Metal Church - Metal Church (1984)

Blessing in Disguise is niet minder de moeite.

Thanks Ga ik doen!!

Is dit een plaat & groep die in 2013 nog te ontdekken valt, of is er sprake van enige gedateerdheid? Het hoge stemgemiddelde prikkelt mijn interesse wel...

Zoals ik in 2011 hierboven al schreef: dit album komt uit 1984, maar is volkomen tijdloos. En lees vooral ook wat de anderen al schreven.

Absoluut! Op het merendeel van de nummers van deze plaat zit nog niet het kleinste beetje roest!

Ik heb 'm al op mijn to-do lijstje staan

@Supersid. Metal Church. Hoe moet ik dit nu uitleggen? Dertig jaar luister ik al naar dergelijke muziek, ik heb de opgang van de NWoBHM, het Amerikaanse weerwerk en de Europese uitbarstingen meegemaakt. Wat is de impact van die plaat?

[Nostalgie aan] Door de explosie van Metal kwamen veel debuutalbums uit, logisch, het zijn mijn favoriete albums, het is nieuw, fris en onbevangen. Drie, vier, vijf jonge gasten zien het zitten om de wereld te veroveren en nemen een plaat op met onbevangen en onbezoedeld enthousiasme. In het kader van Het Metal Album van de Week had ik vorig jaar mijn twintig jaargangen van de Aardschok doorlopen vanaf het begin van verschijnen, het blijft angstaanjagend om te zien welke schitterende platen er uitkwamen in bijvoorbeeld 1986, drie platen die in één maand de volle mep punten kregen, dat was geen uitzondering. [Nostalgie uit]

Wat is bij mij zo geliefd aan deze plaat? Natuurlijk is dat altijd persoonlijk maar het is die impact van die A-kant, de eerste vier nummers. Vergelijk het met gelijk welke eerste ervaring, de eerste pint, de eerste kus, de eerste keer in mijn geliefde Zwitserse Alpen, de eerste keer stoofvlees met frietjes . Het blijft onvergetelijk. Er zit iets gejaagd doch gecontroleerd in de muziek, het enthousiasme druipt eraf doch de beheersing is ook aanwezig. Er is een spervuur aan onvergetelijke riffs, een hoorn des overvloeds aan geweldige songs maar ook een compleet ontketende drummer in de persoon van Kirk Arrington en een losgeslagen maniak van een zanger doch wiens stemgeluid zo onvergetelijk is. Bij mij blijft het onmogelijk om te blijven stilzitten want dit album geeft mij een adrenalinestoot van jewelste.

De nummers Beyond the Black en Metal Church dat is elke keer weer kippenvel.

Da's nog eens een overtuigend pleidooi!

En, er al aan toegekomen intussen?

Naast Melissa van Mercyful Fate en The Warning van Queensrÿche is dit een van de albums dat echt een betoverende uitwerking op mij had als jonge gast. De vier eerste nummers zijn eigenlijk helemaal perfect. Jammer dat het songmateriaal op de b-kant net wat minder is.

Ik moet tot mijn schande bekennen dat dat nog niet het geval is. Maar merci voor de herinnering

In 1984 heb ik mijn eeuwigdurende favoriet, Don’t Break the Oath van het almachtige en allesvernietigende Mercyful Fate, maar deze komt er kort achter. Nogmaals, het is die A-kant, die eerste vier nummers die zo waarlijk subliem blijven dat superlatieven haast tekort komen. Ik had vorige week dezelfde ervaring met de A-kant van Defenders of the Faith van Judas Priest. Knallend vuurwerk met schitterend samenspel. Wat kun je in hemelsnaam (of daaronder) nog verbeteren aan die A-kant? Het blijft zovele jaren later adembenemend en een groot genoegen om deze plaat nog maar eens door die luidsprekers te jagen en dan heb je nog Hitman en Battalions en die ongelooflijke drummer en aanjager van dienst Kirk Arrington. Fantastisch, quasi onnavolgbaar en haast schandalig goed album! Zoals Kronos ook zegt, het juiste woord is betoverend. Nu even die overtollige adrenaline aftappen .

Ja, die legendarische kant 1 he !
Kant 2 is ook best goed alleen daar hebben ze alle snellere songs bij elkaar gezet.
Misschien was een mix wel beter geweest van songs van kan t 1 en 2 doorelkaar.

Is ook een ongeschreven wet, zet je beste songs vooraan dan zal de luisteraar de plaat sneller kopen.
Ja dat was de tijd dat we met de koptelefoon bij de balie van de platenzaak ingespannen zaten te luisteren (en moeilijk kijken tegelijk).
De drummer van deze plaat verdient een oscar, geweldig gedrumd elk gaatje vakkundig dichtgetimmerd in alle mogelijke varianten.

Het zal eerder een ongeschreven wet zijn om helemaal geen slechte songs op een plaat te zetten. Maar ja, iedereen denkt er natuurlijk anders over wat nu goed en minder is. Batallions was het nummer dat mij over de streep trok.

Meestal waren het toch de rappere nummers waarmee geopend werd. Wat dat betreft is openen met het epische Beyond The Black best wel gewaagd.

Eigenlijk heb ik helemaal geen op en aanmerkingen op dit album. Alleen Highway Star weerhoudt me ervan de volle mep te geven.

Misschien de versie met bonusnummer Big Guns opzoeken en Highway Star skippen. Al zou ik dat niet doen want de cover klinkt in mijn oren goed geslaagd en past wel op die b-kant.

Mijn ervaring is net als voor Sir te vergelijken met Defenders of the Faith van Judas Priest. Een volmaakte eerste helft en een andere net niet volmaakte tweede helft. Enige verschil is dat ik bij Priest vooral dat andere als een meerwaarde ben gaan beleven en dat is hier (nog) niet het geval.

Mijn theorie: zet een aantal sterke nummers achteraan, en de luisteraar vergeet de middelmaat die hij in het midden gehoord heeft

Lonesome Crow heeft natuurlijk een punt. Artiesten die een paar singles uitbrengen zetten die vooraan en de rest van het album wordt volgezet met opvulsel.

Mindere metalbands die in de hoogdagen van de jaren 80 al snel een contract kregen terwijl ze nog niet voldoende goed materiaal hadden plaatsten inderdaad de klapper ook wel eens vooraan waarmee dan meteen al het kruit verschoten was.

Maar bij Metal Church lijkt de plaats van de nummers me meer een stijlkeuze om zo voor de twee kanten van de lp een verschillende sfeer te scheppen.

Vaak is een opener ook een vlot snel nummer zoals Edwynn al opmerkte.
Het debuut van Metal Church is in metalkringen vooral legendarisch door kant 1, volgens mij was de impact veel minder groot als ze de volgorde veranderd hadden.

Echt al je beste songs vooraan zetten moet je op demo's doen.
Bij een album moet je natuurlijk ook letten op sfeerverloop e.d en dan wordt het al een ander verhaal.

Valt wel iets voor te zeggen dat de beste songs vooraan staan en toch herinner ik me een bericht van Stijn_Slayer die juist de andere kant de sterkste vind, ik vind dat geweldig! Hitman en Battalions zijn om duimen en vingers af te likken, zelfs Highway Star vind ik alsmaar beter passen, ik heb het niet zo voor covers. Zou in mijn top tien moeten maar wat laat ik eruit...

Ik heb 'm dan maar besteld, vorige week aangekomen. Zeer degelijk album, maar voorlopig kan ik dit toch niet zien als het meesterwerk dat er hier van gemaakt wordt... Maar ik geef 'm zeker nog kansen!

Bij mij komt 'ie binnenkort op vinyl binnen: gevonden voor een schappelijk prijsje!

logisch als je het zelf niet hebt meegemaakt, dit was een verpletterend album in metaljaar 1984

Nou, daar heeft het weinig mee te maken. Ik hoorde deze pas een paar jaar terug en de plaat maakte toen en nu nog steeds een verpletterende indruk.

En dan let je op de drumcapriolen van Kirk Arrington, die hier geweldig van jetje geeft. Het blijft moeilijk uitleggen. Er zit dreiging in, er zitten fantastische nummers in. Puur op gevoel voor mij...

Staat na 30(!) jaar nog als een HUIS!

Wat een juweeltje! Toen bij release, en nu nog steeds. Die krijsende en dragende zang, het melodieuze en de knap in elkaar gezette songs maken Metal Church toch onderscheidend van zoveel andere metal uit die tijd. En de dubbele bass mag er ook zijn.
Een dikke 4,5 ster.

De 4.5 stemmers zijn in de meerderheid. Waarom dat halve puntje aftrek van de volle mep er is weet ik niet. De speelduur is top, de composities zijn top, originaliteit top en zo kan ik nog wel even doorgaan. 6 sterren voor kant A en minstens 4 voor de songs 5 t/m 9.
Toen de plaat uitkwam was sloeg dit meteen in als een bom. Achteraf wil je dat gaan beredeneren waarom deze wel en een willekeurige andere band dat niet voor elkaar kreeg. En mijn filosofie, als je daar al van mag spreken, is dat dit album de missing link of cross-over zou kunnen zijn tussen de heavy metal enerzijds en de latere thrash metal zoals door bands als oa Megadeth en Anthrax werd gebracht anderzijds.
Natuurlijk had Metallica al een album uit maar het genre an sich werd nog niet heel breed gedragen. Daar waren er gewoonweg nog niet zoveel van. In ieder geval is dit wel een historische plaat voor mij althans en helaas voor de band een one-hit wonder.

Je geeft nochtans zelf een voor de handliggende reden van dat 'halve puntje aftrek'. 5 sterren voor kant A (want dat is het maximum) en minstens 4 sterren voor kant B. Dat is dus 4,5.

Dat van dat one hit wonder is ook niet echt waar. Opvolgers The Dark en Blessing In Disguise werden eveneens erg goed ontvangen. Zowel door pers als publiek. Van The Human Factor waren ook wel clipjes te zien op MTV, maar daar was in mijn herinnering al wat minder consensus over.

Op Dynamo Open Air in '91 werd er toch vrij algemeen enthousiast gereageerd op de nummers van The Human Factor. Geen one hit wonder, maar hun debuut hebben ze wel nooit overtroffen.