Camel - Mirage (1974)

Inderdaad Ozric daar heb je een punt! werelds gitaar werk van Andy

Spot on Neal Part!

Ik ben kennelijk niet de enige hier voor wie dit zijn eerste kennismaking met Camel was, maar voor mij vond die een stuk later plaats, zo omstreeks 2000 toen mijn tienerjaren al lang en breed voorbij waren. Toch was het voor mij een grote ontdekking, want hoewel dit altijd al een bekende naam was had ik er nog nooit enige noot van gehoord. Na Mirage is dat wel veranderd, maar deze plaat blijft toch altijd een speciaal plekje in mijn hart houden. Ook ik vind de vrij vlakke en daardoor enigszins karakterloze zang een minpunt, maar dat bezwaar valt vrijwel geheel weg tegen de fraaie melodieën en het prachtige gitaar- en toetsenwerk (inclusief de heerlijke "toon" van Andy Latimer). Een over de gehele linie zeer consistent en ook nog eens uitstekend klinkend album, in mijn rijtje met Camel-favorieten stevig op de gedeelde tweede plaats (ex aequo met Nude en achter The snow goose).
        Overigens bleek ik één fragment van dit album al eerder te kennen : toen mijn vrouw (toen nog een mij onbekend meisje) samen met haar broers en zusters een nepdocumentaire op 8-mm-film maakte over de veronderstelde romantische ontmoeting van hun ouders, gebruikten ze als achtergrondmuziek de gitaarsolo met mellotronbegeleiding uit Nimrodel (vanaf 1:52). Uiteraard kan ik die passage nog altijd niet horen zonder meteen aan dat filmpje te denken (gelukkig zonder vervelende associaties); het is natuurlijk ook wel een héél mooi romantisch stukje...

Dit is mijn eerste kennismaking met Camel. En ben er eerlijk gezegd nog niet erg kapot van. Heb hem pas één keer geluisterd, en weet wel dat dat niet genoeg is voor een degelijk beeld en beoordeling, maar het klinkt me bij de eerste indruk alsof deze plaat de tands des tijds niet heeft doorstaan. Het klinkt me erg gedateerd.
Ik kom er nog wel eens op terug...

Vandaag heb ik een oud album uit de wervelende jaren '70 gevonden, waarvan vermoedelijk in ieder zichzelf respecterend huishouden wel een exemplaar aanwezig was. Het zijn de iconische platen van weleer. Met de al even iconische hoezen. Ik kwam ze tenminste overal tegen. Dan rijzen er altijd weer prangende vragen zoals waarom ik bij tijd en wijle kregel van Camel werd en van bijvoorbeeld groepen als Yes, Genesis of King Crimson niet of in ieder geval stukken minder. Iedereen vond deze muziek klaarblijkelijk erg mooi, anders stond dit album niet in al die huiskamers. Toch? Natuurlijk is dit niet slecht: er wordt super gemusiceerd en op sommige momenten klinkt het zelfs mooi en toch heb ik mij verder nooit meer in Camel verdiept en dat ga ik nu ook maar niet doen.

Het blijft wel een bijzonder plaatje, daar op die hoes!

Ouch

Nog nooit van hun gehoord, is ook 11 jaar voor ik op de wereld kwam. Maar klinkt erg lekker door mijn boxen moet ik toegeven !!!!

Nimrodel Medley is een super gaaf nummer !!!!!!

Absolutely! Maar toch vind ik Lady Fantasy nipt winnen.

wat een topalbum is dit toch, samen met moodmadness !
ongekende muzikaliteit.

Een fraai album van Camel. Ik ben ze vanaf de beginjaren blijven volgen, ze hebben altijd een aparte plaats in mijn hart ingenomen. Ik vind eerlijk gezegd het latere werk van hun beter, maar dit album was voor die tijd bijzonder goed. Melodieus, symfonisch.
Met het wonderschone Supertwister, en de langere stukken zoals het even wonderschone Nimrodel/The Procession / The White Rider.

Voor het eerst geluisterd dit album. Wat een ontdekking! Dit is echt een heel mooi album!
Vooral de drieluiken Nimrodel, The Procession & The White Rider en Lady Fantasy: Encounter/ Smile for You/ Lady Fantasy zijn echt prachtige nummers.

Een prachtig stuk idd, maar ik noem het een drieluik. Een medley is een aaneenschakeling van losse liedjes, en daar kan ik de Nimrodel-trilogie (=drieluik) niet voor aanzien.

Ik noem het ook een drieluik. Beide drieluiken zijn om te smullen!

Na dit album meerdere keren te hebben gehoord, kan ik eindelijk een cijfer hier aan toekennen.
Een 4,5*, omdat album (van track 2 t/m 5, Freefall vind ik het minste nummer van dit album, maar zeker niet slecht) prachtig is. Track 2 t/m 5 hebben een hoog Symfonische Rockgehalte, met als hoogtepunt toch wel Procession en The White Rider van track 3. Het is zo sprookjesachtig mooi, dat ik het nummer bijna dagelijks beluister.

Supertwister is een fijne track en doet mij denken aan de vroege Genesis, voordat ze doorbraken met Selling England by the Pound (die dwarsfluitstijl is te horen op Trespess en Nursery Cryme). Verder zijn Earthrise en de Lady Fantasy-trilogy allebei ongeveer even mooi, wat voor mij eigenlijk onmogelijk maakt om een tweede track aan te vinken als favoriet.