Camel - Mirage (1974)

Veel plezier ermee. Het is (wat mij betreft) altijd leuk om bij favoriete platen nieuwe zaken te ontdekken. Zo ben je ook nooit uitgeluisterd.

Over nieuwe zaken ontdekken gesproken: laatst viel me voof het eerst in 30+ jaar op de gitaarsolo in Earthrise in reverse is opgenomen. Ik vond het effect nooit zo heel mooi, masr het viel me dus op dat deze solo in reverse op de plaat is gezet. Nu heb ik even gern live-versie voor handen, om te vergelijken hoe solo live klinkt.

In 1973/4 waren hier nog geen effectbakken voor, dus is de solo normaal opgenomen en door David Hitchcock en co. achterstevoren in het nummer gemixt.

Dit is best een shocking bericht. Ook ik draai dit album al 30+ jaar en het is zeer waarschijnlijk mijn meest gedraaide plaat ooit en ook ik heb dit nooit geweten. Het is inderdaad een apart klinkende solo, maar nooit gedacht dat het reversed zou kunnen zijn. Zojuist eerst de live versie van Never Let Go uit 1992 eens beluistert en daar speelt ie een solo met dezelfde feel met een dik fuzzy geluid. Vervolgens heel wat keren naar de Mirage versie in reverse geluisterd, maar ook dan klinkt de solo erg apart. Soms denk je, ja dit is de solo non-reversed, maar andere momenten betwijfel ik het weer. Een mysterie waar ik verder in ga duiken!

Ik zocht het nog even snel op via Souncloud. De solo zit tussen 3:30 en 4:00. En je hoort wel duidelijk dat het in reverse is.

Hier https://youtu.be/p7Xjh-YHggs?t=220 vanaf ongeveer 3:40 hoor je de gitaarsolo zoals Andy het live deed in 1974. Gewoon een normale solo met niet een ingewikkeld effect erop.

Decca heeft net 4 platen remastered en op 180gr vinyl uitgegeven en dan krijg je dit: No image available; add an image - discogs.com

Terwijl iedereen wacht op vinyl-uitgaven van de jaren 90 albums.
Maar goed, to each his own. Iemand zin in yellow vinyl?

De 2023 editie is verschenen op Spotify en Tidal. Remastered versie, demos en remix. Om te beginnen bij de remix, die heeft een heel andere stereo beeld en toch best wat nieuwe details, zoals een gong crash aan het eind van The Procession, net voor The White Rider begint en een extra drumklap met flinke galm aan het eind van Earthrise, om maar eens wat te noemen. Interessante speurtocht naar de verschillen. Wat ook opvalt is dat de demos eerder betiteld zouden moeten worden als alternative takes, want deze versies zijn het demo stadium al flink ontstegen. De interessantste is die van The Traveller, voorheen alleen te horen in een live bootleg uitvoering. Zeer verassend dat er gezongen wordt in deze studio versie.

Deze release loopt vooruit op de flinke box set die in November verschijnt.

Bedankt voor de info. Ik heb tegenwoordig Tidal, dus dat klinkt als genieten, echoes.

Gaan ze dit ook doen voor de overige platen? Want streamingsgewijs is er al jaren niet heel van Camel beschikbaar. Wel de belangrijkste platen, maar ik mis zoveel post-1978.

Ik zou deze plaat graag nog eens op vinyl willen aanschaffen en ben benieuwd naar jullie expertise en ervaring. Welke pressing achten jullie het meest geschikt om aan te schaffen, echoes en Mssr Renard?

Zojuist heb ik de 2023 editie via Spotify beluisterd en ik moet zeggen dat ik meer dan tevreden met het resultaat. Zelfs via streaming klinkt het geluid kraakhelder en mooi uitgebalanceerd.

Maar goed, ik ben benieuwd naar jullie input.

Ik weet dat echt niet hoor. Ik ben geen audiofiel. Ik hoor nooit echt verschil tussen persingen. Bij remasters wil ik nog wel eens verbeteringen horeb, maar zelfs dan, weet ik niet welke versie(s) beter zijn.

Ik zweer ook meer bij oude tweedehandsjes. Zie ook PM. Succes verder.

Ik kan je daar helaas ook niet in adviseren ABDrums. Ik heb zelf een Deram UK vinyl uit 1974 en een Amerikaanse Janus, ook uit 1974. Beiden lang geleden tweedehands gekocht en ik zou eerlijk niet weten of er verschil in kwaliteit in zit en hoe dat verhoudt tov recente uitgaven.

Ik dacht dat jij cd's luisterde, echoes. Ben je dus ook lekker ouderwets.

Die Janus is met die draak, zeker?

Ondertussen is dit de 5de Camel cd in mijn verzameling .... Dit is wel straffe kost. Prog begin jaren 70 die mij wel aanspreekt. Zeer energiek album ! Gewoon genieten maar .....

Ik draai platen, cd's en spotify, van alles wat dus. Elpees koester ik en koop ik nog regelmatig, vooral tweedehands.

Die Janus is inderdaad die met de draak hoes. Van Camel heb ik alle albums op vinyl, inclusief (de Koreaanse) Dust and Dreams en ondertussen ook aardig wat singletjes. Ik hoef echter niet echt verschillende versies van een album te hebben, tenzij het een andere hoes betreft (Mirage, Snow Goose, Moonmadness). Grote zoektocht is de Zuid Afrikaanse versie van I Can See Your House From Here vanwege de andere hoes.

Dat is bij mij ongeveer hetzelfde. Ook wat solo van Keats en Bardens en wat singletjes. En wat (semi-)bootlegs.

Maar ik heb niet die verschillende hoezen, dat dan weer niet.

Mocht je hem nog niet hebben inmiddels, hierbij mijn ongevraagde advies: koop de originele UK persing van Deram uit 1974.
Er zullen nog wel andere goede persingen zijn, maar deze klinkt sowieso top.

De cd-versies worden in elk geval al sinds jaar en dag sterk afgeraden. Het gaat dan om die jaren 80 en 90-reissues. Zullen vast heel weinig kosten, maar de kwaliteit is subpar.

Er schijnt 'n superieure Japanse Deram remaster op CD te zijn uit 2002, maar die is net zo duur als de originele UK persing op LP
Aangezien ik m'n cd-s bijna alleen nog maar in de auto afspeel hou het maar bij m'n vinyltje

ik geloof niet zo in die japanse (hd) remasters: Paar keer geprobeerd: ik hoor het niet met mn redelijk dure hifi systeem niet (heb trouwens ook dit album op stereo
SACD (uit japan): Ook geen verschil te horen. Mogelijk met Boxen en versterkers van meer dan 5000 euro wel ? ik betwijfel het

Op de nieuwe versie van Mirage staan een hoop bonustracks (sommige kende ik echt totaal niet) en één daarvan is 'The Traveller'. Ik snap wel waarom die song nooit op een album is beland, want hoe lekker hij ook is, het lijkt een regelrechte kopie van Wishbone Ash. Toch leuk om deze song eens gehoord te hebben. Het is toch een bepaald soort muziek dat alleen in die tijd werd gemaakt.

Van een flink aantal Camel-albums bezit ik, naast de originele LP, de CD-remasters uit 2002. Mastering is gedaan door ene Paschal Byrne, en ik vind dit wel voorbeelden van hoe het wél kan/moet. Het geluid heeft weliswaar een boost gehad ten opzichte van de originele CD's (waar ik er ook een paar van heb, door de bank genomen trouwens ook weinig mis mee), maar het klinkt niet geforceerd en naar mijn idee niet 'over the top'. Ik hoor wel een klein beetje meer detail. Volgens mij kun je je daar geen buil aan vallen (vooropgesteld dat je nog CD's draait natuurlijk). Ze zijn nog in print en doorgaans heel redelijk geprijsd. Bovendien bevatten die 2002-remasters een paar interessante bonustracks.

Ook op internetforums is men daar doorgaans goed over te spreken, al zegt ook dat lang niet alles. Veel hangt af van je persoonlijke voorkeur.

Camel - Mirage: what's the best remaster? | Steve Hoffman Music Forums - forums.stevehoffman.tv
Best sounding Camel CDs? | Steve Hoffman Music Forums - forums.stevehoffman.tv

Ik weet nog heel goed hoe ik deze band op het spoor kwam. Het was 1991 en ik was toen een jaar of 14. Het jaar waarin de wereld werd wakker geschud door Nirvana's Nevermind en Pearl Jam's Ten. Twee band waar ik niet zo veel van moest hebben. Enerzijds omdat ik mij nu éénmaal had toegelegd op de symfonische rock en anderzijds omdat de simplistische stijl van Nirvana en de sombere stijl van beide bands mij niet echt aanstond.

Ik had in de Oor's Pop Encyclopedie 7 (1990) inmiddels geleerd naar welke bands ik op zoek moest gaan binnen de symfonische rock. Omdat ik dat alfabetisch wilde aanpakken begon ik bij de A, maar dat zou Alquin moeten worden, en die kwam ik niet tegen in de cd-winkel in Loosduinen. Ik kwam wel Camel's 'Mirage' en Barclay James Harvest's 'Octoberon' en 'Turn of the Tide' tegen. Eigenlijk had ik geen geld voor cd's en tot die tijd leende ik mijn platen bij de muziekbibliotheek om het dan thuis op cassettebandje te zetten.

Mijn eerste Camel-aankoop was derhalve deze: Camel – Mirage (1991, CD) , met een essay/biografie in het boekje en een livefoto. Het zou lange tijd mijn enige Camel-cd zijn, want ik stapte al snel over op de veel goedkopere lp (deze kostten toen 1 tot 10 gulden in de uitverkoopbakken), want iedereen deed zijn lp's weg in faveure van de dan opkomende cd.

Tot dan was ik binnen de symfonische rock alleen bekend met Saga, Mike Oldfield, Queen, Phil Collins en Kate Bush. Camel was dus wel een heel andere aanpak van het genre. De avontuurlijke en vertellende muzikale stijl van de band, met de ouderwetse productie en het feit dat de band lange songs maakten en daarbij de nadruk legden op instrumentale passages en de zang ingetogen hielden, sprak mij direct aan. Opmerkelijk is, dat ik mijn toen helemaal niet realiseerde dat zowel Peter als Andrew als Doug de leadzang voor hun rekening namen. De zang was ingetogen en wat mat, dat het (nu nog) moeilijk is om de verschillende vocalisten te onderscheiden.

Ik werkte toen als krantenbezorger (wie niet) tijdens de schooldagen en in de vakanties werkte ik in de tuinbouw. Loosduinen was namelijk een oude tuinbouw-gemeente, vooraleer het geannexeerd werd door het Moloch dat Den Haag heet. De kassen van Poeldijk, 's-Gravenzande en Monster lagen dichterbij dat het centrum van Den Haag. Tijdens het werk kon ik heerlijk muziek draaien en de platen die ik toen het meeste draaide, zijn mij nu nog het dierbaarst ('Octoberon', 'Thick as a Brick', de vroege platen van Queen en Saga en natuurlijk 'Mirage'). Omdat ik niet "op vakantie" ging, was het fietsen naar en van het werk in de kassen voor mij een soort vakantie. Je begon om een uur of 6 / 7 om dan tegen het heetst van de dag (rond 12 uur of 1 uur) klaar te zijn. Dan had ik nog de hele middag om rond te fietsen en het Westland te "verkennen" met symfonische rock als soundtrack.

Daarom ken ik deze plaat ook zo door en door. De teksten, daar trok ik mij niets van aan, want ik begreep ze niet of ik luisterde niet goed genoeg, dus het duurde nog wel 20 jaar (tot internet werd uitgevonden) dat ik erachter kwam dat 'The White Rider' over 'Lord of the Rings' gaat en specifiek over de tovenaar Gandalf. 'Supertwister' is een eerbetoon aan de Haagse band Supersister (leuk toeval), en 'Lady Fantasy' is een soort liefdeslied. Waar 'Earthrise' en 'Freefall' over verhalen weet ik nog steeds niet.

Ik was toen ik 14 was ook aan het proberen te drummen. Ik kende een techniek-docent die een drumstel had staan in zijn techniek-lokaal, waar ik op mocht rammen. Ik had geen drumles, en heb die ook nooit gehad. Ik had ook geen eigen drumstel, dat zou nog wel een flinke 10 jaar duren, eer ik dat geld bij elkaar had gespaard. Maar in dat drumhok probeerde ik wel de drumpartijen mee te drummen van Andy Ward, wat totaal niet lukte, want de souplesse van Andy is buitengewoon. Maar ik heb het in elk geprobeerd.

Niet lang na 1991 toen ik de lp had ontdekt, en merkte dat ik voor minder dan 50 gulden al 10 lp's tegelijk kon kopen, was het hek wel van de dam. Den Haag kende wel tientallen zaakjes waar je voor een hab en een krats heel goedkoop heel veel lp's kon kopen. Binnen een vloek en een zucht had ik dan ook alles van de band in huis, tot en met 1984, want de cd's waren gewoonweg te duur ('Dust and Dreams' was net uit). Ik heb wel in een cd-zaak het fanclubinlay "gestolen". Waar ik niet trots op ben, maar ik had het wel ingevuld en zodoende kreeg ik door de jaren negentig iedere keer "The Nature of the Beast" toegestuurd. Ik heb deze nog steeds, netjes in een multomap bewaard. Bij deze mijn excuses aan diegene die 'Dust and Dreams' kocht zonder fanclub-inlay.

Die eerste cd's die ik kocht heb ik natuurlijk allang niet meer. Verkocht om de huur of avondeten te betalen, is ook die eerste lp-collectie uiteindelijk gereduceerd tot een stapel Saga-lp's. Inmiddels heb ik een tweede leven wel de hele collectie van Camel weer trouw bij elkaar gespaard, en heb ik deze 'Mirage' zowel op een oud tweedehandsje als in een Decca-Anniversary-exemplaar, maar luisteren doe ik vooral via Tidal en dan wel naar de 2023-versie die nog beter en mooier klinkt dan ooit.

Nog een kleine anekdote: omdat het 1991 was en je toen op je 14de al laat was et beginnen met drinken en roken (en blowen) moest ik op stel en ook op sprong een sigarettenmerk uitkiezen. Dat werd natuurlijk Camel. Dat was dan een minder goede invloed die de band en deze plaat op mij hadden. Uit geldgebrek stapte ik wel al snel over op shag in plaats van sigaretten en dat werd: (u raad het al) Drum, want ik identificeerde mezelf als drummer.

Grappig dat we Camel ongeveer op dezelfde leeftijd hebben leren kennen.

Daarom ben je ook zo goed terechtgekomen Barney Rubble.

Zou me niet verbazen als een deel van mijn avontuurzucht is aangewakkerd door oude progrock; het dromen van andere werelden komt i.i.g steeds weer terug. Heb in mijn jeugd veel gewandeld door de achterhoekse natuur met dit soort muziek op mijn MP3-speler.

Andere natuur, maar dezelfde gedachte. Ik had de duinen van Scheveningen en Kijkduin, maar vooral ook Meijendel. Ik heb "op vakantie gaan" dan ook niet gesnapt en ook niet gemist.

Maar de koppeling tussen jeugd en mp3 heb ik even niet zo snel, ben je zo ontzettend veel jonger dan ik?

Ik ben geboren begin jaren 90. Dus tijdens mijn tienerjaren kwamen de eerste smartphones op. Daar hadden we het geld echter niet voor; dus het werd een koelkast van een telefoon en een goedkope mp3.