, Peter Gabriel en 10CC.
Over 10CC gesproken; Latimer leende er wel weer muzikanten van.

Ik ben zelf ook erg gecharmeerd van 10CC. Maar dan met name de periode met Godley & Creme nog in de gelederen.
Wat je zegt klopt. Paul Burgess, Duncan Mackay en Stuart Tosh, ( dacht ik wel tenminste) zijn later bij Camel betrokken geweest. Burgess was een poosje vaste drummer.

Een onopvallend album van Camel wat weinig symfo meer is, maar meer gewone popmuziek.
Zonder echter tot aanstekelijke of beklijvende nummers te komen. Na al die jaren pakt dit album mij nog steeds niet.
Of ik moet het dan maar echt veel gaan draaien. Maar ik verwacht eerlijk gezegd geen groeialbum.
Op CD.

Ik was vanaf het eerste album fan van Camel. Maar met de komst van de punk in 1976/1977, en daarna de new wave, was symfonische rock zo ongeveer het ergste wat je kon beluisteren. Niet bij mij overigens. Maar alle bands voelden de noodzaak om hun stijl te veranderen. Sommigen ging dat best aardig af, maar Camel heeft hier altijd moeite mee gehad.

Rain Dances vond ik nog geweldig (en nog steeds trouwens), maar Breathless was al op een aantal nummers echt minder. Toch heb ik nog een zwak voor dit album omdat ik een liefhebber ben van de zang van Richard Sinclair. Het daarop volgende I Can See Your House From Here werd mij echt teveel. Maar een fantastisch nummer (Ice), maar de rest viel in de categorie zwak tot echt fout.

Daarop heb ik Camel 'los gelaten'. Pas in de loop van de jaren negentig heb ik de draad weer opgepakt. Dat resulteerde in een trits albums (van Dust and Dreams tot en met het fantastische A Nod and a Wink) dat zich qua kwaliteit prima kan meten met de eerste 4 albums.

De 3 albums van de vermaledijde jaren 80 heb ik dus destijds na een keer luisteren links laten liggen. Tijd om ze na vele jaren opnieuw te beluisteren en te horen of ze nou echt zo slecht waren als ik destijds vond.

En dat valt op onderdelen een beetje mee: The Single Factor blijft de minste van het stel, maar nummers als Heroes and Sasquatch zijn prima. Het is niet voor niets dat ze regelmatig tijdens concerten op de setlist stonden. Krappe voldoende, dus.

Zo slecht nog niet. Dit album. Je merkt nog steeds dat dit zeer muzikale gasten zijn die net als alle betere bands in de jaren 70 zoekende zijn naar een nieuwe stijl die past in het tijdsbeeld van destijds.

Ik vind het een tegenvallend album van Camel. Het lijkt wel alsof de band zoekende is en probeert wat meer popmuziek te maken i.p.v. symfonische rock.
Album komt zelden uit mijn CD rek.

Het album staat zelfs niet in mijn CD-rek. Ik heb de LP nog, maar vond het een dusdanig matig album dat iik nooit de moeite heb genomen om 'm op CD aan te schaffen - een van de weinige albums van Camel waar dit voor geldt.

Ht was inderdaad een poging om met kortere, meer pop-achtige songs een bredere doelgroep aan te spreken, een hit te scoren (op aandrang van de platenmaatschappij en ook om een beetje voet aan de grond te krijgen in de VS. Mijn LP is niet voor niets een Amerikaanse persing, op het piepkleine Passport-label.
Ik denk dat ze ook een beetje jaloers naar the Alan Parsons project keken. Die kregen rond deze tijd ook hits, met name in de VS. Deze plaat klinkt als een poging dat succes te benaderen, maar daarvoor is met name de zang van Andy Latimer te flauw (gelukkig zijn er, net als bij APP, ook gastvocalisten). Ook de songs klinken mat en komen ook spel- en productietechnisch niet tot leven.

Op de opvolger Stationary Traveller kozen ze voor een vergelijkbare benadering, en hier leverde het wél een geslaagd album op. Maar misschien komt dat ook omdat het weer een ouderwetse concept-LP was, zij het met relatief korte songs.