Prefab Sprout - Crimson / Red (2013)

Ik ga naar de volle mep. Heerlijke plaat .

Zit daar ook dicht tegenaan. Na een paar weken geen PrepabSprout valt de genialiteit van weer andere songs op dan bij de laatste draaibeurt bijvoorbeeld:: The Songs of Danny Galway & Mysterious Verrukkelijk.

Paddy heeft weer een alleraardigst werkje afgeleverd, maar mijn probleem is dat het net als de voorganger weer een studio based effort is met boordevol geplamuurde arrangementen. Razendknap natuurlijk als je dit allemaal in je eentje vanuit een hermetische cocon zo in elkaar kunt knutselen, maar het gemis van Wendy Smith en vooral ook de virtuoze percussie van Neil Conti zal altijd blijven.

Dat neemt niet weg dat er wel wat te genieten valt, al is het spijtig dat de opener van dit album ook gelijk het enige hoogtepunt betekent. The Best Jewel Thief In The World is een briljante popsong, die aan je voorbij trekt als een Pink Panther film. Alles klopt aan dit nummer, de subtiele kadans in het ritme, de licht vervormde mondharmonica die achteloos binnenvalt na het eerste refrein, de sirene die vanuit de achtergrond opdoemt en Paddy die het geheel aan elkaar zingt op een bijna fluisterende, samenzweerderige toon. Dit is een stukje muzikale creativiteit dat zijn gelijke niet kent. Lichtelijk geamuseerd neem ik ook de tekst in me op, want onze vrome kerkganger permitteert zich zowaar een scheldwoord: Down below, Down below, What do any of those assholes know? Foei Paddy, ga je mond spoelen .

Helaas zakt het album hierna meteen fors in met een drietal wel erg rustig voortkabbelende nummers. Tekstueel is het allemaal dik in orde, maar ik mis hier toch pit en een bepaalde spanningsboog. Adolescence moet het ritmisch doen met een nogal vervelend pulserend electro-effect, waar ik niet gelukkig van word. Ook Grief Built The Taj Mahal moet het zonder noemenswaardige percussie doen. Paddy zingt vol overgave, maar het blijft niet hangen.

Gelukkig gaat met Devil Came A Calling de turbo er weer op, als een paard in galop. Paddy heeft zijn ziel aan de duivel verkocht, die hem van alles belooft: I'll spoil you like the only man alive, With power, wealth, a mansion on Fellatio Drive. En even later: Introduced me to women - they went down on their knees. Haha, je ziet het voor je. Paddy, de bebaarde apostel blijkt een stiekeme deugniet te zijn . Kostelijke tekst.

Ook met Billy is weinig mis. Hier beluisteren we Paddy weer eens als de ultieme romanticus met een zomers kleurenpalet. Weer met zo'n gave vondst in de tekst door Billy afwisselend ook Bill of William te noemen.

Als ik dan toch nog een 2e uitschieter moet aanwijzen, zou het The Dreamer zijn. Weliswaar ook weer zonder percussie, maar dat wordt dit keer meer dan goed gemaakt door een meeslepend en gevarieerd arrangement en een tekst die bol staat van de nostalgie: Where are your dreams, Did they all fade away, Lost in the cold light of day. Hemels en wonderschoon, misschien wel het nummer dat het oude Prefab gevoel toch op een bepaalde manier het meest benadert.

Dat nostalgische gevoel wordt voortgezet met The Songs of Danny Galway, dat Paddy licht stuwend weet te brengen met een ritme dat prettig afwijkt van de standaard 4-kwartsmaat. Gewoon een fijne popsong, die verder niet verrast.

Ondanks de mooie tekst over een goochelaar die zijn laatste voorstelling geeft, doet The Old Magician me dan weer minder. De harmonica is fijn, maar de monotoon stampende drumtrack maakt het ook eendimensionaal. Na de laatste tekstregel is het nummer abrupt voorbij, waardoor ik achterblijf met een wat afgeraffeld gevoel.

Dat wordt dan weer enigszins goed gemaakt door afsluiter Mysterious. Lekker straf tempo met rimclick, wederom een hemelse mondharmonica en heerlijk losjes verspringende akkoorden op de toetsen. Ook typisch weer zo'n nummer dat klinkt alsof het Paddy het zomaar achteloos uit zijn mouw schudt.

Maar eerlijk is eerlijk. Al het oude werk tot en met The Gunman is mij liever. Daarom vind ik 4* hoog zat.

Een bewonderenswaardige inspanning die Edwin al recenserend levert.
Toch geeft hij 4* voor een album dat volgens zijn beschrijving niet hoger komt dan 3,5*
We kunnen daar niet anders dan blij en dankbaar om zijn natuurlijk.

Eens kijken welke twee songs ik had aangestipt als winnaars.
Mijn sterretje staat gekleurd naast The Best Jewel Thief in the World en ... The Dreamer.
Dan zijn we het daar alvast over eens.

Sorry jongens. Ik kon de dikke laag glazuur met sprinkels van dit album totaal niet waarderen. Crimson / Red krijgt 2 sterretjes omdat het muzikaal gezien goed in elkaar zit en omdat het openingsnummer nog best ok is.

2**?

Nee, daar doe je dit album echt te kort mee. De waarheid dient gezegd dat ik bij Prefab Sprout niet veel verder kwam dan het album Steve McQueen en dat is uiteraard al weer van geruime tijd geleden.

Maar ik was plotseling overtuigd na de single The best Jewel thief in the world. Met zo'n nummer kan een band gewoon geen slecht album hebben uitgebracht. En inderdaad, er is sprake van een aangenaam album met veelal sterke composities, smaakvol opgediend. Hoewel het openingsnummer nergens meer wordt verbeterd.

Wel benaderd, The Songs of Danny Galway komt een heel eind.

Op sommige momenten had Crimson/Red in dezelfde stijl iets kruidiger van mij gemogen. Is dan één van mijn weinige puntjes van kritiek. Maar goed, het is nu eenmaal de akoestisch/romantische stijl van Prefab Sprout.
En ik vind het knap, dat de bebaarde Paddy McAloon alle instrumenten en zang voor zijn rekening heeft genomen.

Hij bedankt wel iedereen die ooit heeft meegewerkt aan een Prefab Sprout album maar laat achterwege hoe het komt dat hij nu nog maar alleen is.
Hij ziet er op de foto van het cd hoesje overigens uit als een bejaarde maar klinkt nog niet als zijnde op leeftijd. Sterker nog, volgens mij kan hij nog jaren mee.

Voor iedereen die enkel Steve McQueen en Crimson / Red kent,
is er zeer dringend dit album: Prefab Sprout - Jordan: The Comeback (1990)

Goede tip!
Zeker geen oninteressante band om meer van te hebben.

Kende nog niks van deze band maar dit album doet me toch wel verlangen naar meer, je merkt dat hier een good old fashioned songschrijver aan het werk is en dat straalt van bijna elk nummer af. Gewoon oerdegelijk album. Ik ga in ieder geval de hierboven genoemde aanraders (Steve McQueen en Jordan:The Comeback) ook nog eens opzoeken in de toekomst!

En verhoogd naar een vijfje.

Leek me toch wel eens gerechtvaardigd.

Nu ik er op terugkijk en weer eens naar luister.

Niet een album om even te vergeten. Vorig jaar rond deze tijd kwam ie uit.

Hartverwarmend pareltje is Billy toch. Weet nog hoe ik er door werd gegrepen.

Dat is zeldzaam deze dagen.

Zo mooi heb ik ze dit jaar nog niet gehoord.

Een genietbaar, melancholisch popalbum. 3.5*

Het is weer die tijd.

Echt de tijd voor een album als dit.

Mag van mij wel weer zo'n betoverend herstplaatje uitbrengen.

Andermaal een mooi album van Paddy. Een opener van jewelste en met Billy mn fave nummer. Na de opener zakt t meteen ff goed in, niet verkeerd die ballads, maar net even teveel en hetzelfde, maar vanaf Devil Came a Calling meer uptempo en meer variatie in melodie en consistenter. Benieuwd naar een eventueel volgend album.

Prachtig album, mooie nummers en super geproduceerd. Er valt telkens wat nieuws te ontdekken bij iedere luisterbeurt en ik verbaas me (positief) over het feit dat Paddy's stem nog zo goed klinkt. De teksten zijn natuurlijk ook weer helemaal top met de typische tongue in cheek speledingetjes waar Prefab Sprout ook wel een patent op heeft. Laat Prefab Sprout maar lekker dit soort albums blijven maken, ik blijf ze trouw kopen

Fantastisch album, word weer een tijd om uit de kast te trekken.
Kan wat mij betreft wedijveren met Steve McQueen.

Verrassing van de avond (in de zin van blindelings aangetikt in Roon) Wat een heerlijk album is dit toch. De sfeer die zanger Paddy McAloon weet op te roepen met zijn bijzondere stem en composities is erg knap. Meteen herkenbaar en pakkend. Jarenlang van constante kwaliteit en dat is een kwaliteit op zich. Lekker.

Zo sterk album zeg, hier staan gewoon nog een paar absolute carrièrehoogtepunten op (The Best Jewel Thief In The World, Billy en The Dreamer met name, hadden zo op Jordan: The Comeback gepast), knap dat Paddy het na al die jaren nog niet verleerd is! Maar heel het album is top hoor, even hartverwarmend als een knetterend haardvuur, een warme kop thee, en een sneeuwstorm buiten. Prefab Sprout

The Best Jewel Thief in the World, Billy en Mysterious zijn mijn dikke faves hier
Ms doe ik na R.E.M. een Prefab marathon

The Dreamer niet onderschatten, vooral dat tweede gedeelte

Sowieso is hier kant B juist sterker dan kant A.

Keb 'm maar een paar x beluisterd, veel songs herinner ik me niet meer zo. Die 3 dan wel überveel beluisterd.

Lang geleden dat ik deze plaat op heb gezet. The Best Jewel Thief In The World

Ook mijn fave, samen met Billy. Wat een uitbundige vrolijkheid!