J Dilla - Donuts (2006)

Inderdaad, erg interessante info! Ik ben het album met de tijd minder gaan waarderen, maar nu ik dit lees heb je mijn interesse wel weer gewekt.

Dat is echt heel gaaf, benadrukt nog maar eens Dilla's vakmanschap. Apart dat ik dit nu pas voor het eerst lees.

Weet dit ook voor het eerst, hele vette info, bedankt!

Graag gedaan. Dat is dus ook het mooie aan dit album. Zonder dat je die dingen doorhebt kan het voor mensen al een van de beste albums zijn en dan bekijk je het van een heel ander perspectief. Donuts kan leuk en vrolijk zijn, maar als je stilstaat bij al die dingen duister en triest.

Dat van Jada wist ik, dat kwam in zijn docu ook naar voren! Dat vond ik al supervet bedacht! Ik heb sowieso respect voor de man die in zijn rolstoel nog los probeert te gaan op het podium!

Toffe info, die inderdaad je invalshoek op een album net weer even kan veranderen waardoor je het beter gaat waarderen. Jammer alleen dat ik nog altijdgeen klik heb met de muziek van deze klassieker an sich. Ik zal hem zometeen nog eens opleggen, nu ook met deze info in mijn achterhoofd, en eens zien of de losse, bij wijlen zeer sterke fragmenten nu wel één sterk album weten te vormen - hoe vaak heb ik wel niet gehad dat ik album die ik eerst laag waardeerde uiteindelijke geniaal ging vinden?

Dit album net voor de eerste 2x geluisterd en jammer genoeg maakt het de verwachtingen niet waar. Eigelijk precies om de redenen die ik hier bij dit album al heb gelezen. Zit prachtige muziek tussen, maar met teveel geluidjes die afleiden van die stukjes. Gelukkig is bijna alles overall wel aardig. Behalve Twister (Huh, What). Tering wat klink dat verschrikkelijk zeg.

Erg leuk album. Door de korte nummers wordt het album nooit saai, maar het zorgt er ook wel voor dat het slechts bits & Pieces blijven. De samples worden op meesterlijke manier met de beats verweven.
Mash: die Frank Zappa sample

De sirenes gaan af, en de Dilla-trein zet volle vaart in. 31 nummers in krap drie kwartier. Het zou zijn laatste worden, en dit wetende heeft Dilla dan ook geen enkele sample of idee bewaard voor later. Het album verslapt geen seconde, dendert langs alle samples en beats heen, en we eindigen bij het intro, het vertrekpunt. Wie wil kan 'm zo nog een keer draaien, het leven is rond.

Het is één grote flow van door samples broeierige soulvolle en opzwepende momenten, de korte nummers zijn nauwelijks te onderscheiden. Maar als er dan toch hoogtepunten genoemd moeten worden zijn dat the Diff'rence, Lightworks, en Two Can Win. Gelijk zo'n beetje de langste nummers.

Het verhaal achter de cover.

Video.

Dit album luisteren voelt als een ritje in een muzikale achtbaan van een kleine drie kwartier. J Dilla voelde zich geroepen al zijn muzikale voorliefdes om te zetten in een geluidscollage en aan ons te laten horen en daar ben ik blij om. Een mooie zwanenzang is het geworden en moge hij nog veel meer van die overheerlijke donuts bakken in het hiernamaals.

Ondanks de toch redelijke korte speelduur heeft Dilla die wel in eenendertig nummers gepropt. Het geheel doet dan ook best wel fragmentarisch aan, maar ook lekker afwisselend. Echt tijd om in te dommelen is er niet want de korte nummers zijn erg divers. Zo klinkt Thunder lekker gevaarlijk maar One For Ghost even later weer erg warm en soulvol. Ik vind de diversiteit aan stijlen, emoties in dit album erg mooi in ieder geval. Het album is ook afgelopen voordat je het door hebt. En dan heb je zin om hem nog eens te draaien

Dit bevat zo veel mooie stukjes muziek. Genieten.

Met 1,5* verhoogt. Jaren geleden vond ik dit album te fragmentarisch, bijna irritant. Nu ik én meer kan hebben, en meer achtergrondinformatie heb, kan ik dit zeer waarderen.

Maar is niemand het dan met me eens dat die luchtalarmen echt totaal onnodig zijn?

Verder mijn score wel met een punt verhoogd aar 3,5*.

Prachtig. Perfect voor tijdens het studeren.

Die luchtalarmen vind ik geweldig, de rest van Donuts trouwens ook.

Donuts Dissected: 10 Years On - BOILER ROOM - boilerroom.tv

Interessante uiteenzetting van het album

Heel fragmentarische plaat. Sommige donuts smaken lekker, anderen minder smaakvol. Wat wel vaststaat is dat de beste man een absoluut muzikaal genie was/is.

In deze Dilla-week hier weer eens in gedoken, meesterlijk. Werd er stiekem een klein beetje emotioneel van.

het gaat niet veel beter worden instrumentaal gezien dan dit (uiteraard DJ Shadow en Madlib Shades of Blue, komen in de buurt)