Radiohead had in 1993 gedebuteerd met het album Pablo Honey, een aardig rockalbum dat lekker wegluisterde, maar toch niet echt bijzonder was. Wie had aan de hand van dat album voorspeld dat er zo'n album op zou volgen en het uiteindelijk een van de grootste bands van de jaren 90 en de jaren 00 zou worden? Erg weinig mensen waarschijnlijk.
Maar dit album is zo'n gigantische ontwikkeling ten opzichte van het debuut. Je wordt er al meteen ingezogen met de eerste tonen van Planet Telex die klinken als de wind. En na die tonen laat het album me ook niet meer los. Erg fijne rocksound, ijzersterke songs, en ontzettend goed zongen door Thom Yorke. Waar de teksten op Pablo Honey nog erg puberaal waren, zijn die hier duizend keer interessanter.
Jonny Greenwood is een erg goede gitarist naar mijn mening, en hij is toch wel van groot belang op dit album om het het geluid te geven dat het onder andere zo geweldig maakt. Maar het belangrijkste is nog wel dat alle nummers stuk voor stuk gewoon erg goed in elkaar zitten, en Thom Yorke hier zowel een geweldig rockzanger als een emotionele zanger is. Want ook de rustigere nummers mogen er zeker zijn, High and Dry, Fake Plastic Trees, allemaal erg mooi.
Maar de hoogtepunten zijn er toch wel in de vorm van (Nice Dream) en Bulletproof... I Wish I Was.
Ten eerste (Nice Dream), een van m'n absolute Radiohead-favorieten, wat een prachtige tekst, wat een prachtige ingetogen zang van Thom! En het gitaarspel is ook zó mooi! Maar het grootste kippenvelmoment is toch wel als de tweede zang erbij komt: "if you think that you're strong enough". En dan eventjes lijkt het nummer te gaan ontsporen, maar toch niet. Dat nummer heeft zo'n prachtige mysterieuze sprookjesachtige sfeer, je kan er helemaal bij tot rust komen.
Bulletproof... I Wish I Was is misschien wel het mooiste trieste liedje waar toch nog een sprankje hoop in zit. En zo verschrikkelijk mooi gezongen. Het klinkt heel troosteloos maar toch... ergens is toch een beetje hoop te horen. Wat een emotie zit er in het nummer, zeg! Prachtig!
Verder wil ik ook nog zeggen hoe mooi ik de tekst van My Iron Lung vind... maar er is een nummer op dit album van buitencategorie. Mooiste nummer ooit? Het komt in de buurt... mooiste nummer van Radiohead? Zeker weten!
Ik heb het natuurlijk over Street Spirit (Fade Out). Het is ongelofelijk, zo mooi, het ontstijgt de rest van het album in zo grote mate... en als je dan bedenkt dat dat nummer 2 jaar na Pablo Honey gemaakt is, is dat bijna niet te bevatten. Er zit zóveel emotie in dat nummer,.zó mooi gezongen, de melodieën, alles klopt gewoon aan dat nummer. En het eindigt met de prachtige zin: "immerse your soul in love". Een mooier einde kan ik niet bedenken. Wat het zo mooi maakt, is eigenlijk hetzelfde als wat Bulletproof... I Wish I Was zo mooi maakt, maar dan nog een stuk mooier.
En wat dit album in zijn geheel zo goed maakt, is de som der delen, alles lijkt op z'n plaats te vallen. Fantastisch! 4,5*