Radiohead - Kid A (2000)

Ter ere van 20 Jaar 'Kid A': Why Radiohead are the Blackest white band of our times

How To Disappear Completely is een ihoogtepunt op deze plaat, die voor het overige niet aan mij besteed is.
Ik heb hier ooit 3,5 * aan gegeven, dat zou een 7 als rapportcijfer betekenen.

Over de hele linie onvoldoende: 2,5*

Dit blijft natuurlijk een erg sterke plaat, twijfel zelfs om hem nog eens te verhogen naar 5.0*. Wat mij opvalde is dat The National Anthem zo een mooi nummer was. Dat vond ik de vorige keren veel minder. Idem voor Idioteque. Idem voor Morning Bell. Optimistic / In Limbo blijft mijn favoriete duo-single. In Limbo is ook het nummer van Radiohead dat ik tot dusver het meest heb gehoord over al hun hele albums heen. Eigenlijk is dit gewoon een absurd sterke plaat, want het klinkt allemaal erg ontoegankelijk op het eerste gezicht, maar laag per laag wordt ontleedt, en dan wordt de schoonheid van dit album wel erg duidelijk. Technisch ook een zeer sterke plaat. Ik ga dit verhogen naar een 5.0* temeer omdat er geen slechte nummers op staan (op de gimmick van hidden tracks dan na). Heel sfeervol album zeker als je het s'nachts oplegt.

Op welke een of meer versies van het album zijn die paar tellen Pearl Jam aan het begin te horen? Op hoeveel exemplaren? Ik heb niet het idee dat het op mijn exemplaar te horen is.

Op de allereerste druk, geen idee of dat alleen voor Nederland geldt. Als je zo'n misprint hebt merk je dat absoluut, want alle nummers lopen daarna ook een paar tellen uit de pas. Oftewel, als het bijvoorbeeld om 5 seconden PJ gaat helemaal aan het begin (weet niet meer hoe lang het precies was) is vervolgens track 1 pas afgelopen na de 5e seconde van track 2, en zo voorts. Dat valt echt niet te missen. Is tevens ook niet om aan te horen, dus heb hem al snel weer omgeruild voor een goed werkend exemplaar.

Hopelijk help je zo je vrouw niet op ideeën.

Heruitgave (20th Anniversary Edition), een soort Kid Amnesiac, op komst?:

Kid Amnesiac

Jazeker, inmiddels verkrijgbaar in pre-order: RADIOHEAD - KID A MNESIA - Boomkat

En zitten we daar op te wachten?

Niet echt, heb (helaas) geen amnesie en wacht ook al jaren op Godot

Maar ken jij die mop dan niet van Godot die zou komen....?

Het veel geprezen OK computer was al totaal niet mijn ding.
Omdat je natuurlijk regelmatig berichten leest over de stijlbreuk en het experimenteel karakter van KID A heb ik het toch maar eens geprobeerd. Maar helaas is het resultaat het zelfde.

Ik ervaar Radiohead toch vooral als pretentieus gewauwel.
En zelfs expirimenteel kun je je vraagtekens zetten.
Bij mij komt direct de vergelijking naar boven met Bowie en zijn ambient periode.
23 jaar eerder maar dan een stuk beter. Dus vernieuwend, mwoah.

Tussen mij en Radiohead zal het, behalve een paar aardige singles, nooit wat worden vrees ik.

*

Ik hed deze cd ooit verkocht aan de platenboef maar moet zeggen nu met deze heruitgave vind ik dit toch weer erg mooi op een paar miskleunen na wat ik echt niet trek(gewoon deleten). maar over het algemeen juist meer echte nummers dan electronicageneuzel op de bonustracks

De vroege Radiohead blijft bij mij toch favoriet. Dit album is te elektronisch voor mij. Ik heb respect voor hun vernieuwingsdrang, maar dat is het dan wel. Ik hang tussen 3 en 3,5*. Voorlopig afgerond naar boven.

Creep

Toen Radiohead aangaf om een andere muzikale koers in te zetten na "OK Computer", was ik daar niet zo gelukkig mee. Maar in dit geval vond ik het een geslaagde koerswijziging.

Heb wel even moeten wennen aan "Kid A", maar na een aantal luisterbeurten was ik om. Dit album heeft wel een aantal luisterbeurten nodig, voordat het zijn geheimen prijs geeft.
Voor mij een dikke 4,5.

Radiohead - Kid A

Hoewel Radiohead best een aantal leuke nummers heeft gemaakt, vind ik een album echt teveel van het goede. Zo ook bij deze Kid A. Het begint nog best sterk met Everything in Its Right Place. Daarna zakt het echter als een kaartenhuis in elkaar. Het lijkt alsof Radiohead zich op dit album vooral probeert te richten op het maken van sfeerimpressies, voor mij haalt dit helaas het tempo onderuit. Een nummer als Treefingers kan ik echt helemaal niets mee. Ook de melodie in Idioteque, dat overigens meer op beatboxen lijkt, werkt me in combinatie met de stem van Thom Yorke erg op de zenuwen.
Toch vind ik het niet allemaal slecht, nummers als In Limbo en Morning Bell vind ik prima om te luisteren. Wel hebben de meeste nummers vrij weinig meer te bieden dan een doorlopende melodie door de nummers heen. Ik ga dit album in de toekomst zeker nog een paar keer opzetten om te kijken of mijn mening veranderd, maar voor nu kan ik er echt niet meer dan drie sterren voor geven.

3*

Toen ik dit album voor het eerst hoorde was ik meteen al behoorlijk onder de indruk en ik ben het daarna alleen maar beter gaan vinden.
Ik kan me echt wel voorstellen dat het voor sommigen een beetje teveel van het goede is. Voor mij is Kid A echter het allerbeste wat Radiohead ooit gemaakt heeft.

Dit is echt nog steeds zo'n fantastisch en innovatief album, ook na 20 jaar

Radiohead was zo revolutionair en dit album is het bewijs daarvan, wauw.

Pretentieus gewauwel las ik hierboven en daar sluit ik me bij aan.

Exact dezelfde mening als hier boven: pretentieus gewauwel zonder kop of staart. Terwijl OK Computer spannende composities kent. Dus ze kunnen het wel.

Een score zal ik niet meegeven aan dit album net als Ok Computer, het zijn platen waarvan de ik schoonheid nog nooit heb gezien of heb ervaren. Het zullen ongetwijfeld uitstekende albums zijn, ik trek het gekweel van Yorke niet en de elektronische passages maken geen indruk op mij.
Het schip dat Radiohead heet is altijd mijn huis voorbij gevaren, ik zal dus ook nooit aan boord komen.

Gewauwel: 1) Gebabbel 2) Gebazel 3) Geklets 4) Gelal 5) Geleuter 6) Gelul 7) Gezanik ) Gezeik 9) Gezwam 10) Gezwets 11) Kletskoek 12) Kletspraat 13) Lariepraat 14) Leuterpraat 15) Onzin 16) Palaver 17) Wartaal 18) Beuzelpraat 19) Femelarij
En daar komt nu dan ook bij: 20) Gekweel

Niet te verwarren met "wauw", hetgeen niesiehey dit album toedicht.

Ik vind het album experimenteel, innovatief op zijn tijd, zeker niet makkelijk, het vraagt het nodige van de luisteraar, wellicht dat sommigen dat pretentieus vinden ("doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg" of zo??), maar overall: best een lekkere trip op zijn tijd.

Ik sluit me bij alle 20 punten aan, maar vanwege de durf en How to Disappear Completely alleen al een dikke voldoende.

Het favoriete Radiohead-nummer van ArthurDZ.

Nah die staat toch echt op Hail To The Thief (There There). Ik kan Thom Yorke's extreme 'kunst is lijden'-maniertjes uit deze periode doorgaans goed hebben (veel meer dan sommige anderen hier, zoveel is duidelijk ) maar HTDC is wel een beetje een uitzondering hierop.

Radiohead is love or hate, dus tussenweg is bijna niet mogelijk naar mijn idee.
Thom Yorke pakt je bij de lurven of het stoot je af.
De melodieusheid te vinden nog op Ok.Computer, is hier moeilijker terug te vinden.
De band wilde de diepte in gaan en het experiment aan gaan, die vrijbrief kregen ze en is stevig omarmd.
Lang niet hun makkelijkste plaat, maar uiterst inventief.
Vergt wat tijd om op de juiste waarde te schatten, maar duidelijk niet voor iedereen.

Ik heb dit album zojuist weer eens gedraaid om te kijken of het, zoals velen zeggen, een groeier is. Ik kan er nog steeds bijna niks mee. De titelsong vind ik vreselijk en de rest heeft z'n momenten in How to Disappear Completely, Optimistic, Morning Bell en Motion Picture Soundtrack, maar in z'n geheel vind ik het vooral een hele klus om te luisteren en moet ik enorm m'n best doen om de plaat uit te zitten. Ik heb Radiohead 1 keer live mogen beleven. Dat was in het Goffertpark in 2000. Dit album was toen nog niet uit en ik had dus ook geen idee wat me te wachten stond. Daarbij hadden ze besloten om de Kid A nummers af te wisselen met de andere nummers, wat voor mij resulteerde in een flinke teleurstelling. Buiten dat ik stomverbaasd en zeer onaangenaam verrast werd door die nieuwe songs die totaal anders klonken dan wat ik gewend was en verwachtte, deed het ook nog eens afbreuk aan die fantastische oudere songs, doordat die tussen de nieuwe songs door werden gespeeld. De kop van een recensie in Trouw, twee dagen later gaf het goed aan: "Radiohead zaait verwarring". Voor mij was het een constante wisseling tussen euforie en irritatie.

In 52 pagina’s is het nog niet opgemerkt hier, maar The National Anthem is natuurlijk gewoon een rip-off van Morphine’s Good. Viel me gister ineens op, en blijkbaar ben ik niet de enige op het internet.

Maar natuurlijk wel op zijn Radiohead’s een fantastisch nummer en mijn favoriet op dit album.
Morphine en Radiohead = droomcombi.