Radiohead - Pablo Honey (1993)

Opvallend dat je meerdere albums in je top 10 'slechts' 4* geeft. Dan zijn die albums het toch net niet ?

Dat is zeker een mooie cover, maar beter dan het origineel durf ik niet te zeggen.

nog maar eens een halfje verhoogd naar 4 mooie sterretjes, omdat er hier toch zoveel moois opstaat, en omdat het zo makkelijk is om neer te kijken op dit debuut, zeker door de gemiddelde amnesische regenboog of limbs fan

Amnesische regenboog der ledenmaten dus?

ja, maar ik dacht, ik maak de grap verstaanbaar genoeg voor alle lezertjes.
Eigenlijk is 'de vergeetachtige koningen van de regenboog' nog mooier

Het stukje op 2:00 tijdens Vegetable Dat moment laat toch zien wat voor talent deze band in huis heeft.

Om eerlijk te zijn vind ik het debuut vele beter dan het recentste album, maar dat ligt misschien aan het feit dat ik meer hou van grunge en niet van elektronische rock. Hoogtepunten zijn natuurlijk 'Creep', 'Vegetable' en 'Prove Yourself'. Dit album verdient toch een vier.

Creep is een soort abces waar Radiohead (nu nog steeds) snel van af wil. En de fans, waaronder ik, ook.

Omdat het te 'simpel' voor je is? Niks mis met simpele rocksongs. En om nou te zeggen dat de rest van Radiohead zoveel ingewikkelder is...

Dat zegt hij toch niet.

Dan vraag ik me af wat de reden is.

Je merkt toch ook dat Radiohead last heeft gehad met het succes van Creep. Ze wilden niet dat deze song zou uitgroeien tot dat nummer dat ze op elke liveshow moeten spelen en dat is ook niet gebeurd door het niet te vaak te spelen. Toch zijn er nog veel mensen die zeggen: "Radiohead? Dat is toch die band van Creep?" Dat vind ik en Radiohead zelf waarschijnlijk erg, want ze hebben meer te bieden dan dat.

Ik vind het nog wel een tof nummer en één van de weinige goede op deze plaat.

Wat bevat het b-kantje Coke Babies toch een heerlijk stuk shoegaze gitaarwerk.

Haalt nog lang niet het niveau van later werk, maar dit bevat toch enkele heerlijke rockplaten.. Creep is in mijn oren een ijzersterke plaat, en ook Anyone Can Play Guitar is genieten: "Grow my hair, grow my hair, I am Jim Morrison, grow my hair, I wanna be, wanna be, wanna be Jim Morrison ".. Vet! Ja, her en der zit de potentie voor het geniale, wat de band later zou verwezenlijken, wel degelijk verstopt.

3,5*

Ik heb trouwens nooit begrepen wat iedereen in Creep hoort. Heb het altijd een nogal zeikerige variant op The Air That I Breathe gevonden, met nogal een puberale tekst. Eén van de minste Radiohead-nummers wat mij betreft. Vrij vervelend nummer zelfs.

Vind Creep een redelijk nummer maar kan zich echt niet meten met andere Radiohead songs op latere albums.

ik doe maar een gooi, Arrie: het werd destijds door de populaire radiostations opgepikt en was een verademing vergeleken met wat er doorgaans op die radio te horen was. Hoewel ik het ook een tikkie zeikerig vind, bewaar ik goede herinneringen aan het nummer.

Oké, ja dat kan ik wel begrijpen. Ik heb het natuurlijk niet bewust meegemaakt, ik was toen 2 jaar oud.

Voor mij was het gewoon het eerste nummer dat ik goed vond van Radiohead. De dramatische zang sprak me wel aan dacht ik. Daarnaast is het gewoon een pakkend nummer.

En je zat niet mee te knikken met de altijd vrolijke Thom!? ....But I'm a creep, I'm a weirdo, What the hell am I doing here? I don't belong here

Kon destijds moeilijk met muziek omgaan die imo erg depri klonk en dat vond ik dus van Pablo Honey. Maar het is helemaal geen slecht Album. Gewoon een sterk debuut van Radiohead. Waren vast ook studenten aangezien ze uit Oxford komen.

You, sleept je al meteen mee in de wereld van Radiohead. Tom Yorke is toch wel de meester van het emotioneel en wanhopend schreeuwend de muziek met zijn teksten te vullen. Dit is nog even een regen van rockmuziek. Bij Creep word er meteen weer gas terug genomen. Ook een heel bijzonder nummer natuurlijk, lekker pessimistisch ook, maar kan me ook zeker der wel wat bij indenken. In How You Do gaat de beuk er weer lekker in. Daarna komt Stop Whispering, en dat was nou een van de nummers die vroeger een beetje verkeerd terecht kwamen waardoor ik dit plaatje al meteen niet goed vond. Maar er is natuurlijk zoveel meer. Maar toch is het evengoed nog niet echt een vrolijk nummer. Komt ook mede door de wanhopige stem van Yorke. Thinking of you is ook erg mooi en komt ook een beetje op hetzelfte neer. Anyone Can Play a Guitar was lekker subtiel, met die wilde gitaarspel, Yorke zingt er lekker rustig doorheen en tijdens het refrein rockt het er weer lekker op los. Ribcord was ook goed en had een lekkere uitloper. Vegatable vond ik ook een beetje aan de depri kant. Prove youre self was ook een lekker nummertje. Begint lekker rustig, en daarna gaat de beuk er ook plotseling in. I Can't was weer een beetje zelfmoord muziek, ook lurgee. Blow out was weer fantastisch en had wat Jazz en funky achtigs.

Maar al met al een fijn debuutplaatje alsnog van Radiohead. Meer albumrecensies volgen....

4,0*

Waarom alles toch in de verleden tijd, Beste Sint?

Radiohead heeft nog steeds exact dezelfde line-up als bij dit album. Toch wel opvallend te noemen.

Een matig debuut, na deze plaat werden ze gewoon beter en beter. En als je dacht dat ze bijvoorbeeld met OK Computer op hun hoogste niveau zaten kwam dan Kid A iedere keer overtreffen ze zich Dat is eerder mijn mening.. Maar jammer van dit debuut waar ze eigenlijk gewoon ofwel simpele rockers brengen ofwel wat trage rock nummers, maar verder zit er weinig variatie in. En nee daar is niets mis mee zo af en toe een simpele rocker en een wat trager nummer maar deze plaat heeft gewoon niets anders te bieden. Toch werd het nergens saai dus geef ik Pablo Honey een 2,5.

Ondertussen ben ik mijn Radiohead-collectie aan het doornemen. Slecht vind ik het debuut zeker niet maar het verzinkt in het niet vergeleken met de twee opvolgers. Het is nog zoeken naar de juiste formule, ik hoor hier bij momenten U2 in, dan weer Sonic Youth ... de teksten zijn soms ook te puberaal. Maar er staan toch heel wat meer dan aardige songs zoals Stop Whispering, Thinking About You en Anyone Can Play Guitar.

Toch een alleraardigst debuut van Radiohead, een band die ik nu pas aan het ontdekken ben.
Altijd gezworen nooit wat van te kopen, kom ik thuis met deze en Kid A... tja

3,22 voor deze uitstekende rockplaat:
Vol met goede nummers maar nog niet zo ingenieus als opvolger the Bends. Ok Computer was weer heel wat anders, dus moeilijk te vergelijken met Pablo Honey. Luister naar de muziek en geef dan je oordeel. Creep bijvoorbeeld is 'not done' voor sommigen: amazing....

Ik snap de lage beoordeling ook niet. Hier was Radiohead nog echt een gitaarband met geweldige liedjes zoals You, Stop Whispering en natuurlijk Creep. Niet een heel moeilijk album maar heerlijk om af en toe eens op te zetten.

Inderdaad: een gitaarband met geweldige liedjes. Luister ook eens naar de tweede cd met demo's, b-sides en livetracks. Alleen die al zijn geweldig goed!

Als je dit album en die extra cd nu zou horen, zouden veel mensen het een verfrissend geluid of zoiets vinden. En zou het hoog in de jaarlijst van 2011 eindigen.

Pablo Honey is een oerdegelijk album, maar echt onderscheiden deden ze zich hier nog niet mee. Hitsingle Creep blijft wel de meest bekende song van de band bij het grote publiek, ook bijna 20 jaar na dato. Een simpel nummertje over iemand die zich niet thuis voelt in deze wereld en van zichzelf weet dat hij eigenlijk maar een creep is. Maar blijkbaar spreekt het wel veel mensen aan. Slecht is het nummer natuurlijk niet-het bevat zelfs een mooie brug op het einde, waarin Thom aantoont dat hij over een enorm groot stembereik bezit(Ruuuuuuuuuuuuuuuuuun) -maar als je het vergelijkt met later werk, valt dit toch maar magertjes uit.

De grootste ergernis bij dit album zijn ongetwijfeld de in medelijden gedrenkte teksten waarmee Thom Yorke je constant om de oren slaat. Even een bloemlezing:

Thommie voelt zich niet thuis in deze wereld:

But I’m a creep
I’m a weirdo
What the hell am I doing here?
I don’t belong here

Thommie trekt soms aan zijn eigen pietje omdat zijn vlam liever met andere mannen in bed kruipt:

Been thinking about you, and there’s no rest
Shit, I still love you, still see you in bed
But I’m playing with myself, and what do you care
When the other men are far, far better

Thommie wil liever dood zijn:

I can’t afford to breathe in this time
Nowhere to sit without a gun in my hand
Hooked back up to the cathode ray
I’m better off dead
I’m better off dead

Thommie denkt blijkbaar dat het universum tegen hem is, niets lukt hem:

Even though I might, even thought I try, I can’t
Even though I might, even thought I try, I can’t

U merkt het al Thom Yorke was blijkbaar niet zo gelukkig toen deze plaat uitkwam. Ironisch genoeg wordt ‘Creep’ een gigantische hit, zodat Thommie zelf niet de kans krijgt om te vergeten dat hij weldegelijk een creep is.

Instrumentaal zit deze plaat wel goed in elkaar. Vol met grungeclichés weliswaar, maar wel goed uitgevoerd. Je kan duidelijk horen dat de muzikanten hun instrumenten goed beheersen en dat er meer in zou gezeten hebben mochten ze niet telkens platgereden paden bewandeld hebben. Af en toe horen we zelfs iets dat als uitmuntend kan bestempeld worden. De brug in Vegetable bijvoorbeeld of het ruimtelijke Blow Out met die enerverende outro(denk aan Tortoise maar dan in popvorm).

Voor de rest is deze cd nogal Middle of the Road pop met een flinke scheut grunge, maar doordat alles zo goed is uitgevoerd, stijgt hij toch flink boven de middelmaat uit.